Dale Watson speelde Zondag 09 Juli 2023 jl. in Patronaat – Haarlem. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Countrymuziek is de afgelopen halve eeuw altijd een aangename muziekstijl geweest in de verschillende huizen Sliep. Het was er niet altijd maar wel heel geregeld. Johnny Cash en Willie Nelson bijvoorbeeld lagen veelvuldig op mijn spreekwoordelijke paplepel.
Dale Watson, “the lone star troubadour from Austin, Texas” laat weer eens van zich horen en tourt over het vaste land van de Oude Wereld. Op zijn uitspraken over niet meer toeren door Europa komt hij terug. Hij deed ze niet van harte maar kon het zich financieel niet meer veroorloven. Echter, een toermanager bood soelaas en zo stond ie opeens toch weer met zijn Lone Stars in Europa te spelen. De 60-jarige Dale is zo blij als een kind! In ons land zijn deze keer Hengelo, Utrecht en Haarlem de gelukkigen. Wij zijn present namens The Blues Alone?
Dale Watson is door zijn verregaande interesse in authentieke countrymuziek nooit een grote ster geworden.
Zijn afkeer tegen de vercommercialisering van pure country deed hem de term Ameripolitan bedenken. Een verzamelnaam voor de ouderwetse countrymuziek en tegenhanger van de hedendaagse country die wat Watson betreft gewoon popmuziek is.
Wel heeft hij door de jaren heen een loyale fanbase opgebouwd. Fans die deze avond overduidelijk aanwezig zijn in het Patronaat. Voor hen is Dale Watson vanavond zeker wèl de grote ster.
Dale Watson laat even op zich wachten. Drummer Manny Pagan en pedalsteel gigant Don Pawlak zitten zeker een minuut of tien geduldig achter hun instrument te wachten.
En dan, stipt vijf over half tien, na een korte muzikale aankondiging van zijn Lone Stars, slentert ‘ie ontspannen het podium op. Gitaar losjes in zijn hand, nette hoed op zijn hoofd, inclusief zonnebril. Het countryfeest is wel meteen los, hoor!
Dale Watson heeft die typische country look. Hij weet hoe het publiek te bewerken met z’n verhalen, z’n fingerpicking gitaarspel, z’n interactie met de band maar vooral die stem, die überkoele stem. Die stem die ons leidt door het heden en verleden van Texas en Alabama, de plaatsen waar Watson is getogen en geboren.
Liedjes van de nieuwe plaat, Starvation Box, worden volborstig meegezongen als stonden ze al jaren op de setlist. Een setlist waar Dale vanavond trouwens geen gebruik van wenst te maken. Het gaat een feestje worden met liedjes uit de losse pols en vooral met verzoekjes uit het publiek. En dat werkt verrekte goed. Spontaan en soms een beetje impulsief ook. Dale kan een paar keer niet op zijn tekst komen.
Het gevolg van het arsenaal aan bacchus wat Dale Watson steevast uit het publiek geserveerd krijgt en wat hij stuk voor stuk achteloos achterover slaat? Hij maakt er in ieder geval een drinkfeestje van! “Normally I don’t drink,” stelt Watson en hij begint doodleuk publiekslievelingen ‘Tequila, Whiskey and Beer’ en ‘I Lie When I Drink!’ te zingen.
Dale Watson heeft veel te vertellen vanavond. De elektrische stoel komt aan bod (‘Yellow Mama’), memoires over zijn overleden vriendin Claire (‘Flowers in Her Hair’) en de dood van zijn beste vriend en tourmanager Robert Hawkins (‘You’re My Friend’). De rode draad tijdens dit concert is echter wel de (voor)liefde voor Lone Star Beer. Verschillende keren passeert het ophemelen van dit bier de revue met als hoogte punt een heuse countrysong (‘The Best Beer in The World’).
Persoonlijk een emotioneel momentje als ‘Ring of Fire’ wordt ingezet. Zeker als je weet dat met deze country hymne een halve eeuw geleden de kiem is gepland voor mijn passie voor countrymuziek. ‘Ring of Fire’ was net als dat van Watson mijn moeder’s favoriete Johnny Cash song.
De finale van deze avond lonkt.
Dale bedankt Haarlem en de geweldige mensen van het Patronaat uitgebreid voor de goede zorgen.
De band kondigt hun laatste nummer aan maar als een countrygirl met één van haar cowboylaarzen de aandacht van Watson trekt herinnert hij zich het verzoek wat hij eerder op de avond heeft beloofd. De vertolking van ‘Cowboy Boots’ is groots en uitzinnig. Het publiek ook!
Dale Watson peurt de honky tonk en het laatste beetje kater van de vorige avond uit je lijf! Hij zet daar in een uur en drie kwartier vakkundig een heleboel gelukzaligheid voor in de plaats. Voor even bestaat de tijd niet meer en gaat het leven over Cadillacs, Texarkana en Lone Star bier.
Het gaat vooral ook over Waylon Jennings, George Jones (‘Country My Ass’), Roy Orbison, Buck Owens, Elvis Presley, Tony Joe White (‘Mama Don’t Let Your Cowboys Grow Up To Be Babies’), en zijn grootste voorbeeld, Merle Haggard (‘Branded Man’).
En zo ik kan nog wel een poosje doorgaan. Het hele countryspectrum of Ameripolitan, zoals je wilt, komt vanavond om de hoek kijken in het Patronaat. Dale Watson and his Lone Stars zijn de vertolkers.
En als de van nature ingetogen Don Pawlak zijn pedal steel zelfs met zijn tanden bewerkt is het feest helemaal compleet.
Toegift ‘Country My Ass’ is niets minder dan een verzoek van de grote George Jones aan Dale Watson om dit nummer in de studio op te nemen. “It’s shit but I did!” Maar Dale wordt er blij van en wij nog veel meer!
Stage 2 van Patronaat Haarlem werd vanavond door Dale Watson and His Lone Stars passievol omgetoverd in een honkiest tonkiest beer joint. Meer konden wij ons niet wensen!
