Don’t Be Afraid Of The Blues @ HIBF 2025 – Day 2

De achtste editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 20 en 21 Juni 2025 jl.. Hieronder de sfeerreportage dat TBA? maakte van de tweede tevens laatste festivaldag, zaterdag 21 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.

Zoals gezegd in het verslag van dag 1 is 8e editie van het Holland International Blues Festival in Grolloo de eerste van een nieuw concept. Omdat Mojo meer (+10.000 p. dag) en ook jonger publiek naar het festival wil trekken zijn er tegenwoordig twee podia, nu nog op het vertrouwde terrein maar vanaf 2026 zal het festival niet meer in de “achtertuin” van café Hofsteenge plaats hebben maar op de weide waar nu de parking is gesitueerd. De hitte is op dit vroege uur al zo verzengend dat de bezoekers niet voor de poorten wachten om naar binnen gelaten te worden maar in de schaduw aan de overkant van de straat. Wij van TBA? zoeken ook nog wat beschutting maar dan gezeten op een terrasje met parasol.

Net als gisteren wordt het festival vlotgetrokken op het buitenpodium het Solid Sender stage, de eerste muzikant van de daar geprogrammeerde acts heet Jerron Paxton. Wij zagen Paxton een drietal weken geleden op het Belgische Duvel Blues Festival in Puurs. Nu werd ik daar in tegenstelling tot wat ik tijdens een uitzending van Jools Holland’s Later zag niet écht uit m’n sokken geblazen maar we geven de 36 jarige ‘Blind Boy’ Paxton uit Los Angeles vandaag opnieuw de kans.

Paxton beheerst de banjo, akoestische gitaar, blues-harp en de keys moeiteloos en ook vocaal is hij niet onaangenaam om te beluisteren. Paxton kreeg op zijn twaalfde vioollessen en twee jaar daarna voegde hij daar de banjo aan toe. Toen hij een teenager was ging zijn gezichtsvermogen geleidelijk achteruit wat hem er niet van weerhield te musiceren, wellicht spoorde het hem zelfs aan.

Ook in Grolloo wordt het nog in mondjesmaat aanwezige publiek in de knetterende hete zon getrakteerd op een mix van roots, traditionals, country- en pre-war blues. Als Hilde Vos ook nu weer gekleed in een fifties jurkje van Topvintage Boutique de man heeft geïntroduceerd zien we hem deze keer in een jeans-tuinbroek vanachter de gordijnen tevoorschijn komen. De set wordt begonnen met ‘House Of Many Windows’ op de banjo. Gevolgd door een wisseling van instrument, de akoestische gitaar.

Ik bespeur bij Jerron enige ergernis over de rookmachine. Inderdaad op zo’n hete en benauwde dag werkt zoiets voor een vocalist alleen maar belemmerend op de ademhaling, het is al vochtig genoeg. De akoestische gitaar maakt plaats voor de banjo wat weer gevolgd wordt door een wisseling naar de houten lepels, het keyboard en de blues-harp. Sommige toeschouwers zijn gebiologeerd door de man anderen beginnen wat ongemakkelijk te schuiven want het oeuvre is veel van hetzelfde. Ik besluit als ik veel paralellen met de set-list van Duvel Blues hoor ook de schaduw van de grote tent op te zoeken.

Op het Devil Daisy Stage opent de Leif de Leeuw Band die bij de échte blues-discipel natuurlijk al heel wat jaren gewaardeerd wordt voor hun vakkundige benadering van de blues. De band heeft vele invloeden maar de meest herkenbare voor de gemiddelde luisteraar is zijn toch wel Little Feat en de Allman Brothers Band.

Naamgever Leif de Leeuw grossiert inmiddels in awards zo werd hij het tijdschrift De Gitarist maar liefst tien keer op rij uitgeroepen tot beste blues-rock gitarist van de Benelux! Bovendien werd Leif tot twee toe verkozen tot Sena Young Talent én won de band meerdere blues awards zoals in 2014 de Dutch Blues Challenge en in 2015 wonnen ze European Blues Award voor Best Band. Genoeg om over naar huis te schrijven dus, met een wachtende trouwe fan-base voor het podium zie ik veel activiteit óp het podium vooraf de set.

Ik zie overal Go-Pro cameraatjes opgesteld worden, er wordt dus door hun entourage een opname van het concert gemaakt. De band stel ik nog even voor; Leif de Leeuw op gitaar, Sem Jansen op vocals en gitaar, Boris Oud zien we op de bass, Stan de Kwaadsteniet die we ook kennen van de Marlon Pichel Band op keys en de twee (!!) drummers heten Tim Koning en de Belgische Joram Bemelmans.

De band is bekend voor de vele indrukwekkende gitaarsolo’s en dat zal de band ook op dit prestigieuze festival willen tonen. Ondanks dat veel gitaarpartijen aan die van Betts en Allman doen denken, weet deze band wel degelijk met de zelfgeschreven songs een significante aanvulling op de vaderlandse muziekgeschiedenis. Ja, het is weer heerlijk om in het gezelschap van deze talentvolle Leif de Leeuw Band te zijn.

De band heeft in 2024 weer een nieuw album uitgebracht dat wereldkundig werd gemaakt onder de titel Mighty Fine. Ongetwijfeld zullen we daar een aantal nummers van gaan horen. De Leif de Leeuw Band verdienen het zó hier te staan, deze jonge mensen zijn zo professioneel bezig dat ze ook inmiddels in de rest van Europa op menig podium en festival graag geziene gasten zijn.

De opener is ‘Have Your Heart’ horen we, al bij het tweede nummer ‘Once And For All’ (EP 2014) zoekt Leif voor zijn solo de rand van het podium op waar hij met luid gejoel en applaus ontvangen wordt.

Dit is zo gaaf om te zien dat de jongere generatie muzikanten omarmt wordt door een toch wel wat oudere bluesliefhebber. Als liefhebber van Jaco Pastorius, Marcus Miller, Stanley Clarke en Victor Wooten lik ik de vingers natuurlijk af bij de solo van bassist Boris Oud die ook de interactie met het publiek zoekt aan de podiumrand.

Natuurlijk mag vocalist Sem Jansen van deze Leif de Leeuw Band niet onvermeld blijven, zijn stem is gerijpt en heeft zo’n lekker randje gekregen, het gitaarspel is door het vele, vele optreden natuurlijk ook soepeler geworden. Heerlijk om hem zo gelukkig te zien op dit grote podium! 

Inmiddels heeft Leif een Flying V omgehangen en horen we de cover ‘Southern Man’ dat door Neil Young werd geschreven en samen met Ladies Of Soul zangeres Berget Lewis in de theaters werd gebracht, de song staat ook op de nieuwe schijf Mighty Fine.

Tijdens deze song ben ik getuige van een opperbeste orgelpartij van toetsenist Stan de Kwaadsteniet, zoveel talent hier op deze bühne! Ook in de opvolger ‘Where I’m Heading’ (2020) is er een kenmerkende rol voor de toetsenist weggelegd.

‘Lone Star’ (MF 2024) is een hele fijne song voor Sem om met de Gold Top te excelleren. Het publiek krijgt hier een fijn staaltje Southern Rock uit de Lage Landen voorgeschoteld, er wordt afgesloten met ‘Hard To Hold’ ook weer van Mighty Fine uit 2024.

De tijd is te kort voor deze band, het publiek is uitzinnig en wil meer maar de klok is onverbiddelijk. Inmiddels heb ik de Leif de Leeuw Band vele malen aan het werk gezien maar nooit, nee nooit ben ik zonder warm hart en een glimlach op m’n gezicht vertrokken.

Mag ik concluderen dat de Leif de Leeuw Band samen met DeWolff Neerlands “top of the bill” exportproducten in de muziekindustrie zijn? Ja, dat mag ik! Check het YouTube kanaal van de Leif de Leeuw Band hier om (nog eens) het concert te beleven. Bedankt mannen!

