De 22e editie van Duvelblues vond plaats op op Zaterdag 31 Mei 2025 jl. in Ruisbroek-Puurs (BE). Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.
Het was alweer zes jaar geleden – mede ingegeven door de Corona restricties en door samenvallende Nederlandse festivals – dat er een team van TBA? op Duvelblues aanwezig was. Duvelblues bestaat alweer tweeëntwintig jaar; geïnitieerd door gepassioneerd bluesliefhebber August Meeus die met een team van gelijkgezinden een vervolmaakte muziekhappening in het sympathieke Belgische Ruisbroek-Puurs weet neer te zetten. Dit jaar werd Duvelblues zelfs bekroond met de Belgian Blues Award voor Beste Blues Festival van België! Vele jaren staat de programmering van dit festival garant voor een goede mix van akoestische acts en acts die het stevigere werk brengen waarmee het niet alleen van de bezoekers maar ook zéker de sympathie van vele internationale artiesten uit de roots- en blues-scene wist veilig te stellen.
Na een behoorlijke stilte van mijn kant veroorzaakt door wat lichamelijke ongemakken eerst maar eens een ééndaags festival om met te beginnen. Ik kom graag in Ruisbroek-Puurs en de line-up lijkt soms bijzaak. Nadat ik door vele bekenden, collega verslaggevers én musici na de lange afwezigheid hartelijk ben begroet wordt het tijd dat het welbekende notitieboekje beschreven wordt. Vandaag gaan we acht verschillende bands in actie zien die dan weer verdeeld zijn over twee locaties, een grote tent waar de bands zullen aantreden en een kleiner exemplaar die door de organisatoren als “The Barn” gedoopt werd waar solisten en twee trio’s hun kunsten gaan vertonen.
Om kwart over twee zijn de openers van het festival Blunk, een voor mij volledig onbekend Belgisch gezelschap die naar zeggen een ode brengt aan de legendarische Belgische band Blue Blot die klaarblijkelijk in de jaren tachtig en negentig furore maakte. Ook die naam doet bij mij of bij de dienstdoende fotograaf geen belletje rinkelen.
Blunk blijkt een tienkoppige band met een heuse blazerssectie met saxofoon, trompet en trombone, twee achtergrondzangeressen, frontman en hun begeleiders. Helaas kan ik u niet de namen geven want een website van de band is onvindbaar. Wél hoorde ik tijdens het optreden dat de frontman/zanger door het leven stapt als Luc Simon.
Ik ken te weinig van het gebrachte oeuvre van Blue Blot om een gedegen recensie te geven maar als “long life fan van” herken ik natuurlijk wel Bill Withers’ ‘Lonely Town, Lonely Street’ en ‘Who Is He’ en van Buddy Guy herken ik ‘DJ Play My Blues’.
Dit collectief staat muzikaal als een huis, de dames hebben beide goede zangstemmen net als de enthousiaste frontman Simon maar aan de uitspraak van het Engels kan nog wel wat gesleuteld. Een mooie, vooral toegankelijke opener.
Voor een tweede optreden dienen we ons te verplaatsen naar ‘The Barn’ daar waar vroeger de akoestische sets plaats hadden in de zaal van het Chiro gebouw Kabal staat er nu een tent met stoelen voor het publiek opgesteld. De aftrap in deze kleinere tent wordt verricht door European Blues Award 2024 winnaar en IBC halve finalist, blootvoetse Robbert Duijf uit het Limburgse Heerlen.
Vandaag hier in Ruisbroek-Puurs als trio met zijn zestien jarige zoon Rubin op de up-right bass en Sjaak Korsten (Ragtime Rumours) zien we als de vervanger voor drummer Robin Zalm.
Zelf ben ik al vanaf de eerste kennismaking op de SBN van 2016 waar Robbert Duijf als ‘busker’ acte de présence gaf onder de indruk van zijn kwaliteiten. Ook hier op Duvelblues geniet het respectvol luisterende publiek naar zijn rake ritmes, ingetogen maar tegelijkertijd indrukwekkende inzet. De met de voeten het ritme tikkende Robbert Duijf weet mij én het steeds nog aanwassend aantal toeschouwers op dit vroege uur mee te nemen naar de oevers van de Mississippi.
Door zijn aangename, warme timbre, zijn fingerpicking style van spelen en het speelplezier is het aangenaam vertoeven in zijn gezelschap, bovendien – en dat is niet iedere zanger gegeven – zijn Duijf’s teksten écht te verstaan! We horen o.a. van Dangerous Mood het nummer ‘I’m The Devil’ dat blijkbaar over one-night stands handelt waar het volgens Robbert vandaag écht veel te warm voor is. Met de vertolking van ‘Those Days’ van zijn meest recente album Silverspoon benadrukt deze Limburger moeiteloos waarom hij de EBC zege op zijn conto heeft mogen schrijven.
Het a capella ingezette ‘All Night Long’ dat op hetzelfde album te vinden is bewijst deze charismatische zanger/gitarist ook geen enkele moeite met de blues-harp heeft want hierin blaast en zuigt hij de Mississippi saxofoon aan flarden. Wat een plezier straalt dit trio uit, de nu niet meer zo verlegen Rubin zingt met grote regelmaat het chorus van de songs mee en is waarschijnlijk een van de weinige tieners die z’n vader wel ‘cool’ vindt.
Dat Duijf leentjebuur heeft gespeeld in ‘Ticket For the Love Train’ – geschreven omdat we vast een mooiere wereld krijgen als we weer een beetje lief tegen elkaar worden – blijkt als ik flarden van Siegal’s I’m The Train in deze song herken, ach je kan van slechtere songwriters lenen.
Het half uur is eerder om dan verwacht helaas. Ga ze zien wanneer ze in de buurt zijn deze Robbert Duijf en zijn band want daarna vindt u net als wij van TBA? deze Limburgse singer-songwriter ook een ‘coole’ gast!
Om kwart over vier hebben wij ons weer in de grote tent opgesteld, de fotograaf voor het podium en ik wissel het staan en zitten af bij de nooduitgang waar er een windje staat om wat af te koelen want het is vandaag benauwd met 26 graden Celsius. Waarschijnlijk zijn de fotograaf en ik zowat de laatsten die Big Dave & The Dutchmen aan het werk zien, de band was al vaak in Nederland te gast de afgelopen maanden. Ik ben dan ook prettig gespannen voor wat ons en het publiek te wachten staat.
Big Dave Reniers (44 Rave, The Electric Kings, Mudvibe en Little Hook) uit Antwerpen is de frontman/zanger/blues-harpist, hij wordt begeleid door de Nederlandse mannen Roel Spanjers op toetsen, Mischa Den Haring op gitaar, Dusty Ciggaar op bass maar ook soms op gitaar en Darryl Ciggaar op drumms.
De samenwerking werd geboren tijdens de tweede run (2023) van de Ian Siegal presents B.L.U.E.S. theatertour waar Big Dave in de voetsporen van onze eigen Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm stapte. Ook deze heren hebben net een album op de markt gebracht onder de gelijkluidende titel als de bandnaam, een album geproduceerd door niemand minder dan de Belgische Stef Kamil Carlens van de ook in Nederland bekende bands dEUS en Zita Swoon. Het album telt elf songs en wordt alom zeer geprezen in de media.
Na een instrumentale opening vindt de sympathieke gigant uit “D’n Anvers” dat het tijd voor ‘Rock ‘n Roll’ is geworden. Jaaaa, dit is lekker, dit is een fijne opener van de set, de nog buiten de tent vertoevende bezoeker zoekt nog snel een goed plekje om maar niets te hoeven missen van Big Dave & The Dutchmen. Als de blues-harp erbij wordt gepakt in ‘Country Girl’ dan staat de tent inmiddels nokkie nokkie vol.
Zelf zag ik Big Dave al een aantal malen in diverse bezettingen maar het moet gezegd, vandaag op ‘eigen turf’ oogt hij het meest relaxt, lekker in z’n element voor een dankbaar publiek. De opvolger ‘This Work’ werd geschreven door Roel Spanjers en toont nog maar eens met welk een heerlijke stem Dave Reniers behept is.
Mischa speelt een mooie gitaar partij en de broertjes Ciggaar leggen een solide ritme neer. Mijn appreciatie en respect groeit nog groter tijdens ‘So Sweet’ want om zo gefocust te musiceren in deze benauwde hitte lijkt me niet gemakkelijk.
Darryl tikt of z’n leven ervan afhangt en Mischa speelt natuurlijk weer de sterren van gitaarhemel. Natuurlijk wordt harmonica legende Little Walter ook geëerd met een vertolking van ‘Too Late’.
Darryl Ciggaar doet achter de drumms ook vocaal een goede duit in de muzikale zak en Mischa’s vertolking van het mij zo geliefde ‘Boogie Funk’ van Albert King maakt dat ik de nieuwe heup aan de test móet onderwerpen.
De heup zegeviert en zo ook dit topcollectief goed op elkaar ingespeelde musici. Big Dave & The Dutchmen een goed geoliede band die je niet màg missen, voor boekingen RD Roots Agency!!!
De tweede set van Robbert Duijf in The Barn gebruiken we om de innerlijke mens wat te verwennen en wat nieuwe contacten te leggen maar dit wordt al snel gevolgd door onze aanwezigheid bij Josh Smith en zijn ‘all American’ band t.w. de ritme-sectie bestaande uit bassist Trevis Carlton en drummer Gene Lake.
Joe Bonamassa-liefhebbers kennen ongetwijfeld zijn naam, Smith stond vaak met hem op het podium en wordt in de wandelgangen zijn rechterhand genoemd. Ook produceerde hij een aantal in Europa bekende albums zoals Blood Brothers van Mike Zito en Albert Castiglia én Crown van Eric Gales.
Meteen vliegen de – lange – gitaarsolo’s je om de oren. Dit is gitaargeweld van de bovenste plank, een zanger kan je Josh Smith niet echt noemen. De gitaarvirtuoos rijgt bluesrock en jazz moeiteloos aaneen en krijgt daar de handen van de Duvelblues minnende bezoeker grif voor op elkaar. Toch heeft Josh Smith ook een funky kantje als we van Over Your Head het nummer ‘Pusher’ horen, hierin ligt een hoofdrol voor bassist Trevis Carlton.
Wàt een heerlijke, lang uitgesponnen bassolo geeft deze man hier weg zeg, ik hoor zelfs een stukje Marcus Miller’s Tutu (Miles Davis) voorbijkomen! Het speelplezier van deze man spat van het podium. Josh’s slow blues ‘What We Need’ van het Burn To Grow album is een nummer wat naar mijn idee beter uit de verf komt in een kleinere setting maar het blijft een feit dat Josh Smith een ware ‘snarebender’ is.
We blijven nog even luisteren naar ‘Letting You Go’ maar besluiten de steeds zich herhalende lange gitaarsolo’s te laten voor wat ze zijn.
De volgende set vindt weer plaats in The Barn van Duvelblues en deze man zagen we al eens zo’n twee jaar geleden als een van de ‘pareltjes van Polanen’ in de Qbus in Leiden optreden. We hebben het over Early James, een jonge getalenteerde singer-songwriter uit Alabama.
Hier in Ruisbroek-Puurs wordt hij begeleid door Fransman Max Genouel – ja i.d.d. de frontman van The Freaky Buds – die de bass omgehangen heeft én de tweede verrassing bij deze James is de drummer want dat is Darry Ciggaar uit ons eigen landje. Laatstgenoemde werd slechts een dag van te voren benaderd om in te vallen en zal dus een beetje ‘on the spot’ gezet worden.
De bijna 32 jarige Fredrick James Mullis Jr. zoals hij in het dagelijkse leven heet is niet ieders ‘cup of tea’ maar dit setje van TBA? houdt er wel van mede ingegeven door het feit dat hij lijkt te zijn beïnvloed door Tom Waits. Ook Early James komt met een kersvers album onder de arm naar Duvelblues, een album dat hij maakte met niemand minder dan Black Keys gitarist Dan Auerbach die de jonge Early James dan ook snel inlijfde bij zijn Easy Eye Sound recordlabel.
James telt af voor ‘I Got This Problem’ dat van het nieuwste album komt, de song knalt er meteen en de oren van het aanwezige publiek zijn gespitst. Deze mix van blues, bluegrass en alt-country en the odd murder-ballad is van een man die een groot dichterlijk vermogen bezit, zijn stem lijkt geheel niet op zijn zangstem, het lijkt op een intens lijden dat verlost worden via de stembanden maar het is fascinerend fantastisch. Al bij de tweede song, ‘Steely Knives’, in een zeer opzwepend tempo, lijkt het of Darryl Ciggaar er al de hele tour bij is, moeiteloos brengt hij de song vol tempowisselingen tot een goed einde.
Een nummer wat mij meteen bij de lurven grijpt is ‘Straightjacket For Two’ wat zo door de dichtmeester Tom Waits geschreven en gecomponeerd had kunnen zijn. Ondanks het tijdstip – het is alweer half acht – gutst het zweet na deze drie nummers James al van het lijf. Deze man kent geen half werk, dit is zo’n jongen die artiest is tegen wil en dank, hij IS artiest!
De scheurende tuxedo gitaar doet in ‘Unspeakable Thing’ wat wenkbrauwen fronsen, dit is geen doorsnee set maar zó goed! James praat de nummers in hoog tempo alsof hij op de hielen gezeten wordt aan elkaar.
Zo horen we dat hij een nummer schreef over Moederdag en Valentijnsdag ineen. ‘Mama Can Be My Valentine’ is een bluegrass gedreven song waarbij ik geniet hoe Max Genouel bijna onzichtbaar Darryl aangeeft waar in te houden en wanneer het gedaan is.
Vocaal is het allemaal dik in orde bij deze Early James, ook in ‘Go Down Swinging’ dat weer even de rust terugbrengt in de set. Alweer zo’n Waitsiaanse latin vibe overspoelt het gebiologeerde publiek alvorens Early een ode aan Hank Williams brengt met zijn interpretatie van ‘Hey Good Lookin’, James kan het allemaal en hij wordt overal uitgenodigd, nu maar liefst twee maanden op Europese tour met de Red Clay Strays (check it out!!) en daarna in September op het prestigieuze Telluride Festival.
Omdat James ervan beticht wordt geen vrolijke liedjes te kunnen schrijven pende hij de volgende song zegt hij lachend, we horen ‘I Could Just Die Right Now’, een mooi gevoelig nummer op de akoestische gitaar ten gehore gebracht. Snel wordt er weer gewisseld voor het bluegrass aandoende nummer ‘Gravy Train’ en ook hiervoor verdient de ritme-sectie weer een grote pluim want James maakt het hen niet gemakkelijk.
Early James, een man die niet lichtelijk vergeten zal worden door het Belgische publiek maar ook niet door zijn begeleiders. Wij van TBA? hebben alweer genoten van dit grote talent, dank aan de programmeur dat hij deze act heeft aangedurfd te boeken.
Na een kriekje – mijn favoriete drankje in België, een fijn glas cava, stond helaas niet in de koelkasten van Duvelblues – en een pintje begeven we ons naar de ‘Queen of Blues’ Shemekia Copeland en haar begeleiders.
De tent staat volgepakt voor deze in New York geboren 46 jarige dochter van Johnny Copeland. Shemekia sleepte al heel wat nominaties en awards binnen, zo kreeg zij de meest recentste erkenning in 2021 overhandigd in de vorm van de Blues Music Award in de categorie ‘B.B. King Entertainer Of The Year’ en werd haar 2024 album Blame It On Eve genomineerd voor een Grammy Award. Ze wordt vaak in de media vergeleken met Koko Taylor en Etta James maar persoonlijk hoor ik de gelijkenis met deze bluesdiva’s qua stemgeluid in het geheel niet want Shemekia’s sound is minder rauw.
De band waarmee ze hier op Duvelblues mee aantreedt bestaat uit de ritme-sectie die wordt gevormd door Kevin Jenkins op bass en Dan Hickey op drumms, Cary Samsel, Arthur Neilson en Ken ‘Willie’ Scandlyn, alle drie op gitaar. Een goed geoliede machine van maar liefst drie gitaristen, die zowel het reguliere vingerwerk, als ook het slidewerk prima onder de knie hebben.
Miss Copeland zet een professioneel, prachtige power set neer met teksten, waarbij de emotie en haar sociale betrokkenheid duidelijk de boventoon voeren. Zo horen we een gedreven, vocaal vakkundige vertolking van ‘Tough Mother’ dat van het met ‘n Grammy bekroonde album Blame It On Eve komt. “Don’t mess with me” zingt de in Harlem opgegroeide Shemekia, nu dat zullen ze niet snel gedaan hebben want deze dame weet voor zichzelf op te komen.
Vooraf het nummer ‘Would You Take My Blood’ vertrouwt ze haar publiek toe dat ze het nummer schreef met de kamergenoot van haar vader die in het ziekenhuis een hart transplantatie moest ondergaan in gedachten. De kamergenoot wilde n.l. eigenlijk alleen een bloedtransfusie van iemand die zoals hij gemutst was. Het is een hardvochtige song welke op America’s Child uit 2018 is te vinden.
Keer op keer krijgen de gitaristen de tijd om te soleren en het spotlight op zich gericht zien zo ook Arthur Neilson tijdens ‘It’s My Own Tears’ een meeslepende slow blues geschreven toen ze naar eigen zeggen voor de 37ste keer voor een foute man viel. Wàt ‘n solo, zo smaak ik er nog wel een paar!
Van Done Come Too Far uit 2022 horen we een ode aan haar beide ouders die veel te jong stierven, ‘Nobody But You’. De opvolger heet ‘Walk Until I Ride” is een song van haar 2020 album Uncivil War en roept meteen dat gelukzalige gospel gevoel bij me op.
Ook dit nummer heeft weer een tweede laag want het komt uit haar periode waarin ze tegen nierkanker vocht, inmiddels is ze alweer vier jaar “a survivor” zoals de Amerikanen ‘schoon’ noemen.
Helaas moest ik aan moeder natuur toegeven bij de vertolking van vader’s ‘Ghetto Child’ maar ik neem van mijn collega verslaggevers meteen aan dat het een emotievol moment was. Shemekia Copeland kwam, zag en overwon Duvelblues op haar pantoffeltjes, met recht een koningin van de blues!
Jerron Paxton staat te gebeuren in The Barn. Gewapend met een banjo, akoestische gitaar, blues-harp en een keyboard brengt deze nog maar zesendertig jarige Jerron ‘Blind Boy’ Paxton een boeiende mix van pre-war blues, countryblues, traditionals en roots. Zelf zag ik hem voor het eerst op tv bij Jools Holland’s Later en was onder de indruk wat zo’n eenzaam ogende man via zijn muziek met het publiek kan doen.
Mijn verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen voor deze set. Paxton neemt ons op reis door het arme zuiden van de VS uit de vorige eeuw met de opener ’99 Year Blues’. De vertellende bijna bezwerende manier van zingen maakt dat je een speld kan horen vallen. Prachtig dit respect voor de solo artiest Paxton. Als hij de banjo erbij pakt horen we het bluegrass getinte ‘The Arkansas Traveler’, Paxton praat de nummers als tijdens een one-man comedy show aan elkaar.
Zonder verhoogde belastingtarieven – een sneer naar The Orange Man – importeert Jarron het ‘Wild Bill Jones’ verhaal over “gun violence” vroeger en nog heden ten dage naar Europa. Toch kan de man mij vandaag niet over de streep trekken zoals toen op tv, het is me wat te luchtig en het lijkt me ‘n wat gekunsteld toneelstukje.
Zelfs zijn “train song” op de blues-harp ‘South Central Blues’ vind ik vandaag niet overtuigend oprecht. Wellicht is ‘Blind Boy’ Paxton iets te lang op tour? Gelukkig krijgen we een herkansing op zaterdag 21 Juni a.s. als hij ook op het HIBF in Grolloo zal optreden.
De afsluiters van dit met de Belgian Blues Award bekroonde Duvelblues is een project van een in New Orleans woonachtige New Yorker en een in Dordrecht residerende Brit. Ian Siegal Meets Johnny Mastro worden deze zaterdag als laatste band in de grote tent met open armen door het publiek ontvangen.
De heren worden bijgestaan door een drietal jonge zeer getalenteerde Nederlandse musici. We zien Nick Croes (Ntjam Rosie, Jett Rebel, Minko) op gitaar, achter de drumms zien we voor de dérde keer vandaag Darryl Ciggaar en grote broer Dusty Ciggaar op de bass zien we vandaag voor de tweede keer.
De Brit Siegal heeft waarschijnlijk als navigator gediend tijdens de reis naar Ruisbroek-Puurs want hij was al eerder te gast op Duvelblues. Met zijn laatste solo optreden in 2018 wist hij een onuitwisbare indruk bij vele toeschouwers achter te laten. Voor Johnny Mastro is het zijn eerste verschijning op dit aangename festival. Ook deze mannen zijn gekomen met een nieuw album onder de arm; Easy Tiger dat in New Orleans werd opgenomen. Mastro en Siegal kennen elkaar van hun beider platenlabel Nugene Records maar waren nog nooit eerder in de gelegenheid samen iets op de schijf te zetten. Mastro staat garant voor een stuwend, origineel maar vet en vuig geluid waar Siegal daarentegen wordt genoemd als “een van de meest begaafde zangers en schrijvers in de hedendaagse blues”. Beiden weten al decennia een grote fanbase met hun rauwe ongepolijste vertolking van de blues aan zich te binden. Voeg die twee bluesmannen samen op schijf en je krijgt een in de media zéér geroemd album.
De band heeft er ondanks het late uur zin in; er wordt meteen uitgepakt ‘Balling The Jack’. De uitdrukking betekent going at full speed en dat doen Siegal op zijn gouden Harmony en Mastro op de Rich Parrish blues-harp dan ook op de late uur van de dag. Het nummer staat bol van de distortion blues-harp, Ian’s gillende gitaarslides en Nick’s solide solo’s. De brouwerijketel van Duvel wordt opgestookt tot hoge temperaturen, het is nog steeds verzengend warm ondanks dat er een paar regendruppels zijn gevallen. De mannen op het podium zien er al na de eerste song behoorlijk verhit uit.
‘Wineheaded’ geeft Nick Croes ruimschoots de kans zijn virtuositeit op de Fender te tonen, zo’n groot én veelzijdig talent deze jongeman! Ian zit er ook lekker in getuige zijn ‘yell’.
Als hij de Harmony vervangt door de Fender is het tijd voor ‘No Mercy’, de song van het Easy Tiger waar “the Wolf” het meest aanwezig is en waarin Johnny ‘n scrupuleuze, superieure solo blaast.
We zouden bij al dit lekkers bijna de ritme-sectie vergeten te vermelden maar ook de Dordtenaren zijn weer in topvorm! De menigte is inmiddels al uitzinnig bij het gebodene en de band stuwt het nog maar eens op als het North Mississippi Hill Country nummer ‘Dog Won’t Hunt’ door de microfoon schalt. Of je nu vriend of vijand bent Siegal’s onmiskenbare raspige stem, hij blijft altijd weer zeer goed de teksten articuleren en hij blijft verstaanbaar ondanks de reuring in de zaal.
Johnny Mastro tekent voor de vocalen in ‘Miss Your Cadillac’ een song wat naar mijn idee teruggrijpt op het oeuvre van The Fabulous Thunderbirds. Tussendoor hoor ik Ian Siegal zijn recentelijk overleden goede vriend Joe Louis Walker herdenken met een paar gitaarlicks. Dat herinnert Mastro blijkbaar aan uitbater Jan Van der Stappen van het Antwerpse Crossroads die afgelopen December na dertig jaar en 2500 concerten haar deuren sloot.
Met ‘Four on The Floor’ is het boogie time en geniet ik van Ian’s slidepartij op de kleine, gehavende Harmony. Om de rust weer in de set terug te brengen horen we ‘Working On A Building’ dat Siegal samen met Jimbo Mathus (o.a. producer van Buddy Guy’s Sweet Tea) schreef en waarin Imperial Crowns’ Jimmy Wood op het album Stone By Stone zowel vocaal als op de blues-harp te horen is. Natuurlijk blaast Johnny Mastro deze keer de Mississippi saxofoon aan flarden!
Bij ‘Who’re In Church’ teistert Siegal het lijf met de tamboerijn, hoe vuiger de blues-harp, hoe meer hij het publiek opzweept, hoe meer hij zich inleeft in de vocals, hoe harder de kastijding. De afsluiter is een cover van het door Carlos Daniel Guitarlos Ayala geschreven ‘I Won’t Cry No More’. Zelf hoop ik nog op ‘Oedipuss’ maar die komt er niet meer, ook niet als toegift de stageklok is onverbiddelijk bovendien moeten de mannen morgenmiddag alweer aantreden in The Nix in Enschede.
Het blijft altijd riskant om als laatste act de aandacht te houden van het publiek, zéker als de hoofdsponsor Duvel is maar het is deze mannen moeiteloos gelukt, de gevestigde namen binnen de band bevestigden hun reputatie en de nieuwe generatie muzikanten Croes en de broeders Ciggaar hebben er weer pak fans bij!
Duvelblues heeft het weer geflikt! De line-up, het geluid en belichting waren weer dik in orde, de gastvrijheid van de vrijwilligers optimaal, ook al miste ik m’n cavaatje en kon de schuif van de rookmachine iets minder opengetrokken. Het was weer fijn toeven op het terrein van Chiro Kabal in Ruisbroek-Puurs. De tweeëntwintigste editie was een warme, zowel muzikaal als de gevoelsmatig.
De verslaggevers van de The Blues Alone? bedanken voor de gastvrijheid én natuurlijk ook al die vrijwilligers die een sympathiek en kleinschalig festival als het Duvelblues mogelijk blijven maken. Grote dank en als de agenda’s niet teveel overlappen wellicht tot volgend jaar!
,
