Stef Paglia en zijn band speelden op Zondag 25 Februari jl. in Café Zaal de Gouden Leeuw van Dongen. Verslag Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Stef Paglia heb ik zo’n ruim tien jaar geleden leren kennen als een zeer talentvol jong talent bij de Belgische band The BluesBones. Was hij toen al een exceptioneel talent, inmiddels is hij uitgegroeid tot een absolute grootmeester op gitaar.
Naast The BluesBones treedt hij ook op met de Ierse zangeres Kaz Hawkins en in 2017 startte hij daarnaast met het Stef Paglia Trio. Sinds kort is dit een kwartet geworden met de toevoeging van toetsenist Tom Eylenbosch. Naast Stef (zang/gitaar) bestaat de band verder uit bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen.
Als trio had ik ze al een keer zien optreden in het Belgische Wespelaar, waar ook Kaz Hawkins een gastrol vervulde, maar sindsdien verdween Stef bij mij een beetje uit beeld, mede veroorzaakt door het Corona gebeuren. The BluesBones zag ik nog wel, maar wel met invalgitarist Stijn Bervoets.
Maar dit jaar is het inmiddels weer een beetje rechtgetrokken en dit was de derde keer in een maand tijd dat ik Stef in actie kon zien.
Onlangs stond hij, met onder meer zijn nieuwe toetsenist Tom, op de Fat Tuesday Party hier in Dongen, nu stond hij er met zijn eigen band.
De dag ervoor speelde hij met The BluesBones in Noord-Duitsland en na een lange rit terug en slechts drie uurtjes slaap stond het gezelschap op het podium van De Gouden Leeuw. De zaal was weer prima gevuld en stipt half vijf trapte de band af.
Wat opviel was dat Stef als gitarist toch weer behoorlijk gegroeid was. Kende ik hem voornamelijk als een gitarist uit de Hendrix/Vaughan school, hier in Dongen liet hij horen zowel de tent op stelten te kunnen zetten met ongetemd gitaarwerk, afgewisseld met ingetogen, subtiel werk.
De eerste set bestond uit overwegend eigen werk, soms met een serieuze boodschap tegen onder meer huiselijk geweld. Daarnaast ook een uitstekende versie van Neil Young’s ‘Old Man’.
Het slotnummer van de eerste set was een aan wellicht zijn grootste fan, zijn tien jaar geleden overleden vader, opgedragen ‘Mystery Heaven’ met prachtig slidespel, dat me toch even een brok in de keel bezorgde.
Was er op de eerste set weinig aan te merken, het leek als of er in de tweede set nog een tandje werd opgeschroefd. De ritmesectie stond als een huis en het samenspel tussen de Hammond/pianopartijen van Tom Eylenbosch en het gitaarwerk van Stef paste perfect in elkaar.
Een paar covers, ‘Cissy Strut’ van The Meters en Buddy Miles’ ‘Them Changes’ en verder weer veel prima geschreven eigen werk. Het was een lang en vermoeiend weekend voor Stef, maar hij gaf alles wat er in het zat en liet het publiek voldaan achter. Uiteraard niet zonder zonder toegift, ‘Freedom’ van Jimi Hendrix.
Stef is een veelzijdige muzikant, die zich zowel als frontman en als sideman uitstekend kan inpassen en het was een genoegen hem weer eens aan het werk te zien.
Uiteraard dank aan de mensen van Blues Promotion Dongen, die het deze middag weer prima voor elkaar hadden.
Bedankt Ton en Dick voor deze mooie registratie van dit optreden !