De zeventwintig jarige Connor Selby komt uit de UK, Essex wel te verstaan maar woonde ook al op jonge leeftijd in de US en Dubai. Een jongen die zich waarschijnlijk makkelijk aanpast. Thuis was het blues, blues-rock , classic rock en rhythm & blues wat de klok sloeg doordat zijn vader een groot muziekliefhebber is. Op zijn schoorsteenmantel staan inmiddels drie British Blues Awards want zowel in 2020, 2021 als in 2022 werd Selby bekroond met The Young Artist Of The Year Award.

Selby staat weer buiten op het Solid Sender Stage, ik probeer een plekje in de schaduw te vinden maar het eetplein blijkt volgepakt en dus blijf ik eventjes live luisteren maar ga het optreden daarna op het scherm in de tent bekijken en beluisteren. Zijn eerste titelloze album zag in 2023 het levenslicht en werd in de pers zeer lovend ontvangen.

Selby’s stem lijkt niet bij deze schuchter ogende jongeman te passen, het is een gerijpte stem en doet soms wat aan een jonge Ray Charles denken. Zijn gitaarspel daarentegen lijkt een blend te zijn van B.B. King met Matt Schofield en dat is als compliment bedoeld.

Natuurlijk krijg ik in de tent niet alles helemaal goed mee van Connor’s optreden want de heup gebiedt zéker op deze tweede festivaldag niet teveel te staan. Maar wat ik wél meekrijg nodigt uit tot het bijwonen van een concert als hij weer eens de oversteek maakt. De redactie van De Blueskrant noemden Connor Selby in 2023 terecht de rijzende ster van de Britse blues. Connor Selby, een jongen met heel veel potentie!

Alweer een jong talent maar dan op het Devil Daisy Stage in de grote tent, deze keer uit Louisiana. D.K. Harrell is al heel bekend in bluesland zonder dat de meesten blues-adepten hem nog live hebben kunnen bewonderen. De 27 jarige Harrell was al eerder in ons land want vorig jaar stond hij met z’n band op het North Sea Jazz Festival waar hij een knetterend optreden weggaf, ongetwijfeld is zijn bedoeling om dat op de bühne van het HIBF nog eens dunnetjes over te doen.

Frontman/gitarist/zanger Harrell heeft zijn all American band meegenomen naar Grolloo; de ritme-sectie bestaat uit Ruffin Jackson op drumms en Andrew Moss op bass.

De blazers zijn John Dupré op trompet en Russ Bryant op saxofoon en op toetsen zien we Orlando Henry. Zoals een goede Amerikaanse band betaamt stapt D.K. pas na het instrumentale intro-nummer het podium op.

Gekleed in een wit kostuum met bijpassende witte strik weet de goedlachse, bebrilde, ietwat te zware muzikant het publiek meteen voor zich te winnen. Aan charisma heeft D.K. geen gebrek.

Waar hij ook geen gebrek aan heeft is virtuositeit op de zes snaren. Tel daarbij zijn stembereik bij op en u begrijpt waarom D.K. in 2023 de Blues Award voor Best Emerging Artist kreeg uitgereikt. Al bij het tweede nummer geeft de menigte gehoor aan D.K.’s aansporing mee te klappen met ‘While I’m Young’ (The Right Man uit 2023).

Het orgeltje van Orlando Henry verwent de oren, de ‘let’s go to church vibe’ maakt zich moeiteloos meester van het publiek in de inmiddels tot de nok toe gevulde tent. De man hitst het publiek nog maar eens op met een booty-dance, het is alsof hij al een kwart eeuw de hele wereld zijn podiumkunsten vertoont; hij gebruikt het hele podium om iedereen mee te krijgen op dit feestje dat D.K. Harrell heet.

De nieuwe plaat Talkin’ Heavy is vandaag uitgekomen en dat wil D.K. natuurlijk graag vieren; hij gooit de doorzichtige blauwe vinyl schijf in het publiek. Wàt een geluk heeft deze vanger zeg!

Van dat album horen we ‘Into The Room’ en dit is alweer zo’n full swing nummer waarbij de participatie van het publiek zeer gewaardeerd wordt. ‘What Real Men Do’ wordt opgedragen aan Miss Daphne die hier in het publiek staat met haar vader; D.K. inmiddels zonder jasje en strikje knielt smekend neer, gooit z’n bril af en stort zelf ook het podiumdek neer. Aan podiumprésence geen gebrek deze D.K., wat een show voltrekt zich hier!

Er is een rustpuntje na al dit gitaargeweld en dat komt met de slow blues ‘Life Lessions’ wat ook op hetzelfde album te vinden is. Met deze vertolking wordt nog maar weer eens benadrukt waarom D.K. Harrell de nieuwe B.B. King wordt genoemd, zijn spel is zo vibrato! Werkelijk heel bijzonder dat hij niet alleen gelijkenis met B.B.’s stemgeluid vertoont maar ook in de souplesse de gitaarsnaren te buigen zoals King deed.

Heeft Mojo werkelijk de country nodig om in de toekomst meer bezoekers het HIBF te trekken? Nee, meer jonge bluestalenten zoals D.K. contracteren dan komt het écht wel goed; don’t be afraid of the blues Mojo! Wie D.K. Harrell nog niet zag, GA hem zien! TBA? houdt vanaf nu zijn tourschema goed in de smiezen want deze beleving willen we nóg eens ondergaan.

Na afloop van deze zeer succesvolle set staat het rijen dik bij de merchandise stand, jammer dat Harrell maar 140 exemplaren heeft te verkopen zoals hij op de bühne ons vertelde!

Hilde Vos, vandaag in steeds wisselende outfits, verwelkomt op het Solid Sender Stage de Zweed Jesper Lindell en zijn kompanen.

De Americana liefhebbers weten dat er veel mooie muziek in Scandinavië gemaakt wordt, ik denk bijvoorbeeld aan Daniel Norgren en Ledfoot en dus ga ik ook bij Lindell even m’n oor te luister leggen.

Jesper Lindell heeft al drie albums op zijn naam staan; het laatste album Before The Sun werd wereldkundig gemaakt in 2024. Helaas heb ik door de gezondheidsperikelen Lindell en zijn band vorig jaar November geprogrammeerd in de Q-bus van Leiden moeten missen.

Lindell heeft een fijne laid-back sound, is behoorlijk beïnvloed door The Band maar zijn song ‘Take It Easy’ lijkt zo uit de pen van Van Morrison te komen, inclusief mondharmonicaatje.

Echt goed! Ja, deze kerel zullen we nog vaker in de Low Lands gaan zien als het aan dit meisje ligt.

Melissa Etheridge staat al bijna veertig jaar op de planken, zelf zag ik deze blues-rockchick in 2015 waar ze mij omver blies ondanks dat ik geen aanhanger van blues-rock ben. Ze is kleiner dan mijn muziekvrienden hadden verwacht, maar deze homo-activiste van het eerste uur is behept met een dijk van een stem en haar gitaren met 6 of met 12 snaren hebben geen geheimen meer voor haar.

Etheridge is een survivor zoals ze dat in de States noemen, in 2004 overwon ze n.l. borstkanker. In 2024 verscheen er ‘n tweedelige docu. onder de titel Melissa Etheridge: I’m Not Broken dat werd vergezeld door een livealbum. Etheridge had een aantal lange relaties met vrouwen waarvan een keer getrouwd, ze heeft vier kinderen waarvoor David Crosby (van CSN) voor een van hen de zaaddonor was. Het stel wilden waarschijnlijk tóch minstens één muzikale telg in het gezin.

Melissa wordt al jaren trouw bijgestaan door bandleden Max Hart op de toetsen, de ritme-sectie wordt gevormd door Eric Gardner op drumms/percussion en Eric Kertes zien we op de bass. Het publiek wordt meegenomen op een muzikale reis door het oeuvre van Melissa Etheridge, de opener dateert alweer uit 1992 ‘Must Be Crazy For Me’ en komt van het Never Enough album. Het publiek wat tot buiten de tent reikt beantwoordt haar “Hello, I’ve Missed You” met luid gejuich.

De opvolger wordt al bij de eerste tonen die haar twaalfsnarige turquoise gitaar produceert herkend; we zijn getuige van ‘I Wanna Come Over’ dat op Your Little Secret in 1995 uitkwam. Ik weet niet wat deze vrouw met mij doet maar ondanks de warmte staat het kippenvel mij hoog op de armen en lopen de rillingen me over de rug…..haar omvangrijke fan-base speciaal voor haar naar Grolloo gekomen zingt massaal mee. Melissa was blijkbaar gisteren ook al op het terrein want ze prijst tijdens het omhangen van de ‘black beauty’ Gibson Bonnie Raitt als “the best by far from anywhere”.

Ze is een vakvrouw want ze weet dat er ook toeschouwers staan die niet al haar songs kennen en dus wil ze Albert King eren met haar vertolking van ‘Born Under A Bad Sign’ maar dan mét tremelo arm. Haar spel is puntig, ruig en tegelijkertijd gestileerd. Sodeflikkers wat kan deze powervrouw uit Kansas op haar 64e nog spelen zeg!

De verschillende gitaren worden bijna bij elke song weer in tune door haar gitaar-tech aangereikt; nu zien we voor het eerst een twaalfsnarige mat exemplaar en ook bij de eerste tonen op de snaren van deze gitaar gaat er een golf van herkenning door de tent. We zingen zachtjes maar ook luid mee met ‘Come To My Window’ want Melissa kan het vocaal allemaal aan, van bombastisch tot klein én weer terug.

Wat nog het meeste opvalt hoe blij Melissa is met haar publiek en hun feed-back, ze kan haar lach van oor tot oor maar moeilijk onderdrukken tijdens het zingen. Op het grote scherm zijn haar sprekende twinkelende ogen goed waar te nemen. Als de ‘black beauty’ gitaar weer de spotlight op haar gericht krijgt zijn we opnieuw getuige van gejoel van haar fans, ze herkennen ‘I’m The Only One’ waarbij de rockchick ook nog eens de blues-harp aan haar lippen zet.

Haar linkerhand fungeert als capo om het twaalfsnarige exemplaar bij ‘Bring Me Some Water’ uit haar beginperiode 1988. Zelden zag ik zo’n homogene menigte op het HIBF, nee zelfs niet bij Beth Hart. Als Melissa ons vertelt dat het volgende nummer enkel op een Nederlands platenlabel werd uitgebracht weet zelfs ik dat ze het over ‘Like The Way I Do’ heeft, “nowhere else in the world they liked this song, only you Dutch guys”. Precies en dat doen we nog steeds Melissa!

Als Etheridge ook nog eens achter de drumms kruipt gaat de menigte compleet uit de bol. Dit was een onvergetelijk, ongeëvenaard, opwindend, optreden van een vrouw die veel te lang niet in Europa is geweest. Kijkt u er écht van op dat zij als enige dit week-end van de bezoekers gezeten op de tribune een staande ovatie in ontvangst mocht nemen? Nee, toch?

Omdat ook ik even moet bekomen, in een lange rij moet wachten om m’n flesje bij te kunnen vullen en al die vrouwen die voor Melissa Etheridge kwamen allemaal tegelijk voor de toiletten wachten mis ik het grootste deel van The Heavy Heavy uit de UK.

Aanvankelijk een duo, gevormd door Will Turner en de lieftallige Georgie Fuller, staan ze hier op het HIBF als band want The Heavy Heavy tourt als support-act van The Teskey Brothers door Europa en volgende week staan ze zelfs in het voorprogramma van The Black Keys (slimme man die Dan Auerbach).

Op de site valt te lezen dat ze retro-muziek maken die lijkt te zijn beïnvloed door The Band, The Mamas & The Papas, Jefferson Airplane in een sausje van The Rolling Stones. Ook zij wisten in 2024 hun eerste album One Of A Kind op de markt te brengen.

