Clarence Milton Bekker speelde op 22 januari 2015 in Café De Amer in Amen. Tekst: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik zie Clarence Milton Bekker voor het eerst in de Amer. Hij was hier al twee keer eerder. Twijfelde men aanvankelijk of soul in goede aarde zou vallen bij het Amerpubliek, de uitpuilende zaal laat zien dat daaraan niet getwijfeld hoeft te worden. Vanavond is Bekker gekomen met Stephan Geusebroek, die hem begeleidt op toetsen. Geusebroek kent u wellicht van zijn orkest, New Amsterdam Orchestra. Naast muzikant is hij onder andere orkestleider en arrangeur. Wie de website van Clarence Milton Bekker bezoekt, ziet een innemende man in keurig wit pak. Vanavond is hij meer casual gekleed maar dat doet niets af aan zijn charme. In 1993 scoort Bekker een hit met Send me an Angel. Na een succesvolle periode raakt hij aan lagerwal en wordt straatmuzikant in Barcelona. Hij klimt uit het dal en reist over de wereld met “Playing for change” een project gericht op het opzetten van muziekscholen in derde wereldlanden. Net teruggekeerd uit de Cariben is aan hem de taak de januariblues te verdrijven.
Wat een soulstem heeft deze man. Een stem waar je alleen maar van kunt dromen; warm, levendig en swingend. Ik dompel me er graag in onder op een koude donderdagavond in januari. Naast een enkel eigen nummer zijn het vooral covers van bekende soulnummers die de revue passeren. Sexual healing, Ain’t no sunshine en Try a little tenderness, om maar eens wat te noemen. En niet te vergeten de opener van de eerste set, Valerie van Amy Winehouse. Aan een dergelijk repertoire kun je je geen buil vallen. Een feest der herkenning. Na een paar nummers neemt Bekker de gitaar ter hand. Het instrument is geleend in het dorp. Zijn eigen gitaar heeft de reis naar Amen niet overleefd. Hij begeleidt zichzelf bij de prachtige cover van Tracy Chapman’s, Baby can I hold you. Tijdens de pauze gebeurt er iets dat in de Amer niet vaak voorkomt, hordes dames willen op de foto met de charismatische zanger. Mannen nemen gedwee de smartphone van hun vrouw ter hand om de ontmoeting met Bekker te vereeuwigen.
De tweede set heeft een ietwat valse start. Het is lastig invallen bij Redemption song van Bob Marley. Ook later ontstaan er wat probleempjes met toonhoogtes. Zanger en toetsenist zijn niet altijd goed op elkaar ingespeeld. De beide mannen hebben echter genoeg ervaring om de schade te beperken. Stephan Geusebroek krijgt het voor elkaar om met toetsen een volledige soulband overbodig te maken. Soms is hij lekker funky en dan weer soulful begeleidend. Het lijkt een aaneenschakeling van muzikale invallen. Doen we wel of niet dat nieuwe nummer? Toch maar niet. Straks misschien. Het nieuwe eigen liedje dat passeert wordt met beduidend minder overtuiging gebracht dan de rest van het repertoire. Even oefenen nog. Wat er ook gebeurt, het publiek heeft het naar de zin, zingt mee, roept en juicht; een interactief optreden. De gitaarpartij van Stand by me wordt uit handen gegeven aan een bezoeker die zich moeiteloos redt met het akkoordenschema. Tijdens Marvin Gaye’s, Let’s get it on houdt een van de opgewarmde dames het niet meer, springt op het podium en verleidt de held van de avond tot een schuifelpartijtje, waar de man op de stoel naast me niet warm of koud van wordt. Warm, koud, nootje gemist, toontje te hoog, toontje te laag, who cares? Bekker zingt en swingt, Geusebroek speelt en lacht. Don’t worry be happy. Het leven is goed.
