De 19e editie van Bluezy Blues Festival Ridderkerk vond plaats op zaterdag 06 April 2024 jl. in Sporthal De Fakkel van Ridderkerk. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van Dick van der Wilt. Klik om HIER ‘t hele album te kunnen bekijken.
Eigenlijk zou ik ten tijde van het Bluezy Blues Festival slechts een interview afnemen met een van de muzikanten die op het affiche van dit sympathieke festival prijkt maar daags voor het festival bereikt mij het verontrustende bericht dat de reporter die sinds jaar en dag dit festival optekent – Ton Kok – helaas door ziekte is geveld. Zelf ben ik ook niet helemaal topfit maar wil graag het stokje overnemen al zal het vandaag passen en meten worden i.v.m. de afspraak met Freaky Buds’ frontman Max Genouel.
Bij aankomst in de sporthal zitten de diehards onder de concert- en festivalbezoekers al aan de lange zijde in de welbekende terrasstoeltjes/-tafeltjes en ook ik plaats alvast m’n zelf meegenomen vouwstoel in het rijtje. Na een korte begroeting, ik moet de te interviewen frontman vragen de afspraak wijzigen en hoop op zijn begrip, zien we de eerste band hun gear al klaarzetten.
Onder begeleiding van back-stage hostess Mirjam is e.e.a. vlotjes geregeld en kunnen we toch nog een aardig deel van het optreden van Little Hat meepikken.
Little Hat, winnaar van de 2022 Dutch Blues Challenge, wordt gevormd door gitarist/zanger Willem van Dullemen, zanger/blues-harpist Machiel Meijers en drummer Paolo de Stigter. Deze muzikanten hebben een reputatie opgebouwd in meerdere bluesbands waarmee ze veel podium uren draaiden. Ook bracht Little Hat een meer dan voortreffelijk album uit Wine, Wiskey & Wimmen (2021).
Zelf draag ik Little Hat vanaf het begin – eigenlijk al vanaf dat ik Willem en Machiel in Stackhouse zag – een warm hart toe. De mannen weten op een onovertroffen wijze vuige blues met een rock ‘n roll sausje neer te zetten. Ook hier in Ridderkerk ervaren we de rauwe vocals van de energieke Machiel de gitaarlicks van Willem, voeg daar de beat van drummer Paolo bij en u snapt dat hier een lekkere opener op het podium staat, jammer voor de band dat het toeschouwersaantal nog wat te wensen overlaat.
Lekkere swingers staan er op het program, ik herken ‘Jelly Jam’ en geniet van een extensieve blues-harp solo in ‘Cat Squirrell’. Toch lijkt het dat er niet helemaal een synergie te bewerkstelligen is als ‘Don’t Start Crying’ opnieuw ingestart moet worden, Willem’s gitaar niet helemaal doet wat de gitarist wil en de vocalen van drummer Paolo ook niet helemaal lekker in het gehoor liggen vandaag.
Is het misschien het vroege uur dat de mannen parten speelt? Feit is dat ik vandaag niet helemaal overtuigd geraak van de performance. Het publiek is wel mee en dat telt!
Het tweede optreden van deze eerste zonnige dag in April wordt verzorgd door een Franse band die vorig jaar in Haringe (BE) en recentelijk op Delft Blues een overweldigend optreden gaven. The Freaky Buds komen uit Bretagne en zijn aan een opmars binnen Europa bezig.
De band wordt gevormd door frontman Max Genouel op gitaar en vocals, Lonj ook gitaar/vocals, Hugo Deviers drummer maar ook vocalist en Thomas Troussier bespeelt de blues-harp.
Net als bij Little Hat worden ook hier de lage tonen niet ingevuld door een bassist maar door de drummer. The Freaky Buds laten zich beïnvloeden door klassiekers van elektrische blues zoals Magic Sam, R.L Burnside tot The Red Devils, maar ook de modernere interpretatie van de blues zoals die van Guitar Watson en The Black Keys behoren zeker tot de favorieten van de bandleden.
De trouwe festival bezoeker zou de frontman kunnen herkennen van de Lowland Brothers maar ook als begeleider van Whitney Shay waarmee hij op het podium van het welbekende Swing Wespelaar stond. The Freaky Buds zijn momenteel het tweede album – opgenomen in Californië – aan het afronden dat hoogstwaarschijnlijk begin volgend jaar uitgebracht zal worden maar ook het debuutalbum Hard Days Fuzzy Nights is een regelrechte aanrader voor de fans van hedendaagse blues à la Red Devils en/of R.L. Burnside.
De mannen wisselen de vocalen en solo’s met zichtbaar gemak af waarbij ze elkaar graag de spotlight gunnen. Ik geniet van de gruizige blues-harp van Thomas, de bijzondere sound van de Danelectro Coral van Londj maar ook die Harmony van Max steelt ook live mijn hart. Ook hier staat er nog maar weinig publiek voor hun podium met als gevolg dat de mannen zie behoorlijk in het zweet moeten werken om enige – “it is so quiet in this room” becommentarieert frontman Max het ontbreken hiervan – feedback te mogen krijgen.
Persoonlijk vind ik dat de programmering voor deze band beter op een later tijdstip had gekund maar ze zullen het ermee moeten doen. Zelfs als de frontman vraagt of Hound Dog Taylor bij het publiek bekend is dan hoor ik slechts een paar toehoorders bevestigend roepen, we horen écht geen verkeerde cover van ‘Let’s Get Funky’.
Pas bij de aankondiging van ‘Devil Woman’ van The Red Devils gaat er een golf van herkenning door de sporthal. Een fijne cover van deze Freaky Buds maar ik heb spijt dat ik er niet bij kon zijn bij hun overweldigende optreden op Delft Blues. Jammer mannen, jullie krijgen gelukkig nog een kans je te bewijzen als 10 Mei a.s. het Kwadendamme Blues Festival op de tourkalender staat.
Zoals eerder gemeld moet er tijdens het festival ook nog een interview afgenomen worden waardoor ik niet de hele set van Harlem Lake kan bijwonen.
Ik hoor van ver een vette bass solo van Kjeld want hoog is het volume van de band wel, té hoog als je het mij vraagt.
Janne Timmer is weer vol enthousiasme en uit een ooghoek zie ik dat de founder van Harlem Lake toetsenist Dave Warmerdam ook tegenwoordig de gitaar erbij pakt.
Mijn favoriete persoon Sonny Ray speelt weer de sterren van de hemel, zéker op deze voor hem zeer beladen dag. Afgeleid aan de reacties die ik later mocht vernemen zeg ik: Harlem Lake kwam, zag en overwon!
Crystal Thomas is afkomstig uit de US, beter gezegd Mansfield – LA a.k.a. de ‘Pelican State’. Zoals zovele bluesdiva’s ontwikkelt Crystal haar podiumkunsten in de kerk, ze begint de trombone te bespelen maar blijkt ook een mooie stem te hebben waarnaar al snel graag naar geluisterd wordt. Thomas zelf luistert op jonge leeftijd graag naar Reed en Morganfield maar maakt haar podiumdebuut bij Johnnie Taylor.
Tromboniste/zangeres Thomas is een big bluesmama, rauw en bluezy en wordt op haar Europese tour bijgestaan door gitarist Luca Giordano, ook hij is een bekende in de zalen en festival podia.
De Italiaan die de fijne kneepjes van de blues leerde tijdens zijn tijd in Chicago is inmiddels door vele bluesminnende Nederlanders (én Belgen) in de harten gesloten door bijvoorbeeld zijn begeleiding van Chris Cain, recentelijk JJ Thames en Leon Beal.
Samen met drummer Pascal Delmas – alweer een bekend gezicht – vormt bassist Antoine Escalier de franse ritme-sectie. Spanjaard Viktor Puertas zien we op toetsen én blues-harp.
Sinds haar platendeal bij Dialtone in 2018 heeft Crystal’s internationale carrière een vlucht genomen en nu dus te zien in Ridderkerk. Wij zijn er klaar voor en het inmiddels grotere bezoekersaantal ook.
Ze openen zoals een goede begeleidingsband betaamt met een instrumentaal nummer waarna de diva een ‘grote’ entree mag maken; meteen wordt de trombone ter hand genomen wat heel wat verbaasde gezichten in het overwegend mannelijke publiek tot gevolg heeft.
De songs volgen elkaar in een hoog tempo op, er wordt gedanst maar vooral wordt er hoogstaand gemusiceerd door de diverse muzikanten, Luca die schittert op de Gibson, Viktor Puertas (die overigens een album met de frontman van Freaky Buds opnam) verbaast op de toetsen maar ook zéker op de blues-harp en dan de ritme-sectie met Delmas en Escalier die beiden hele fijne solo’s verzorgen.
Ook bij deze band gunnen ze elkaar maar wat graag de spotlight. Crystal heeft een mooi, zeer aangenaam stemgeluid en de dame bewijst dat interactie met dit publiek wel degelijk mogelijk is. Ik geniet van de slow blues ‘Ghost Of Myself’ wat zij opnam met niemand minder dan Lucky Peterson en te vinden is op het Now Dig This album. Voor haar tweede nieuwste voor het podium dansende fans zingt Crystal een hele fijne ‘Blue As I Can Be’, een vrouw met zo’n stem is ook helemaal niet moeilijk meteen in het hart te sluiten. Een hele fijne kennismaking met vakvrouw Crystal Thomas!
Bij de soundcheck van Birdmens gaat het niet van een leien dakje, er blijkt een versterker te zijn opgeblazen, de drummer is van het podium gedonderd en de balans van de monitoren door het geluidsteam blijkt ook heel wat voet in de aarde te hebben. Een verlate start van de set van de band tot gevolg.
