Ledfoot speelde Zondag 12 Mei 2024 jl. in de kleine zaal van C-punt Theater v/h. podium Duycker – Hoofddorp. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Ledfoot leerde ik kennen tijdens de lockdown periode, niet de man persoonlijk maar z’n muziek. Om het thuiswerken wat aangenamer te maken wisselde ik muziek uit de eigen platenkast af met Spotify en podcasts. De bij de blues-adept wel bekende Blueskrant bleek ook een podcast te hebben On Top Of Blues met bekende maar ook wat onbekender materiaal zoals Tim Scott McConnell zoals als Ledfoot echt heet. De donkere blues raakte me door zijn teksten maar ook door zijn gitaar- en stemgeluid. Nu, nadat een aantal jaren geduldig wachten, kan ik eindelijk de bijzondere Amerikaan live aan het werk zien.
Tim Scott McConnell, a.k.a. Ledfoot, woont al meer dan 30 jaar in Noorwegen. Zijn carrière begon vorm te krijgen in de eighties en nineties van de vorige eeuw als lid van The Havalinas en The Rockats. Toen ook al maakte Tim uitstapjes met eigen solo materiaal die hij o.a. bij Warner mocht uitbrengen. De bijzondere ietwat excentriek ogende McConnell stond als support-act bij niemand minder dan Bob Dylan maar ook Tina Turner en Crowded House. Als songwriter schreef hij veel materiaal voor zeer diverse artiesten, bijvoorbeeld voor Sheena Easton (Swear) toen ze beiden bij het platenlabel SIRE ondergebracht waren.
The Devil’s Songbook uit 2007 was McConnell’s eerste album dat onder de naam Ledfoot uitgebracht werd; “Ik heb de verschillende technieken uit de veertig jaar dat ik al speel samengevoegd, ik heb de 12-snarige gitaar gecombineerd met stalen plectrums, een koperen slide, open tuning, dikke snaren en m’n stompbox hiervan heb ik een blend gemaakt dat een donker, lyrisch en melodisch gevoel oproept wat ik zelf als Gothic Blues betitel” zei hij ooit in een interview.
Echter toen Bruce Springsteen Tim’s werk ‘High Hopes’ hoorde vroeg The Boss of hij het op een album mocht uitbrengen. Springsteen’s 2014 album lag uiteindelijk onder dezelfde titel in de platenzaak. Ook de door mijzelf graag bekeken Noorse tv-serie Exit blijkt door Tim Scot McConnell te zijn voorzien van de soundtrack. Een bezig bijtje deze McConnell, maar ook zeer succesvol getuige zijn twee Spellemann (zeg maar de Noorse Grammy) voor Best Blues Album voor zijn albums White Crow uit 2019 en het recentere Coffin Nails dat uit 2022 dateert.
Ledfoot is vandaag met een spiksplinter nieuw album – Outsiders – onder de arm naar Hoofddorp gekomen en zal van het album dat negen nieuwe nummers huist ongetwijfeld vanavond een of twee live laten horen. Zo weinig zult u denken, maar Outsiders is geen solo-album maar werd mét band opgenomen. Ondanks dat de zanger een vette stempel op het album drukt mag de inbreng van de andere musici Holm, Johansen en Klyve niet overgeslagen worden. Maar wat blijft is die ‘murder ballad feel’ een crossover tussen Bruce Springsteen, Mink DeVille via Cash naar Parsons en alle singer-songwriters daartussen die maar iets te betekenen hadden/hebben.
De met zwarte hoed getooide grijze, getatoeëerde doorleefde excentriekeling lijkt de personificatie van de blues. McConnell is inmiddels 66 jaar en kwam ter wereld op een trailer park in Florida, twee à drie maal per jaar woonde de jonge Tim ergens anders en voordat hij z’n collegediploma in z’n zak kon steken had hij al zeker twintig verschillende scholen doorlopen. McConnell toog al op z’n vijftiende naar New York City waar hij in clubs en biker-bars mocht optreden. Met de bands The Rockats en The Havelinas belandde hij in Europa. Genoeg stof tot schrijven lijkt me…..
Als de man opkomt maakt er van mij een soort plaatsvervangende gêne meester, ik schaam me dat Ledfoot voor een kleine vijfentwintig aanwezigen in een theater moet optreden. Het bewijst zich keer op keer; het bluespubliek zit niet graag in het pluche maar wil donkere zaaltjes of intieme kroegen. Beter had Ledfoot in De Waker, Musicon, Kleine zaal Paard, Café De Amer, Qbus, De Twee Spiegels, Café De Ouwehoer of Kantine Walhalla opgetreden dan had er meer publiek op afgekomen. Hij zal het ermee moeten doen maar zegt ons de neiging te hebben zich persoonlijk aan een ieder voor te stellen. Zwarte humor van een man die kleurenblind is en daarom zijn outfits immer zwart/wit zijn.
Er wordt geopend met ‘Dead Of The Night’ dat alweer zo’n 17 jaar geleden op The Devil’s Songbook werd uitgebracht, de man zit nu nog met hoed ver voorover gebogen over zijn 12-snarige gitaar en maakt met zijn sinistere muziek mij ietwat ongemakkelijk maar tegelijkertijd ben ik gebiologeerd wat deze man te weeg weet te brengen met zijn live toch wat lichtere stemgeluid dan ik had verwacht.
