Matt Andersen - The Hammer & The Rose

Album: The Hammer & The Rose
Artist: Matt Andersen
Record Label: Sonic Records
Release Date: 25/04/2025

Recensie: Nicolette Johns

Zo’n kleine tien jaar geleden zag ik de Canadese singer-songwriter Matt Andersen voor het eerst live optreden nadat ik al vele keren met plezier naar zijn stemgeluid op de radio en andere geluidsdragers had mogen luisteren. De introductie van Matt Andersen bij de Nederlands/Belgische muziekliefhebber komt volledig op conto van Johan Derksen die ten tijde van zijn radio programma Muziek Voor Volwassenen de man promootte, een tour samenstelde en Andersen zelfs tijdens die tour onderdak aanbood in zijn huis in Grolloo. Ik ben hem tot op de dag van vandaag daar heel dankbaar voor. Matt Andersen is inmiddels goed gekend en alom geliefd in Nederland en D’n Belgique waar hij solo of met band menig gedenkwaardig optreden afsloot.

‘We’re still playing catch-up’ en dus een verlate – niet minder gemeende – recensie van Andersen’s dertiende album The Hammer & The Rose dat een half jaar geleden het levenslicht zag. Het album werd opgenomen in Nova Scotia – Canada met sessiemusici Christine Bougie (lap-steel), Afie Jurvanen (akoestische gitaar), Aaron Comeau (toetsen), Kyle Cunjak (akoestische bass) en werd geproduceerd door drummer/percussionist Joshua Van Tassel die ook de eerste aanzet tot dit album gaf. Matt’s stijl is altijd ingetogen met een enkele uitzondering zoals bijvoorbeeld ‘Devil’s Bride’. Die stijl is moeilijk in een enkel genre te classificeren, mochten we dat überhaupt willen. Andersen brengt een imposante mix van blues, roots, blues-rock, folk en soul; over het algemeen zelf geschreven en gecomponeerde originals maar soms ook een cover. The Hammer & The Rose verschilt van de andere bombastische albums maar heeft dezelfde emotionele impact.

De titeltrack is ook meteen de opener van het album; ‘The Hammer & The Rose’ is een song over de constante dualiteit tussen ratio (hammer) en emotie (rose) die een mens in het dagelijkse leven de kop moet zien te bieden. Genieten is het van zijn warme soulvolle stem en zijn geraffineerde geluid van de akoestische gitaar. Christine op de zacht glijdende lap-steel en Aaron op toetsen leggen in tegenstelling tot waar nomaal de ritme-sectie deze taak vervult, in deze song het fundament. “Het is geven en nemen in het leven” zingt Andersen maar met deze titeltrack gééft hij, prachtig!

De opvolger is getiteld ‘Hold On To Me’ waar Matt’s diepe stemgeluid ondersteund wordt door de lap-steel gitaar van Christine voor die lekkere country twang van de song. De subtiele kwasten op de snaredrumms van Joshua Van Tassel vult aan waar het moet maar zijn nergens overdreven. Het nummer heeft wat minder ballad impact maar een heel geraffineerde swing. De song is voor die geliefde die het spoor soms wat bijster is, een tekst over nabijheid en steun. Een song dat bijna als het afluisteren van een gesprek voelt. ‘Wayaheadaya’ voelt aan als een ingetogen bluesy, funky soulsong, de heupen swingen moeiteloos mee op de tonen van de Hammond B3. De dynamische drumms zijn in deze song wat meer op de voorgrond en ook de soulvolle slepende snaarlicks op akoestische gitaar zijn prominenter gemixt. Joshua en Matt hebben hier een song weten neer te zetten die niet over de top is, maar energieker dan de twee voorgangers.

Track vier ‘Stay Home With You’ is weer een mooie ballad met uitstekende lyrics die makkelijk in het gehoor liggen. De song doet wat folky aan door een subtiel herhalend gitaarlijntje; de rustgevende kwastjes op de snaredrumm maakt het opnieuw smaakvol en intiem. Een nummer dat zich uitermate leent voor een kille winteravond, knappend haardvuur en een plaid over de beentjes. De eerste cover op The Hammer & The Rose is ‘Countin’ Quarters’ dat werd geschreven door de gebroeders Hupman, nu was dat al een pareltje maar Matt Andersen geeft de song meer body. Zijn frasering is anders, het hoort aan of hij je een geheimpje vertelt…..De drummshuffle en de lap-steel zijn zo intiem dat ik me als een voyeur voel in andermans sores en armoede. “Ben ik de ploeger of de ploeg” is een van de tekstregels en het kippenvelniveau is bereikt! Overigens werd de beeltenis van Anderson op de cover van het album geschilderd (!!) door Ryan Hupman.

Halverwege het album aanbeland maar ik weet nu al dat deze schijf in het vakje van favorieten zal belanden. ‘The Cobbler (Good For My Sole)’ is een funky instrumentaal werk met maar één songline, de titel. Lekker uptempo waar dit oude meisje weer haar vingers aflikt bij de klanken van haar zo geliefde instrument, de Hammond B3! Het album wordt als het ware wat opengebroken door deze instrumentale flair. De fluisterende vocalen van het zevende nummer op de schijf heet ‘Tonight Belongs to You’ en klinken als een liefdesverklaring aan de luisteraar. De liefdevolle lyrics handelen over het leven ‘on the road’ terwijl de partner alleen achterblijft. Christine’s lap-steel maken dat de tranen de ogen vullen, supermooi!

Het repeterende riffje van de electrische gitaar ‘You’re Here To Stay’ kan worden geklasseerd als een earwurm-intro. De song is instrumentaal veel prominenter dan de voorgangers, ook de lap-steel is meer ‘voorin’ gemixt. Veerkrachtige vibraties van de bassbepalende basis met flarden van furieus gitaarwerk maar altijd weer die standvastige stemuitbarstingen van songsmid Matt Andersen. “It ain’t easy to love a man like me” zingt Andersen; voor de partner wellicht niet maar voor zijn trouwe fan-base is het geen enkel opgave. De voorlaatste van het album is de tweede cover op de schijf. Het is het wonderschone ‘Magnolia’ door J.J. Cale werd geschreven en in 1971 het levenslicht zag op Naturally. Het intro op de orgel van Aaron Comeau is warm en subtiel maar toch staat het als een huis. Tja en dan die warme, gloedvolle vocale opening van Andersen die maakt dat je nekharen rechtop gaan staan. Nergens is het een plat aftreksel van het origineel maar wordt de song juist heel ‘eigen’. De country-feel van het nummer wordt slechts heel subtiel aangetikt door het gebruik van de lap-steel maar Andersen weet deze als countrysong geschreven wereldhit om te buigen naar een met vloeiende vibrato’s intieme soulballad.

De afsluiter van dit bijzondere album heet ‘Always Be Your Son’ en is een ode aan Matt’s vader. Geen goed nummer voor die luisteraar die kortgeleden een ouder heeft verloren want dan zullen de tranen geheid over de wangen biggelen. Zo mooi, zo mooi! De minimale begeleiding van de diverse instrumenten is zo smaakvol, Matt’s vocalen zoals altijd centraal zonder tierelantijnen en frutsels. Intiem en ontroerend zijn de sleutelwoorden van deze afsluiter; de aftakeling van de eens zo sterke vader, de held van de verteller is robuust maar tegelijkertijd fragiel. Wat altijd weer Matt’s teksten markeert is dankbaarheid, nederigheid en vol liefde.

The Hammer & The Rose is een album geworden dat ritmisch genoeg is om op te bewegen maar emotioneel genoeg om in te verdrinken. Andersen’s vermogen om persoonlijke thema’s zonder opsmuk te brengen maken The Hammer & The Rose tot een intens album. Het verfijnde instrumentarium is nergens overdreven gepolijst, maar zorgvuldig vormgegeven met een wat meer ingetogen karakter. De cirkel is rond! Matt Andersen startte ooit als singer-songwriter, groeide uit tot een gepassioneerd bandleider met soul- en blues-rock band, en is nu weer terug bij de kern van zijn stem en songs. The Hammer & The Rose: ‘Less is More’!!

Tracklist: