Miss Emily - The Medicine - The Blues Alone?

Album: The Medicine
Artist: Miss Emily
Record Label: Gypsy Soul Records
Release Date: 07/11/2025

Recensie: Nicolette Johns

Promoshots by Jillian Lorraine

Ze schijnt al twintig jaar op te treden maar ik had voordat ik het promo exemplaar van The Medicine in de brievenbus vond nog nooit van deze zangeres gehoord. Ik heb het over Emily Fennell a.k.a. Miss Emily die in haar thuisland Canada al vele onderscheidingen in ontvangst mocht nemen, zo won ze al vijf keer de Canadese Maple Leaf Award en werd ze genomineerd voor de Canadese JUNO Award. Deze zangeres is net als haar succesvolle landgenoten Bywater Call in het verleden waren ondergebracht bij het Gypsy Soul Records label en doorgaans zit het dan met het niveau wel snor. Het album werd geproduceerd door meervoudig JUNO Award en Grammy Award winnaar Colin Linden die op het album te horen is op gitaar naast George Recile (20 jaar @ Bob Dylan) achter de drumms, David Santos (John Fogerty, Melissa Etheridge) op de bass en Michael Hicks (Keb’ Mo’) horen we op de Hammond B3. Op een drietal tracks na die ze in samenwerking schreef, tekent Emily zelf voor de teksten van de songs op dit album. De dame uit Kingston, Ontario – Canada is (gelukkig) niet in één hokje te plaatsen want haar oeuvre omvat een fijne mix van blues, Americana maar ook soul.

De openingstrack ‘My Freedom’ begint a capella heeft een funk gedreven flow; het huist een gracieuze gitaar-groove. Miss Emily’s stem klinkt vastberaden, alsof ze een bevrijdende belofte doet, haar vocals zijn meeslepend moedig. De tekst schreef ze zelf en staat voor haar weigering om haar verleden te laten domineren maar de focus te leggen op het vinden van verlossing en met open vizier de toekomst te omarmen. De opvolger ‘Stand Together, Band Together’ is een soulvolle meezinger die het idee omarmt dat haar strijd jouw strijd is, jouw strijd de hare is en dat niemand van ons deze wereld alleen hoeft te trotseren. Het nummer ontvouwt zich als een soulvolle sing-along op een ritme dat uitnodigt tot meebewegen. De tekst behoeft geen overbodige tierelantijnen, de naakte boodschap volstaat waardoor het een zowel krachtige als kwetsbare inslag heeft. Als liefhebber van orgel word ik verwend door Michael Hicks op toetsen.

De titeltrack ‘The Medicine’ is een empathische, geëngageerde blues-ballad. Fennell schreef het nummer nadat een familielid van een overdosis slachtoffer contact met haar opnam. De zangstem is intiem en intens, alsof ze je een vertrouwelijk verhaal vertelt. Het ritme is dragend maar toch sober, het gitaargeluid benadrukt mede door het slide-accent het verdriet. Een song waarin helende hoop een contrast vormt tegenover de voelbare schaduwkant – verslaving en verlies – van het verhaal. Emily’s hese bluezy stemgeluid raakt me alsmede haar gevoelige tekst. Écht goed! In ‘Maybe’ zingt Miss Emily “I wish I could find the words” maar juist dàt wist ze bij deze – samen met Rob Baker geschreven – song zeker wél te doen. De love-song kreeg een sixties sound mee waarbij het genieten is van de glansrijke gitaar van producer Colin Linden.

Vastzitten in de realiteit van een gebroken hart en de angst om opnieuw gekwetst te raken werden de basis voor de tekst van ‘You Make Believe’; haar stem snijdt hier genadeloos door je hart. De melodie is dromerig maar toch doorleefd, Colin Linden bespeelt zijn zes snaren zacht en zwevend, Miss Emily’s vocals klinken broos en breekbaar. Alweer zo’n naakte en minimalistische song waarin melancholie en emotie worden uitvergroot. Up-tempo gaat het bij track zes ‘Running Again’ dat Emily samen met Colin Linden schreef verder. De beweeglijk, bedwelmende beat van de voortjagende ritme-sectie, een gitaargeluid dat raffinement toont. Toch niet mijn favoriet mede door de snijdende “again” uithalen.

‘Solid Ground’ zit daarentegen wel in mijn top drie van het album. Miss Emily wil met deze song benadrukken dat elke moeder de weg voor haar kind wil vrijmaken en plaveien. Slechts weinige vocalisten weten dat zo eerlijk, open en welbespraakt te doen als aanvankelijk alleenstaande moeder Emily. Het lied schept een gevoel van veiligheid passend bij het thema. De song is in dezelfde stijl als sommige songs van Matt Andersen – en dit is als compliment bedoeld – een openhartige ‘heartfelt’ brief aan haar dochter Piper. Kippenvel!!

Het voorlaatste ‘Smith’s Bay Drowning’ is een song dat tot stand kwam met Emily’s muziekmentor Suzanne Pasternak op basis van een gedicht over een waargebeurd feit uit de pen van Miss Shannon. Het nummer grijpt je net als de voorganger bij de strot. Het nummer heeft net zoveel impact op me als toen ik Lance Canales Woody Guthrie’s Plane Wreck At Los Gatos live zag vertolken. De tragedie uit het gedicht van Miss Shannon speelt zich af in de eilandgemeenschap Prince Edward County aan het Ontariomeer, waar Emily opgroeide en haar dus na aan het hart ligt. Een duistere vertelling, waarbij Colin’s bijdrage op gitaar bijna spooky is, de vocals zijn krachtig klagend, het ritme is subtiel golvend. De song is van een grimmige grandeur; aangrijpend!

De afsluiter van het album heet ‘Remember This Song’. Colin’s lamenterende zes snaren vormen de gepaste aanvulling op de beklijvende vocals van deze tot voor kort mij onbekende Miss Emily. Een krachtige song die als een gospel aanhoort mede door de backing vocalistes Ann en Regina McCrary en daarmee de helende werking benadrukt.

Miss Emily’s The Medicine is geen alledaags album geworden; het is een album dat het evenwicht zoekt tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen conformisme en rebellie, tussen genezing en geheugenis. Miss Emily voor wie van ontdekkingen houdt, voor de blues-, roots-liefhebbers die een soulvolle twist niet schuwen en houden van teksten die verbindend alsook verscheurend kunnen werken. Een zowel aansprekend als authentiek album! Ga naar de winkel en zoek naar een lichte plek op een heel donker album want de cover is als een Ishihara-test voor kleurenblinden.

Tracklist:.