Sfeerverslag van Zaterdag 23 Augustus van het 37ste jarige Swing Wespelaar – België dat werd gevierd op 22, 23 en 24 Augustus 2025. Tekst Nicolette Johns en met foto’s José Gallois. Klik HIER om zijn gehele fotoalbum van dag 2 te bekijken.
Nog wat stram loopt dit setje verslaggevers zaterdagmiddag ruimschoots op tijd het terrein aan de Grote Baan van Wespelaar op voor het vervolg van een – tot nu toe – droge editie van Swing Wespelaar. Als snel horen we weer mooie klanken van het Mojo Stage komen. Nader onderzoek wijst uit dat ik – in tegenstelling tot zijn warme, volwassen stemgeluid – de jonge Anton Lee (15 jr) een fijn setje hoor spelen. Ik had een tijdje geleden al kennis genomen van het talent van Sander Sepanski zoals hij in het dagelijkse leven heet en ja inderdaad deze gitarist/zanger is de zoon van Marc Sepanski van de band Black Cat Biscuit. Zal hij dezelfde weg mogen bewandelen als het jonge talent van de openers van vandaag? Ik wens het hem – en ons – in ieder geval van harte toe! Houd die naam in de smiezen Anton Lee!
In het verleden werden de zaterdag en zondag al vaker geopend door een band uit Nederland en dat is op deze 37e editie van SW niet anders. Eigenlijk kon Swing Wespelaar er dit jaar ook maar moeilijk omheen want een van de gitaristen van de band stond al ‘n paar keer op het Mojo podium van Swing.
We hebben het natuurlijk over de 16 jarige Luca Holkenborg die het afgelopen jaar diverse podia beklom met een collectief dat in 2024 in de finale van de Dutch Blues Challenge stond; Mojo Hand. Ervaren mannen dus! Luca daarentegen ontving in 2024 de Dutch Blues Award voor Jong Blues Talent. Mojo Hand & Luca zijn de eerste van maar liefst zeven bands die vandaag de revue zullen passeren. Zelf was ik nog niet in de gelegenheid deze samenwerking op een podium mee te maken maar er zijn in de media goede berichten te vinden.
Naast de jonge Luca zien we zanger/toetsenist/blues-harpist Joep de Greef, gitarist/zanger Frank Reemers, de ritme-sectie is Jules van Bussel op bass en Johan van Lanen achter de drumms. Het publiek wordt op dit vroege uur getrakteerd op lekker rhythm ‘n blues; ik hoor ‘She’s Me Making Me Dance’ en ja datzelfde krijgt Mojo Hand ook bij mijn persoontje ook voor elkaar. Dit klink lekkerrrrr!
Genieten doe ik van de ervarenheid, Reemers met z’n zeer aangename vocalen en gitaarwerk maar ook de rest van de band is een verademing. Genieten doe ik natuurlijk ook van Luca, sodeflikkersssss wat heeft deze bink een groei door gemaakt door heeeeel veel te spelen. Natuurlijk is hij ook leergierig, volgt hij (zang)lessen én is hij een eigen trio gestart waarin ook Johan van Lanen de drummstokken zwaait.
Met covers van ‘Damn Right I’ve Got The Blues’ en ‘I Just Wanna Make Love To You’ wordt het uur speeltijd afgesloten. Genoten mannen!
De opvolger is een voor mij de geheel onbekende Australische zanger/gitarist/blues-harpist Jesse Redwing die op Swing Wespelaar wordt geflankeerd door Eric Bosteels op drumms en de ervaren Carlo van Belleghem op bass.
Redwing is afkomstig uit Sydney, beklimt al bijna twintig jaar de podia, bracht een vijftal cd’s én behaalde in 2024 de halve finale op de IBC in Memphis. Ook deze man denkt dat hoog volume gelijk staat aan beleving, jammer. Tóch vind ik zijn afwisseling van (slide)gitaarskills op de zwarte Gibson, vocals en blues-harp een verrassing.
Jesse is ervaren schrijf ik in m’n trouwe boekje want hij adresseert met gemak zijn toehoorders als hij bijvoorbeeld ons vertelt dat toen hij de eerste keer Howlin’ Wolf en Eric Burdon “blown away” was. Daarom wil hij laatstgenoemde eren met de cover van ‘I Can’t Win’.
‘Cool cat’ Jesse mixt ouwerwetse rhythm ‘n blues met rootsy werk maar ook de funk is nooit ver. Hij heeft een aangenaam stemgeluid, kan een fijn moppie blazen op de Mississippi saxofoon die hij ook nog eens talenvol weet te gebruiken als slide-instrument.
Nieuwsgierig geworden naar deze ‘Sydneysider’? 10 September a.s. is hij te bewonderen in Musicon – Den Haag! Dank aan SW voor deze ontdekking!
De eerste zangeres op het zonnige podium van Swing Wespelaar deze zaterdag heet Noa Eguiguren, deze señorita komt uit Spaans Baskenland (San-Sebastian) wordt begeleid door Gonzalo Portugal op gitaar, Manu Gestido plukt de dikke snaren van de bass, Paul San Martín zien we achter de toetsen en de jonge Ibai Ros roffelt op de drummvellen.
In 2023 wonnen ze in Polen de European Blues Challenge maar de booker van Swing moest tot 2025 zijn geduld in toom houden eer dat Noa & The Hell Drinkers tijd vrij konden maken in hun drukke tourkalender. De frontvrouw is enthousiast en is leergierig getuige haar begroeting in het Vlaams. Noa is een zangeres die vandaag mede door haar enthousiasme een paar keer écht uitglijdt in de vocalen.
De eerste nummers komen wat krijserig op mij over waar ik later weer in een ballad wel van haar stemgeluid geniet. Wat me wél bekoren kan is haar uitspraak van de Engelse taal, ik betwijfel of niet een van haar (groot)ouders van Engelse afkomst is of wellicht heeft ze tijdens een studie deel van het uitwisselingsprogramma Erasmus gebruik gemaakt. Ondanks dat de set niet écht mijn ‘café con leche’ wordt hoor ik wel een hele fijne band.
Gitarist Gonzalo is een virtuoze ‘snare-bender’ maar ook drummer Ibai weet rake klappen te geven. Enfin het publiek geniet en dat is waar het om draait toch?
Van Spaans Baskenland over naar de UK waar de 47 jarige gitarist/zanger Oliver MacDonald zijn thuishaven heeft, London wel te verstaan. Mississippi MacDonald heeft zijn eigen band meegenomen naar Wespelaar.
Ook deze man werd al onderscheiden met drie Blues Awards in thuisland Groot-Brittannië twee voor Best Acoustic Artist of the Year en één voor Best Traditional Blues Artist of the Year. Hij schreef evenzoveel albums op zijn naam en nu hij is ingelijfd bij Big D Bookings kan ook “the continent” met hem kennismaken.
Even zijn begeleiders voorstellen; we herkennen achter de Hammond B3 Edwin Risbourg van de Belgische band The Bluesbones.
Op gitaar Phil Dearing, de ritme-sectie wordt gevormd door bassist Brent Cundall en Jim Kimberley op drumms. Soms doet het spel van MacDonald wat aan de jonge Matt Schofield denken al is Mac’s stembereik soulvoller.
MacDonald levert een zeer entertainende set af met odes aan o.a. Freddie King en aan de ‘Master of Telecaster’ Albert Collins maar ook eigen werk van Do Right, Say Right komen voorbij.
Ja, de bezoekers van SW zullen Mississippi MacDonald – geholpen door zijn opvallende ‘fanfare jasje’ – nog lang herinneren want dit was een hele boeiende kennismaking van een zanger/gitarist die zeker aan deze kant van de plas ook een podium verdient.
Eric Johanson en zijn band kwamen we al eens eerder tegen op het Holland International Blues Festival in 2024. De 37 jarige man komt uit Louisiana en is getekend door het Duitse Ruf Records label.
Johanson voelt zich het beste thuis in de ‘rock’ hoek van het bluesgenre, een hoek waar uw reporter meestal niet écht warm voor loopt maar Johanson heeft een warme ‘tone’, goede zangstem en weet te doseren. De, na wat omzwervingen, in New Orleans wonende Johanson raakte al jong – hij kreeg op zijn vijfde z’n eerste gitaartje – door bluesmannen als Robert Johnson en Freddie King geïnspireerd.
Johanson is autodidact en mede door zijn jammen in de The Big Easy en The Home of the Blues wist hij zich in de kijker te spelen. Inmiddels deelde Eric met o.a. Mike Zito, JJ Grey, Tab Benoit én The Neville Brothers het podium.
Ook deze keer in Wespelaar wordt Johanson op bass bijgestaan door Duitser Tom Germann maar zijn vrouwelijke drummer van vorig jaar Christin Neddens is nu vervangen door Fransman Denis Palatin.
Ook hier in Wespelaar horen we ‘Nowhere To Go’ als opener, het nummer is te vinden op het 2020 album Below Sea Level dat met Luther Dickinson van de NMAS werd geproduceerd. Ook op dit podium volgt een showcase van vingervlugheid op de ‘black beauty’ Duesenberg.
We zien praktisch dezelfde show – ‘Steppin Stone’, ‘Open Hearted Woman’ en Don’t Hold Back – als op het HIBF maar de verassing komt in de vorm van de cover van Dr. John’s ‘I Walk On Guilded Splinters’ op de crème Duesenberg.
Ja deze komt wel lekker binnen hoor! Inmiddels lijkt Johanson zich beter te voelen voor het Europese publiek dan vorig jaar, hij toont meer interactie maar écht charismatisch wordt het nergens. Tóch wordt er om een toegift gevraagd; Eric verrast me met zijn vertolking van Muddy Waters ‘Champagne & Reefer’.
De voorlaatste band die deze tweede festivaldag het podium van SW bemant heet Shawn Pittman & The Özdemirs. Als u een trouwe lezer van TBA? bent dan weet u dat ik al de hele dag naar dit optreden uitkijk want ik ben niet geheel objectief als het om Pittman gaat. Gegrepen werd ik al op het Moulin Blues van 2022 maar mijn beleving bij zijn optreden in het begin van dit jaar in de Qbus van Leiden maakt zelfs dat de artiest mìj nu herkent!
Shawn Pittman is een uit Talihina, Oklahoma maar als teenager naar Texas verhuisde multi-instrumentalist, songwriter/producer van Native American (Choctaw) afkomst die al z’n halve leven de podia bemant. Pitman mocht op tour met o.a. Susan Tedeschi, deed studiowerk met Double Trouble, deelde het podium met leden van The Fabulous Thunderbirds en schreef zo’n vijftien in de media zeer gelauwerde cd op zijn naam.
Zijn laatste wapenfeiten het akoestische Peace Still (2024) en My Journey (maart 2025), verging het niet anders. Zijn faam is bij de liefhebbers groot, zo groot dat ik daar in Leiden invloedrijke Wespelaren tegen het lijf liep. Gelukkig hebben zij het nieuwe bestuur te weten overtuigen Pittman met de Özdemir familie ook op dit podium uit te nodigen.
We zien vader Erkan Özdemir op de bass, zonen Kenan Özdemir op gitaar en Levent Özdemir op drumms. Er wordt geopend met het instrumentale gitaarmeesterwerkje Tabletop dat van het My Journey album komt.
Verder zijn we ook getuige van ‘Something’s Gotta Give’ dat te vinden is op Edge Of The World (2009). Hierin kan het (inter)nationale publiek van SW kennismaken met de jonge Kenan die het nummer een goeie groove meegeeft. Ik heb Kenan in een paar jaar zien groeien tot een beter meer zelfverzekerde muzikant.
Ook Erkan’s andere zoon Levent is een gepassioneerd musicus, hij roffelt er graag op los.. Heerlijk dat ook de jeugd nog échte instrumenten wil blijven bespelen en niet alles uit een computer wil halen.
Ik had de volgende gast al back-stage gezien maar had écht de link met Shawn Pittman niet gelegd, Joost Jansen blaast een lekkere partij blues-harp tijdens ‘Somebody Gonna Lose, Somebody Gonna Win. Joost Jansen leerde spelen van onder meer Rick Estrin, RJ Mischo en Charlie Musselwhite. Ja de ‘poor man’s piano‘ is op z’n plaats bij de Amsterdammer.
Na ‘Low No More’ en ‘Pocketdial’ horen we ook gelukkig ook nog mijn persoonlijke favoriet ‘Fame & Fortune’. Alweer een uitermate vette set van een artiest die volgens mijn muziekmaatje uit Zeeland zeer relaxed musiceert en bewijst dat hoog volume niet gelijkstaat aan kwaliteit. De meer dan formidabele set wordt begrijpelijk afgesloten met de roep voor een bisnummer, met een heel kort instrumentaal nummer wordt er maar graag aan deze vraag voldaan.
Chambers DesLauriers zijn de uitsmijters van deze tweede festivaldag. Chambers staat voor de zéér rondborstige zangeres Annika uit Houston-Texas en DesLauriers staat voor Paul die dan weer z’n wiegje in Canada had staan beter gezegd in Cornwall-Ontario.
Beiden omarmde de muziek al op vroege leeftijd en ontmoetten elkaar op de International Blues Challenge van 2018 maar het duurde nog een jaar voordat hun liefde voor elkaar gestalte kreeg op hetzelfde event in Memphis.
Inmiddels mag Annika zich Mrs. DesLauriers-Chambers noemen en mocht ze al drie keer de Blues Music Award voor Best Soul Blues Female Artist sinds 2020 in ontvangst nemen. Ook haar eega blijkt al heel wat awards op de schoorsteenmantel van de open haard staan.
Hij werd met de Canadese Maple Awards onderscheiden voor Acoustic Act of the Year in 2013 en Guitarist of the Year waarvan hij de laatste ook nog eens in 2019 overhandigd kreeg, Electric Act of the Year én Entertainer of the Year in 2016 en nogmaals Entertainer of the Year 2017. Je zou bijna denken dat er geen andere bluesmannen zijn in Canada.
Ook behaalde hij in 2016 de tweede plaats tijdens de 32e International Blues Challenge in Memphis. De band in Wespelaar bestaat naast de laureaten uit op drumms Sly Coulombe en Gary Davenport zien we op de bass.
Vocaal kunnen niet àlle songs me bekoren, maar het gitaarspel van DesLauriers is van grote klasse en zelfs zijn vocals in Fleetwood Mac’s ‘I Need Your Love So Bad’ zijn niet verkeerd. We horen nog nét de drummsolo in ‘Temperature 109’ maar ondanks dat er voor onze ogen een échte show voltrekt houdt dit setje het toch voor gezien voor vanavond.
Dank voor de ontdekkingen Swing Wespelaar, tot morgen!
Lees HIER het verslag van Swing Wespelaar Dag 1 en van Dag 3 HIER.
