Breda Jazz 2013 – Sun(day), Rain and Sweet Music

Gezien en gehoord: Breda Jazz Festival op zondag 12 mei 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

Zondag en laatste dag van een, ondanks het weer, een succesvol Breda Jazz 2013 vindt altijd zijn einde rond 19:00 uur dus wij hebben een makkie vandaag. Zoals aangegeven gaan we vandaag B. B. & de Blues Shacks bekijken, deze keer staan zijn op het ponton aan het Spanjaardsgat. We zien wat vermoeide gezichten bij de diverse bandleden; het is natuurlijk ook best vroeg nog (13:45 uur) maar zij zijn professionals en dus zetten zij hun beste beetje voor. De broertjes Arlt, Michael frontman van de band op blues harp en vocals en Andreas op de gitaar hebben wij al eerder gezien o.a. in Barcelona. Maar het moet gezegd; zij zijn wéér beter geworden. Natuurlijk is dat wel te verwachten gezien hun staat van dienst, zij reizen inmiddels over de hele wereld (o.a. Dubai en de Verenigde Staten) met B. B. & de Blues Shacks waarvan Bernhard Egger de drums voor zijn rekening neemt, Dennis Koeckstadt de toetsen beroert en de enige senior (ogende) binnen de band Henning Hauerken voor de baspartijen tekent.

IMG_7368-BorderMaker
De mensen die inmiddels onder de parasols (ter beschutting van de regen) vandaan stappen wagen gelukkig tóch een dansje op de tonen van o.a. ‘Ballroom Blues’ die de band vaak speelde ten tijde van hun samenwerking met Smoky Kid (r.i.p.). B.B. & the Blues Shacks meervoudig award winnaars van o.a. 2004 Beste Europese Blues Band zetten mede door Hammond B-3 spelende Dennis Koeckstadt een energieke show neer. Het stemgeluid van Michael Arlt is soms bluesy soms funky, in ieder geval zijn de songs àltijd met power en bezieling gebracht! Otis Rush’s ‘You Know My Love’ is er ook zo één, eentje inclusief ‘distant singing’, waarmee Michael de zon in Breda laat schijnen en broer Andreas met zijn gitaarspel er zélfs een regenboog bij tovert.

IMG_7505-BorderMaker

We zijn weer op dreef en komen even vóór de tweede set van de Chicago Hot Rods aan op hét bluespodium van Breda Jazz 2013 het Avans Kerkplein. Als we nog buiten het oog van het podium op een bank zitten trekken we allebei de wenkbrauwen op bij de eerste tonen van deze band. Deze tweede set wordt n.l. geopend door een ‘gouwe ouwe’ van Ian Siegal ‘Sugar Rush’. De gitarist van de band, Jeroen van Esdonk, komt akelig goed in de buurt van het origineel (album) en heeft een mooie lick in de vingers.IMG_7533-BorderMaker Kars van Nus zet vocaal een goede vertolking neer van het nummer, dat Kars al heel lang door Ian is beïnvloed heeft menige lezer van ‘The Blues Alone?’ al ongetwijfeld gezien op YouTube. Al heel lang zweven daar clips rond waarop Kars van Nus voornamelijk het akoestische werk van Ian zingt en zichzelf daarbij zelf op gitaar begeleidt. Zoals gemeld is Kars van Nus een goede vertolker maar het is jammer dat zijn Engels niet optimaal is en ook aan zijn teksten is e.e.a. te verbeteren. Kars van Nus bezit wél een stem als een klok! We beleven nog een zeer vette gitaarsolo van de andere gitarist binnen de band, Eddie Vorstenbosch, die met een zender het publiek in komt. Hij doet het bekende ‘Buddy Guy’-tje. De kwaliteit van deze band is prettig verrassend te noemen. Alsof dit allemaal niet genoeg is komt ook Kars van Nus het publiek met als enige verschil met de gitarist is dat hij met zijn stem géén zender hoeft te dragen. Wat een bereik en volume heeft deze man! Dat hij zijn kunsten helaas onder ‘moeders’ paraplu moet voortzetten vinden we heel jammer voor hem, we hadden hem een grotere ovatie gegund. Rest mij nog de ritme sectie van de Chicago Hot Rods te noemen, Luc Broers op de bass en Thomas Vermeulen op drums. Een band die niet zou misstaan als openers op een van de grote festivals die Nederland en België rijk zijn.

IMG_7515-BorderMaker

Dan hebben we vandaag nog één knaller te gaan, gelukkig voor ons in de herkansing, op het Holland Casino Podium Grote Markt Zuid staat Mike Sanchez met het Drew Davies Combo geprogrammeerd. Goed inmiddels is Breda geheel door de weergoden verlaten maar Nederlanders zouden geen Nederlanders zijn als zij zich hier niet op IMG_7650-BorderMakerhadden voorbereid met paraplu, shawl, dikke trui en soms zelfs een plaid blijven de échte liefhebbers tóch van de partij wachtend op wat er komen gaat. Mike Sanchez is alweer zo’n vijfentwintig jaar actief in de Britse Rhythm ‘n Blues scène. Hij heeft de afgelopen 2 jaar zijn carrière op een lager plan moeten zetten doordat hij terugging naar Spanje om voor zijn zieke moeder te zorgen. Ook is hij vorig jaar vader geworden van zoon Luis en binnenkort stapt hij zélfs, nog voor z’n vijftigste verjaardag, in het huwelijksbootje. De hartverwarmende eerste tonen van de set worden met zoveel ‘drive’ gebracht dat Mike zelf al bij het eerste nummer behoorlijk zit te transpireren maar de laatste 2 jaar hebben dan ook zijn tol geëist op zijn gewicht. Hij is zéker 20 kg zwaarder dan de laatste keer dat we hem zagen optreden op het Rhythm ‘n Blues Festival in Antwerpen. De stem heeft gelukkigerwijs helemààl niet ingeboet, zijn pianospel is natuurlijk ook voortreffelijk al moet ik zeggen dat het e.e.a. wel iets meer volume had mogen krijgen van P.A. We horen natuurlijk stukken van Fats Domino maar ook die van Nappy Brown komen voorbij. Het Drew Davies Combo is nog steeds in dezelfde samenstelling als vorig jaar en je merkt dat de mannen er nog steeds plezier in hebben (lees onze recensie http://www.thebluesalone.nl/2012/05/26/breda-on-the-bayou-deel-1/ ). Onze lovende kritieken van toen zijn ook deze keer weer van toepassing! Wat een rasmuzikanten herbergt dit, uit Fransen muzikanten en een Engelse frontman bestaande, combo toch. Na het zien van deze zeer entertainende Rhythm ‘n Blues inclusief (beroeps??) Lindy Hoppers vóór het podium is het ons een raadsel waarom we deze Mike Sanchez, de man waar ooit Imelda May haar carrière begon, zo weinig zien op onze festivals? Deze man, een zéér ervaren muzikant en entertainer zet échte een goede show neer.

IMG_7604-BorderMaker

Dan gaan we weer even de benen strekken om een Amerikaanse act te gaan zien op het Ferroli Podium op de Veemarktstraat Bruce James & Bella Black staan daar samen te musiceren met één van onze favoriete bassisten van Nederland Jay Tee Teterissa (Jazzm en Fonk) een bassist die, na wat browsen op het web, in meerdere formaties blijkt te musiceren en voor zijn acte de présence in de diverse formatie de hele wereld over te vliegen. Wij hebben hem gelukkig mogen ontdekken tijdens een gelegenheidssetje in een sociëteit in onze eigen ‘achtertuin’. Bruce James & Bella Black, bijgestaan door drummer, bekend van Massada, Marcellino Latupeirissa (broer van Dana Fuchs’ bassist Walter Latupeirissa of een veelvoorkomende achternaam?) zijn momenteel ‘booming’ in de muziek scène maar komen hier in Breda niet écht tot ontplooiing. Een interactie met het publiek ontbreekt; mede veroorzaakt door het ‘doorloopje’ vóór het podium. Jammer want ik had er na het zien van enkele clips op YouTube van eerdere optredens van deze samenwerking écht zin in. Duidelijk is dat Bella haar stem heeft ontdekt bij het gospel zingen in de kerk, maar de échte beleving kan ik vanmiddag niet ontdekken. Bruce James op de toetsen en vocals manoeuvreert vrij en gemakkelijk van soul naar blues, naar jazz en fusion en weer terug maar vanmiddag in Breda mist het nét iets waardoor ik niet overrompeld raak van hun kunsten.

IMG_7672-BorderMaker

Dan gaan we voor de laatste keer tijdens deze editie van Breda Jazz terug naar het Avans Kerkplein voor wat voor ons de afsluiter van dit, ondanks het weer, geslaagd festival is. Planet Groove, een vijf mansformatie, waarvan de toetsenist Arno Krijger op de Hammond B-3 de frontman is. Hij wordt bijgestaan door Fernando Lewis op gitaar en vocals, Chris Strik op drums, Nico Schepers op trompet en op de saxofoon zien we Tom Beek. Zij staan geprogrammeerd op de zeer gebruiksvriendelijke site van Breda Jazz in het blues segment maar op het moment van ons aantreden doen mij hun klanken eerder wat Nu-Soul aan. Jammer genoeg zien we inmiddels toch al behoorlijk minder toeschouwers op het Kerkplein waar nu het einde van het festival nadert wél ineens de zon schijnt en wind tot bedaren is gekomen. Zijn de de bezoekers van Breda Jazz 2013 al richting huis of hebben zij zich verschanst in de vele restaurantjes die de binnenstad van Breda rijk is? Wij blijven nog even staan om van de groove van Planet Groove te genieten. Een band die heel lekker samen musiceren maar niet hun hoofd boven het maaiveld wat Breda Jazz 2013 heet uitsteekt. Helemaal op het eind worden we wel nog verrast met een gastoptreden van de dochter van de vocalist/gitarist van de band Fernando Lewis. Zij zingt Ray Charles’ ‘Halleluja I Love You (her) So’ en daarbij sluiten wij ons gretig aan “Halleluja I Love Music So”! Bedankt organisatie ‘Breda Jazz’ voor weer een mooie line-up!

IMG_7786-BorderMaker

Het volledige fotoalbum wordt z.s.m. geplaatst

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: