Zondag 05 Oktober 2025 jl. vond in TivoliVredenburg, Utrecht de Finale Dutch Blues Challenge 2025 plaats. Een verslag van freelancer Paul Scholman, hij maakte ook de foto’s waarvoor hartelijke dank!
Voor de tweede keer in het grote TivoliVredenburg staat de finale op de rol vanuit de Dutch Blues Foundation op de gebruikelijke eerste zondag van oktober. Na een voorselectie waarin 25 bands zich hadden ingeschreven, zijn er uiteindelijk zes uitgepikt. Daaronder bevindt zich één solo artiest, één duo, die samen gaan uitmaken wie er naar de finales in Memphis (IBC) en Katowice (EBC te Polen) gaat. Daarnaast zijn er vier bands die de strijd aangaan om het eremetaal. Maar strijd is meteen weer zo’n beladen woord. Daarnaast worden er de nodige awards uitgereikt aan diverse artiesten die als talent te boek staan, of die al langere tijd hun sporen verdiend hebben in het metier.
No King trapt na de aankondiging van de onvermijdbare Rob van Elst af met twee dames in de backing-vocals. De heren Stijn Middelhuis bas; Sjoerd Schelvis keys/vocals; Jelle Wunderink, gitaar; Lars Middelhuis, drums; met voor het eerst op het podium de Queens Iris Slort en Julie Lena.
Ze spelen alsof ze niks te verliezen hebben en zo is het ook natuurlijk, muziek is natuurlijk geen wedstrijd. Jelle Wunderink gooit er nog even een kleine solo uit voor zijn tandarts. Ff lekker geflost.
Aan het eind was er even wat verwarring over de gespeelde tijd, maar dat is goed gekomen. Twintig minuten zijn zo om als je lekker staat te spelen. Ik denk dat we van deze gasten nog veel zullen horen, met of zonder dames op de achtergrond.
Prima set van deze jonge band die echter toch al hun meters gemaakt hebben.
Tussen de acts van de challenge door mag Tonio Aa de presentatie verzorgen met het uitreiken van de diverse awards. Roel Spanjers krijgt een award die meer dan verdiend is voor alles wat hij doet én gedaan heeft in de blues. Hij heeft onlangs nog een prachtplaat uitgebracht en speelt in diverse bands.
Laatst nog met Big Chief & The Greasy Spoons op Culemborg Blues en heeft net weer een tournee achter de rug met Big Dave & The Dutchmen, maar ook met een band (And The Band Played On) waarmee hij de muziek in leven houdt van de legendarische band The Band. Waar Roel allemaal in speelt of gespeeld heeft is verder teveel om op te noemen, maar Roel is zeker een award waardig!
De bands spelen voor hun challenge dus maximaal twintig minuten, net als tijdens de International Blues Challenge, The IBC in Memphis, maar de opbouw moet ook strak staan, en in tien minuten voor elkaar zijn. Geen tijd te verliezen!
Aansluitend staat het duo The Square Keys paraat om als eerste, zoals de loting heeft uitgewezen het duo, solo optreden te verzorgen. Ook een soort spits afbijten dus, maar dat gaat de mannen Gijs Jacobs, vocals/gitaar/footdrums en Gérard Schoth, bass uitstekend af.
The Square Keys spelen lekkere basale blues. Duo met bassist en multi-instrumentalist die een tamboerijn, koffer, een omgekeerde zinken bak met overleden tennisballen aan een spies gerijgd en orgel met dubbelloops gitaar bespeelt.
Openen met harp door megafoon. Staat meteen als een huis, lekker verrassend ook. Helaas voor hen beoordeelt de jury later dat Mister Moan naar Memphis mag. Ik zou zeggen dat The Square Keys de moed niet op moeten geven. Ik heb een (h)eerlijke set bluesjes gehoord dat naar meer smaakt.
De award voor Julian Sas is al op een eerder tijdsstip uitgereikt in de Gelderlandfabriek te Culemborg, omdat hij vandaag elders moet spelen. Julian heeft een filmpje gemaakt met de gebruikelijke stichtelijke woorden dat in de zaal werd afgespeeld.
Ik moet zeggen dat het zeker terecht is dat hij deze award krijgt. Zijn oeuvre is na al die jaren indrukwekkend te noemen, zijn optredens niet minder indrukwekkend. Er zit geen sleet op zijn spel en hij is nog altijd even bevlogen.
Le Garage een lokale Utrechtse band spelen een thuiswedstrijd. Dat was te merken. Veel publiek uit de omgeving zo te horen. Een uitstekende smerige harp was ons deel, maar ook door dezelfde man gespeeld een cigarbox en een fender.
Tevens bespeelt hij het publiek en kreeg ze nog mee ook. Lekkere vuige blues van dit trio dat bestaat uit Maarten Burns, zang, bluesharp, cigarbox, gitaar; Pim Vugteveen, gitaar en Maria Postema, drums en zang. Leuke band om op het podium te hebben.
Daarna kreeg John van Empel met Culemborg Blues een award voor de dertig jaar dat ze aan de weg timmeren. Meer dan verdiend. Het is zijn laatste publieke optreden want Walter Wilhelm neemt het stokje over.
The Woods staan klaar om het podium te bestormen met zeven personen. Vier bandleden en een heus koor aan backingvocals. Wat rockerig, lekker stevig bij tijd en wijle.
Typisch een band waarover discussies zouden kunnen ontstaan waar de blues-politie over zou kunnen struikelen. Prima band, en de beoordeling laten we lekker aan de vakjury over.
De award voor Best Dutch Blues Album wordt in ontvangst genomen door The Sidekicks, uitgereikt door Tonio Aa. De heren presenteren een kaartje met een QR-code waarbij je een CD, of LP kan winnen, of een verzorgde overnachting in Meulnhörn inclusief knuffelsessie. Persoonlijk zou ik daar ook de blues-politie over bijpraten.
Mister Moan mag als laatste van de duo & solisten. Akoestische gitaren, een rauwe stem, een hese stem ook, waarbij hij even de lachers op zijn hand krijgt, als hij door de microfoon staat te fluisteren. Vooraf was hij wat nerveus, wat in mijn ogen en oren, nergens voor nodig is. De man speelt blues, ademt blues, hij beleeft the blues en weet het uitstekend aan de man te brengen.
Één gitaar moest even bijgesteld worden en zijn achterban staat vooraan bij het podium, dus dat werd uitstekend opgelost door zijn achterban. Ik was al fan van Mister Moan, daar kwam alleen maar een vette streep onder. Mister Moan staat niet voor de eerste keer in de challenge finale van de DBF, hij kent het klappen van de zweep, en speelde de volgende nummers: ‘I’ve Got A Dangerous Wife’; ‘I Wonder What’s The Matter With Me’; ‘ I’m Down On My Knees’; ‘I’m Going To Jail’. Met deze nummers kwam Koos, alias Mister Moan als winnaar uit de bus.
The Hoochies zijn, zoals vooraf is geloot, als laatste aan de beurt. Ze spelen eerst drie eigen nummers die op de nieuwe plaat Back On My Own staan, maar deze zijn nog niet op plaat geperst of gebrand, maar wel op Spotify e.d te vinden: ‘Just Want You’; ‘Step On My Heart’; Low Down Woman’; ‘Anytime You Want’; en de ingekorte versie van ‘Mambo Boogie’ i.v.m. de toegestane tijd. Die laatste twee zijn covers en staan op de Live CD ‘Moulin Blues’.
Om kort te gaan weten de heren een feestje te b(r)ouwen. Stoom om mijn oren voor het podium daar ik ook de plaatjes mocht schieten voor de Dutch Blues Foundation. Wat een heerlijke machine deze band. Ik deed een kleine voorspelling zonder voorkeur en de wens was de vader van de gedachte zonder voorkeur. In mijn ogen maken alle bands een kans, er staat geen mindere tussen. Een waardige afsluiter en een waardige winnaar, blijkt uiteindelijk.
Nu maar hopen dat Mister Moan en The Hoochies de eer hoog kunnen houden in Memphis (VS) en Polen. Ik ben er niet bang voor, want deze dag heeft wederom aangetoond dat we zeker een hoog blues-gehalte hebben in Nederland.
Er dienen zich jonge mensen aan want de laatste award gaat naar Meryn Bevelander die met zijn 22 jaar als talent de boeken in gaat.
Hij stond echter een jaar geleden al in de finale van de Challenge en de heren mochten gezellig de laatste noten spelen in de jam…Mooie afsluiter van de dag.
