De achtste editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 20 en 21 Juni 2025 jl.. Hieronder de sfeerreportage dat TBA? maakte van de eerste festivaldag, vrijdag 20 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Met de achtste editie van het Holland International Blues Festival in Blues Village Grolloo in het mooie Drenthe heeft de organisatie een andere weg ingeslagen. Op de vorige editie gonsde het al van de geruchten dat Mojo meer en jonger publiek naar het festival wilde trekken. Het doel is een dikke tienduizend bezoekers meer te verwelkomen en dus besloot men voor 2025 een extra roots-podium toe te voegen op het openlucht gedeelte van het terrein nèt voor het eetplein wat betekent dat twintig acts geprogrammeerd staan op de line-up. Een mooi streven want ‘face it’ de gemiddelde blues-adept wordt ook een daagje ouder en er vallen er steeds meer om dus jonger publiek is het credo!
Op beide dagen zal het festival vlot getrokken worden op het buitenpodium dat voor de gelegenheid is gedoopt in Solid Sender stage naar Cuby’s single van Love Vendetta uit 1977.
In de volle zon zien we een nu nog nerveuse Hilde Vos – ooit zangeres bij Ad Vanderveen maar het grotere publiek maakte in 2020 met haar kennis tijdens Johan Derksen’s theatershow ‘The Sound Of The Blues And Americana – haar eerste aankondiging doen voor JD Clayton.
Clayton is een singer/songwriter uit Arkansas – US die met een gloednieuw album naar het pittoreske Grolloo is getrokken om ook daar zijn fan-base uit te kunnen bouwen. De aankondiging vermeldde dat JD vandaag verjaart en het enthousiaste publiek verwelkomt hem op een welgemeend gezongen ‘hiep, hiep hoera’. Jammer genoeg kampt Dayton tijdens het eerste nummer met wat geluidsproblemen, waardoor hij zichtbaar nerveuzer wordt. Heel sneu allemaal maar toch bespeur ik al zijn aangename octaafverheffingen.
De man is een pro en praat met gemak de songs aan elkaar en laat zich zéker niet kisten door de felle zon die op het rootspodium schijnt. JD is enthousiast over ons kikkerlandje, hij is voor het eerst in Europa en is verliefd geworden op Amsterdam en haar “amazing canals”.
Wij van TBA? zijn ook verliefd geworden maar dan op het oeuvre van JD Clayton en hopen zijn mooie liedjes en gitaarwerk nog eens mee te mogen maken, solo of mét band want ‘s nachts na thuiskomst vind ik op YouTube ook een paar pareltjes van de JD Clayton band. JD Clayton een naam om te onthouden!
Het credo van de organisatoren aanvankelijk slechts internationale muziekacts te programmeren is al een drietal jaren losgelaten en zo nog meer op deze achtste editie van het Holland International Blues Festival want er dienen zich maar liefst drie vaderlandse acts aan.
Zo ook de openingsact in de grote tent op het Devil Daisy stage (alweer van Love Vendetta 1977) van HIBF 2025 is Hans la Faille, de bijna 79 jarige originele drummer van Cuby & The Blizzards (1969 -1974, 1996-2010) uit Zwolle.
Als zanger heeft Hans de “Nederlandse Mick Jagger” gevraagd te participeren, met een smile van oor tot oor zien we Ralph de Jongh het podium betreden. Zelf ben ik enorm ingenomen met de keuze van Tim Birkenholz op gitaar maar er staat ook de originele drie man sterke blazerssectie op het podium.
Er wordt krachtig geopend met de vertolking ‘Appleknockers Flophouse’ waarbij niet alleen Ralph zijn visitekaartje weet af te geven maar ook de immer timide ogende Tim Birkenholz met zijn superieure solo. De horn-section zet zichzelf in de spotlights tijdens ‘Just For Fun’. Het publiek is ondanks het vroege uur al helemaal mee!
