Een sfeerverslag van het 35ste Moulin Blues Festival te Ospel op 6 en 7 mei 2022. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van Leo Gabriëls (waarvoor hartelijke dank) en José Gallois. Klik HIER om het hele foto-album te bekijken.
Tegenwoordig kan je maar beter een dag vooraf een evenement vertrekken van huis want hoe vroeg je ook vertrekt, er is altijd wel ergens een file. Deze keer kost de reis vanuit de regio Den Haag zo’n vier uur alvorens we bij het hotel in Weert kunnen inchecken. Daarna is het nog eens een omzwerving door verkeerde info. van die lieve vrijwilligers van Moulin Blues om op het parkeerterrein voor de pers te geraken. Een wandeling over de camping om bij de ingang te geraken leert ons dat het Moulin Blues 2022 goed bezocht gaat worden, nog immer sluiten mensen aan in de rij voor een plaatsje, zetten tenten op of nemen nog de laatste kop koffie voor de camper alvorens de festivalweide tot hun domein te maken.
Omdat we dus met een fikse vertraging de grote tent inlopen, zijn we slechts getuige van de twee laatste nummers van de openers, de Dynamite Blues Band.
Uit ervaring kan ik wel melden dat de Dynamite Blues Band altijd een kwalitatieve, enthousiaste openingsact zijn maar het zou unfair tegenover de winnaars van de Nederlandse Blues Challenge 2018 en 3e plaats op de European Blues Challenge zijn om hun optreden te beoordelen a.d.v. slechts twee songs.
Wél kunnen we melden dat de mixer achter de knoppen er blijkbaar nog even in moet komen want het geluid is niet goed, het is veel te hard in het midden van de vernieuwde MB-tent én het is blikkerig en schel.
Jammer want deze band met als frontman/zanger/blues-harpist Wesley van Werkhoven, gitarist J.J. van Duijn en ritme-sectie Renzo van Leeuwen (bass) en Jan Aandewiel (drumms) verdient beter.
Als snel steken we de weide over naar de kleine en ook vernieuwde tent waar Ticket West zo meteen zal gaan optreden, er is gelukkig nog tijd voor een pak fiches voor het week-end aan te schaffen en dan kunnen wij van The Blues Alone? ons eindelijk laven aan wat blues op deze zonovergoten vrijdagmiddag.
Het is een relaxte kennismaking met deze band, ik herken Roel Spanjers op de toetsen maar de andere mannen komen me niet bekend voor. Het zijn de broers Pascal en Walter Wilhelm die de band een aantal jaren geleden vlot trokken en het repertoire bestaat vooral uit West Coast Blues met grote invloeden als William Clarke en Rod Piazza.
Ik ben prettig verrast door deze band mede door het stemgeluid van Walter. Het zal niet makkelijk zijn geweest om in de lockdown periode je plaatsje te veroveren in de muziek-business, daarover kan special guest Thomas Toussaint ook over meepraten. Geen werk, geen inkomsten maar wel uitgaven.
Hierover gaat ook ‘t nummer ‘$ 14 In The Bank’ wat hij samen met deze Ticket West brengt. Fijne combi deze mannen bedankt voor de fijne kennismaking.
Dan is het tijd voor TBA? om ons voor het eerst te installeren in de grote tent op het terrein aan De Stenenbrug. Errol Linton en zijn band kunnen bij aanvang nog maar rekenen op een wat schamel publiek gelukkig komt daar snel verandering in als de nog buiten vertoevende bezoekers zijn blues-harp klanken opvangen.
Linton begon zijn carrière gelijk zovele bluesmuzikanten als busker op de hoek van de straat echter deze keer niet in Chicago maar in het Londense Brixton. Jaren later mocht hij de award voor ‘Best British Bluesharpist’ in ontvangst nemen. Inmiddels is het geluid in de grote tent wat verbeterd zodat publiek kan genieten van ‘old skool’ blues zoals ‘Hoodoo Man Blues’ van Junior Wells met een Jamaicaans sausje.
Toch staan er niet alleen covers op ‘t repertoire van Errol Linton maar ook een eigen gepende song ‘Packing My Bags’ dat hij schreef n.a.v. de emigratie van zijn ouders in 1964 naar de UK. Het werkje is een soort reggae-blues, niet écht mijn ding maar het wordt wel goed gebracht.
Errol Linton, een fijne stem en mag zich geruggesteund zien door een prima band maar ‘t grote podium vind ik iets te fors voor dit collectief.
Dan weer naar ‘t Moulin Blues Café voor Trainman Blues, ooit maakten ze deel uit van de European Blues Challenge 2019 waar ze uitkwamen voor Denemarken en waar ze zich zo in de kijker wisten te spelen dat ze nu hier op het 35ste Moulin Blues optreden.
De frontman/vocalist/gitarist is de Ier Richard Farrell en de bassist is Deen Laust Nielsen. Ooit ontmoetten ze elkaar in de Kopenhagense Mojo Blues Bar en eind 2016 startte hun samenwerking als duo. Er staan maken zelf-gepende songs op de set-list waaronder een aantal nummers van hun album dat werd onderscheiden met een Deense Blues Music Award als Beste album van 2018.
Soms moet ik bij het beluisteren van de akoestische songs aan Dollarman c.q. Prestage denken maar bij tijd en wijle schuurt de stem van Farrell ook heerlijk tegen de soul aan. Ja ik ben om lees ik later in bij notitieboekje. Onthoudt die naam Trainman Blues!
Het grote podium is het komende gereserveerd voor zanger/gitarist Laurence Jones en zijn band. De mannen Jones en Holland noemen inmiddels Nederland hun “home away from home”.
Zoals gezegd Jones op vocals en gitaar, Bennett Holland op de toetsen en de voor mij nieuwe gezichten blijken Jack Alexander Timmis (bass) en Sam Jenkins (drumms) te heten. Ook al wordt Jones nog steeds liefkozend ‘t jonkie van de blues-rock’ genoemd inmiddels heeft hij de 2 verruild voor een 3 maar blijft natuurlijk een hele jonge succesvolle gitarist die inmiddels al met alle grote der aarde heeft mogen musiceren.
Gelukkig is het geluid in de grote tent ook inmiddels verbeterd en kunnen we genieten van veel toegankelijk werk zoals o.a. ‘Everything is Gonna Be Alright’ dat van ‘t 2019 album komt. Mee door een wat meer poppy werk dat Jones tegenwoordig maakt scoort hij bij een groter publiek. Geen schande want de écht blues-fanaat weer wat voor een fe-no-meen Laurence Jones echt is op de zes snaren.
Ondanks dat de zon om half acht buiten nog schijnt gaat het publiek dankzij deze superset van Laurence Jones vol uit de pan!
Een kwartiertje later staan we alweer in de Juke Joint van Moulin Blues en kan ik eindelijk, eindelijk oog in oog staan met de Gumbo Kings die op een volwaardig podium aantreden. Ik zag de mannen op het Blues Peer festival van 2017 op ‘t Mojo Sessions podium en was meteen verkocht! Ondanks dat ik niet kan geloven dat we inmiddels 5 jaar verder zijn ben ik nog immer enthousiast over de sound die deze muzikanten voortbrengen.
We zien frontman/zanger/blues-harpist Boy Vielvoye (Sugar Boy & the Sinners) geflankeerd door gitarist/vocalist Marc ‘Magic Man’ Jansen, Jonne ‘Quartermaster’ Venmans op bass, achter de drumms zien we Remon ‘Mean Machine’ Hubert en de toetsenist is ‘Saint’ Thomas Hanenberg.
De band heeft er zin in ook al hebben ze al een bevrijdingsfestival in de benen! Frontman Vielvoye scheurt nog steeds heel fijn en heel hard op de blues-harp, zijn vocale kwaliteiten zijn wéér beter en dan heb ik ‘t nog niet eens over z’n showmanship.
De gitarist van de band Marc Jansen is wat mij betreft de mooiste ontdekking sinds lange tijd; wàt een passie gaat er van deze kerel uit. Een man met smaak die weet hoe hij klinken wil getuige zijn Rivolta – met maar liefst vier pick-ups – en zijn Harmony. We horen eigen werk zoals ‘Leave It Alone’, ‘Hot Damn’ is radiomateriaal, Dr. John’s ‘Iko Iko’ en de afsluiter heeft ‘Rock ‘n Roll Juice’ maar wat ik vooral waarneem is het speelplezier waarmee deze mannen Sugar Boy & The Sinners van zich afschudden.
De set is gevarieerd en kent leuke intermezzo’s zoals het dansje in het publiek van Boy maar zonder die retestrakke ritme-tandem van Jonne en Remon en de orgel solo’s van Thomas kunnen Boy en Marc geen show maken. Gumbo Kings, ga ze zien voordat Daptone Records – Brooklyn NY ze inlijft want dààr horen ze thuis! En nu maar hopen dat ze back stage een praatje met James Hunter hebben gemaakt……
Als we weer bij het grote podium zijn aangekomen zien we de Kokomo Kings een hele goede show weggeven de band brengt rock ‘n roll, jump-blues, Chicago-blues en boogie.
Kortom muziek waar je blij van wordt en waarbij je moeilijk stil kan blijven staan. De heren, in fifties kledij gestoken, zijn een gerenommeerde naam in de vintage/rockabilly scène getuige de vele fans in vintage stijl uitgedoste toeschouwers vooraan podium meedansend op hun opzwepende muziek.
Gitarist Martin Abrahamsson is een goede zanger, bassist Magnus Lanshammar, Waldemar Skoglund (gitaar) en drummer Daniel Winerö. Ook dit jaar – ze waren al eens eerder te gast op Moulin Blues – maken de Kokomo Kings hun slogan “the best low down boogie band in the neighborhood!” meer dan waar!
Maar missen we Ronni Boysen Busack? Jazeker die missen we heel erg zelfs, want de solo’s die deze man aan de dag kon leggen worden niet geëvenaard door Waldemar Skoglund. Ondanks dat Ronni gestopt is met toeren zal deze band niet op zijn lauweren kunnen rusten door de vele aanvragen om op te treden in het circuit.
De kleine tent is de volgende uren gereserveerd voor Lindsay Beaver & Brad Stivers want ze spelen maar liefst twee sets achter elkaar.
Had ik toch powergirl Lindsay Beaver achter de drumms verwacht maar mijn verbazing is groot als ik Beaver en Stivers beiden op gitaar zie en de ritme-sectie bemand zie worden door Sjaak Korsten en Thimo Gijezen van de Ragtime Rumours.
Wàt ‘n strot heeft deze Lindsay denk ik als ik haar ‘Should I Ever Love Again’ hoor zingen. Ja deze dame uit Canada weet wel hoe je het publiek op Moulin Blues in moet pakken!
Gitarist Tom Janssen ook van de The Ragtime Rumours wordt ook nog even op het podium uitgenodigd alsook Thomas Toussaint van de Haarlem Blues Club waar zij morgen zullen optreden.
Voor de laatste keer deze avond steekt dit setje van TBA? nog maar eens de weide over naar de grote tent alwaar The James Hunter Six al aan de set is begonnen.
Wat meteen opvalt dat James Hunter Six eigenlijk hier The James Hunter Five zou moeten heten want ik zie slechts 5 muzikanten op het podium. Inmiddels zijn we goede bekenden geworden met James Hunter om te kunnen bepalen dat zijn set-list niet veel vernieuwing biedt.
We horen o.a. een tweetal songs van zijn nieuwste kindje ‘With Love’ maar over ‘t algemeen is het gestampte pot wat de ex spoorwegbewerker uit Colchester brengt. De man lijkt geërgerd door een cameraman die zich tussen de bandleden posteert en Hunter zegt er zelfs iets van waarna de cameraman eieren voor zijn geld kiest.
Er zit weinig ziel in de set en ik voel mijn energiepeil danig dalen dat een koffietje bij de espresso-bar aan de voorkant van de tent onvermijdelijk is. Sorry James maar we missen de wisselwerking met je ‘oude’ Six zoals Jason Wilson, Damian Hand, Lee Badau.
Omdat we wat te laat de grote tent weer inlopen zien we dat er weinig ruimte overgebleven is voor de fotograaf van dienst en de stemming vooraan ook wat grimmiger is besluiten we de Belgische afsluiters Boogie Beasts vanuit de achterste rijen te bekijken.
Boogie Beasts zijn de vervangers van Rick Estrin & The Nightcats die helaas door alweer Covid 19 de reis naar Europa niet ondernemen, heel erg jammer want die had ik graag eens live willen meemaken maar niet getreurd ook de Boogie Beasts weten hoe ze een show moeten neerzetten. Ik heb de nieuwe bezetting van de band nog niet eerder live kunnen zien optreden dus ik laat me verrassen door het nieuwe lid.
Dat is gitarist/vocalist Patrick Louis, hij zal frontman/zanger/gitarist Jan Jaspers blues-harpist Fabian Bennardo en drummer Gert Servaes vanaf nu zijn medebandleden mogen noemen. De Boogie Beasts doen wat ze het beste doen, ze pompen nog eens op en steken ferm van wal.
Met een nieuw album ‘Love Me Some’ (2021) in the pocket doen zij goede zaken op dit 35ste Moulin Blues, alweer een hele goede set van een mooi collectief uit de Belgische roots/blues scène!
De nacht is koud, de weg tussen de landerijen donker en we verlangen naar een zacht kussen, morgen komen we vol goede moed terug voor weer een Happy Blues Reunion!
Lees HIER het verslag van Dag 2.
