De 21e editie van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België werd gehouden op 04 Juli en 05 Juli 2025 jl.. Een sfeerverslag Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.
Na een welverdiende nachtrust en een heerlijk ontbijt zijn we ruim op tijd terug op post aan het O.C. Rooierheide. De poorten zijn nog niet open dus we nemen plaats bij de kerk waar we de festivalbezoekers, sommigen bepakt mét vouwstoel, al sloffend de weide zien benaderen. Het is een mooi schouwspel; we begroeten collega’s, blues-adepten en babbelen over het aanbod van muzikale acts die voor deze zaterdag op de line-up van Hookrock 2025 prijken. Als de poorten om kwart voor twee opengaan kiezen we snel ons plekje en ‘tappen we nieuwe drankflappen’.
De band die vandaag het spits af mag bijten komt uit het Franstalige deel van België, meer bepaald uit Pépinster. Het plaatsje dat in 2021 het internationale nieuws haalde door de overstromingen en dat daar nog immer niet van is bekomen. Als je zoiets van dichtbij meemaakt is muziek wellicht je enige houvast.
Dr. Buzz heet dit kwartet en daarin zien we een bekende; René Stock die in deze band de gitaar bespeelt was lang de vaste bassist bij Guy Verlinde. In Dr. Buzz echter worden de dikke snaren door zijn eega geplukt, Véronique Higny.
De zanger/gitarist stapt door het leven als Marc Minet en de drummer heet Jeff Legrand. Dr. Buzz speelt sinds oktober 2022 in een hoog tempo roots-rock, op dit uur nogal confronterend voor sommige bezoekers die nog even een plekje buiten de tent opzoeken. 
Op het repertoire staat volgens hun FB-pagina Nine Below Zero, Dr. Feelgood, The Inmates. De heren en de dame zijn vastberaden hun EP hier aan de man te brengen en geven zich voor de volle 100%. Was Diepenbeek gisteren het station van de Festival Express en de Soul Train vandaag lijkt het of er een T.G.V. door het station raast.
Op welk een tempo speelt dit kollectief? Het is niet bij te houden welke nummers er voorbij komen maar ik herken wel een paar covers van bijv. ‘Sweet Nuthin’s’, ‘She’s In The Middle’ en ‘Ridin’ On The L & N’ de laatst genoemden bekend van het Britse Dr. Feelgood.
Gitarist Marc bespeelt zijn rockabilly Gretch(en) met verve maar zijn zangtechniek is toch wel ietwat beperkt. De synergie op het podium is wel een heel fijn schouwspel om naar te kijken, bovendien zijn de laatsten langslapers nu écht wakker. Fijne, ietwat té lange, rock ‘n roll set van een kwartet met zéker potentie.
Dan de opvolgers, zij komen uit Nederland maar worden voorgestaan door een ervaren Britse zangeres. Het blijft altijd riskant om een tribute-band op een festival te programmeren want de gemiddelde blues-discipel heeft nogal een uitgesproken mening. Wij van TBA? zijn alvast erg benieuwd de The Aretha Franklin Experience live te kunnen beleven. Deze 9-man koppige tribute-band beklom al heel wat festival- en theaterpodia. Doordat Aretha Franklin slechts één keer in Europa optrad is dit dé uitgelezen gelegenheid om live van het oeuvre van ‘The Queen Of Soul’ te kunnen genieten.
We stellen eerst even de bandleden voor; de ritme-sectie bestaat uit bassist Hans van Dongen die tevens als bandleider het hele spul bij elkaar houdt en drummer is Ferdi Schaap.
Gitarist is Franklin (what’s in a name?) Purimahuwa, op toetsen zien we Rogier van der Zwaan. De blazerssectie wordt gevormd door Coen Kaldeweij die de tenor- en baritonsaxofoon bespeelt, zijn kompaan Jón Staekenborg horen en zien we op trompet & Flügelhorn. 
De backing-vocalistes a.k.a. The Sweethearts zijn Nora Iburg en Anne Postma. En “last but zeker not least” zangeres Nyjolene Grey! 
De band opent onder leiding van Hans van Dongen met het instrumentale ‘Them Changes’ dat al meteen de toon zet, dit is kwalitatief van hoog niveau dat hoor je meteen! Dan komt de leading lady Nyjolene erbij en horen we ‘Rock Steady’ uit 1972 (Young, Gifted And Black), de laatste achterin nog kwebbelende festivalganger baant na het horen van Nyjolene’s eerst nummer zich snel een weg naar het podium want dit klinkt fantastisch goed.
Grey is een pro., ze begon haar carrière net voor de eeuwwisseling bij Sony Music dat haar projecten opleverde als The Official Tribute to The Blues Brothers, Daughters of Soul en zong zelfs met het Nederlandse Koninklijke Luchtmacht Orkest. De in Den Haag residerende Britse trad over de hele wereld op zoals Indonesië, Dubai, Griekenland en natuurlijk de Lage Landen. Duidelijk een dame die van wanten weet, ook haar The Sweethearts staan hun mannetje als ze ‘Sisters Are Doin’ It’ ten gehore brengen.
Nyjolene weet Aretha’s spirit en soul moeiteloos te vertolken zonder van zichzelf een karikatuur te maken, haar vertolkingen van ‘Chain Of Fools’, ‘Angel’, ‘Spanish Harlem’ ‘I Say a Little Prayer’ en het onovertroffen iconische nummer ‘R.E.S.P.E.C.T.’, zijn écht boven categorie, zó goed! Inmiddels sta ik net als velen ook aan het podium gekleefd om maar niets te hoeven missen van deze nostalgische Amtrak van de soul.
Natuurlijk komt deze The Aretha Franklin Experience niet weg zonder een toegift, we horen er niet één maar twee; ‘A Natural Woman’ en natuurlijk ‘Think’ waarbij de interactie met het publiek niet wordt geschuwd.
The Aretha Franklin Experience; een dynamische, vakkundige en complete show, die de Memphis soul van de jaren zestig en zeventig met souplesse gestalte weet te geven. The Aretha Franklin Experience, voor mij een heerlijke kennismaking die ik zéker nog eens zou willen begroeten in een sfeervolle zaal. Dank aan de programmeur van Hookrock die z’n nek heeft durven uitsteken een tribute-band te contracteren!
De derde band op de zaterdag line-up is een band van over het kanaal maar zijn vaker aan deze kant van de Noordzee te vinden dan in de UK, Gillingham op precies te zijn. Ja ze zijn ‘hot’ in muziekland deze Zac Schulze Gang.
Wij van TBA? zag dit trio voor het eerst vorig jaar op het Zeeuwse festival in Kwadendamme en vorige maand stonden ze nog in onze ‘achtertuin’ op De Muziekzolder van Maasdijk. De band kreeg al een Britisch Blues Award uitgereikt en wel voor Best Emerging Blues Band Of The Year (2024) nadat deze jonge talenten in 2023 maar liefst drie nominaties in de wacht sleepten.
De naamgever van de band, Zac Schulze bespeelt de gitaar en neemt de vocalen voor zijn rekening. Ook Zac’s broer speelt in de band, hij – Ben Schulze – bespeelt de drumms en zijn ritme kompaan Ant Gunnarsson Greenwell zien we op de bass. Overigens dragen laatstgenoemden ook vocaal hun steentje bij.
Zoals bekend trekt de Zac Schulze Gang bij ieder optreden de volumeschuiven vol-le-dig open en dus is het vanaf nu oordoppen in! Jammer maar doordat het volume zo hoog is afgesteld blijven ook nu zijn teksten weer onverstaanbaar, hij is zelfs tussen de songs door in de introductie maar moeilijk te verstaan ook al ben ik tweetalig opgevoed. Er staan veel covers op het program zoals Rufus Thomas’ ‘Walking The Dog’ een slow blues met een werkelijk loepzuivere gitaarsolo van frontman Zac. Ook in deze show wordt Dr. Feelgood’s oeuvre aangehaald met ‘She Does It Right’ maar het ‘Hole In My Pocket’ is eigen werk.
The Zac Schulze Gang heeft recentelijk hun nieuwe single ‘The Rocker’ als tipje van de sluier van het in dit najaar te verschijnen album uitgebracht en natuurlijk wordt deze ook op Hookrock gespeeld. Het is wat meer mainstream maar de bluesrock is bij dit trio natuurlijk nooit écht ver. Als je vergeleken wordt met de veel te vroeg overleden Rory dan ook maar meteen een dijk van een cover neerzetten moet ZSG gedacht hebben en dus horen we een energieke in overdrive cover van ‘I Take What I Want’. Ze spelen ook hier in Diepenbeek het dak van de tent; we herkennen nog ‘Hellhounds On My Trail’, in derde versnelling, dat dan weer wel.
Zac’s vingervlugheid op de zes snaren wint het van het vocale bereik maar ik snap de ophef over deze jonge gast wel. De nummers volgen elkaar in hoog tempo maar als ZSG afsluiten met ‘Messin’ With The Kid’ is het toch echt gedaan met de wervelwind die door Diepenbeek raasde. 
Zac Schulze Gang wat mij persoonlijk aangaat een overdosis aan Ballyshannon blues-rock zeg maar “a lot of Rory” maar voor liefhebbers blues-rock in optima forma!
Nóg zo’n ‘high energy’ band is Beaux Gris Gris & The Apocalypse, de band van het in California residerende echtpaar Greta Valenti (1986 Louisiana – US) en Robin Davey (1975 Devizes – UK) die de meeste blues-insiders nog wel kennen The Hoax waarmee hij in de negentiger jaren furore maakte.
Tijdens deze tour wordt The Apocalypse gevormd door bassiste Charlie Rachel Kay, drummer Kevin Hickman die ook de Hookrock-bezoeker zou kunnen herkennen van zijn passage met Alice Armstrong vorig op Swing Wespelaar.
Én vandaag er voor het eerst bij is Dave Warmerdam van Harlem Lake achter de toetsen van de piano en B3. Beaux Gris Gris maakt geen hapklare blues maar is vernieuwend en zal de ‘ontdekker’ en de jongere bluesliefhebber zeker over de streep van de blues-rock kunnen trekken.
Het echtpaar heeft Beaux Gris Gris niet als hoofdinkomen maar zij zijn ook producers en hebben hun eigen studio waar bijvoorbeeld Ian Siegal’s Stone By Stone werd opgenomen. Ook maken ze documentaires waarvoor ze voor één ervan maar liefst 70 (!) onderscheidingen mochten ontvangen, ze maken commercials en met hun bedrijf Grow Vision produceerden ze ‘Live From Daryl’s House’ met Daryl Hall van Hall & Oates.
Ook nu is het al behoorlijk druk voor het podium want net als bij Zac Schulze is hun faam de band vooruitgesneld. Met BGG krijgen de liefhebbers van spetterende gitaarsolo’s waar voor hun geld! Het Brits-Amerikaanse-Nederlandse gezelschap trapt af met ‘Trouble Is Coming’ dat van het 2022 album Good Times End Times komt, meteen kan het publiek kennismaken met toetsenist Dave Warmerdam die vanachter de B3 een hele belangrijke bijrol krijgt toebedeeld. Verder ging het o.a. met ‘Middle Of The Night’ dat van het meest recente album – Hot Nostalgia Radio – uit 2024 komt.
Greta is het flamboyante middelpunt van de band, een showvrouw pur-sang! De beeldenmakers eten allemaal uit haar hand want ze weet het hele podium te gebruiken en ze kijkt recht door hun objectieven in hun fotografische zielen.
Ook deze keer is Valenti in een weinig verhullende kledij gestoken, een korte versie van een Nudie Suit. Ook nu weer betrap ik me erop dat ik haar stem schel en wat schreeuwerig vind klinken. De fantastische gitaarpartijen van eega Davey ontlokken vele aanwezigen tot het luid aanmoedigen van de man en maken voor mij veel goed. Robin is een beest op de gitaar.
Terug klein en broos beginnen is het nu met ‘Baby, Baby’ van Love & Murder uit 2018 maar het bombastische effect komt in het midden van de song waarbij natuurlijk Robin en Dave een hele grote partij mogen spelen. Het is even wennen voor de blues-puristen maar al snel krijgen Beaux Gris Gris & The Apocalypse ook van hen de handen grif op elkaar.
Bij ‘Wild Woman’ van het HNR album komt de showdiva het podium af om zingend het publiek rond te gaan, tijdens de opvolger ‘Satisfy Your Queen’ dekt zij met gemak de dubbelzinnige lading van het nummer want Greta is een uitdagende dame. Nóg zo’n dubbelzinnige titel is ‘Fill Me Up’ van Good Times End Times (2022), de mannelijke bezoeker ligt inmiddels aan haar voeten.
Doorgaans ben ik niet écht onder de indruk van Greta’s vocale kunsten maar de ballad ‘Don’t Let The Bastards Let You Down’ (Love & Murder 2018) zorgt dan wel voor rillingen over de rug en kippenvel op de armen. Zonder dat erom wordt gevraagd plakt Beaux Gris Gris & The Apocalypse een toegift aan de set; we doen allemaal mee met ‘What’s My Name’ en zingen we uit volle borst “oh la la Beaux Gris Gris”.
Omdat Robin na het zien van Zac Schulze aan zijn begintijd bij The Hoax moest denken zegt hij horen we ook nog een Hoax song ‘Fistful of Dirt’, ah good ol’times! Na afloop vinden de albums en ‘Satify Your Queen’ t-shirts gretig aftrek aan de merchandise stand. Het is even bekomen van de power van Beaux Gris Gris maar een show was het!
De échte rhythm & blues deze zaterdag komt van Brian Templeton & Kid Ramos die door het Franse Soul Shot worden begeleid. Frontman/zanger/blues-harpist Templeton (Boston 1963) heeft een indrukwekkende staat van dienst want hij stond al jong samen met Muddy Waters maar ook met Eric Clapton op het podium. Verder kennen we hem van o.a. passages op Moulin Blues met The Proves Ones, The Radio Kings en The Delta Generators.
Vandaag op Hookrock treedt hij aan met Kid Ramos (Fullerton 1959) die we dan weer ooit zagen op Flirting With The Blues in Amersfoort. Ramos speelde o.a. bij James Harman, Roomful Of Blues maar werd bekender bij The Fabulous Thunderbirds. De mannen maakten dit jaar samen een album onder de titel ‘Strange Things Happening’ laten we hopen dat we vanavond geen ‘strange things’ tijdens het optreden gaan zien maar ouderwetse rhythm & blues.
Soul Shot zijn drummer Fabrice Bessouat en bassist Julien Dubois; Fabrice is inmiddels bekend op de Nederlandse en Belgische podia want hij haalt met zijn gelijknamige music-agency menige Amerikaanse blues artiest naar Europa.
Na Kid’s instrumentale opening worden we verblijd met Brian’s cover van Little Junior Parker’s ‘Mother In Law Blues’; ach wat heb ik hier naar verlangd. Brian donkere stem, een lekkere pot blues-harp met de onnavolgbare Ramos op gitaar voelen als een warme deken. Niet verwonderlijk dat er ook een Fab. T. song op de set-list staat ‘I’m A Good Man, If you Give Me A Chance’, natuurlijk willen we deze mannen een kans geven. Oei wat is lekker swingend zeg! Ik zie vele dansende paartjes op de rake klappen van drummer Bessouat samen met de groove van bassist Dubois. 
Of we ooit van Lowell Fulson hebben gehoord vraagt Templeton het publiek, natuurlijk hebben blueskenners van Fulson gehoord is de Paus Rooms? ‘Black Nights’ is weer een showcase voor Ramos z’n gitaarskills, man man man wat kan die kleine coole gast toch spelen!
Met de veel te jong (65 jr.) aan ALS overleden Willy J Campbell speelden Brian en Kid in The Mannish Boys. Ook Willy J Campbell mochten we als TBA?-ers een aantal keren live zien optreden. Van het laatste album – Be Cool – dat hij met vele, vele muziekvrienden maakte horen we het ‘No More’ waar toch wel de lekkere piano missen, maar Ramos alweer excelleert op de dunne snaren en Brian op de smoelenschuiver heer en meester is.
‘Sweetest Thing Around’ zie ik Brian op impressionante afstand tot de microfoon vocaal uithalen, ach deze mannen hoef je niks te leren. Al op jonge leeftijd zogen ze de blues in de vele clubs van de legendes op en nu zetten ze zelf de traditie die rhythm & blues heet voort.
Deze set loopt naar mijn smaak véél te snel naar het einde als ik Magic Slim’s ‘That’s All I Need’ op aangeven én aanraden van Templeton met volle overgave meezing. Naast meezingen wil Brian ook nog ons allen zien dansen; ook dat lukt op de tonen van ‘She’s A Twister’ dat ook weer uit de pen van Willie J. Campbell ontsproot.
Brian Templeton stond voor zijn passage op Hookrock niet echt in de hoogste regionen van de ‘to see bucket-list’ maar heeft hier met zijn optreden mijn ongelijk met overtuiging bewezen. Charismatisch, showmanship, fijne blues-harpist en een goede zanger. Over Kid Ramos niets dan lof, een waanzinnig goede gitarist, die eigenlijk met zijn gitaar vergroeid is, veel te bescheiden maar met ‘a whole load of cool’. Smullen voor de real deal blues-adept. Gitaarporno van de bovenste plank! 
Voordat de allerlaatste band aan hun show kan beginnen krijgt het podium te maken met elektriciteitsproblemen waardoor de set een dikke twintig minuten later kan aanvangen. Nu hebben we dit week-end al een aantal powervrouwen aan het werk gezien maar Nikki Hill spant de kroon.
Zij is een wervelwind en sinds de toetreding van gitarist Laura Chavez lijkt of de band nóg meer succes heeft dan het al voordien had. Nikki was voor deze TBA?-ers dé ontdekking van 2014. Haar geluid is het best te omschrijven als de vrouwelijke Little Richard, zijn stemgeluid had altijd al iets vrouwelijks. Ondanks haar kleine gestalte wordt zij in de media genoemd als een charismatische krachtpatser van een zangeres die alle muziekgenres moeiteloos combineert.
Matt en Nikki halen hun inspiratie uit de zestiger jaren, Chuck Berry en Little Richard zijn goed herkenbare invloeden maar ook omdat Nikki’s stem zich daar uitermate voor leent. Matt Hill speelt na vele jaren nog steeds vurig maar laat de meeste solo’s toch tegenwoordig over aan Laura Chavez en dat is ook fijn, héél fijn.
De ritme-sectie bestaat uit drummer Marty Dodson en Nick Gaitan is de bassist van de band. Zij houden de band op het strakke fundament staande wat zij beiden weten neer te leggen.
Het repertoire wordt door Nikki geschreven en gecomponeerd in samenwerking met echtgenoot Matt Hill. De zangeres uit North Carolina is inmiddels rond de veertig maar heeft nog steeds dezelfde energie als ik zo’n dikke tien jaar geleden zag.
Met ‘I’m On The Look Out’ worden we bij de lurven gegrepen en meteen horen we een fabuleuze Laura Chavez op gitaar. Door de panne is er geen tijd te verliezen moet Nikki denken want we gaan naadloos door met ‘Every Time I See You’ wat natuurlijk uit de pen van Stevie Wonder komt.
Met ‘Strapped To The Beat’ komt de Nikki Hill zoals ik haar leerde kennen weer boven, lekkere rock ‘n roll met een fijne gitaarbrug door Laura Chavez die helaas kampt met wat problemen van haar versterker.
De trein is nu écht op speed en horen we ‘Treat Me Right, Fooled Me Twice’, Nikki Hill verspilt geen tijd aan introducties en babbeltjes met het publiek tussendoor want ze weet dat de podiumklok onverbiddelijk is. ‘Don’t Talk’ is voor Nikki het teken de sambaballen erbij te pakken en voor mijzelf en het overige meedeinende publiek om de beat mee te klappen.
Jammer dat het echtpaar zich zo gefocust heeft op het touren want er komen maar weinig nieuwe albums de laatste jaren. Ondanks het late uur en conditie sta ik hier in Diepenbeek opnieuw met volle teugen te genieten van de show die Nikki Hill heet. Nikki Hill een mooie, powervolle afsluiting van een naar mijn bescheiden mening zeer succesvol Hookrock 2025!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Hookrock 2025 HIER.
The Blues Alone? complimenteert de organisatoren van Hookrock met deze 21e editie. TBA? bedankt al die vrijwilligers die ondanks alles hun glimlach niet verloren tijdens de bediening van de bezoekers. Ivan, Paula, Ronnie en àl die anderen die ik niet bij naam ken bedankt voor de gastvrijheid!
Hookrock was wederom een mooie ervaring, graag zijn wij volgend jaar weer van de partij!
