Sfeerverslag van Vrijdag 22 Augustus van het 37ste jarige Swing Wespelaar – België dat werd gevierd op 22, 23 en 24 Augustus 2025. Tekst Nicolette Johns en met foto’s José Gallois. Klik HIER om zijn gehele fotoalbum van dag 1 te bekijken.
Nadat we noodgedwongen een jaartje hebben moeten overslaan voelt het weer als vanouds als we vrijdagavond het festivalterrein aan de Grote Baan van Wespelaar opwandelen. We installeren ons inmiddels trouwe zitje en bewegen ons richting de bonnenverkoop alvorens de bekende vrijwilligers, concullega’s, bluesadepten en kennissen te begroeten. Swing Wespelaar voelt altijd als een warm bad en dat is dit jaar niet anders. Ook als vanouds is de verwelkoming en introductie van de eerste act om zeven uur van onze M.C. dit weekend Dirk Casteels.
De openingsavond wordt steevast vlotgetrokken door een band van Belgische bodem en dat is deze 37e editie niet anders, het spits wordt afgebeten door David Ronaldo & The Dice. Ondanks TBA?’s eerdere verslagen van optredens van deze band was ik zelf nog niet in de gelegenheid hen zelf live te zien performen doordat ik een fors jaartje niet veel kon ondernemen. Nu is het dan eindelijk zover dat ook ik kan gaan genieten van deze ook in Nederland graag geziene band.
De band wordt voorgestaan door David Van den Broeck a.k.a David Ronaldo. Telg uit de Circus Ronaldo dynastie waar hij samen met zijn broer Danny de muzikale clowns act ‘Sono Lo’ verzorgde als de witte clown Solo. Muziek is dus voor deze 59 jarige David altijd al een rode draad in zijn leven.
Frontman/zanger/gitarist David wordt geflankeerd door de man op links voor de toeschouwers op rechts Charly Verbinnen op de custumized Fender Jazzmaster (dank aan bron B.C) gitaar. Op links zien we op (slide)-gitaar Dirk Lekenne.
De ritme-sectie wordt gevormd door Ilse Van den Broeck op de bass en drummer Hans Boeye. De toetsen worden beroerd door Pieter Akkermans en voor de gelegenheid is percussionist Marco Epis te gast gevraagd het e.e.a. van een opzwepend ritme te voorzien.
David Ronaldo komt met zijn in Januari van dit jaar uitgebrachte vijfde album Six String Preacher onder de arm naar Swing Wespelaar en daarvan horen we als opener van deze vijf kwartier durende kennismaking ‘Too Blind To See (And A Fool To Believe)’. Nou dat klinkt lekker zeg, ik zeg “eerste keer, goeie keer”! David – zelf een Gretsch bespelend – heeft zo’n stem met een randje waar ik van houd en de twee gitaristen naast hem vervolmaken want mij betreft het plaatje.
‘Southbound Again’ van hetzelfde album is zo’n song waarbij je ‘s nachts achter het stuur naar zonniger streken trekt, écht heel goed! Tijdens het schrijven van de song bedoelde David Ronaldo natuurlijk de zuidelijke staten van de VS. Na een bezoek aan zo’n zuidelijk staat bezocht hij ooit Red’s Juke Joint in Clarksdale vertelt hij het publiek. Het inspireerde hem tot het schrijven van ‘Juke Joint Jamming’.
Een uitgelezen showcase voor de kwaliteiten van Charly Verbinnen is de slow blues ‘The World’s Going Down The Drain Blues’ op die heerlijk aanhorende Fender Jazzman. De solo wordt versterkt door de warme maar toch rauwe stem van frontman David Ronaldo. Overigens zijn ‘s mans schrijverskwaliteiten ook niet voor de poes.
De enige cover van de set – Fleetwood Mac’s ‘Oh Well’ – is het teken om de speciale gast Marco Epis op het podium uit te nodigen om achter de conga’s en cowbell ons te verleiden die heupen los te gooien.
