Matt Schofield en zijn ‘friends’ speelden Dinsdag 07 Oktober 2025 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden. Tekst Nicolette Johns en foto’s José Gallois. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Na een gedwongen toeristische route langs volgepakte smalle grachtjes vinden we dan uiteindelijk de ingang van de nieuwe stek voor onze heilige koe. Na de rechttoe rechtaan korte looproute naar de Middelstegracht arriveren we alwéér ruim voor openingstijd bij de Qbus. Vanavond zijn we naar Leiden afgereisd omdat Matt Schofield & Friends daar in Muziekhuis Qbus hun enige optreden in Nederland geven. Eenmaal in de zaal zoeken we ons vertrouwde zithoekje want een avondje staan is helaas nog steeds voor yours truly niet weggelegd.
De virtuoze gitarist en ‘Blues Hall of Fame-er’ Schofield staat te boek als een van de meest innovatieve gitaristen sinds decennia. Hij staat in de top-10 van beste Britse Bluesgitaristen aller tijden in ‘Guitar & Bass Magazine’, naast legendes Green en Clapton! De man uit Manchester werd drie opeenvolgende jaren – 2010, 2011 en 2012 – tot gitarist van het jaar bekroond en kreeg de award voor Album of the Year (Heads, Tails & Aces – 2010) van de British Blues Awards welke hem tot hun Hall of Fame brachten. Schofield reist de globe rond om op te treden op grote festivals, maar ook in de huidige thuisbasis van de man – de US – is gitaarwonder Schofield een graag geziene gast op diverse prestigieuze podia zoals bijvoorbeeld het Iridium in New York. Zijn vurige gitaarwerk, zijn vloeiende melodische stijl en gepassioneerde concerten maken hem tot een van de meest populaire, hedendaagse bluesgitaristen. Hoogstaande blues gelardeerd met een vleugje jazz, funk en soul!
Met het twintig jaar oude album Siftin’ Thru Ashes in de hand horen we Qbus Club’s MC Fons Delemarre vertellen dat zeventien jaar geleden de heropening van Qbus gevierd werd met een sensationeel optreden van deze zelfde Matt Schofield. Voor een afgeladen zaal speelde de Engelsman met alles versplinterende solo’s het publiek naar hoger sferen. Na al die tijd is Matt Schofield – misschien wel beste Europese bluesgitarist van dit moment – vanavond terug in Leiden.
Frontman/gitarist/zanger Matt Schofield is in Leiden met de alom bekende (o.a. Elles Bailey, Ian Siegal, Birdmens, Robben Ford) én zeer geliefde Jonny Henderson op toetsen.
De vervanger van Evan Jenkins is vandaag de uit New Orleans afkomstige Doug Belote (Dr. John, Robben Ford, Rickie Lee Jones and Larry Carlton) op drumms.
Natuurlijk zal (jazz)zangeres uit New York, tevens vriendin van de frontman Christine Tambakis later ook een vocale bijdrage leveren aan de uit twee sets bestaande show.
Schofield is de laatste jaren aan deze kant van de grote plas minder regelmatig te zien dan enkele jaren geleden, maar al meteen na de opener ‘Wellington Shuffle’, een jazzy instrumentaal nummer van het laatste meesterwerk Many Moons Vol. 1 heeft hij de toeschouwers in z’n ban en bevestigt hij zijn reputatie van “klasbak”. Matt bespeelt vandaag zijn crème 1963 Fender Stratocaster want de 1961 Sunburst Strato is té fragiel geworden om mee op tournee te nemen, die wordt gekoesterd voor studio opnames en optredens binnen de US.
Matt wordt vaak in de media vergeleken met grootheden als Eric Clapton en Peter Green, maar hij heeft die herkenbare Schofield-sound. Een uitgebalanceerde blend van jazz, blues en funk.
Inmiddels alle vergelijkingen ontgroeid is het in grote getale opgekomen publiek – een dikke twee honderd voornamelijk mannen – in voor een avondje van hoog muzikaal niveau. Was Matt vroeger wat timide en gereserveerd maar altijd sympathiek én gefocust, tegenwoordig is hij uitbundiger, goedlachs en relaxter op de diverse podia te aanschouwen.
De high-hat van drummer Doug Belote blijkt niet helemaal okay en dus is daar de hulp van Matt’s goede vriend, roadie, soundman, steun en toeverlaat Joost Tazelaar die dit handig en snel weet te fixen. Van Heads, Tails & Aces uit 2009 afkomstige horen we opvolger ‘Life Wire’ waarin de solide solo’s van Jonny altijd weer een unieke ervaring zijn.
Van het nieuwe album is ‘Do Me Right’ hét teken voor de weinige aanwezige dames in het publiek om mee te dansen op het opzwepend drumm-ritme van Doug Belote en waarin ook Jonny weer ruimschoots de tijd wordt gegund te excelleren op zijn zo geliefde ebony & ivory. Matt’s gritty gitaar en z’n stoute tempowisseling is de kers op de muzikale taart van de song.
Mijn persoonlijke favoriet van Many Moons Vol. 1 heet ‘Measure Of A Man’ en alleen al de aankondiging van het nummer krijgt een voorzichtig applausje in deze sympathieke zaal van Qbus. Zelf mag ik me geen gitaarnerd noemen maar als geoefend luisteraar geniet ik van Matt’s frasering, souplesse en finesse op de dunne signatuur Mangan snaren. Na afloop wordt de song met ovationeel applaus beloond.
Swingend gaat het verder met een vrijere interpretatie van ‘Everything’ dan op het album Far As I Can See uit 2014 uitkwam. Ook hier worden de vingers weer afgelikt bij de vingervlugheid die Matt Schofield aan de dag weet te leggen, de gitaarfanaten staan bijna met de tong uit de mond aan zijn podium gekleefd.
De afsluiter van de eerste set is funky en komt ook van het voorgenoemde album en heet ‘Hindsight’, Jonny achter de keys tekent naast de soepele solo’s ook voor alle basspartijen. Een fenomeen deze man die steeds vaker opduikt op grote festivals bij een of andere grote legende.
Zes nummers, zes meesterwerkjes die samen de eerste 45 minuten tot een waar genoegen maakte Matt Schofield weer eens op een mooi podium aan het werk te zien. Kan niet wachten op wat de tweede set voor ons in petto heeft.
Na een dik kwartier pauze wordt na alweer een instrumentale opener bij het tweede nummer hittepetitje Christine Tambakis aangekondigd om de vertolking van Junior Wells’ ‘Little By Little’ vocaal bij te staan. Christine heeft een kokette verschijning, is niet veel groter dan één meter zestig maar heeft een strot van een langbenige sterzangeres.
Tambakis nu is de motor, Matt zingt het chorus mee, Henderson is de man die alle ontbrekende instrumenten zoals blazers en bass overbodig maakt met zijn zieldoorklievende orgelklanken. Zo opzwepend en swingend dat er maar weinig aanwezigen zijn die níet meedeinen op het ritme. Ook drummer Doug Belote krijgt keer op keer grif de handen op elkaar.
De meningen zijn er verdeeld over maar ik vind Christine’s toevoeging altijd een fijne smaakmaker in de shows van Matt; we worden op nog een cover getrakteerd, we horen ‘Dr. Feelgood’.
Alweer slingert Schofield de meest genadeloze gitaarsolo’s de zaal in. Zijn noblesse en tristesse in deze slow-blues laten me naar adem snakken maar een dokter heb ik niet nodig want ik heb Dr. Matt Feelgood!
Negentwintig jaar geleden dat hij voor het eerst met Jonny Henderson het podium beklom vertelt de frontman ons; de vriendschap bestaat nog steeds en is misschien veranderd nu Schofield in US woont maar muzikaal klikt het als vanouds. Wat ook als vanouds klinkt is de vertolking van Albert Collins’ funky ‘Black Cat Bone’.
Doug is Matt’s vaste drummer in de US en bewijst met zijn alles verpletterende drummsolo hier in Leiden moeiteloos waarom! Ook Jonny krijgt het spotlight op zich gericht tijdens de verschroeiende orgelsolo waarbij ik met volle teugen geniet van zijn bassloopje op de toetsen.
Inmiddels is het half elf geworden en wordt er afscheid genomen van het publiek; een toneelstukje dat weten we maar al te goed want zo’n enthousiast, joelend, applaudisserend publiek wil natuurlijk een toegift horen.
We horen Buddy Miles’ ‘Them Changes’ waarbij Christine Tambakis de tamboerijn bijna aan flarden slaat op haar netkousen…..de mannen Belote, Henderson en Schofield maken hier een superstrakke, supervette uitvoering van. Nergens wordt het ‘cheesy’ maar het wordt eigen, eerlijk en welgemeend. Welgemeend is ook het laatste applaus voor dit Matt Schofield & Friends.
De bezoekers waren getuige van souplesse, vitesse, accuratesse, finesse soms geaccentureerd met wat tristesse. Deze show bestaande uit tien songs met een gemiddelde speelduur van zo’n 8-10 minuten was hecht en oprecht. Lang uitgesponnen gitaarsolo’s die gek genoeg bij een virtuoze, revolutionaire gitarist als Schofield nooit langdradig worden.
Matt Schofield uw houvast in de hedendaagse blues gespeeld door een grensverleggende gitarist! Meer weten over deze gitaargigant? Lees dan HIER het interview wat TBA? met de meesterlijke gitarist had.
Ook zo’n ‘Pareltje van Polanen’ in Leiden ontdekken? Check dan HIER de programmering die Van Polanen Presenteert op de rol heeft staan. dinsdag 14 Oktober Moses Patrou, Connor Selby, The Comoners én voor de blues-rock liefhebbers op 2 December a.s. Eric Johanson en op 9 December a.s. The Zac Schulze Gang! Wellicht komen er nog wat verrassingen langs dus houd altijd de website in de gaten óf schrijf in voor de nieuwsbrief zodat u niets mist!
Grand merci aan Van Polanen Presenteert voor de gastvrijheid, graag zijn de vrijwilligers van TBA? er een volgend optreden weer bij.
