Naked Song; puur, doorleefd, ongebreideld en altijd verrassend!

Het Naked Song Festival vond plaats in het Muziekgebouw Eindhoven op 25 juni 2016. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

Voor de tweede keer in onze Blues Alone? carrière ondernemen wij de reis naar Eindhoven voor het festival Naked Song. Aan de editie van vorig jaar koesteren wij warme herinneringen en hoopvol gestemd zijn wij ook vandaag naar het Muziekgebouw Eindhoven afgereisd voor een portie muziek in haar puurste vorm; ongebreidelde Americana, doorleefde blues en rootsy folk. Het Muziekgebouw is een ruim opgezette, prima locatie voor een festival als Naked Song. Bij de concerten is er meestal wel een zitplaats te vinden en de verschillende zalen liggen niet ver uit elkaar. Helaas is het programma van het dakterras naar binnen verhuisd vanwege de aanhoudende regen.
Een goede planning maken voor het festival valt nog niet mee; met behulp van app, timetable en achtergrondinformatie kunnen keuzes gemaakt worden; alle concerten bezoeken is onmogelijk. Als een concert vol is, gaan de deuren dicht en moet je in de wachtrij en gaat kostbare tijd verloren.
bloom3240-BorderMaker
We vinden een plek op het balkon van de grote zaal bij het optreden van Luka Bloom. De singer-songwriter-storyteller uit Ierland, tovert een fascinerend vol geluid uit zijn gitaar. Ik krijg het idee dat er ergens achter de coulissen stiekem iemand meespeelt. “No Brexit, no terror, no hate, in a world of songs we’re all together”. En zo voelt dat bij Luka Bloom. Onderuitgezakt in mijn stoeltje, sla ik het gade vanaf het balkon. De echte fans staan aan het podium geplakt, de stoelen in de zaal zijn vrijwel allemaal bezet. De folky liedjes van Bloom kun je eigenlijk al snel meezingen of neuriën. De toon is gezet!
flannery3295-BorderMaker
De eveneens uit Ierland afkomstige Mick Flannery treedt voor het eerst op in Nederland. De schuchtere singer-songwriter lijkt onder de indruk van de volle kleine zaal. Flannery heeft een prachtige rauwe stem. Zijn manier van zingen en timing doen me soms denken aan hoe Springsteen dat doet bij zijn rustige liedjes. Evenals bij Luka Bloom bespeuren we ook bij Flannery dat heerlijke folky Ierse tintje. Aanvankelijk lijkt het geen prater, maar dat verandert gaandeweg het optreden. “Wie van u heeft ooit Blarney Castle bezocht en daar de Blarney Stone gekust?” Er zijn zowaar een paar mensen die dat gedaan hebben. “Stelt u voor: jongens van een jaar of 10, die horen dat er van heinde en verre mensen naar Blarney Castle komen om de steen te kussen. Wat denkt u dat die jongens ’s avonds als iedereen weg is doen?” Op het gezicht van Flannery, afkomstig uit Blarney, verschijnt een brede grijns. Mick Flannery, onthoud die naam zou ik zeggen!
cooper3354-BorderMaker
Hein Cooper heeft inmiddels zijn intrede gedaan op de Effenaar-stage. In zijn eentje staat hij daar een boel Indie-pop decibellen te produceren. Zingend en fluitend, trommelend op de klankkast van zijn gitaar, speelt hij een serie fijne eigen liedjes en een cover van Radiohead.
douwebob3421-BorderMaker
Douwe Bob is in de grote zaal present met strijkkwartet. Ook nu zitten wij weer hoog en droog op het balkon. Na een paar nummers maakt Douwe Bob een ongezouten opmerking over de deuren die wagenwijd open blijven staan, waardoor het nogal rumoerig en onrustig is. De deuren gaan dicht, maar de sfeer komt een dergelijke opmerking niet ten goede. En ook later moeten daar weer verontschuldigen voor worden aangeboden, waar het publiek dan weer om gaat klappen. Kom op jongens, muziek maken! Dat kan Douwe, dat kan het strijkorkest en dat kunnen ook JP Hoekstra en Matthijs van Duijvenbode. Maar het grijpt me niet vanavond.
owen3468-BorderMaker
We haasten ons naar Dan Owen. Zijn optreden is verplaatst naar de kleine zaal. Wat een ongelofelijke doorleefde stem heeft deze 24-jarige Brit. Hij bezorgt mij kippenvel op de armen en tranen in de ogen. In het laatste nummer, Willie Dixon’s, Little Red Rooster, gaat hij nog even flink los en beweegt alles aan hem. Maar het is vooral het rustige luisterlied dat passeert. Luister een keer naar Fall Like a Feather of Riding out This Storm en je bent fan van deze Owen. Zijn stem is het eerste dat opvalt, maar zijn gitaarspel mag er ook zijn. Tot de laatste klanken zijn uitgestorven luisteren we ademloos. Meneer Owen, wordt het niet eens tijd voor een volledig album?