Vandaag heeft Hilde Vos haar aankondigingen zonder spiekbriefjes weten te doen maar voor Seasick Steve – de voorlaatste act in de grote tent op het Devil Daisy Stage – heeft ze toch een feitje op haar hand moeten schrijven. Het is haar vergeven want ze heeft het charmant en ontzettend leuk gedaan deze twee dagen.

De meeste blues-adepten kennen Seasick Steve van zijn tv- debuut bij Jools Holland’s Hootenanny zo’n twintig jaar geleden. Een paar jaar later mag hij het album I Started Out With Nothin’ And I Still Got Most Of It Left bij Warner Bros. Records uitbrengen en in 2024 werd zijn meest recente wapenfeit, A Trip A Stumble A Fall Down on Your Knees op het SO label uitgebracht. Aanvankelijk begonnen als one-man band wordt 74 jarige Steven Gene Wold uit Californië sinds jaar en dag bijgestaan door Dan Magnusson op drumms.

Seasick Steve scoort goed bij de jongere festival bezoeker want hij stond al op Blues Peer, Pukkelpop en was te zien op North Sea Jazz en Lowlands dus dat heeft Mojo dit jaar heel slim gedaan. Seasick Steve’s pr-machine heeft de man ooit als ‘hobo’ in de markt gezet maar de “rotzooi” zoals een buurman op de tribune het noemde zaterdag werkt wél, er komt werkelijk muziek uit. De diverse teams van TBA? hebben Seasick Steve al een aantal keren live zien performen en dus zijn ook wij goed op de hoogte wat de man hier in Grolloo bij het publiek teweeg zal brengen.

Steve is een innemende, no nonsense man die naarmate de avond vordert de steeds beter vertegenwoordigde jongere bezoeker en de ‘gevorderde’ festivalganger met gemak naar de merchandise stand zal kunnen lokken. Seasick Steve heeft veel eigen bouwsels w.o. een diddley bow, ‘n snaarinstrument gebouwd van de ‘Hupcap’ (wieldop) van een oldtimer die hij cadeau kreeg van Jack White, z’n 4-snarige cigar-box gitaar en een reguliere afgeragde gitaar met 6 snaren maar allen met speciale pick-ups en ingebouwde versterkers.

De opener is het pompende ‘My Donny’ en dateert van zijn doorbraak in Europa. Met de opvolger wordt het tempo opgeschroefd, op de cigar-box gitaar staat het publiek massaal mee te knikken op de beat van ‘Don’t Know Why She Love Me but She Do’. Als ik Dan Magnusson op het grote scherm gadesla tijdens ‘Backbone Slip’ zie ik pas goed hoe zijn cimbalen eruit zien, het lijkt wel oud schroot. Ach zo lang het werkt….

Dan is het de beurt aan de diddley bow – persoonlijk vind ik het een gemiste kans dat Seasick Steve bij zijn introductie van het ding niet de toeschouwers uitlegt waar diddley bow z’n oorsprong vindt – acte de présence te geven in de gelijknamige song uit 2009. Vooraf ‘Summertime Boy’ vertrouwt Seasick Steve ons toe dat hij van de zomer en van het strand houdt temeer omdat dan de meisjes minder aan hebben.

Na nog een vijftal songs met dezelfde beat, is het gedaan met Steve’s doorgang in Grolloo. Seasick Steve is als je eerste brommertje, ‘t kraakt overal, het chroom is eraf, het zadel is gescheurd maar het geluid maakt dat je je zó vrij voelt.

Na deze act is het duidelijk, de slijtageslag mede veroorzaakt door de verzengende hitte, het grote aanbod op twee podia die elkaar zeer snel opvolgden is verloren. We besluiten de achtste editie van het Holland International Blues Festival te laten voor de nog immer aanwassende jeugd die ongetwijfeld voor Kaleo naar Grolloo getrokken zijn. Volgend jaar – 19 en 20 Juni 2026 – zal het festival op het nieuwe terrein plaatsvinden want ook dan wordt Grolloo getransformeerd tot Blues Village, hopelijk is The Blues Alone? weer vertegenwoordigd, tot ziens!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Holland International Blues Festival 2025 HIER