Sfeerverslag van het 34ste Swing Wespelaar – België dat werd gehouden op 19, 20 en 21 Augustus 2022 jl. Onderstaand het verslag van Zondag 21 Augustus. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns, foto’s van Dick van der Wilt en José Gallois. Klik HIER voor het gehele album van Dick van der Wilt en HIER om het album José Gallois te kunnen bekijken.
We hadden er even op moeten wachten, maar eindelijk was het zover, de 34e editie van Swing Wespelaar. Een festival dat qua bezetting tot de meest interessante blues evenementen van Europa behoort. Dit jaar vormde geen uitzondering en hoewel het plein bij aanvang van de dag nog lang niet vol was, kwam dat in de loop van de dag helemaal goed.
Door allerlei voor de buitenstaander weinig boeiende redenen moest ik de eerste twee dagen noodgedwongen missen, maar de voor dag drie geboekte acts maakten het zeker de moeite waard om de reis naar Wespelaar te ondernemen. Bij het parkeren van mijn auto ontwaarde ik direct een clubje landgenoten op een terras. Sommige dingen veranderen niet en volgens mij zat hetzelfde groepje daar drie jaar geleden ook al. Het eerste koele drankje werd dus al snel naar binnen gewerkt om vervolgens het festivalterrein te gaan opzoeken. Ook daar leek er nauwelijks wat veranderd en ik voelde me al snel weer prima thuis.
Zes bands stonden er op deze laatste dag geprogrammeerd om stipt half twee werd de eerste aangekondigd, de band rond de uit Brussel afkomstige zangeres/gitariste/songwriter en powerwoman Ghalia Volt (Ghalia Vauthier).
De dame begon destijds haar muzikale carrière als straatmuzikante, maar nam al snel de moedige stap om naar de V.S. te vliegen en zich na wat rondzwervingen uiteindelijk (voor het moment althans) in New Orleans te vestigen waar zij Johnny Mastro ontmoette.
Na een debuutalbum met Ghalia & Voodoo Casino, maakte ze tot op heden als Ghalia drie albums, waarvan haar in 2017 verschenen album ‘Let The Demons Out werd opgenomen met Johnny’s band The Mama’s Boys. Haar laatste, ‘One Woman Band’ verscheen vorig jaar en werd grotendeels in haar eentje opgenomen.
In Wespelaar verscheen ze mét band, bestaande uit partner Dean Zucchero op bas, Denis Palatin achter het drumstel en Bert Werbrouck op harmonica. Laatstgenoemde was al van de partij bij Voodoo Casino én was haar partner tijdens de deelname aan de Belgian Blues Challenge van 2017. Vanaf het eerste nummer wist ze met pittig slidespel de aandacht op zich te vestigen en de rest van de show vast te houden.
Zucchero en Palatin vormen een hechte ritmesectie en Werbrouck verraste vriend en vijand met uitstekend harmonica spel.
Maar ster van de show was natuurlijk Ghalia, die ook een fantastisch songwriter bleek te zijn in aangrijpende nummers maar soms ook dreigend en dan weer lekker catchy klinkend. Veel eigen werk, maar ook iemand als Mississippi Fred McDowell werd geëerd.
Met ‘Rollin’ And Tumblin” rolde en tuimelde men naar het einde van de set. Het gezelschap zorgde voor een spetterende opening en was de rest van de dag prominent aanwezig (incl. illegaal meegebracht huisdier) op het festivalterrein.
De band stond aan het begin van een uit ruim vijftig optredens bestaande Europese tour, waarin ook Nederland (Assen) niet vergeten wordt.
De volgende band: de Lowland Brothers. De Franse gitarist/vocalist Nico Duportal is geen onbekende voor de bezoekers van Swing Wespelaar de meeste zullen hem kennen van zijn bands Nico Duportal & His Rhythm Dudes en Nico Duportal & The Sparks’ waar hij fifties R & B ten gehore brengt. Een band die op vele festivals zowel blues als roots en rockabilly een graag geziene gast is.
