Gerrit Veldman Band - Shifting Gears

Album: Shifting Gears
Artist: Gerrit Veldman Band
Record Label: Eigen Beheer
Release Date: 17/10/2025

Recensie: Nicolette Johns

Gerrit Veldman is bij de blues-adepten en vaste TBA?-lezers geen onbekende; de man uit Gelderland heeft al een twintig jaar lange carrière in het blueswereldje. Eerst werd hij ingelijfd bij Erwin Nyhoff’s band The Prodigal Sons maar na een zestal jaren ging de band – jammer genoeg – ter ziele. Een paar jaar later is de ‘geboorte’ van de alom bekende Veldman Brothers met jongere broertje Bennie op blues-harp en orgel. Echter àlles vindt zijn oorsprong bij oudere broer Henk want als hij niet boven op z’n zolderkamertje had zitten te oefenen terwijl de zes jaar jongere Gerrit al in bed lag te luisteren hadden wij nu niet van deze Beste Blues Gitarist (2012) Award winnaar kunnen genieten. Gerrit pakte met dertien jaar namelijk zelf ook de gitaar op en dat doet hij tot op heden ten dage (met hier en daar een verlofjaar) met zoveel verve dat hij ook door de lezers van muziekmagazine Gitarist in de top tien van beste blues(rock)gitaristen van de Benelux werd verkozen. Gedurende de jaren heb ik Veldman vaak live aan het werk gezien waarvan de laatste keer bij de allerlaatste Blues On The River in 2024 was. Nooit was ik teleurgesteld over het gebodene, zijn fijne rauwe stem met zijn passionele gitaarspel maakten de optredens zeer aangenaam. De frontman/zanger/gitarist wordt live en dus ook op dit album Shifting Gears bijgestaan door bassist Tenny Tahamata, op drumms Mathieu van Uden die beiden bij Julian Sas speelden en op toetsen horen we Roland Bakker.

De opener van het album ‘Howlin” is een lekkere binnenkomer. De song heeft een stuwende kracht en is lekker in ‘yer face’ zoals de Engelstaligen dat noemen. Bakker op de toetsen heeft een prominente rol in dit nummer, de ritme-sectie is uitmuntend maar natuurlijk is Veldman de man die alles aan elkaar weten te verbinden met gierend gitaarspel en zijn nog altijd aangename rauwe, raspige stemgeluid. De opvolger is getiteld ‘Help Me To Remember’ en hiermee wordt er voortgeborduurd op de opener. De gruizige gitaar-intro, met het dito stemgeluid is slechts de opmaat naar de bazige bass van Tenny en Mathieu van Uden die tekent voor de dreigende drumms zijn samen met Bakker’s oratorische orgel en pittige pianospel de smaakmakers van het tempo.

‘No Chains’ is een shuffle die live heel wat nieuwe fans zal gaan opleveren; genieten kan ik van het opulente orgelspel en het heerlijke bruuske stemgeluid van frontman Gerrit. De band ‘schakelt terug naar de tweede versnelling’ met de slow-blues ‘Another Day’ maar levert geenszins in wat beleving betreft. De orgelpartijen en scheurende solo’s op gitaar zijn om de vingers bij af te likken en natuurlijk de ritme-sectie die het allemaal een fulminante fundering geeft. Dansend ga ik door de kamer bij het beluisteren van ‘Doin’ Time’ dat alweer de kwaliteiten van gitarist Veldman benadrukt. De tempowisselingen in de song zijn verfrissend geschreven.

Overigens is de productie van dit schijfje zeer aangenaam; de opnames werden gemaakt in de Giesounds Studio en het album werd gemasterd en afgemixt door Guido Aalbers, waarvoor hulde. ‘My Train’ heeft een bekend onderliggend gitaarlickje en komt al na één keer spinnen met gemak in m’n top drie van het album terecht. Wàt ‘n energie gaat er van dit nummer uit; “I’ll find my station” zingt Gerrit maar wat mij betreft heeft hij de nationale stoptreinen met Shifting Gears verwisseld voor een TGV naar een internationaal, monumentaal ‘statie’.

‘Believe Me’ is een beetje ‘the odd one out’ van het album. De rauwe stem van Gerrit staat bijna haaks op de lichte piano- en orgelklanken van Roland. De rust dat van dit nummer uitgaat zal menig luisteraar verrassen. Ondertussen houden van Uden en Tahamata de boel strak bij elkaar op drumms en bass. De song ‘No Doubt’ laat er geen twijfel over bestaan dat Gerrit het échte rocken nog làng niet verleerd is. Het opzwepende, pompende orgel van Roland naast Gerrit’s slide-partijen, blues-harp, hese stemgeluid, Tenny’s vette basslijnen en de rake klappen van Mathieu maken het nummer overtuigend bombastisch. Heerlijk!

Nóg een nummer wat in mijn top drie van favorieten van Shifting Gears staat heet ‘Unity’. Het is ‘n geheel instrumentale track en mag wat mij betreft snel aan een mooie serie of reclame geplakt worden zodat ook de niet-bluesdiscipelen van dit knap staaltje componeerschap kunnen genieten. De ballad huist een paar gitaarsolo’s waar je nekharen van overeind gaan staan. Zooo mooi dat de tranen spontaan opwelden…..

De afsluiter van dit zeer goede Shifting Gears is een swingende en zeer dansbare blues-rock song onder de titel ‘Foolisch Game’. Ook hier weer huilend gitaarwerk van frontman Gerrit. Toetsenwizzard Bakker laat ons weer genieten decadent orgel en pianospel. Tahamata en van Uden bevestigen nogmaals hoe hecht een band kan klinken!

Concluderend is Shifting Gears een afwisselend schijfje geworden waar de heren vanuit de tweede – ingetogen – versnelling, naar de vierde – dynamisch – versnelling, naar de zesde – uitbundig – versnelling en weer terug weten te schakelen zonder de motor af te laten slaan. Na het veelvuldig beluisteren van de tien tracks kan ik dit album van harte aanbevelen; met de release van Shifting Gears heeft de Gerrit Veldman Band doorgeschakeld naar de zevende versnelling!

Tracklist: