Discovery Trip In Music @ Moulin Blues 2018, Ospel – Day 1

Een sfeerverslag van het 33ste Moulin Blues Festival te Ospel op 4 en 5 mei 2018. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het hele foto-album te bekijken.

Na een rit vol opstoppingen naar ons hotel in Weert arriveren we ‘ietwat’ gestresst en te laat bij de loketten van het Moulin Blues festival waar ons de festivalbandjes worden verstrekt. Geen tijd om ons geld in te ruilen voor munten want de Robbert van der Vleuten heeft alvast de 400 vrijwilligers die ook deze editie van Moulin Blues tot een onvergetelijke ervaring zullen maken een hart onder de riem gestoken en nu we echt binnen zijn is de burgemeester Evers al aan het woord hoe deze 4e Mei ook aandacht zal zijn voor de Dodenherdenking.

We kunnen er geen voorstelling van maken hoe veel werk er vooraf gaat aan twee dagen festival maar de organisatie van Moulin Blues het weer voor elkaar gekregen – jaargang 33 maar liefst – een opmerkelijke mix van stromingen in Roots en Blues te boeken. Ook dit jaar weer bekende namen maar ook – zélfs voor vaste festival/concertgangers onbekende namen. Moulin Blues 2018 verras ons want wij én de massa met ons zijn er klaar voor!
Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam, is ook dit jaar weer onze spreekstalmeester, die de openers van deze 1e festivaldag zal introduceren. Drie van de bandleden waren al twee keer eerder op de weide van Ospel te vinden, in 2009 als eerste keer en twee jaar later in 2011 nog eens.Toen beklommen ze het podium als Hookie Joint.
Tegenwoordig heten frontman/zanger JoJo Burgess, gitarist Joel Fisk, drummer Stephen ‘Cupsy’ Cutmore samen met toetsenist Warren Lynn en bassist James Payze LaVendore Rogue.
De in veren uitgedoste frontman zingt krachtig o.a. ‘Gangsters, Thiefs & Villans’  een nummer dat n.a.v. de grootste bankroof gedurende de pasen van 2015 geschreven werd. Van dat zelfde Light Up With album uit 2015 horen we ook ‘Honey Murder’ en daarin mag Joel Fisk even zijn visite-kaartje afgeven aan de toeschouwers in Ospel. Fisk is niet langer de timide gitarist van de band maar heeft een grote groei doorgemaakt gedurende de jaren dat de band niet in Nederland en/of België te aanschouwen was.
Gek eigenlijk als je bedenkt dat LaVendore Rogue de finale van de Britse Blues Challenge 2017 won en dus in het begin van 2018 mocht afreizen naar de IBC in Memphis. Ook de slide-partijen die Fisk weet neer te leggen op de turquoise Fender zijn ‘out of this world’.
Speciaal voor de toeschouwers die er al bij waren ten tijde van Hookie Joint speelt de band ook ‘The Way It Goes… Sometimes’ van het gelijknamige album uit 2008. ‘Dead Man’s Chest’ is weer van de nieuwere nummers en volgens frontman Jojo een sea-shanty.
Als afsluiter horen we een cover van Rolling Stones’ ‘Get Off Of My Cloud’. LaVendore Rogue een band die veel vaker de oversteek zou moeten maken!

De set van The BluesBones in het Moulin Blues Café zoals de kleine tent officieel te boek staat is al begonnen als wij de oversteek over de weide maken. Mijn intentie om vooraan een plaatsje proberen te bemachtigen wordt verhinderd doordat er veel volk al positie in heeft genomen maar ook doordat het volume wat de band de tent in spuugt zo doordringend hard is dat mijn tas vibreert van de golven die uit de luidspeakers komen. Ik besluit me achterin de tent te posteren maar het blijft een gevecht met oordoppen, ook raak ik daar afgeleid door de vele, vele bekenden die mij persoonlijk willen begroeten.
The BluesBones zijn een weg ingeslagen die meer en meer de blues-rock kant opgaat, grote voorbeeld is King King en dat vind ik eerlijk gezegd jammer. De band wist altijd een mooie balans te vinden tussen rauwe blues en blues-rock. Feit is wel dat er voor dit genre een groter afzet gebied is en het ook meer jongeren aantrekt.
Hoe dan ook, harde kern Paglia en De Cock, zijn succesvol gebleken met de aanvulling van toetsenist Edwin Risbourg en krijgen steeds meer aanvragen uit Europa om op te komen treden.

Jonn Del Toro Richardson is voor mij live nog onontgonnen terrein maar eerder werd er wel al verslag gedaan van zijn optreden in Zaal Thijssen – Vlierden door Paul Scholman. Ik ben er klaar voor want ik houd van ontdekkingen!
Jonn Del Toro wordt op Moulin Blues 2018 begeleid door een Franse ritme-sectie, Pascal Delmas op drums en op de bass zien we Fred Jouglas.
Del Toro is zelf de zanger/gitarist, en wàt voor één. Geen enkel genre vormt voor deze man uit Houston -TX met Mexicaanse roots een geheim. Wat een gitaarwonder is deze sympathieke man, het swingt maar Del Toro laat ook de gitaar scheuren, huilen en zachtjes zingen.
Zijn speciale finger-picking manier van spelen laat mij nog het meest denken aan de flamenco manier van snaren buigen. Ook zijn stemgeluid zet alle zintuigen op scherp, de man heeft een zeer aangenaam vocal bereik. Van het 2016 album Tengo Blues (vertaling Ik Heb Blues) wordt ‘I’m Her Man’ gespeeld; dat zullen de velen dames die aan het podium gekleefd staan slechts hopen……de man is niet alleen een begenadigd muzikant maar ook een ‘fijn’ aanzicht. Tóch blijkt het nummer te gaan over een andere baby want Del Toro zingt toch écht “she’s my guitar”.
Jonn Del Toro Richardson, de eerste verrassing die Moulin Blues 2018 op de line-up heeft staan. Zijn impressionante manier van musiceren maakt dat het publiek om meer vraagt, een toegift wordt ons gegund. De man bewijst nóg maar eens dat ook jazzy blues heel pakkend kan zijn. Zijn Tengo Blues – waar Anson Funderburgh voor de productie tekende – gaat na het optreden grif over de toonbank van de merchandise tent op de Ospelse weide. Ja, Jonn Del Toro Richarson heeft zoals zijn albumtitel al deed vermoeden heul veul bloezz!

De eerste dame op deze 33e editie van Moulin Blues heet Bette Smith en komt uit Brooklyn New York. Ooit beloofde ze haar broer op zijn sterfbed haar rauwe ruige soul met de rest van de wereld te gaan delen. Ze wordt al vergeken met Bessie Smith en/of Big Mama Thornton maar dat wil ik graag zelf uitvinden. ‘Lady In Red’ Bette Smith, ze is van top tot teen in felrood gekleed, heeft een stem die aan Tina Turner doet denken maar ik hoor ook soms intonaties van Macy Gray.

Bette Smith komt heel zelfverzekerd op mij over, ze is uitdagend en weet wat showmaken is. De dame heeft een hele jonge band meegebracht waarin natuurlijk de saxofoon prominent is vertegenwoordigd zoals écht eerlijke soul en funk betaamt.

Natuurlijk wil de dame ook de originele blues-adept overhalen met haar mee op reis te gaan door de diverse genres die allen de blues als basis hebben. Bette Smith zingt gospel, blues en soul maar altijd is daar weer de back-bone van de song de bariton-sax van Brian Krock. Haar eerste album Jetlagger kwam vorig jaar September uit en werd geproduceerd door, voor de trouwe lezer van TBA? een bekende naam, Jimbo Mathus!

Ook al kan Bette Smith een aantal registers vocaal aan, haar live performance kan mij tot nu toe niet over de streep trekken. Het geheel klinkt soms wat ‘overdone’, de stem is wat ‘geknepen’ en schel. Pas als de dame op de kruk plaatsneemt, niet een echte charmante pose aanneemt voor de eerste rijen toeschouwers, en al leunend op de microfoonstandaard T-bone Walker’s ‘Stormy Monday’ zingt krijgt deze ‘full force lady’ meer van mijn goodwill.

Bette Smith’s optreden wordt gevolgd door de voordracht van meneer Gerard over de in de tweede wereldoorlog gevallen soldaat Walter Senior, een mooie aanloop naar de 2 minuten dodenherdenking die volgt. Een dodenherdenking die door alle aanwezigen in én buiten de tent gerespecteerd wordt. Ik ben ontroerd door slechts een paar minuten samen met bluesbrothers en sisters dit te mogen meemaken. Moulin Blues schittert in oorverdovend luid maar ook in oorverdovend stil.
We steken de weide weer over om Chris Blevins te gaan zien in de kleine tent. Blevins komt uit Oklahoma die zijn zieleroerselen over de wereld om hem heen omzet in mooie songs en melodieën op zijn akoestische gitaar. Songs over alles en nog wat maar ook zeker over liefdesverdriet. Jammer dat deze maatschappijkritische artiest in de kleine tent een performance moet geven waar blijkbaar slechts weinig toeschouwers écht naar luisteren.
Toch kan ik wél genieten van zijn stem als hij geheel alleen op het podium ‘After The Parade’ ten gehore brengt. De sumblieme slide-partijen zijn van ‘brother in arms’ Paul Benjaman die morgen zelf met zijn band ook in de kleine tent staat geprogrammeerd.
Zoals de Amerikaan gewend is doet Blevins zijn ‘ding’ met weinig interactie met zijn ‘toehoorders’. Bovendien is het geluid in de kleine tent niet echt om over naar huis te schrijven, het is té hard waardoor het geluid vervormd en blikkerig overkomt. Spijtig gezien de kwaliteit die deze muzikant toch wel degelijk in zijn mars heeft. Graag zie ik deze band nog eens in een andere setting.

Onze vaste spreekstalmeester Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam staat deze editie van Moulin Blues niet alleen als MC op het podium maar hij mag ook samen met zijn band de Magnatones het podium beklimmen. Al vele malen eerder maakte TBA? verslag van de optredens van Doghouse Sam & His Magnatones zoals altijd staat dat optreden garant voor (speel)plezier en kwaliteit.
Deze keer heeft frontman Doghouse Sam en zijn bandleden een aantal muzikale vrienden gevraagd hen te versterken. Naast Franky Gomez op drumms en Jack O’Roonie op de upright bass zien we ook Bas Janssen op toetsen en Evert Hoedt op de saxofoon.
Een verrassende keuze maar ook een begrijpelijke; zo krijgt de sleur geen kans en worden muzikanten opnieuw uitgedaagd tot nieuwe, mooie initiatieven. De band belicht zoals gewoonlijk weer een mooie schakering van stijlen in roots en blues maar altijd weer staat de band als een huis!
Ook deze keer krijgen alle bandleden weer voldoende gelegenheid om zich in de spotlights te spelen, een drummsolo voor Gomez, een bass solo voor Jack ‘Fire’ O’Roonie maar ook de gasten Evert Hoedt en Bas Janssen krijgen hun moment.
Jammer genoeg ben ik nog niet helemaal hersteld van een blessure anders had ik graag vooraan het podium dansend deelgenomen aan wat het feestje van Doghouse Sam & his Magnatones heet. Roots met een hoofdletter R!
We besluiten de eerste set van de man in het Moulin Blues Café over te slaan om even een hapje te eten met een kopje koffie nà. Onze innerlijke mens is weer verwend en de fotograaf en reporter nemen weer positie in de grote tent op het Ospelse terrein. Ons staat iets bijzonders te wachten want om 22:00 uur zullen ‘Monster’ Mike Welch & Mike Ledbetter aantreden.
‘Monster’ Mike kennen we natuurlijk wel maar we hadden nooit de eer om Mike Ledbetter op een podium te mogen aanschouwen. De twee brengen volgens eigen zeggen ‘WestSide Soul’ en precies dat is het wat deze twee mannen samen met hun Franse band Soul Shot bestaande uit Fabrice Bessouat op drumms, Mig Toquereau op bass en Damien Cornelis op toetsen over weten te brengen.
De souplesse waarmee deze twee frontmannen, Welch en Ledbetter, elkaar aanvullen en elkaar de spotlight gunnen is van ontzagwekkend niveau. Ledbetter bespeelt natuurlijk niet zo virtuoos de gitaar als Welch maar Ledbetter compenseert dit uitermate en grandioos met zijn – professioneel opera-geschoolde – stem.
In no time ben ik een Ledbetter groupie, deze kale jonge man met pet en kastanje kleurige baard heeft een stem die een Afro-American feel heeft.  Het tentdak gaat er vanaf, de menigte blijft aanzwellen met bezoekers die veelal de muziek vanaf de weide beluisteren.
Dit is weer zo’n optreden waar nog heel lang over nagepraat zal worden, zo’n optreden waar Moulin Blues bekend om staat……Een optreden wat de harten van vele blues-adepten harder zoniet over doet slaan, muzikanten die samen een bijzondere kollectief hebben weten te vormen. ‘Monster’ Mike Welch & Mike Ledbetter, de tweede verrassing van Moulin Blues 2018, mannen die u zeker niet mag over slaan als zij weer in de Low Lands optreden!
Zoals afgesproken steken we de weide over om Hamish Anderson aan het werk te zien tijdens zijn tweede set in het zogenaamde Moulin Blues Café. Deze jongeman komt van origine uit Australië maar heeft zijn droom waar kunnen maken in het muziekwalhalla van Los Angeles. Hamish Anderson is dé artiest die de jongere muziekliefhebber op dit prachtige Moulin Blues 2018 moet aanspreken. Ook al ben ik niet Anderson’s doelgroep, ik ben wel onder de indruk van zijn kunnen.
Het eerste wat bij me opkomt als ik de set, die overigens ook weer de luidspeakers én mijn tas doet trillen, is dat ik veel White Stripes vibes voel. Misschien komt het omdat Hamish net als Jack White ook niet een echte entertainer is maar meer één zijn met hun gitaar en de sound die zij produceren.
Hamish maakt graag gebruik van zijn pedal-train en dat kan op veel bewondering van de toeschouwers rekenen. Hamish Anderson wordt begeleid door vrouwelijke bassiste Lauren Stockner en een drummer waar ik helaas de naam niet van meekrijg.
Hamish levert een klassieke rock ‘n roll set af en zijn optreden op Moulin Blues 2018 zal zeker niet de laatste keer zijn dat Anderson op een Nederlands podium te vinden zal zijn.
Aflsuiter van de eerste festivaldag is Ian Siegal & Band, de Brit en zijn Nederlandse begeleidingsband een combi van The Rhythm Chiefs, bassist Danny van ‘t Hoff en gitarist Dusty Ciggaar. Laatstgenoemde vormt ook weer samen met broer Darryl Ciggaar op de drumms een band met de naam Dry River Bed Trio.
Siegal heeft een nieuw album te promoten – All The Rage –  en opent met ‘Shotgun Rider’ het nummer waarover ik in een eerder verslag schreef dat het een van mijn favoriete nummers op het album is en goed de stemkwaliteiten en nuances van Siegal belicht. Ook lekker is de uitvoering van ‘I Am The Train’ toch oogt Siegal geïrriteerd, stoeit met kabels, knoppen en versterker.
‘Eagle Vulture’ wordt opgedragen aan Kanye West die deze week opzienbaarde met zijn uitspraak dat slavernij een keuze was van de slaaf. Té gek voor woorden en dat vindt Siegal ook en zet zijn bedenkingen met een frase krachtige bij die ik helaas niet op papier kan herhalen.
Als Siegal even afgaat krijgen we een heuse interval à la “Lizzard Lounge” zoals de frontman het betitelt, te horen van de Dry Riverbed Chiefs……mooi en lekker mellow. Siegal wil ook graag zijn kompaan Jimbo Mathus uit Taylor – MS en zijn waardering voor de muziek uit de Mississippi Hill Country met zijn toehoorders delen. Zonder microfoon zoekt hij de rand van het podium op en zingt recht uit het hart.
Ondanks dat Siegal bij het aflossen van Ledbetter de man vroeg “did you leave some for me” vraagt hij het publiek nog een keer de handen op elkaar te brengen voor de voorafgaande set “what a performance” zegt de Brit. ‘Hard Pressed’ wordt ook deze keer weer gelardeerd met een stukje Prince.
Met een van de mooiste beginregels “a postcard in the back of my head, this is what it said” volgt ook vanavond op de Ospelse weide de ballad ‘Sweet Souvenir’. Na (té) lang soebatten wordt er toch nog een toegift gegund in de vorm van ‘Walk in the Wilderness’.

De eerste dag is een feit, meningen over muziek verschillen altijd maar waar vanavond het iedereen over eens is dat Moulin Blues 2018 een memorabele line-up heeft weten te creëren.

Na nog wat napraten gaan we snel richting hotel want morgen staat de eerste band alweer om twaalf uur op het podium!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Moulin Blues 2018 hier.