De Ralph de Jongh Band speelde op 31 maart 2016 in de North Sea Jazz Club, Amsterdam. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Audrey Vrolijk.
Ralph de Jongh heeft, kort na het verschijnen van de dubbel cd ‘Live @ De Noot, alweer een nieuwe dubbelaar op de markt gebracht. Twee schijfjes met elk een eigen titel: ‘Lonesome Man’ en ‘Ocean Of Love’. Op donderdag 31 maart 2016 werd het album in de North Sea Jazz Club aan het publiek voorgesteld.
De North Sea Jazz Club was helemaal gevuld, toen zanger/gitarist/performer Ralph de Jongh met saxofonist/percussionist Arend Bouwmeester het podium betrad. Dit duo opende op ingetogen en indrukwekkende wijze de eerste set. Na dit nummer werd het wat drukker op het podium.
De overige leden van de Ralph de Jongh band voegden zich bij de groep: zangeres Moon Anderson, gitarist Maarten Ouweneel, bassist Nico Heilijgers en drummer Arie Verhaar.
Voor de gelegenheid was toetsenist Ferry Lagendijk aan de band toegevoegd en ook special guest, de violiste Ewa Pepper betrad de bühne. De eerste nummers konden zonder problemen in de categorie Americana geplaatst werden, een beetje blues, folk met een vleugje country. Nummers als “Lonesome Man” en “Every Night” zijn echt pareltjes.
Je voelde bij Ralph in het begin een beetje de spanning, die gepaard gaat met presenteren van nieuw materiaal aan het publiek. Maar al het nieuwe werk werd enthousiast ontvangen en het zelfvertrouwen steeg zichtbaar met de minuut. Echt los kwam Ralph na de introductie van de tweede speciale gast, gitarist Erwin Java. De link tussen de twee mannen zal iedereen duidelijk zijn. Ze speelden twee traditionals uit de vroege Cuby+Blizzards periode.
De klik tussen de mannen bleek al vanaf de eerste noten van John Lee Hooker’s “Hobo Blues”. Bij “The Sky Is Crying” van Elmore James schoof Ralph de slide om de vinger, maar liet het merendeel van het gesoleer toch over aan Erwin. Hierna werden nog wat nummers gespeeld van de cd en met “Evening Sun” kwam er toch een behoorlijk opzwepend slot aan de eerste set.
Voor de tweede set voegde ook de Amsterdamse trompettist Joost Verbraak zich bij het gezelschap. Het was even slikken, toen hij met zijn rode kostuum behoorlijk wegviel tegen de rode achtergrond van de club, maar als snel ging het er zo heet aan toe op het podium, dat hij zijn jasje uit kon doen en wat beter zichtbaar werd, tot genoegen van de fotografen/gravinnen. Er werden tijdens deze set zeven nieuwe nummers gespeeld en wederom bewees Ralph ook een veelzijdige songwriter te zijn. Catchy pop/rock als “Sugarbody”, de gospel “Ready For A Change”, het Dylanesque “Worm” of de Herman Brood-achtige rocker “Right Here By Your Side”, alles even strak en krachtig.
Na het derde nummer vervoegde Erwin Java zich ook weer bij de band en het publiek stak het enthousiasme niet onder stoelen of banken, toen “Window Of My Eyes” werd in gezet.
Tijdens “Comeback” riep Ralph ineens om een guitar battle om vervolgens relaxt op zijn stoel te gaan zitten en met genoegen aan te zien hoe de heren Java en Ouweneel zich lekker uitleefden op de snaren. Het heerlijke, melodieuze gitaarspel van Erwin kende iedereen wel, maar Maarten Ouweneel stond zijn mannetje en gaf prima partij.
De Ralph de Jongh Band is een hecht gezelschap, waar het spelplezier vanaf spat, Alle muzikanten krijgen voldoende ruimte om zich te laten horen en er wordt niet op een minuutje extra speeltijd gekeken. Het stevige en uitgerekte “It’s Alright” zou het laatste nummer van de set moeten zijn, maar daar kwamen toch nog een bluesy versie van “More Than Words” en het nieuwe “Dreams” achteraan. Alle muzikanten van de avond stonden nog even samen op het podium voor de afsluitende shuffle “I Believe I’ll Go Back Home”. Na tweeënhalf uur netto speeltijd werd uiteindelijk afgevlagd.
Het geluid was als vanouds weer perfect in de North Sea Jazz Club en de bediening vriendelijk en behulpzaam.
De nieuwe cd bevat vierentwintig Ralph de Jongh originals, waarvan er maar liefst zeventien gespeeld werden. En de verkoop kende een flitsende start.
Hoewel ik zelf niet zoveel op heb met vergelijkingen met andere artiesten, ligt de vergelijking met de Rolling Stones soms toch wel een beetje voor de hand. Nu beginnen de Stones toch wel sporen van slijtage te vertonen en mochten de heren er over een jaar op tien toch definitief mee gaan stoppen, dan kan Ralph het stokje moeiteloos van hen overnemen.
Mooi om weer terug te lezen & zien Ton en Audrey !