Sortie Blues 2025 vond plaats op Vrijdag 05 en Zaterdag 06 September 2025 jl. @ Helse Heuvels in Winksele – BE. Hieronder het verslag van Vrijdagavond 05 Sept. Tekst Nicolette Johns en met foto’s José Gallois. Klik HIER om zijn gehele fotoalbum van dag 1 te bekijken.
Om bekende redenen moest dit setje van TBA? noodgedwongen op het Sortie Blues van 2024 verstek laten gaan maar vandaag is de reis naar deze tweedaagse (!) editie van 2025 vlotjes verlopen zodat we na een passage in een fijne bistro ruim op tijd arriveren om de akoestische avond bij te wonen. Net als vanaf het begin bij het ontdekken van dit festival (2022) op het plein voor Café De Sortie in Oud-Heverlee worden we weer allerhartelijkst verwelkomd door de mannen van deze jonge organisatie. Na het aanschaffen van de bonnetjes, het begroeten van bekenden zijn de eerste “pint en cavaatje” een feit.
Zoals gezegd vanavond een akoestische avond dat wordt opgeluisterd door twee acts; de een uit de VS en de ander uit de UK. Beide mannen vinden hun inspiratie in de blues, de Amerikaan hoofdzakelijk in de North Mississippi Hill Country, de ander heeft daarbij ook de Chicago blues, Americana en vooral veel eigen werk in zijn palet. We hebben het over de voor mij onbekende Oliver Kostrinsky en gevestigde naam Ian Siegal.
Oliver Kostrinsky & Adam Sikora; zoals gezegd Kostrinsky uit de States (New York) samen met Sikora een in Berlijn woonachtige Poolse drummer (o.a. The Juke Joint Smokers) bijten het spits af.
Klokslag (letterlijk!) acht is het tijd voor de veelvuldig in de zuidelijke staten van de VS optredende Oliver Kostrinsky die daar vaak samen met de nog in leven zijnde blueslegendes of met de nazaten van bekende bluesmannen het podium deelt.
De timide ogende 32 jarige Kostrinsky legt als bestuurslid van de organisatie ‘Blues Fund’ contact met artiesten zoals de nazaten van Junior Kimborough, R.L. Burnside maar ook Jimmy ‘Duck’ Holmes om samen te kunnen musiceren en van hen te leren maar ook om vergeten of jonge musici (weer) op weg te helpen in het circuit t.w. opname studio’s, contacten leggen en natuurlijk optredens. Hij ziet deze ervaringen als een verrijking voor zijn blues-repertoire.
De set wordt voor een select publiek geopend met een adaptatie van Howlin Wolf’s ‘Dog Me Around’ waarbij Adam Sikora al meteen zijn visitekaartje op de blues-harp weet af te geven. De kop is eraf en ik weet nu al dat ik van de set van dit duo volop ga genieten.
Oliver vervolgt met Jimmy Holmes’ ‘Catfish Blues’; zijn samenwerking met de oude bluesman werpt met recht zijn vruchten af. Oliver is geen uitbundige vertolker van de Mississippi blues maar wel een man met respect voor de legacy van blues. Junior Kimborough wordt geëerd maar ook T. Model Ford met Oliver’s vertolking van ‘I’m Drifting’.
Wat meer uptempo speelt Kostrinsky op zijn Fender Stratocaster de cover van R.L. Burnside’:’s ‘Poor Boy A Long Way From Home’ ; gelukkig kan ik nu legitiem op de groove meebewegen want de temperatuur daalt behoorlijk nu de zon is ondergegaan over het ‘amfitheater’ op de Helse Heuvels van Winksele.
De aanwezigen – een fijne mix van jong en oud – zijn inmiddels behoorlijk in de ban van deze trance-blues van Oliver & Adam; we knikken allemaal mee op de maat van ‘Going Down South’ en durven de betovering slechts te verbreken door na afloop van een nummer goedkeurend te joelen en fors te applaudisseren.
Inmiddels is er een legende bij leven gearriveerd; Duke Robillard neemt met zijn gevolg een tweetal rijen voor mij plaats opdat zij ook kunnen genieten van deze zeer getalenteerde Oliver Kostrinsky en zijn Duitse begeleider Adam Sikora. Goedkeurend meeknikkend op het ritme van R. L.’s ‘Rollin’ & Tumblin’ ‘ zie ik ‘The Duke’ genieten van Oliver’s slidepartijen en de repeterende beat van Sikora.
Diezelfde Sikora speelt een hoofdrol in Lightnin’ Hopkins’ ‘Baby I Don’t Care’ maar de drie kwartier speeltijd is voorbij gevlogen als de toeschouwers horen dat de laatste song zal worden ingezet. We horen nog een intense vertolking van R. L. Burnside’s ‘Poor Black Mattie’, Oliver’s slide en de krachtige beat van Adam hebben dit Sortie Blues 2025 smaakvol geopend. Hopelijk zien we Oliver Kostrinsky & Adam Sikora snel weer in een mooi, intiem venue in de ‘Low Lands’. Dank aan de programmeurs voor deze bijzondere kennismaking!
De volgende muzikant behoeft weinig introductie meer bij de blues-adepten; Ian Siegal beklimt al bijna 35 jaar internationale podia van grote en kleine zalen en festivals. Sortie Blues is het voorbeeld van zo’n beginnend kleiner festival waar Ian Siegal maar wat graag zijn bekendheid in wil zetten om het festival helpen naam te maken in het bluescircuit. Al twee keer eerder was de binnenkort naar zonniger oorden vertrekkende Brit op dit ‘Woodstock’ van België te gast waar hij op de 2025 editie een akoestische solo set zal spelen.
Siegal start voortvarend op de vintage Harmony acoustic Sovereign met ‘Hand In Hand’ en ‘Working On A Building’ welke hij beide schreef met de uit North Central Mississippi afkomstige Jimbo Mathus. Mathus is niet alleen zelf frontman/zanger/gitarist (o.a. Squirrel Nut Zippers), maakte samen in 2016 met Siegal het album ‘Wayward Sons’ maar ook werkt hij als producer van het wereldberoemde Sweet Tea dat hij met Buddy Guy maakte.
Hoewel Ian vooraf vertrek van huis beide gitaren aan een grondige check heeft onderworpen blijkt de Harmony Sovereign een “slipping B-string” te hebben. Ondanks dit euvel zijn de toeschouwers getuige van een opzwepende cover van Charlie Patton’s ‘Pony Blues’, het ritme als altijd keíhard met de afgetrapte slangenleren boots op het podiumdek aangevend maar ook een nummer waarvan Siegal ooit zei dat Alvin Youngblood Heart dit nummer pas écht in de vingers heeft.
Het skatten in ‘Ain’t Nobody’s Business But My Own’ krijgt bewondering van Duke and Duchess Robillard, zij belonen net als het overige publiek Ian Siegal met gul en groots applaus! De traditional ‘Mary Don’t You Weep’ kwam tot Siegal door de vertolking van Taj Mahal; net zo rauw en passievol weet Ian Siegal ook hier in het amfitheater van het inmiddels koude Winksele de harten van de toeschouwers te verwarmen. Siegal’s stembereik is zijn handelsmerk alsmede zijn intonatie en timing; deze versie krijgt de handen stevig op elkaar.
Als de delicate 1929 National Resonator gitaar erbij gehaald wordt horen we de gospels/traditionals ‘Preachin’ Blues’, ‘Live So God Can Use You’ en ‘You Gotta Move’ die ook op het 2014 album Man & Guitar werden gezet. Natuurlijk wordt dit vooraf gegaan door de zo onmiskenbare humorvolle introductie die we van Ian Siegal gewend zijn. Ook al heb ik sommige introducties vaker gehoord, nog steeds kan ik een glimlach moeilijk onderdrukken.
Bewondering heb ik voor de zanger/gitarist die hier op het inmiddels ijskoude (14 ° C) podium van het Sortie Ideal Acoustic Stage blootarms in het schijnsel van de volle maan zit te zingen (de condensatie van zijn adem is duidelijke zichtbaar).
Die volle maan moet de Britse troubadour ook gezien hebben want het leidt hem tot een song die hij – aldus zijn introductie – van zijn Ierse grootvader leerde; we horen het wonderschone ‘Moonshiner’s Blues’ en ook hiermee oogst de Brit Duke’s waardering naast het ruimhartige huldebetoon van het respectvolle Sortie-publiek.
Son House wordt gememoreerd met alweer een knap staaltje fingerpicking gitaarspel en Siegal’s onnavolgbare timing tijdens ‘John The Revelator’ waarbij hij de resonator ook als cajon gebruikt.
Stephen Foster’s schrijverskunsten wordt gewaardeerd met Siegal’s passievolle interpretatie van ‘Hard Times Come Again No More’ waarbij hij halverwege zelfs zonder versterking van de microfoon de vocalen tot ons brengt. Het publiek neuriet smaakvol zachtjes mee.
Rond de klok van kwart voor elf verrast de Brit zijn toehoorders nog op Elmore James’ ‘Dust My Broom’ dat door Siegal’s beide idolen – Muddy Waters en Howlin’ Wolf – op de plaat werd gezet. Bijna net zo oud als de National Resonator is het uit 1932 daterende ‘I’ll Fly Away”, grote favoriet van de fotograaf van dienst. Ovationeel applaus en de vraag om een bis-nummer maakt dat deze sympathieke openingsavond van Sortie Blues 2025 nog niet gedaan is.
Siegal refereert aan Nottingham’s Running Horse alwaar hij voor het eerst ‘The House Rent Blues’ beter bekend als ‘One Bourbon, One Scotch, One Beer’ bracht – van een optreden in 2003 staat er op YouTube een audio opname – ook hier doet Ian’s vertolking zijn werking. Ondanks dat de akoestische Harmony Sovereign koud en vochtig moet zijn klinkt het top.
Over ‘n kleine twee weken staat deze troubadour met een Hongaars/Oostenrijks/Nederlands collectief op het podium in Boedapest waar hij als onderdeel van Braindogs songs van Tom Waits ten gehore zal brengen en daar horen we op Sortie een voorproefje van met Siegal’s smaakvolle versie van ‘House Where Nobody Lives’.
Hiermee komt er een einde aan een – voor dit setje van TBA? broodnodige – Siegal set, een akoestisch solo optreden terug naar de basis waarmee het creëren altijd weer aanvangt…….Nu maar hopen dat Ian’s toekomstige habitat hem kan inspireren tot het schrijven van nieuwe songs. Zij die er niet bij waren hadden ongelijk, een nieuwe én een hernieuwde kennismaking maakten van de ingelaste opwarmingsavond van Sortie Blues 2025 een succes!
Nu de nacht in en snel richting hotel waar we de oude ledematen onder het genot van een lekker bakkie gaan verwarmen onder het dekbedje. Morgen wordt er door het Belgische KMI een ‘indian summer’-dag voorspeld en dan zijn wij natuurlijk ook weer rond de klok van twee present om de opening van de tweede dag van Sortie Blues 2025 mee te maken.
Lees HIER het verslag van Sortie Blues 2025 – Dag 2