We horen Ralph – die ooit tijdens een C+B tour in 2006 door Harry Muskee bij het grote publiek werd geïntroduceerd – een hele fijne ‘Stranger’ zingen. De hartverscheurende orgelpartij in ‘Too Blind To See’ tovert zélf bij de hoge temperaturen het kippenvel op de armen, tel daarbij de vele schaamteloos schitterende, superieure solo’s bij op en u weet dat het publiek hier staat te watertanden. Nu heb ik de Jongh altijd al een goede vocalist gevonden ook al ben ik geen fan van zijn gimmick met de klompen, ik zie hem liever in de rol die hij vandaag in Grolloo omarmt.
Tim Birkenholz is nog weinig gekend in het lager gelegen Nederland, ondergewaardeerd wellicht mede ingegeven door zijn bescheidenheid én het feit dat hij té weinig het mooie Friesland verlaat. Ik geniet van een bazige bass en een B3 Hammond solo in het swingende ‘Help Me’ en Ralph de Jongh draagt ‘Somebody Will Know Someday’ op aan zijn ontdekker Cuby waarin fantastische flügelhorn partij.
‘No News Is Good News’ werd door Tony Joe White geschreven maar ook door Cuby gecoverd, een hardvochtige vertolking van ‘Night Train’ volgen en de set wordt in stijl afgesloten met ‘Window Of My Eyes’ dat door Ralph de Jongh sympathiek wordt opgedragen aan de nog in leven zijnde Eelco Gelling en de in 2011 overleden eerste Neerlandse bluesman Harry Muskee. Uitermate genoten van deze show die overigens ook in de theaters niet zou misstaan!
Dawn Brothers maken hun opwachting op het Solid Sender Stage. De leden zijn afkomstig uit mijn hometown Rotterdam, de rootsband heeft een vliegende start ondergaan sinds maart 2017 toen hun debuutalbum Stayin’ Out Late uitkwam, is sindsdien veelvuldig in het land te zien geweest en heeft de vleugels ook verder in Europa uitgeslagen.
De band brengt een mix van Americana en soulvolle Southernrock ten gehore waarbij alle muzikanten de vocalen delen. Waar hebben we dat meer gezien? Inderdaad bij The Band en dat is precies de band waar deze jongemannen veelvuldig in de pers mee vergeleken worden.
De gitarist en zanger is Bas van Holt, de bassist die samen met Rhythm Chiefs en ex Ian Siegal Band drummer Rafael Schwiddessen de ritme-sectie vormt heet Tammo Deuling die u wellicht ook kent van de Marlon Pichel band.
Op toetsen zien we nóg een bekend gezicht Rowan De Vos die ikzelf dan weer ken van zijn samenwerking met Dave Chavez.
Op hun 2025 album Cry Alone heeft de band ook een aantal soulish getinte nummers verwezenlijkt. Deze jonge zeer getalenteerde mannen maken zich hier op het in volle zon badend Solid Sender Stage geenszins met een Jantje van Leiden af maar geven zich voor de volle honderd procent!
Met inmiddels zes band albums en twee albums die ze samen met DeWolff maakten op hun palmares bewijzen de Dawn Brothers hier met hun super set op het HIBF van 2025 dat zijn niet meer zijn weg te denken uit het vaderlandse roots en Americana landschap!
De Amerikaanse blues wordt met het aantreden van de 71 jarige zanger/gitarist Robert Finley uit Louisiana op het Devil Daisy Stage gestalte gegeven. Naast zijn dochter Christy Johnson zien we ook zijn begeleidingsband uit de UK t.w. Liam Hart op gitaar en Charlie Love op drumms, de naam van de toetsenist moet ik u helaas schuldig blijven.
Zelf zagen we Finley voor het eerst op Swing Wespelaar 2016 voor het eerst met The Music Maker Blues Revue, een muzikaal project voortgekomen uit de Music Maker Relief Foundation, een non-profit organisatie, die zich bezig houdt met het in stand houden van de muzikale tradities van het zuiden van de Verenigde Staten. Finley nam deel aan America’s Got Talent en bracht ‘t zelfs tot de finale!
Robert Finley bracht in 2023 het album Black Bayou uit dat werd gemaakt onder auspiciën van Dan Auerbach (The Black Keys). Als snel laat Robert het massaal toegestroomde publiek dat eindelijk een originele zoon van een katoenplukker mag verwelkomen zien waarom hij zichzelf “the baddest man on the bayou” noemt. ‘Sharecropper’s Son’ komt van het gelijknamige 2021 album en zet meteen de toeschouwers in beweging. Zijn raspige stem vertelt over de armoede en over de vernederingen die de landarbeiders de kop moesten bieden. Begeleid door een zeer goed trio musici horen we o.a. ‘What Goes Around, Come Around’ en ‘Medicine Woman’.
Met het grootste gemak schakelt hij van hoog naar laag, van falset naar bariton. Finley weet gezeten op de kruk met ‘Nobody Wants To Feel Lonely’ de vele, vele toeschouwers te emotioneren getuige het applaus en het aanmoedigende gejoel.
Ook dochterlief mag net als op Blues Peer en Ribs & Blues haar zangkunsten vertonen, deze keer zingt ze ‘Take Me To The River’ wat een kippenvelmomentje teweeg brengt.
Met ‘I Can Feel Your Pain’ wil Robert de overlevenden van Covid 19 eren, een mooi klein gebrachte ballad. Finley een man met een verhaal, ééntje die recht naar het hart gaat!
Voor de derde keer ga ik Early James meepikken. Ook deze man uit Alabama staat in de volle zon op het Solid Sender Stage geprogrammeerd. Toegegeven, je moet ervan houden want de jonge man is net zo bijzonder als zijn inspirator Tom Waits.
Net als in Puurs wordt de 32 jarige Fredrick James Mullis Jr. zoals hij in het dagelijkse leven heet begeleid door Fransman Max Genouel (The Freaky Buds) die ook op HIBF de bass omgehangen heeft maar omdat zijn drummer door een langdurige ziekte verstek moet laten gaan ook hier in Grolloo een kunstgreep in de vorm van Charlie Love die we net als drummer bij Robert Finley mochten bewonderen.
Ook Early James komt met een kersvers album – Medium Raw – onder de arm naar deze achtste editie van het Holland International Blues Festival, een album dat hij maakte met niemand minder dan Black Keys gitarist Dan Auerbach waarna laatstgenoemde de jonge James rap onderbracht bij zijn Easy Eye Sound recordlabel.
Zijn blend van alt-country, hier en daar een ‘murder ballad’, bluegrass en blues is van groot dichterlijk niveau, zijn stem doet denken aan een intens lijden dat verlost moet worden via de vocal cords maar het is – ook na drie keer bijwonen – meeslepend, intrigerend en opwindend. Als ik merk dat de set-list vrijwel identiek is aan die van het meest recente optreden besluit ik verstandig te zijn en net als de fotografen na drie songs uit de brandende zon te gaan.
Ik hoop van harte dat Mojo er met de programmering van Early James de jeugdige festivalbezoeker heeft weten te triggeren tot duiken in de herkomst en invloeden van James’ werk. Early James, ga deze jongen in een intieme zaal zien nu het nog kan want uitgroeien tot een grote naam als ik het voor het zeggen had zal hij zeker!
In de inmiddels warme grote tent zoeken we schaduw op ons ‘bijna vaste’ plekje in het gezelschap van onze HIBF vrienden welke groep jaar na jaar aangroeit. Daar op het Devil Daisy Stage beklimmen om half zeven Margo Price en haar band het podium. De 42 jarige Price komt uit Illinois maar is alweer jaren woonachtig in Nashville en dat is niet zo gek als u bedenkt dat Price een country zangeres is.
Country? zult zich afvragen, tja het gaf wat commentaar hier in Grolloo maar toch zijn er veel toeschouwers speciaal voor haar afgereisd naar het verre Drenthe. Ik kende Margo Price totaal niet voor dit weekend maar ik ben dan ook niet écht thuis in de hedendaagse country-scène. Country gaat over pijn, afscheid kortom verdriet en ‘s morgens bij het ontbijt lees ik dat zij dat helaas uit eigen ervaring vorm kan geven.
Margo is een mooi meisje, weet hoe ze zich kleden moet en weet ook haar begeleiders met zorg uit te kiezen want er staat nogal een forse band om haar heen met maar liefst twee gitaristen en een ritme-sectie waarbij zijzelf ook nog eens de gitaar bespeelt. ‘I Just Don’t Give A Damn’ is de opener van de set dat opgevolgd wordt door een nummer waarbij zij haar eigen werkelijk wonderschone akoestische gitaar omhangt. De song heet ‘Losing Streak’ en gaat door merg en been…..haar nasale en schelle vocalen blijken bij mij een hele andere ervaring dan bij mijn buurvrouw teweeg te brengen.
Ik verzeker u dat dit in schril contrast staat tot wat ik vooraf het festival tijdens mijn huiswerk heb beluisterd! Ik geef haar set met het beluisteren van ‘Too Stoned To Cry’, ‘Don’t Wake Me Up’ en de cover van Kris Kristofferson’s ‘Don’t Let The Bastards Get You Down’ nog een kans maar het pakt me op geen enkel moment.
Zelf is Margo Price wel enorm enthousiast over de feedback die zij van haar fan-base krijgt dat zij hen roze rozen toewerpt en omdat de voorste rijen aan het podium na afloop van de reguliere speeltijd luid blijft applaudisseren en haar naam scanderen krijgen we nog een a capella uitvoering van Janis Joplin’s ‘Mercedes Benz’ als toegift.
Na even de interne mens tevreden te hebben gesteld tijdens het optreden van Jenny Don’t & The Spurs zijn we weer op tijd terug voor de eerste grote bluespubliekstrekker van deze vrijdag 20 Juni The Robert Cray Band die overigens niet door de charmante Hilde Vos aangekondigd mag worden. Tja, het blijft overdreven aanvoelen die bokkesprongen die sommige managers menen te moeten maken maar enfin na een bandje te hebben beluisterd dat in het era van de smartphone er geen opnames mogen worden zijn we klaar voor deze icoon.
Robert Cray is een van de weinige bluesmannen die ook bekend is bij het grotere publiek, zeg maar de leken op het gebied van blues, doordat hij in 1986 een monsterhit scoorde met ‘Strong Persuader’ en opvolgers ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ en ‘Right Next Door’. Cray natuurlijk zelf op gitaar wordt vergezeld door drummer Les Falconer, bassist Richard Cousins, op de B3 zien we Dover Weinberg.
De 71 jarige in Georgia geboren zoetgevooisde Cray opent met ‘I Shiver’ (’93 A Shame & A Sin) en bewijst meteen waarom hij nog steeds meedraait in het circuit. Man wàt een souplesse heeft deze man nog immer vocaal maar zéker op de ragfijne snaren van zijn Fender, de B3 solo is dan weer voor een liefhebber zoals ik voor dit instrument een bonus. ‘Phone Booth’ is nóg ouder want het werd tien jaar eerder op een verzamelalbum opgenomen maar het nummer staat nog immer als een huis, ook hiermee bewijst Cray dat hij niets heeft ingeboet van zijn capaciteiten.
Bassist Richard Cousins blijkt een begenadigd songwriter te zijn als we zijn ‘Won’t Be Coming Home’ (2012 Nothin’ But Love) op de blauwe Fender door merg en been voelen gaan. Van het 2010 album Cookin’ in Mobile horen we ‘Sitting On Top Of The World’ (origineel Mississippi Sheiks) die gelardeerd is door een puntige, poëtische pianosolo van Weinberg en natuurlijk de gracieuze gitaarskills van Robert himself. Grote klasse! Cray gaat zich nooit te buiten aan overdrevenheid, interactie met publiek maar geeft altijd weer een gedegen, soms wat saaie maar sublieme show weg. Ook hier op dit achtste HIBF weet Cray weer een vakkundige link te leggen tussen rhythm ‘n blues, soul natuurlijk blues waar de vele bezoekers – oud én jong – in de nu tjokvolle tent voor kwamen vandaag.