Met het in 2021 geboren Lowland Brothers gooit hij het over een hele ander boeg. Zonder de muzikant en zijn bandleden in een hokje te willen duwen is het genre wellicht het best te omschrijven country-soul.
Nog nét in 2021 werd de bandnaam dragende cd door het quintet gereleased waarover de media schreef dat ‘t een meesterwerk is. De kakelverse songs benadrukken nóg meer Nico’s stemgeluid maar ook de samenzang met Max en Hugo is bijzonder.
Eerder dit jaar stond de groep op Moulin Blues en liet daar een uitstekende indruk achter, hetgeen geen verrassing mag zijn met muzikanten als Nico Duportal (gitaar/zang), Hugo Deviers (gitaar/percussie), Julien Bouyssou (toetsen), Max Genouel (bas) en Fabrice Bessouat (drums).
De muziek van de band zit redelijk ver van de traditionele blues vandaan, maar hun mix van soul, rock, swamp blues en country kon het grootste deel van het publiek (incl. mezelf) best bekoren. Natuurlijk had Nico Duportal een behoorlijk grote rol in het geheel, maar het gezelschap ontpopte zich als een hecht collectief.
De band viel in op Moulin Blues en ook hier stonden ze niet op de oorspronkelijke affiche, maar als alle vervangende bands op een festival zo zouden spelen … klasse.
Nummers als ‘Sunburn In December’ en ‘High & Lonesome’ bleven toch lekker hangen, ondanks het feit dat ik de band nog nooit eerder gehoord had. De heren zetten een boeiende set neer en maakten er verder een leuke dag van en bleven tot in de late uurtjes voor de after party.
Dan was het de beurt aan zanger/pianist Ben Levin uit Cincinatti, U.S.A. Vaker hebben bluesbands een pianist in de gelederen, maar een pianist als frontman daar zijn er maar tegenwoordig nog maar een paar van waarvan de eersten die in m’n gedachten opkomen Marcia Ball en Jon Cleary zijn.
Natuurlijk hebben de blues-adepten legendes als Professor Longhair, Pinetop Perkins, Otis Spann en Ray Charles nog vers in het geheugen liggen. Dat zal voor de 22-jarige Ben Levin de inspiratie zijn geweest om dit ook na te streven, de jonge man heeft het talent om in hun voetsporen te treden. New Orleans blues, funk, boogie woogie of jazz en zelfs Chicago blues Ben kan het op jonge leeftijd allemaal spelen.
Sinds de leeftijd van vijftien jaar speelt de gast zo’n honderd shows per jaar, geen sinecure nochtans! Benjamin wist afgezien van zijn tweeëntwintig jaar al vier cd’s – de eerste al op zeventien jarige leeftijd waarna hij in dat zelfde jaar op het Nederlandse Beauforthuis Festival kwam te staan – op zijn naam te schrijven.
Bob Margolin (gitarist Muddy Waters) was zó onder de indruk van Levin dat hij spontaan zijn hulp aanbod de recording van Levin’s tweede cd Before Me’. Afgelopen Oktober zag het vierde album Still Here het levenslicht welke wellicht zijn meest intieme album is daar deze cd een ode is aan vader Aron. Het is zijn meest persoonlijke album omdat hij met dit album een ode brengt aan zijn vader Aron, die zijn levensbedreigende gevecht tegen Covid-19 won. Nadat hij vorig jaar voor het eerst in Rosa’s Lounge de band met daarin Bob Stroger en Jimmy Burns leidde zal Levin met zijn trio het Wespelaarse publiek laten zien en horen hoe pianoblues kan klinken.
Drummer Cole Baker en saxspeler Joe Folis waren vanuit de V.S. meegereisd, maar als aanvulling was een Franse gitarist Anthony Stelmaszack aan het gezelschap toegevoegd.
Ben speelde werk van zijn drie uitgebrachte CD’s, aangevuld met werk van Professor Longhair en Eddie ‘Cleanhead’ Vinson. Muzikaal was er weinig op aan te merken, hoewel ik toch net dat beetje extra miste, dat hun aanwezigheid op zo’n festival bijzonder maakte.
Eigenlijk maakte de Franse gitarist nog de meeste indruk op mij met zeer melodieus en creatief gitaarspel. Desalniettemin wordt de jonge man thuis hoog gewaardeerd en zijn eerste bezoek aan België zal zeker niet zijn laatste zijn.
Omdat er ook op zo’n dag even een rustmoment moet worden ingepast kiezen de schrijvers en een fotograaf om de pauze te gebruiken voor een gezonde maaltijd. Natuurlijk is dat nu juist ‘t moment dat je iets mist.
Wéér was er een bijzondere ontmoeting met Luca Holkenborg deze keer met Ghalia en haar blues-harpist Bert Werbrouck! Gelukkig hebben we de foto’s nog….
Trouwe bezoekers van Swing Wespelaar weten dat de organisatoren de “big mama” een warm hart toedragen, ieder jaar staat er een échte blusdiva op het Wespelaarse podium. Zo ook deze editie, na drie jaar afwezigheid vond de programmeur er dit jaar maar liefst twee in éénzelfde band. Terrie Odabi en Tia Carroll sloegen de handen ineen en de ware soul-bluesrevue was geboren!
De eerstgenoemde dame – Terrie Odabi – heeft twee albums op haar naam, de tweede – Tia Caroll – een meervoud daarvan.
De 59-jarige Terrie Odabi komt uit Oakland, California en maakt deel uit van de beste contemporary blues-soul vocalistes. De diva kan al vier jaar achtereen de nominatie ‘Best Soul Blues Female Artist’ bij de Blues Music Awards op haar cv bijschrijven.
Tia Carroll (64 jaar) is ook al vele tientallen jaren te vinden in het Bay Area blues-scène van California. Internationale erkenning verkreeg de dame mede doordat haar cd You Gotta Have It genomineerd werd als beste Soul Blues Album.
Beide souldiva’s zijn behept met overweldigende vocale kwaliteiten en zingen de ziel uit hun lijf. De dames zijn beiden showstoppers en weten met hun charisma vele mannen het hoofd op hol te brengen.
De dames worden bijgestaan door – daar is ‘ie weer – gitarist Anthony Stelmaszack, de bassist is ook een goede bekende van Swing Wespelaar en zijn bezoekers Kris Jefferson, de drummer stapt op deze aardkloot rond als Simon Boyer en de toetsenist heet Benoît Ribière.
Het is altijd even spannen hoe zo’n blues/gospel-act ontvangen wordt, maar dit bleek geen enkel probleem te zijn. De dames hebben beiden een uitstekende strot en zetten een prima show neer.
Ze wisten het publiek snel mee te krijgen met onder meer een prima versie van ‘Wade In The Water’. Tia Carroll beet het spits af, waarna na enkele nummers Terrie zich bij haar voegde. Niet alleen gospel, maar ook kippenvel-blues met vertolking van o.a. Big Mama Thornton’s ‘Ball & Chain’. Met een mix van old school gospel en blues en wat bekend werk als ‘Come Together’ van die bekende “gospelgroup” uit Liverpool kwamen ze, zagen ze en overwonnen ze het publiek.
Eén van dé jonge talenten is ongetwijfeld Selwyn Birchwood. Birchwood (37 jr) begon als tiener de gitaar te bespelen na het horen van – hoe kan ‘t ook anders – Jimi Hendrix.
Door zich deze stijl eigen proberen te maken besefte hij dat alles wat Hendrix speelde blues georiënteerd bleek te zijn, de blues-adept kent vast het verhaal van Hendrix ontmoeting met Buddy Guy. Waarna Birchwood rond zijn twintigste een ontmoeting had met legende Sonny Rhodes. Voorgenoemde ontpopte zich tot zijn mentor en bracht hem de finesses van het bespelen van de lapsteel bij.
Selwyn Birchwood en zijn band bleek de stevigste act van de dag. Birchwood laat zich begeleiden door Ross Hammond op gitaar, Regi Oliver op saxofoon, op de bass zien we Donald ‘Huff’ Wright en de drummer heet Byron ‘Bizzy’ Garner.
Stevig, maar geen moment verzandend in blues/rock. Ik had de 2013 International Blues Challenge winnaar al eerder op indrukwekkende wijze aan het werk gezien, maar de man uit Tampa, Florida en Alligator Records recording artist is inmiddels uitgegroeid tot een gevestigde naam.
Hij kwam met zijn band, met onder meer Regi Oliver op bariton sax uitstekend tevoorschijn. Hoorde ik hem eerder vrijwel uitsluitend eigen eigen werk vertolken, nu gaf hij het publiek wat herkenbaarheid mee met werk van Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ en zijn versie van ‘Ain’t Nobody’s Business’ was ook weergaloos.
Buiten zijn werk op de Gibson Les Paul ging hij er ook nog bij zitten om ons wat weergaloos lapsteel werk voor te schotelen. Hopelijk kunnen we hem ook weer eens snel in ons eigen land aan het werk zien.
Afsluiter van het festival was niemand minder dan de inmiddels 70 jarige Keb’ Mo’ (Kevin Moore) met zijn band.
Kevin Moore werd één van de bestverkopende artiesten toen hij midden jaren ’90 onder de naam Keb’ Mo’ zijn eerste albums uitbracht. Zijn albums grijpen meestal terug op de Delta blues, maar altijd met een eigen draai. Keb’ Mo is naast een geprezen en met vijf Grammy Awards en maar liefst veertien (!) Blues Music Awards onderscheiden muzikant, ook een acteur, activist én mentor voor jonge muzikanten.
Ondertussen woont Keb’ Mo’ alweer een dikke tien jaar in Nashville wat tot gevolg heeft gehad dat er regelmatig een spoortje van Americana in zijn sound is te bespeuren. Zijn sound wordt gekenmerkt door zijn kenmerkende diepe stemgeluid en elegante gitaarstukken.
Keb’ Mo’ is op tour met drummer Casey Wasner, bassist Jerry Saey en toetsenist Dane Farnsworth. Ik had het geluk hem vrijdagavond al gezien te hebben bij een heerlijk intiem concert in Utrecht. Op een buitenfestival op een plein voor inmiddels goed doorgesmeerd publiek is het toch wat anders, maar hij wist toch ook hier een heerlijke relaxte sfeer te creëren om het publiek in een relaxte mood naar huis te sturen.
Een innemende man, die je het gevoel gaf dat speciaal voor jou stond te spelen. Hij speelde het nodige materiaal van zijn meest recente album Good To Be, maar dook ook regelmatig ver terug in de tijd.
Keb’ Mo’ houdt de country-blues helemaal in ere, zonder vastgeroest te zitten in de traditionele conventies. De term ‘contempory blues’ is hier echt van toepassing.
Blues/Americana/country op uitstekende wijze gespeeld, maar met altijd met de song centraal. Het is gewoon een voorrecht om zo’n bluesgrootheid te mogen zien en horen.
Aan al het goede komt een eind en na middernacht ondernam ik (TK) de reis naar huis, een aantal vrienden (en aangeschoten overwegend Franstalige muzikanten) achterlatend. Het was goed te constateren dat, ondanks een in mijn ogen wat lagere opkomst, dat in Wespelaar weinig veranderd is en de kwaliteit voorop blijft staan.
Dank aan Kris Vermeulen die deze 34ste editie wel een héél bijzondere line-up wist samen te stellen, met de The Blues Behind The Scenes Award onderscheiden voorzitter/organisator Filip Le Roy voor zijn niet aflatend enthousiasme en natuurlijk onze ‘coole’ MC Dirk Casteels die bij het aankondigen van de laatste toch heel eventjes zijn emoties over het weerzien met publiek na drie jaar stilte. Tevens dank ik – namens alle bezoekers – àl die vrijwilligers die ook deze 34ste editie weer mogelijk hebben gemaakt. Speciale dank naar Anna voor de liefde en Cristine de Backer voor de thee. Namens alle medewerkers van TBA?, bedankt voor uw gastvrijheid en bij leven en welzijn zeggen wij graag tot volgend jaar voor de jubileum editie van Swing Wespelaar, Blues For The People!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Swing Wespelaar 2022 HIER en van Dag 2 HIER.