Voor wie Birdmens nog niet eerder zag stel ik deze ‘British all star superband’ nog even aan u voor. Op drumms zien we ex-Hoaxer Mark Barrett, op de bass Rob ‘The Tank’ Barry, de toetsen worden geliefkoosd én gegeseld door Jonny Henderson die we kennen van de Matt Schofield Band en heden ten dage bij Elles Bailey is ingelijfd.
Ex Jon Amor Blues Group-lid en Little Geneva’s Dave Doherty op gitaar, bekend van zijn eigen band maar ook van samenwerkingen met de Dickinson broeders Luther en Cody (The Mudbloods) Ian Siegal op vocals en gitaar.
En de rijen worden gesloten door ex-Hoaxer, naamgever/bandleider van JABG en JA trio Jon Amor op gitaar en vocals.
Wat begon als een lockdown project heeft na het releasen van het album Lockdown Loaded een zeer succesvolle vlucht genomen. Het blijft natuurlijk moeilijk om al deze bandleden/producers op dezelfde tijd bij elkaar te krijgen maar gelukkig is dat al een paar keer gelukt en dus vandaag ook Birdmens op Blueszy Blues Fest!
Ian Siegal opent de set met ‘Cat Drugged Up’ die de song samen met Doherty schreef, een Delta blues song ten top waarin Jon Amor zelfs de megafoon hanteert. Het vocale stokje wordt moeiteloos overgenomen door laatstgenoemde bij ‘What’s The Name’ dat wel een heel lekker rock ‘n roll nummer is.
Inmiddels is het voor het podium van deze Birdmens een drukte van bedoening, fans van Siegal, fans van Amor leggen zoveel mogelijk vast op de foto, er wordt ook behoorlijk wat geclipt. Hét succesnummer van het eerste optreden van Birdmens op Moulin Blues 2022 kan natuurlijk niet ontbreken.
Ook hier in Ridderkerk is het de onmiskenbare stem van Ian Siegal tijdens ‘Holler’ die het publiek wild maakt. Voor mijn nieuwe muziekmaat Henk en z’n zwager blijkt vooral Siegal’s bereik een revelatie inderdaad de uithalen blijven imposant!
‘The Turnaround’ van het gelijknamige album van het Jon Amor Trio dat in Februari van dit jaar uitkwam is een absolute showcase van de gitaarskills die deze Amor alweer heel wat decennia aan de dag legt. Wàt een gitarist is deze man uit Devizes toch!
Jammer genoeg door de perikelen tijdens de soundcheck moet de set ingekort worden en horen we sneller dan dat het publiek zou willen Siegal’s signature song ‘Falling On Down Again’. Een song die de man alweer zo’n drie decennia geleden schreef en dat zomaar verward zou kunnen worden door een song van Otis Redding of Sam Cooke. Goeie maar véél te korte set die als ik de bezoekers mag geloven niet ingekort had mogen worden.
De afsluiters komen weer uit ons eigen Nederland en heten Talkin’ Blues Feat. Delta Ladies. De band wordt voorgestaan door gitarist Peter Langerak die men zou kunnen kennen van zijn werk bij de band Vitesse, AJ Plug, The Twelve Bar Blues Band.
Deze Haagse bluesrock band ontstond na hun optreden als BB King tribute band op Jazz in de Gracht van 2016. De drummer van dienst is Sammy de Fretes, bassist is Paul Robbert, Tjaart Venema zien we op de keys. De Delta Ladies heten Jennifer Terell, Diana ten Berge en Sharon Kamp.
De band is gretig, zo gretig zelfs dat het publiek denkt dat men aan het soundchecken is omdat de aankondiging – sinds achttien edities traditiegetrouw verzorgd door de inmiddels 80 jarige Nico ‘Bluezy’ Bravenboer – nog niet heeft plaatsgevonden.
Soit, de band is blijkbaar al begonnen is met een cover van Joe Cocker’s ‘With A Little Help Of My Friends’. Een hele fijne cover kan ik de lezer melden.
Nog zo’n fijne cover is dit van Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’ waarbij Langerak’s gitaarspel het verschil maakt. Zijn spel is krachtig en zijn enthousiaste vocals maken de ‘smoel’ van de band.
De cover van Robert Johnson’s ‘Cross Road Blues’ is echter voor ons het teken eindelijk wat te gaan eten en omdat de kaars nadien langzaam uitgaat besluiten we de terugreis aan te vangen.
De negentiende editie van Bluezy Blues Fest. had ik gezien de line-up meer animo gegund, gelukkig heb ik weer nieuwe muziekvrienden kunnen maken en heb dit festival nog steeds op een fijn plekje in het hart. Op naar de twintigste editie maar dan hopelijk met meer bezoekers.
De verslaggevers van de The Blues Alone? bedanken Nico Bravenboer en zijn team van organisatoren, M.C. Jan Valstar, Mirjam Roelofs én natuurlijk ook de vele andere vrijwilligers, security en bedienend personeel voor hun gastvrijheid en onmetelijk enthousiasme live muziek te blijven promoten.