Er gaat een golf van herkenning over de Grote Baan bij het horen van het onvergetelijke intro. Alweer schittert Charly Verbinnen op de Jazzman maar ik zou de ritme-sectie tekort doen als ik Ilse en Hans onvermeld zou laten.
Zij vormen een solide basis waarop Dirk, David en Charly kunnen bouwen. Pieter omlijst het geheel smaakvol achter de Hammond.
David is naast een op en top showman ook een getalenteerde singer/songwriter met zijn ‘My Hometown’ waarvan het piano-intro doet denken aan J.J. Grey’s Loochloosa. Het is wonderschoon; de rauwe stem wordt versterkt door een door de zielsnijdende slide van de hand van Dirk Lekenne!
Van het 2023 album Burning (A)Live horen we ‘Burn Up My Love’ waar de band een uitstapje maakt naar ‘Get Ready’ van Rare Earth. Wat een sfeer weten deze mannen én vrouw te maken. David Ronaldo & The Dice, voor de fotograaf van dienst en mijzelf dé verrassing van de vrijdag. Jullie hebben er weer twee Nederlandse fans bij!
In deze pauzes komen de bezoekende musici van veler pluimage aan bod op het Mojo Stage altijd weer gesitueerd bij “d’n toog onder de kap”. Daar zie ik Texas blues specialist Bart Cocquyt – bekend van zijn album B4 – en o.a. Walter Coolen een fijn setje spelen.
Nóg zo’n nieuwe bluesman is Dom Martin uit Belfast uit Noord-Ierland, de man is solo en/of met trio al veelvuldig in de Lage Landen te zien geweest maar ook daar mocht ik nog niet eerder bij zijn. Dom Martin grossiert in Blues Awards. Maar liefst drie keer won hij de UK award voor Best Acoustic Act, drie keer voor Best Instrumentalist én werd hij in 2019 gekozen tot Best Acoustic Solo artist in de European Blues Awards. Ook won hij al een award Best Blues Album (Buried In The Hail). Dom Martin wordt bijgestaan door drummer Charlie Hanlon en bassist Ben Graham.
Dom Martin is voor de die-hard Rory Gallagher fan de revelatie van de laastste zes jaar dat maar enigszins aan hun veel te jong overleden geliefde Rory doet denken. De opener van de set waar ik al heel lang naar uitkijk is ‘12 Gauge’ dat vorig jaar op Buried Alive werd opgenomen maar de volumeschuif op de mengtafel van de PA kan waarschijnlijk niet verder omhoog want het geluid doet pijn aan de oren.
Snel grijp ik naar de oordopjes, jammer want niet alleen raakt het geluid van zijn gitaar overstuurd ook zijn stemgeluid wat toch op de diverse albums fijn aanhoort gaat door het geboden volume alle kanten op en is lelijk mede door de overmatige tremble. Volgens Dom Martin’s introductie zijn we klaar voor “Rory’s ‘Messin’ With The Kid'”, de échte bluesfanaat weet dat Gallagher het nummer in 1972 op Deuce ook coverde want het is van niemand minder dan Chicagoan zanger/bluesharpist Junior Wells.
De dertigers op het podium zijn van hard, harder, hardst dat is wel duidelijk want er wordt nergens een tandje lager gemusiceerd; de eigen geluidsman heeft blijkbaar maar één opdracht uit te voeren – omhoog die schuiven – die naar mijn ervaring veel beter door de later zéér competent gebleken Swing Wespelaar-geluidsman had uitgevoerd kunnen worden.
Bij de cover van Gallagher’s ‘Laundromat’ houd ik het voor gezien, ik ben niet onder de indruk van deze set. Een desillusie want ik had hier heel erg naar uitgekeken, hopelijk krijg ik spoedig een herkansing.
Het dateert alweer van 2011 dat ik DeWolff voor het eerst aan het werk zag in het Doolhof van Tegelen waar het Bluesrock festival zich voltrok. Sindsdien gingen er weinig jaren voorbij dat ik het trio niet minstens één keer op de bühne ergens mocht bewonderen.
Inmiddels zijn de broers Pablo (gitaar/vocals) en Luka (drumms/vocals) van de Poel vierendertig en eenendertig maar deze jonge wolven blijven zich vernieuwen. De vijfendertig jarige toetsenist Robin Piso is er ook al vanaf het ontstaan van DeWolff bij.
De mannen treden als trio, band met backing vocalistes of met ‘n XL bezetting op. Hier op Swing Wespelaar is hun eigen back-drop de achtergrond voor het trio en de backing-vocals de hoogzwangere Kim Schulte en Diwa Meijman.
DeWollf heeft met hard werken zichzelf in de kijker gespeeld bij de groten der (blues)aarde wat blijkt uit Joe Bonamassa’s invitatie om hen tijdens de 2023 editie van Keeping The Blues Alive At Sea te laten kennismaken met zijn trouwe publiek. De band trok in 2024 naar Alabama waar zij hun tiende album in de legendarische studio van Muscle Shoals opnamen.
Dat feit werd opgemerkt door The Black Crowes die DeWolff vroeg of ze als openingsact op de Europese tour van de Crowes wilden optreden. Daar hadden de mannen uit Heerlen wel oren naar en voelden zich niet te goed om als support act te fungeren. DeWolff heeft het voor elkaar, ze zijn veelvuldig op nationale tv te zien en nu trekt het trio verder Europa in om daar onontgonnen grond te betreden. Na een doorgang op Blues Peer in 2022, Gevarenwinkel vorig jaar is vandaag Swing Wespelaar waar de nachttrein vertrekt.
Veel trouwe Nederlandse fans stonden al vroeg tegen de dranghekken maar ook de jongere Belgische fan heeft DeWolff ontdekt. Zoals gebruikelijk wordt er geopend met de stem van Howlin’ Wolf die met ‘I’m the Wolf’ de band aankondigt waarna DeWolff verschijnt. Of we klaar zijn voor “the night train” vraagt de charismatische frontman Pablo zijn publiek, natuurlijk zo klaar als het maar zijn kan! ‘Night Train’ is een wat psychedelische, soulvolle rocksong die ook hier op de Grote Baan goed scoort.
De opvolger heet ‘In Love’ en komt van het 2024 album Muscle Shoals maar eerlijk gezegd komt de boodschap van DeWolff vanavond niet echt over. Ook de backing vocalists doen er echt alles aan maar de band lijkt geen wisselwerking met het publiek te kunnen bewerkstelligen.
‘Natural Woman’ zou zo door Dan Auerbach geschreven kunnen zijn, een fijn nummer waarbij ik de koude van me afschud door een beetje de heupen te laten te bewegen. Piso’s virtuositeit op de Hammond gaat wat verloren in de brij van geluid tijdens ‘Out On The Town’, ik begrijp niet écht wat er fout zit maar het klinkt gewoon niet ‘clean’ genoeg. Luka krijgt de spotlight op zich gericht tijdens een ongekende oorverdovende drummsolo…..
Robin en Pablo vinden elkaar geregeld, ze spreken elkaars taal op de B3 en Flying V gitaar. Bij ‘Heart Stopping Kinda Show’ begin ik zachtjesaan de boel bij elkaar te zoeken om het terrein te laten voor wat het is en de heilige koe op te zoeken voor de reis naar ons onderkomen voor het weekend. Jammer genoeg voor DeWolff denken er meer bezoekers zo over en houden slechts een tiental rijen publiek het vol. Niet de beste show van DeWolff maar toch “ne goeie” zoals de Vlaming pleegt te zeggen.
Morgen volgt een volle, hopelijk droge dag met alweer een mooie mix van de diverse genre in de blues. Truste en tot morgen Swing Wespelaar.
Lees HIER het verslag van Swing Wespelaar Dag 2 en van Dag 3 HIER.