De met een ‘smooth touch’ geoliede machine tekent ook nog voor de love-ballad ‘I Can’t Fail’ (This Time 2009), het funky ‘Poor Johnny’ (2005 Twenty) en waar iedereen op aan het wachten was ‘Right Next Door’ laat een luid gejuich door de tent klinken. Voor velen de eerste kennismaking met de grootheid! Minder uitgesproken dan Bonnie Raitt later op de avond sluit Robert Cray met ‘This Man’ zijn set af, de tekst “who is this man in the house get him out, get him out” werd al in 2020 geschreven ten tijde van Trump’s eerste doorgang in het Witte Huis maar blijkt ook nu weer oh zo toepasselijk zéker als we daags na het festival aan het ontbijt vernemen dat hij tóch heeft besloten een vermeende Iraanse nuclear site te bombarderen.
Sommige bezoekers verlaten de tent een tikkeltje teleurgesteld niet ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ live gehoord te hebben maar ik kan concluderen dat Mojo vooral niet bang van de blues moet zijn gezien het succes dat Robert Cray had op jong en oud publiek. Cray kwam, speelde, zong en overwon!
De afsluiter op het Solid Sender Stage deze eerste festivaldag heeft als alter-ego Pokey LaFarge aangenomen maar de bijna 42 jarige zanger/gitarist uit illinois heet eigenlijk Andrew Heissler en staat bekend om zijn mix van roots, country-blues, swing, jazz en ragtime. Wij van TBA? zagen de man voor het eerst in de Groningse Oosterpoort in 2014 en waren meteen fan. Zijn muziek brengt velen terug naar lang vervlogen – niet altijd betere – tijden.
Hier in Grolloo treedt hij aan met een viertal mede bandleden, twee dames en twee heren waarvan de meisjes de ritme-sectie vormen terwijl de jongens de toetsen en gitaar voor hun rekening nemen. Elizabeth Goodfellow zien we achter de drumms, Andrea DeMarcus omarmt de up-right bass, Hank Mehren op keys en Erik Miron op gitaar.
Ook Pokey heeft een kersvers album onder de arm uit 2024 met de titel Rhumba Country, een viertal songs zijn dan ook afkomstig van dit nieuwe album. Zijn Riverboat Soul zoals hij zijn oeuvre zelf liefkozend noemt heeft ook hier in Grolloo veel fans voor het kleine podium op het eetplein doen verzamelen.
Ook al is zijn stijl vintage, Pokey LaFarge bewijst met zijn set op dit achtste HIBF geenszins ouderwets te zijn. Ach, Pokey heeft zijn plekje in m’n hart al sinds 2021 veilig gesteld toen hij op In The Blossom Of Their Shade het nummer ‘Rotterdam’ opnam.
Het licht in de tent wordt deze eerste festivaldag uit gedaan door een mastodont van de ‘female blues’, niemand minder dan Bonnie Raitt. De wereldberoemde bluesdiva stond al eerder op dit festival, op de openingseditie van 2016. Raitt speelt al sinds haar tienerjaren gitaar en dat is toch alweer zo’n dikke zestig jaar. Ze speelde met grote namen als John Lee Hooker maar ook James Taylor, Bruce Springsteen, Graham Nash, Warren Zevon en Jackson Browne.
Haar pad ging niet altijd over rozen, na een kleine twintig jaar succesvol te zijn geweest raakte haar carrière door alcohol en drugs verslavingen in het slop, zo erg dat Warner Bros. één dag na de release van haar album Tongue & Groove het contract met Raitt verbrak. Nadat ze van platenmaatschappij wisselde boekte ze bij Capitol opnieuw succes met Nick of Time. Zoveel zelfs dat het haar drie Grammy’s opleverde, een album dat ze zelf haar “first sober album” noemde.
Vanavond staat deze uit California afkomstige ‘grand old lady of the blues’ – ze is 75!! – en tienvoudig Grammy Award winnares voor een exclusief tweede optreden op het achtste HIBF. Raitt bracht tot nu toe een twintigtal albums uit en won nog eens drie Grammy’s met haar nieuwste album, Just Like That… uit 2022. Datzelfde jaar ontving ze de Recording Academy Lifetime Achievement Award, terwijl ze dit jaar werd gevierd als Kennedy Center’s 47th Class of Honorees. Naast Ms. Raitt op vocals en gitaar zien we Ricky Fataar op drumms, James Hutchinson op bass, op keys zien we Glenn Patscha, Duke Levine op gitaar.
Haar krachtige opener ‘I Sho Do’ van het 1994 album Longing in Their Hearts overrompelt me, wát een stem heeft zijn nog! Haar slide in het stuk is impressionant en dan te bedenken dat ze nog niet eens is opgewarmd! Mevrouw Raitt die Sociale Wetenschappen en Afrikaanse Studies studeerde is nog altijd zeer politiek geëngageerd getuige haar vele opmerkingen vanavond over het Amerika van vandaag. Zo zegt ze al voor het tweede nummer in de set dat ze blij is dat ze even buiten de US kan zijn. De opvolger is de cover van Rafferty’s ‘Right Down The Line’ en hierin zien we zelfs al een gitaarduel met Duke Levine. Ja dit gaat een mooie uitsmijter worden dat beloof ik u! Het publiek mag getuige zijn van covers van John Hyatt (Thing Called Love), Mable John (Your Good Thing) dat ze in 1979 op Glow zette. Hoe laid-back wil je het hebben Grolloo? Zoveel swagger had een vrouw niet eerder, zoveel subtiliteit in haar stem maar ook zeker in haar gitaarspel! Het door Bob Dylan geschreven ‘Million Miles’ dat ze in 2012 opnam op haar album Slipstream speelt Ms. Raitt op haar akoestische gitaar en ik ben in oh, ah en wow voor deze dame! De capo wordt om de gitaarhals van haar blauwe axe geklemd als ze ‘Something To Talk About’ ten gehore brengt. Nou we hebben straks na afloop zéker iets om over te praten, wat een sterke vrouw is deze roodharige dame nog immer! ‘Loveletter’ is nog zo’n kanjer van een cover, deze keer van Richard Cousins (bassist Robert Cray).
Als haar longtime fans Ms. Raitt naar de piano zien lopen weten de kenners dat ‘Nick Of Time’ staat te gebeuren. Haar stemcontrole in deze song is voor vele zangeressen een groot voorbeeld. Zo ook haar beroemde vertolking van John Prine’s ‘Angel Of Montgomery’ die ze heel teer en klein op haar akoestische Guild met Duke Levine op de 8-snarige Baton ukelele en Glenn Patscha op toetsen brengt, het publiek eerst muisstil, dan weer zachtjes meezingend barst uiteindelijk in een oorverdovend applaus en gejoel los. En ik? Ik vecht tegen de tranen, zo ontroert deze vrouw mij.
‘Living For The Ones’ is voor degene die het niet hebben gehaald. Natuurlijk komt deze dame niet zonder toegift weg. Op een barkruk gezeten horen weer zo’n intiem en klein gehouden song, deze keer ‘I Can’t Make You Love Me’. Ik smelt bij de aanblik van deze bluesdiva, inmiddels hebben de jaren grip gekregen op haar uiterlijk maar haar showmanship, vocalen en gitaarvirtuositeit is onaangetast gebleven. We krijgen nog een toetje van dit Bonnie Raitt vijf sterren diner met B.B. King’s ‘Never Make Your Move Too Soon’, zo gaan we swingend de nacht in. Morgen weer een volle, nóg warmere festivaldag!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Holland International Blues Festival 2025 HIER
Mooi, uitgebreid, verslag👍 tot volgend jaar.