“What a scary intimite show this is”, becommentarieerd Ledfoot het optreden vooraf het tweede nummer ‘Right Down The Hole’ (White Crow 2019). Wat een duistere teksten schijft deze kerel zeg! Er gaat een zekere woede uit van de songs waar ik toch wel heel even aan wennen moet, gelijktijdig intrigeert het me ma-te-loos. ‘Better Than Bad’ komt uit het in 2022 gepubliceerde Coffin Nails en heeft een hoog biografisch geënte tekst. De man lijkt geen hoge dunk van zichzelf te hebben waarschijnlijk gevoed door ‘ontheemding’ tijdens zijn jeugd.
‘Where I Lost Hope’ is ook al weer een duistere song waarvan de eerste regels genoeg zeggen over het karakter van de Amerikaanse Noor “I keep my heart in little black box, I got a key but I keep it locked”. Soms schreeuwt hij het uit maar altijd weer met het sublieme geluid van die twaalf snarige akoestische gitaar.
Over verderf en ondergang gaat de ‘Perdition’, de song welke op ook het één na laatste album is te vinden wordt bijna deze “livingroom with weird furniture” ingespuugd, wàt een tekstschrijver is deze Amerikaanse viking! Dan wordt het nieuwste hersenspinsel Outsiders, het album dat eerder deze maand het levenslicht zag, met ‘Dead Is Dead’ aan het publiek voorgesteld. Outsiders is voor het eerst in dertig jaar weer een album geworden waar Ledfoot mét band te horen is. Hier in Hoofddorp speelt hij de song krachtig met slechts één hand.
‘Destiny’ zou zo maar een nummer kunnen zijn wat ook weer door Bruce Springsteen ingelijfd zou kunnen worden want het handelt over de arbeider die alles kwijtraakt door ontslag en het zoekraken in de ambtelijke molen en daardoor achterin z’n eigen auto moet leven en vooral te óverleven in deze consumptiemaatschappij. Pakkende song, want het kan ons allemaal overkomen!
Over fouten maken in het leven – Ledfoot deelt met zijn vijfentwintig nieuwe Hoofddorpse vrienden dat hij vier kinderen en drie ex-vrouwen heeft – werd ‘House of Restitution’ geschreven, bijna schreeuwend maakt hij een einde aan de song. Nog meer duistere Gothic Blues zoals Tim McConnell het zelf noemt horen we in de voor en over zichzelf geschreven overlijdensbericht ‘The Day I Died’; de song heeft iets spottends over ons ‘zijn’ op de aardkloot. Pffff, deze twee nummers komen wel even binnen zeg!
Het stemmen van de 12-snarige gitaar vooraf ‘The Man I Am’ hét nummer uit de tv-serie Exit haalt jammer genoeg een beetje de spanning uit de performance; ondanks dat ik het nummer ettelijke keren heb beluisterd voegt de live vertolking een extra dimensie toe. Ik verdrink bijna in Ledfoot’s geschetste poel van verderf.
Ledfoot’s donkere klankkleur zetten zijn opruiende, duistere boze teksten een kracht bij waar je bijna van achterover deinst maar tegelijkertijd binnengezogen wordt in het brein van deze ‘troubled soul’. Knap hoe een singer-songwriter zijn woede op de wereld, de “assholes” die wereld telt maar ook zichzelf kan kanaliseren en kan omzetten in tekst op muziek en daarmee over de wereld trekt én er ook nog een boterham aan weet te verdienen.
‘Better Side Of Me’ komt ook weer van het nieuwste vinyl Outsiders en doet me sterk denken aan Nick Cave’s oeuvre maar we horen ook ‘Save My Ass’ van Gothic Blues Volume 1 uit 2001 en ‘Wicked State Of Mind’ dat op Damned uit 2010 is te vinden; alle songs hebben steeds weer die dreigende melodie die zo machtig prachtig krachtig op de 12-snarige akoestische gitaar ten uiting wordt gebracht.
Geheel onversterkt is de afsluiter ‘What You Mean To Me’ het nummer wat tranen in m’n ogen doet opwellen door de tekst. “You’re a drunkard in the hall, your face I can recall, you’re the reason I feel small” en “You’re a nuisance in my dreams, you’re a stain that won’t come clean, you’re a lie I once believed”. Omdat we met zo weinigen zijn wordt m’n emotie door de singer-songwriter opgemerkt en blijft zijn blik hangen, ik voel me ongemakkelijk maar tevens lijkt het of ik de man hier op dit zelfde moment in het hart toelaat. Ach ik ben altijd al een sukkel geweest voor de ‘underdog’ in de maatschappij, de mens die vreemd gevonden wordt door anderen, de outsider daar lijk ik iets mee te hebben. Wàt een avond, een lage opkomst voor het toppunt van een songsmid die het beluisteren meer dan waard is!
De toegift werd volgens Tim Scott McConnell in 1985 geschreven als een ‘chaingang song’, Bruce Springsteen pikte het op en de rest is geschiedenis….’High Hopes’ maakt een einde aan onze live kennismaking met Ledfoot. Dankbaar aan On Top Of Music van Marijn Ooijman en Ingrid Bosch dat we deze muzikant via hun radioshow heb mogen leren kennen lopen de fotograaf van dienst en ondergetekende wat verdwaasd en overweldigd de klamme nacht in.
De reporters van The Blues Alone? bedanken C-Punt Theater en haar vrijwilligers voor sympathieke begeleiding, vrolijke bediening én de gastvrijheid.