Bij Max Meser komen we weer met beide benen op de grond terecht. De uit Nederland afkomstige band, doet denken aan een hedendaagse versie van The Beatles. Jong, energiek en opzwepend. De onlangs uitgebrachte single One Day, klinkt ongeveer hetzelfde als vanmiddag op de radio in de auto toen wij naar Eindhoven reden. Wij amuseren ons kostelijk.
Het Canadese Dana Sipos Trio speelt nu bij Meneer Frits. Dana op de mandoline wordt vergezeld door contrabassist en drummer. Mooi, breekbaar en bijzonder, met een mantra-effect, waar een enorme rust vanuit gaat. Intrigerende en dromerige folkmuziek.
williams3637-BorderMaker
Intrigerend is ook Lucinda Williams. Haar doorleefde, enigszins monotone manier van zingen, haar vette Amerikaanse tongval, haar gezicht dat in tegenstelling tot haar muziek weinig emotie vertoont; ik blijf er naar kijken en luisteren. Ik weet niet of ik het nou echt mooi vind, maar grijpen doet het me altijd. Zagen we Lucinda eerder dit jaar in Paradiso met band, dit keer heeft zij alleen gitarist Stuart Mathis meegenomen. Lake Charles en Drunken Angel; wat zijn het toch prachtige songs. The Ghosts of Highway 20, de titelsong van haar laatste album, doet ze indrukwekkend in haar eentje.  En doordat ik volledig opga in mijn eigen gedachten en die van Lucinda, vergeet ik dat ik heb afgesproken om weer op tijd terug te zijn bij de zaal van Meneer Frits.
taylor3707-BorderMaker
Nu moet ik in de rij om binnen te komen bij Willy T. Taylor, de opvallende bebaarde cowboy met de cowboyverhalen verpakt in kleine liedjes. Een voorbeeld van zo’n liedje is The Evolution of a Cattleman, waarin de vooruitgang van paard naar trekker wordt bezongen. Niks mis mee, maar ik ben toe aan wat steviger werk. We kiezen voor de band rond Mark Kozelek, Sun Kil Moon, in de kleine zaal. Alternatieve indie folk met een duistere ondertoon valt ons ten deel. Lang uitgesponnen nummers en een wispelturige frontman, die niet op contact met het publiek uit is. Het bekoort ons niet.
loney,dear3770-BorderMaker
We gaan verder, maken een kleine stop bij de Zweed, Loney Dear, die zichzelf afwisselend begeleidt op gitaar en piano. Voor het breekbare deel van zijn repertoire is het nu, wat later op de avond, erg rumoerig bij de Effenaar stage.
vargas3799-BorderMaker
Wat voor de een onbetwist hoogtepunt van de avond is, is voor de ander het tegenovergestelde. Ik hoor mensen mopperen dat ze deze muziek helemaal niet passend vinden voor dit festival. Alex Vargas, was eerder op Naked Song. Hij was toen in zijn eentje met gitaar. Dit keer staat hij in de grote zaal en heeft hij naast zijn gitaar ook een elektronisch circus om zich heen gebouwd. Vargas heeft een prachtige soulstem. In combinatie met elektronische technosnufjes, krijgt de muziek iets uitdagend eigentijds. Misschien dat daardoor vooral jonge mensen voor het podium staan en de zaal behoorlijk leeg raakt. Wat je er ook van vindt, Vargas is vanavond de enige die een verbinding maakt tussen het akoestische singer- songwriter genre en moderne beats.
sampson3899-BorderMaker
Carter Sampson uit Oklahoma wordt begeleid door BJ Baartmans op gitaar. Zij is een innemende studentikoze dame met een warm stemgeluid dat perfect past bij haar poppy, alt-country repertoire. Haar teksten zijn mooi en goed verstaanbaar. Sinds ze een liedje schreef over “The Queen of Oklahoma” gaat ze ook wel onder deze naam door het leven. Je kunt worden wat je wilt, zelfs Queen of Oklahoma, is de strekking van het verhaal. Ook haar verhaal over Rattlesnake Kate spreekt tot de verbeelding; de dame die een jurk maakte van de ratelslangen die ze tegenkwam op een tochtje en met pistool en mes om zeep hielp.
deslondes3969-BorderMaker
We naderen het einde van het festival. De Deslondes is een 5-tal karikaturale muzikanten uit New Orleans, die met stalen Amerikaans koppies, een blend van folk, rock ‘n’ roll en bluegrass ten gehore brengt. Aanstekelijk, dansbaar en zeer geschikt voor dit tijdstip van de avond.
winslow-king4037-BorderMaker
En dan is er nog het toetje. Luke Winslow King zijn we al een aantal keren eerder tegen het lijf gelopen de laatste jaren. Vanavond is zijn optreden van een andere orde van grootte. Wat is deze band enorm gegroeid! Opvallend is dat een behoorlijk move richting de blues werd gemaakt. Esther Rose maakt geen deel meer uit van de band en waarschijnlijk ook niet meer van Luke zijn leven, want de bluessong Esther Please verhaalt over de verwijdering tussen beiden. Wasbord en mandoline werden resoluut aan de kant gezet en ook de bandplooibroek en de gebreide spencer van weleer blijven in de kast tegenwoordig. Luke Winslow King werd een jongensband met een jongensrepertoire en een jongensgeluid. Roberto Lutti is gelukkig gebleven want dat is een (slide)gitarist van formaat. Er passeren mooie gitaarbattles tussen King en Lutti. Het publiek wordt zo nu en dan geacht mee te zingen en met de vingers te knippen. Er is beweging en interactie. Aan het eind van het optreden wordt de voorste rij van het publiek persoonlijk de hand geschud door Luke Winslow nieuwe stijl.

In de kleine uurtjes keren we voldaan huiswaarts met nieuwe warme herinneringen om te koesteren aan een prachtig festival.

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: