Bob Dylan, The Rolling Stones, Neil Young, Paul McCartney, The Who and Roger Waters speelden op 14, 15 en 16 oktober 2016 in de Coachella site, Indio, CA, USA. Verslag en foto’s door special U.S.A. reporter Peter den Hartog.
Een korte update van Desert Trip 2 met vooral de dingen die anders waren vergeleken met Desert Trip 1. Deze keer had ik PIT tickets en was daardoor in staat om de shows on stage te volgen behalve alleen via de schermen. Dat was zeer prettig. Wat opviel was dat er veel mensen net als ik via Stubhub een goede deal hebben kunnen sluiten. Ik was blij met mijn $400 deal voor een $1.600 ticket, maar tijdens de show van The Who stond er een man naast me die had zijn polsbandje voor $180 gescoord. Het viel ook op dat er meer jongere mensen rond liepen. Wellicht ook met goede zaken via Stubhub, of misschien dat de oudere fans de kaarten voor weekend 1 eerder weggekaapt hadden. Who knows? Mijn plan aanvankelijk was om alleen dag 1 en misschien dag 2 te bekijken, maar ik was niet sterk genoeg en liet me makkelijk overhalen om ook voor dag 3 te blijven. Naast de shows heb ik dit weekend ook de foto expositie kunnen bekijken. Geweldig zo’n museum ter plekke met bekende en onbekende fotos van de bands die je dat weekend zou zien. Prima idee! 
Het grootste verschil met de Dylan show was dat net aangekondigd was dat hij de Nobel prijs voor de literatuur gewonnen had. Dat feit veranderde niet veel aan de show. Alleen de toegiften waren anders dan de eerste set, waaronder ‘Like A Rolling Stone’, maar helaas liet geen Stone zich zien. Wat wel anders was, was dat deze keer er wel camera’s op de band gericht waren. Bob wilde niet van voren gefilmd worden, dus die zag je of van achteren, staand achter de piano, of van de zijkant van wat verder af. In ieder geval was de show nu veel beter te volgen voor de mensen achterin. 
De Stones daarentegen speelde de meest afgewisselde set in jaren, met 7 andere nummers vergeleken met vorige week-end. Door ook nog de volgorde van andere nummers om te wisselen was het gevoel van de show heel anders. ‘Just Your Fool’ was het tweede nummer van het aankomende blues cover album dat ze live ten gehore brachten. Dit nummer was via Spotify al publiek gemaakt, maar de heren het zien uitvoeren is toch een hele andere beleving. Andere afwisselingen bestonden o.a. uit ‘Get Off My Cloud’, ‘Sweet Virginia’ en ‘Live With Me’.
Ook Neil Young deed vele mensen weer versteld staan. Neil speelde twee extra nummers en in totaal 6 liedjes die tijdens week-end 1 niet gespeeld werden. Het 19 minuten durende ‘Cowgirl In The Sand’ was het grote gitaarduel in plaats van ‘Down To The River’. Als protest deelde Neil zakjes met organische zaden uit. “We are going to do something illegal” zei hij. Je mag organische producten niet verplaatsen uit een county of staat in California. ‘Take m home, but keep them in your pocket”.
Bij Sir Paul (McCartney) kon het contrast niet groter zijn. Hij heeft namelijk tussen de twee Desert Trips in een verrassingsconcert gegeven in een dive bar voor ongeveer 300 gelukkigen. Nu weer voor 75.000 mensen op een gigantisch veld speelde hij maar liefst 38 nummers (vergeleken met 37 vorige week-end). ‘Can’t Buy Me Love’ werd vervangen door ‘Got To Get You Into My Life’ en ‘Birthday’ was de eerste toegift wellicht door een sign meegenomen door een fan waarop stond dat het haar verjaardag was. De rest van de set was identiek, maar de grote verrassing van de avond was wel dat Rihanna ‘Four Five Seconds’ kwam meezingen. McCartney grapte dat hij iemand gevonden had onder de 50. McCartney zelf was beter bij stem dan de week ervoor en wellicht was dat de reden dat de show beter aanvoelde. Hoogtepunt dit week-end waren weer de twee nummers waar Neil Young op mee mocht doen.
The Who had een identieke set, behalve dat ‘The Acid Queen’ van de setlist verdwenen was. Pete Townshend zat deze keer niet zozeer op zijn praatstoel, dus de verhaaltjes om de nummers in te leiden waren stukken korter. De show was er niet minder om. Pete blesseerde zich aan zijn wenkbrauw tijdens een van zijn beroemde gitaar swings. Hij beet aan zijn nagel en kreeg daar later een pleister voor, dus waarschijnlijk was het een scherpe nagel, maar het bloed dat van zijn wenkbrauw naar de binnenkant van zijn oogkas droop werd pas aan het einde van de show weggeveegd. Misschien heeft ie het niet eens gemerkt. Maar ja, bloed op het podium is ook rock en roll natuurlijk. 
Roger Waters had wederom de grote afsluiter. Ik dacht een identieke set, maar om met zoveel visueel en audio spektakel een afwisselende set te creëren is niet te doen bovendien dat is ook niet eigen aan Roger Waters. Ook deze keer was er niets op de show aan te merken. Topshow! Ik moet wel zeggen, dat het achterin een betere ervaring was dan voorin. Natuurlijk kon ik nu de band goed zien en zag ik ook dingen die ik achterin het week-end ervoor gemist had, maar de beleving van het quadraphonische geluid en lichtshow was achterin beter.
Bekaf maar voldaan na twee week-enden van drie showdagen met twee topacts per avond. Het was de moeite én de kosten allemaal waard! Beide week-enden waren qua beleving heel anders, vooral door het verschil in standpunt. Beide top, ik zou er niet één boven de andere durven te kiezen. Muzikaal gezien bleef Bob Dylan een beetje achter in al het andere muzikale geweld, maar er was echt niemand die daar over liep te klagen. Iedereen wist dat deze Desert Trips een unieke bijeenkomst was van legendes, die na al die jaren nog actief zijn. Dat is niet alleen mooi voor de oudere garde, maar helemaal voor de jeugd! Ik hoop zeer dat er een vervolg komt aan Desert Trip. Paul McCartney dacht ook al vooruit, hij wist zeker dat er nog wel oude bands te vinden waren voor een volgende editie, of wellicht een ander genre zoals punk. We zullen het moeten afwachten.
