Doghouse Sam & His Magnatones - Gone Too Long

Album: Gone Too Long
Artist: Doghouse Sam & His Magnatones
Record Label: Eigen Beheer
Release Date: 21/12/2024

Recensie: Nicolette Johns

Het vierde album van Doghouse Sam & His Magnatones is al bijna een jaar uit maar toch wil ik graag aan de cd die zeer regelmatig in de spinner ligt nog een artikeltje wijden. Frontman/zanger/gitarist/blues-harpist Celis viel me al een dikke tien jaar geleden op tijdens het optreden van dit trio op het Blues Peer van weleer. Wouter’s passie, zijn goede gebruik van het Engels – schrijfstijl én uitspraak – samen het showmanship van dit trio maakten dat ik fan werd. Celis beklimt al vanaf zijn tienerjaren de podia van kleine en grotere venues en festivals maar sinds 2011 samen met Franky Gomez op de drumms en percussie. Jack O’Rooney heeft een aantal jaren geleden de VS als habitat verkozen boven België en sindsdien is het Martin Ubaghs die de mannen op de up-right bass versterkt. Doghouse Sam & His Magnatones mochten zich in 2014 winnaars van de Belgische Blues Challenge noemen waarna ze het in 2015 brachten tot de tweede plaats op de European Blues Callenge in Brussel waar TBA? zelf ook ooit verslag van maakte. Dit Belgische/Nederlandse trio kent een vast fan-base in de Low Lands maar ook verder in Europa is het trio ‘n graag geziene gast. Na een periode van “gedwongen” rust werd vorig jaar het touren weer zachtjes opgevoerd met als bekrachtiging van dit heugelijke feit het album Gone Too Long. Het album bevat negen originele werken, allen geschreven door Wouter Celis. De arrangementen werden door het trio gezamenlijk geschreven. Naast hun core-instruments vervullen Gomez en Ubaghs ook de taak van backing-vocals. Gasten op het album zijn Bart Vervaeck (pedal-steel gitaar), Bas Janssen (toetsen) en Eefje Wouters (backing vocals).

De titeltrack is meteen ook de opener van het album. Meteen valt het trio met de deur in huis en weet de toon te zetten voor een klein uurtje dynamiek. ‘Gone Too Long’ huist een grove, gedreven gitaarriff. Wouter’s gitaar klinkt grimmig en gretig alsof het trio al langer had willen terugkeren naar de bühne maar toch hoort het geenszins geforceerd aan. De vocalen hebben zoals altijd een vleugje rauwheid wat juist contrasteert met het verzorgde gefundeerde ritme van de drumms en contra-bass. Het nummer benadrukt het gevoel dat we het trio te lang weg hebben moeten missen en er nu weer vol tegenaan gaat. Beluister onderstaand deze heerlijke rock n roller.

‘The Other Side’ huist een scherpe, swingende slide-gitaar die in de song het voortouw neemt. De tekst is verrassend rustig en gevoelig in de coupletten, maar barst in het refrein uit met een stevige, strakke uithaal. Het ritme is solidair, soepel en toch stevig door de aangename bass/drumms combo van Martin en Franky die galant de ruimte laten voor de slide-partij van Wouter. Tijdens dit nummer horen we ook Bart Vervaeck op pedal-steel gitaar. Zijn bijdrage is smaakvol en sfeervol wat het geheel een rootsy Americana gevoel geeft. De song lijkt te handelen over en verlangen naar huiselijke heimwee én hernieuwde hoop tegelijk maar dat is natuurlijk mijn interpretatie van de tekstregels. Het fifties gevoel op dit album wordt bewerkstelligd met ‘I’ll Take It’ waarin we ook Bas Janssen op het orgel mogen beluisteren. Hij vormt een charmante gelaagde aanvulling op de sprankelende, speelse solo gitaar van Doghouse Sam. Zoals zo vaak tijdens de songs van dit trio is ook hierin het ritme weer lenig en levendig. Deze shuffle is een regelrechte uitnodiging tot dansen, het werkje tovert meteen een glimlach op je gezicht; ‘I’ll Take It’ is vrolijk en optimistisch.

Jump-Jive is het tempo van ‘Shakey Situation’ en boezemt vertrouwen in; dit is de sound waar de meesten fans al jaren op blind varen. Is het deze ritmische instabiliteit die de titel weerspiegelt? Wouter’s stemgeluid is griezelig goed en geeft het nummer een lekkere ‘hook’. Het turbulente ritme van drumms en bass is opzwepend en weten hier het ruige en rauwe van de song te accentueren. Alleen al bij het beluisteren van ‘Shakey Situation’ raak je al buiten adem, laat staan bij een live beleving! ‘Nobody Else Around’ klinkt hartstochtelijk en hunkerend onder een verslavende gitaarriff. “Danced with the devil” zingt Wouter en dat is precies wat we willen, dansen op de duivelse klanken van Doghouse Sam & His Magnatones. “We’ll go up and down” op de piano accenten van Bas Janssen in deze groovy song. Bijna buiten adem door de rake klappen op Franky Gomez’ drummvellen en het pompende bass-ritme van Martin Ubaghs dans ik alsof er niemand anders in de kamer is. Wat een ‘n steady groove heeft dit ‘Nobody Else Around’, top!

Een beetje vreemde eend in de bijt van Gone Too Long is het country-achtige ‘Time Well Spent’ waarbij de ik bij de eerste beluistering dacht dat ik per abuis een verkeerde knop had ingedrukt. Wouter’s vocalen zijn hierin zijn zachtmoedig, zorgzaam, zalvend en misschien bij het schrijven van de tekst wel zelfhelend te noemen. Dit is geen bombastische song maar ‘n reflectief werk, bijna – mede door de pedal-steel van Bart Vervaeck – de weergave van de gedwongen pauze. Ook horen we hierin de zoetgevooisde achtergrondzang van Eefje Wouters die de song smaakvol omlijst. ‘Time Well Spent’ is de adempauze na voorgaande stormen aan extroverte songs, het bedachtzame serene moment van het album.

Met ‘The Boogaa Hoogaa’ weet Franky Gomez ons weer de heupen te laten wiegen en de voetjes te laten tikken. We horen naast zijn stimulerende jump-blues ritmes in deze song ook natuurlijk weer die diepe dringende basslijnen van Martin Ubaghs aan de staande bass. Bas Janssen is ook weer te horen op de piano in dit boeiend geschreven nummer. Genieten doe ik steeds weer van Doghouse’s bruisende gitaargrooves die ook nu weer uitnodigend zijn. Het ritme is broeierig, beweeglijk, perfect voor een dansje op de parketvloer. De vocals werken bevrijdend en zijn bevlogen; het feestje dat Doghouse Sam & His Magnatones live altijd weer weet te bouwen is ook met de opname van Gone Too Long bevestigd. Een vrolijk, uitbundig nummer met ‘n karrenvracht aan swing en speelsheid.

Wouter’s gitaar klinkt grillig en gedreven in ‘Good Lookin’ Woman’ dat hij smaakvol weet aan te vullen met de mieterse Mississippi saxofoon. Het ritme is gretig en groovend, hier geen eenvoud of ingetogenheid maar een voluit, passievol, groots musicerend trio. Een mooie ode aan mevrouw Celis die het beste uit haar Doghouse Sam weet te halen….Het voorlaatste nummer van dit album heet ‘Low Down Dog’ en heeft die bekende North Mississippi Hill Country feel. Het stemgeluid klinkt samenzweerderig, alsof de frontman je een geheim vertelt. De tempowisselingen van Gomez zijn indrukwekkend maar weten altijd weer de frontman te vinden. Vurig zingt Celis dat hij niet meer ‘n ‘low down dog’ wil zijn en dat hopen wij ook van harte voor hem want een trio als dit willen we niet weer nóg een keer moeten missen. Het nummer is doorleefd en krachtig maar met een lenige souplesse die alweer het hoge niveau van dit album bevestigt.

De afsluiter van dit vierde naar mijn mening zeer smaakvolle schijfje is instrumentaal en werd op het album opgenomen als ‘Stompin’. De gitaar is stoer en zoals de titel doet vermoeden stampend. Ook is er in dit nummer een prominente rol voor de blues-harp weggelegd. Het trio weet met ‘Stompin’ de ‘ultimate’ knaller te realiseren. De Engelsen zouden het ‘going out with a bang’ noemen. Doghouse Sam & His Magnatones bewijzen met dit album dat de passie om samen muziek te maken is hervonden en zijn met stip in de hogere regionen van de blues ‘n roots binnengekomen. Gone Too Long is een aanrader, niet overgepolijst maar eerlijk en oprecht, karaktervol en energiek!

Tracklist: