Moulin Blues Festival 2013 – Vrijdag 3 mei 2013: the first day …

Gezien en gehoord: Moulin Blues Festival 3 – 4 mei 2013 te Ospel. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers. Lees hier het verslag van de 2e dag

Vandaag is het zo ver. Ik word wakker met een spannende kriebel in mijn buik. Het Moulin Blues weekend staat voor de deur en wij van TheBluesAlone? gaan er verslag van doen! Toch iets waar Hen Metsemakers en ik trots op zijn. Een festival waar ik in de beginjaren nog als vrijwilliger geholpen heb en de afgelopen jaren als bezoeker links heb laten liggen. Dat heeft helemaal niks met de sfeer en kwaliteit van het festival zelf te maken, maar puur met het maken van persoonlijke keuzes. Vorig jaar was TheBluesAlone? vertegenwoordigt door Hen die terugkijkt op een zeer geslaagd en puur festival. Een combinatie van 2 dagen verslag plus fotograferen van een compleet festival is behoorlijk intensief vandaar dit jaar een duo-job. De kwaliteit die van TheBluesAlone? verwacht mag worden wordt zo geborgd.

Die keren dat ik, in de 28 jaar dat het festival nu bestaat, wel als liefhebber aanwezig ben geweest staan zonder uitzondering als positief in mijn geheugen gegrift. Optredens die me zo te binnen schieten zijn die van Duke Robillard, The Red Devils, Southside Johnny, Hans Theesink, The Paladins en The Electrophonics. Optredens waar ik om diverse redenen een positieve associatie aan over gehouden heb. Het weer heb je niet in de hand en mijn ervaringen die ik meeneem richting Ospel zijn die van een festival met gevarieerde muziek, gezelligheid, veel bier, saamhorigheid, wisselende publieke belangstelling en authenticiteit. Of het nu goed of slecht weer is…

Dit voornaamste Bluesfestival van Nederland trekt zoals gewoonlijk bezoekers van heinde en ver naar midden-Limburg om er samen met toonaangevende nationale en internationale artiesten een groot en gezellig bluesfeest van te maken.Hoodoo Monks Dat dit festival voor de bluesliefhebbers veel betekent moge duidelijk zijn en dat werd nog eens extra onderstreept met het toekennen vorig jaar van de ‘Keeping The Blues Alive’ Award 2012 door The Dutch Blues Foundation.

Het programma liegt er weer niet om. De organisatie is erin geslaagd om namen als Walter Trout, Popa Chubby, Curtis Salgado, etc. te contracteren als headliners. Deze zullen de grote tent snel warm laten worden, buitentemperatuur- onafhankelijk zullen we maar zeggen. Naast deze ‘grote jongens’ vallen namen op als Robbert Fossen & Peter Struik die met hun ‘real deal blues’ vorig jaar The Dutch Blues Challenge hebben gewonnen en als eerste Nederlandse band ooit tot de finale doordrongen van de befaamde ‘International Blues Challenge’ in Memphis USA.

We arriveren om 18:15 op de grote parkeerweide en zien in de verte dat de camping behoorlijk bezet is. Parkeerplek voor onze stalen ros is er echter voldoende. Als we uitstappen horen we in de verte de klanken van een mondharmonica en gitaar. Het lijkt wel of ergens op het platteland in de jaren vijftig rond Chicago richting een muzikale happening lopen. Later blijken dat de authentieke klanken van de Hoodoo Monks te zijn.

De Hoodoo Monks zijn aan het spelen in het Moulin Blues Café. Dit Helmonds tweetal, zittend op ieder een oude stoel, laten de bezoekers genieten van onvervalste Chicago Blues covers. Nummers van Junior Wells, Buddy Guy, Little Walter en Howlin’ Wolf en Sonny Boy Williamson passeren in de twee sets die deze puristen de zaal in slingeren.  Als ik bij sommige nummers even de ogen dicht doe waan ik me in een film uit de midden vorige eeuw waar je gitzwarte muzikanten op een krukje met eenvoudige versterker in het avondgloren op winderige zandwegen muziek hoort maken.  De mannen zijn ook dankbaar dat ze op Moulin Blues mochten spelen: ‘Ik was zo blij dat ik van de spanning diarree heb vandaag. Moulin Blues is heilig!’ Dat na een van de nummers de microfoon het even voor gezien houdt mag de pret niet drukken. Het is een mooi opmaat naar ‘Evil Is Going On’…
Philippe Menard
In het Moulin Blues Café stond voor de vrijdagavond naast de Hoodoo Monks Philippe Menard geprogrammeerd.  Fransman Menard is een ervaren rot in het vak en bundelt al zijn ervaringen, muzikale interpretaties in zijn instrumentatie en uitvoering. De doorleefde artiest treedt nl. op als one man band en bespeelt gitaar, mondharmonica, percussie in een meute tegelijk. Menard trakteert ons op zeer geëngageerde wijze op een bloemlezing aan blues gerelateerde nummers. Hierbij toont hij respect richting boegbeelden als Rory Gallagher, George Thorogood en Johnny Winter. Menard speelt afwisselend akoestisch en versterkt. Typerend voor de Menard is dat hij geen gebruik wilde maken van de geluids- en lichtman in de tent. Hij wil alleen zijn eigen spulletjes gebruiken en vond basisgeluid en –licht voldoende; en dat zo puur mogelijk. Eerlijk gezegd vind ik dat perfect passen bij de ambiance. Tijdens het optreden, dat met name door de oudere bezoekers bewonderd wordt, wordt duchtig in en uit de maat gedanst. Waar dat aan ligt laten we maar in het midden … En de luchtgitaar krijgt her en der ook een goede beurt! Tijdens de uitvoering van ‘Moonchild’ zagen we Rory Gallagher van boven glimlachend mee genieten; althans dat stelde ik mij zo voor.

Philippe Menard
Het optreden van Reverend Peyton’s Big Damn Band hebben we gemist. Rev Peyton, met mooi lange zwarte baard, speelt samen met zijn vrouw Breezy en neef Aaron Persinger heerlijke blues en op hillbilly gebaseerde originele songs. De terugkoppeling die we van deze festival opener kregen was dat dit concert een heerlijke sfeermaker was. Het drietal speelt op zelf gemaakte instrumenten. Het instrumentarium is zo uniek dat dit een toelichting verdient. Zo bespeelt Peyton een gitaar die is gemaakt van hout afkomstig van een traditionele barn en de ingelegde dots in de hals komen van de achterkant van de hulzen van een heuse Winchester! Hij bespeelt ook een bottleneck gitaar bestaand uit een houten kistje met 3 snaren waar een geweldige sound uitkomt. De drummer bespeelt ook een zelfbouw drumstel: een emmer met drie pootjes als pauk. Bij navraag geeft hij aan dat deze emmer een zuivere ‘A’ stemming heeft. En hij er thuis nog een aantal op voorraad heeft.  Breezy speelt op een traditioneel wasbord dat traditioneel aan het einde van ieder concert tijdens het scratchen in brand vliegt. Dit lijkt allemaal lowbudget maar Peyton is er zeer zuinig op en bergt zijn spullen zelf op na het optreden.

Nathan James
Na de opener wordt het podium gereed gemaakt voor Nathan James. Deze driemans formatie speelt een lekkere combinatie van blues, juke joint hill billy met R&B invloeden. Nathan James speelt op een zelfgemaakte gitaar met een origineel washbord als basis! Tijdens het concert wordt daar dus ook op gesoleerd. Het instrument heet toepasselijk ‘Washtar Gitboard’.

Carolyn WonderlandTijdens een korte pauze backstage zien we Nikki Hill polshoogte komen nemen van de scene en arriveren The Delta Saints voor hun optreden later op de avond. Ook zien we Popa Chubby, een boodschappentas met souvenirs meezeulend, zich behaaglijk nestelen in de zon voor een interview. Wat ons opvalt is de relaxte en ontspannen sfeer die er hangt. We worden zelfs uitgenodigd mee te komen kijken hoe de achterkant van het podium eruit ziet en hoe de ombouw van de bands plaats vindt.

Iets na 20 uur start Carolyn Wonderland met haar trio. Cole El-Saleh bespeelt keyboards en key bass en Rob Hooper de drumkit. Een aantal aspecten in dit optreden van deze formatie spreekt ons erg aan. Wonderland toont zich een erg gepassioneerde muzikante die haar hele ziel en zaligheid in haar zang en gitaarspel legt. Hoewel ze onmiskenbaar een eigen stemgeluid heeft doen sommige van haar zangstukken denken aan Dana Fuchs, Beth Harth en de in de pers al vaker aangehaalde Janis Joplin. Tijdens de introductie van de Joplin cover ´What Good Can Drinkin´ Do´ doet ze een beetje onbeholpen een dronken dame na. Ik zie haar toch liever in een nuchtere bui optreden.  Carolyn Wonderland zingt rauwe songs, gospels en ballads met het grootste gemak; ze heeft een enorm stembereik. Ik kom gedurende het concert tot het inzicht dat het eigenlijk veel mooier is als een vrouw met een gekwelde, rauwe stem op een gedecideerde manier over verloren en hopeloze liefdes zingt. En dat is er wat er gebeurde. Alleen is het jammer dat het publiek de ballades overstemde; dat hoort er op een festival nu eenmaal bij. Ik zou haar graag een keer willen horen in een kleine intieme zaal. Popa Chubby staat overigens in de coulissen zichtbaar mee te genieten van wat er gebracht wordt!  Muzikaal zitten de songs goed in elkaar met de nodige variatie. El-Saleh speelt gemakkelijk twee partijen tegelijk en Hooper speelt in sommige stukken op Little Feat / The Band lijkende grooves. En dat is als compliment bedoeld. Wat deze muziek live zou verrijken is om een originele Hammond aan het instrumentarium toe te voegen.
Carolyn Wonderland
Iets na 21:30 komt een ‘grote’ man, Popa Chubby genaamd, het podium op. Hij zetelt zich in een brede stoel (op maat gemaakt?) en kijkt stoicijns de grote tent in. De tent is op dat moment net een kwart vol en de achtergrondmuziek staat nog aan. Terwijl de drummer (zou drie keer in het lijf van Chubby passen) zich verstopt achter de drumkit en de bassist zijn bas omhangt begint Chubby mee te spelen. Een mooie aandachtstrekker want in no Poppa Chubbytime stroomt de tent bijna halfvol. De indruk die ik heb is dat meeste bezoekers speciaal voor Popa Chubby zijn gekomen. Het is voor mij de eerste keer dat ik de man himself live zie en ik ben dan ook erg benieuwd naar wat dit gaat brengen. Chubby zet het eerste nummer in en laat zijn getormenteerde Fender meteen janken zoals Stevie Ray Vaughan dat ook zo mooi kon.  Het volgende nummer wordt aangekondigd als ‘I Ain’t Give It Up’ van de net uitgebrachte CD ‘Universal Breakdown Blues’. Het merendeel van het concert is opgebouwd uit nummers van deze CD. Chubby’s stem alsmede de song doet me een beetje denken aan Southside Johnny. Deze ballade wordt afgeblust met een meeslepende solo. ‘Hey Joe’ wordt op karakteristieke wijze uitgevoerd tot groot genoegen van het publiek.  Als introductie op ‘Peoples Blues’ houdt Chubby een pleidooi voor alle muzikanten die op Moulin Blues spelen: ‘Give them some respect! Blues is for the people.’  De gitaarpartijen op ‘Rock Me Baby’ doen me denken aan het blueswerk van gitaar grootmeesters als Scott Henderson, Pat Travers en Stevie Ray Vaughan. Dit is ouderwetse bluesrock waar het aanwezige publiek geen genoeg van krijgt.  Dat Chubby wellicht soms balanceert tussen de liefde voor de vrouw en de liefde voor drank blijkt uit het nummer ’69 Dollars’. In dit geval delft de vrouw het onderspit. Wat blijft hangen is waar het getal ‘69’nou vandaan komt? Tijdens dit nummer is ook uitgebreid ruimte voor de ritme sectie om zich uit te leven in diverse solo’s.  Verbazend vond ik de instrumentale uitvoering van ‘Over The Rainbow’, waarin ook nog het thema van ‘Für Elise’ in is verwerkt.  Tijdens ‘I Need A Lil Mojo’ drumt Chubby een stukje mee … . Harpspeler Steven Hanner van The Delta Saints wordt uitgenodigd om een nummer mee te spelen waarop door Chubby en Hanner duchtig geduelleerd wordt. Dit is iets dat alleen op een live festival kan en werd met een enorm applaus en gejuich door het aanwezige publiek begeleid. Het optreden werd afgesloten met een typische Chubby uitvoering van ‘Hallelujah’ en ‘Little Wing’. Het voor Chubby gekomen publiek kreeg ruim waar voor zijn geld.

Poppa ChubbyDelta Saints
Het hoogtepunt van de eerste dag van Moulin Blues waren voor ons echter The Delta Saints. Dit jonge uit Nashville Tenessee afkomstige vijftal maken een smerige, vettige bayou achtige rock muziek die zuigt en beklijft. En ze zingen niet alleen over de heilige boontjes maar ook over de meer uitdagende duivelse, soms zelfkant, van het leven. Buiten de eerder genoemde Steven Hanner bestaat deze duivelsformatie uit Ben Ringel (vocals en dobro), Dylan Fitch (guitar), David Supica (bass) en Ben Azzi (drums). Gekleed in min of meer traditionele kleding en op blote voeten tracteren The Delta Saints ons op de nummers hun eerste volwaardige CD/Elpee ‘Death Letter Jubilee’. Supica’s haardracht lijkt op die van Doug Wimbish van Living Colour. Dat is niet de enige overeenkomst. Supica loopt en springt net zo over het podium als Wimbish.
Delta SaintsBen Ringel zingt op erg volwassen en sympathieke wijze de teksten met een onmiskenbaar accent. Het publiek wordt meegenomen in de wereld daar in het Zuiden van de USA en ik dwaal in gedachten regelmatig af naar de boeken die John Steinbeck heeft geschreven over de arbeidersklassen ‘over yonder’. De teksten worden gedragen door een heerlijke ritme tandem plus ondersteund door gitaar en dobro. Dit geeft in elk nummer de ruimte aan Hommert om de verhalen te illustreren met voor mij erg indrukwekkend harmonica werk. Dan weer schreeuwend, jankend, onheilspellend; geweldige power. Gitarist Fitch speelt bij tijd en wijle zo glas scherp en hard bottleneck als de gitaristen uit de vroege Captain Beefheart’s Magic Band. En de ritmesectie begeleidt en buitelt soms over elkaar heen. Heerlijk en meesterlijk om te horen. Een band om in de gaten te houden, gezien hun jonge leeftijd kunnen ze ons als muziekliefhebbers nog heel veel plezier gaan bezorgen!  Buiten enkele covers (‘Crazy’ van Gnarls Barkley en als toegift ‘Come Together’) wordt nagenoeg het volledige nieuwe album gespeeld. The Saints danken het publiek van Moulin Blues voor de toegewijde aandacht. Dit was het laatste optreden van hun Europese tour. Ik kan maar een ding zeggen: koop die cd/elpee en kijk reikhalzend uit naar hun volgende Europese tour.

Amen.
Delta Saints

Lees hier het verslag van de 2e dag!

Bekijk hier de volledige fotoset van de eerste dag van Moulin Blues 2013 (of klik hier voor de Ipad gebruikers)

3 thoughts on “Moulin Blues Festival 2013 – Vrijdag 3 mei 2013: the first day …”

  1. Dank je wel voor een mooi en uitgebreid verslag, dat ik met veel plezier heb gelezen. Ik kijk al uit naar deel 2 😉

    Kon er dit jaar niet bij zijn, alhoewel ik een fan ben van Carolyn W. en haar graag live zou hebben gezien. Ik begrijp dat deze ambiance toch niet helemaal optimaal was en jammer genoeg heeft geen der Nederlandse concert promotors haar aanwezigheid aangegrepen om haar ‘solo’ te boeken. Ze is na nog 1 concert in België alweer vertrokken naar Austin TX, waar ze een overvolle agenda heeft …

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: