Matt Schofield Trio - Many Moons Vol. 1

Album: Many Moons Vol. 1
Artist: Matt Schofield Trio
Record Label: Number 7 Records
Release Date: 21/03/2025

Recensie: Nicolette Johns

‘Many moons ago’ zag ik Matt Schofield voor het eerst op een podium…. in de Statenhal van het Haagse North Sea Jazz waar de man uit Manchester het Ian Siegal trio op lead gitaar versterkte samen met toetsenist Jonny Henderson. Met hem en drummer Evan Jenkins bracht Matt Schofield in 2005 The Trio Live beter bekend als Siftin’ Thru Ashes album uit. Om twee decennia van vriendschap en muzikale verwantschap te memoreren is er nadat achttien jaar geleden Ear To The Ground van dit trio uitkwam en elf jaar geleden Far As I Can See nu Many Moons Vol. 1. Die titel suggereert dat er ook een Vol. 2 aan zit te komen. Goed nieuws van een heel bescheiden maar oh zo getalenteerd musicus.

Matt Schofield, inmiddels vorige maand de 48 aangetikt, wordt geroemd als een van de beste bluesgitaristen van deze tijd. Toch blijft hij er bescheiden onder en valt hij slechts af en toe in Europa op een mooi podium te bewonderen. Schofield werd maar liefst drie keer – 2010, 2011 en 2012 – door de British Blues Awards uitgeroepen tot Best Blues Guitarist Of The Year wat hem ook een plaats in de British Blues Hall Of Fame opleverde. Het toonaangevende Britse magazine Guitar & Bass riep hem zelfs uit tot een van de tien grootste Britse gitaristen aller tijden!

Dit album werd opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel en werd afgemixt door het Haagse Studio Dirkse & Dirkse. Alle nummers zijn originals behalve de covers van Put The Shoe On The Other Foot van Albert Collins en Percy Mayfield’s Danger Zone.

De openingstrack van Many Moons Vol. 1 heet ‘Can’t Catch My Breath’ en is een lekkere uptempo binnenkomer. Een stevig, swingende song waarin we Matt’s solide solo’s als vertrouwd ervaren. Evan’s dekselse drumms, Jonny’s hartstochtelijke Hammond klinken weer als vanouds. Matt zingt “exhausted by the nightmare, distracted by the noise” maar het tegendeel wordt eigenlijk met dit eerste nummer bevestigd. Nergens klinkt het uitgeput of afwezig. Matt’s gitaarriffs zijn zowel scherp als soepel en de jazzy feel is nooit ver. Can’t Catch My Breath is een krachtige opener, energiek én bedachtzaam, die de toon zet voor de rest van het album.

Bij het beluisteren van de eerste tonen van ‘Any Questions’ weten we dat dit nummer ‘n slow blues gaat worden zoals alleen Matt Schofield die kan spelen. We horen zijn gerijpte stemgeluid maar wat graag door koptelefoon maar genieten doe ik ook van de honende Hammond van Jonny Henderson die steeds weer het nummer van een bepaalde spanning voorziet. Jazz drummer Evan is natuurlijk heer en meester van deze smeuïge slow shuffle. Dit nummer vol vloeiende vibrato’s gaat live door de trage tremolo-gitaarlicks hele hoge ogen gooien. Any Questions is mooi ingetogen maar tegelijkertijd zeer meeslepend.

Zoals gezegd vertoont Many Moons Vol. 1 twee covers de eerste daarvan is ‘Put The Shoe On The Other Foot’ van een van Matt’s idolen Albert Collins. De New Orleans groove waarmee drummer Evan Jenkins het nummer mee opent nodigt meteen die heupen uit tot mee wiegen. De swingende syncopen van de Matt’s ’61 Fender Stratocaster Sunburst gitaar en Henderson’s Hammondorgel voegen langzaam laterale lagen toe. Opnieuw weet dit Matt Schofield Trio met deze cover het klassieke blues-geluid met moderne productie en precisie tot een heel ‘eigen’ song te maken.

Halverwege Many Moons Vol. 1 valt ‘Measure Of A Man’ te beluisteren. Een kippenvel gevende slow blues met een weemoedig timbre, misschien wel het zenit van deze Vol. 1. Het bijna acht minuten durende nummer is doorspekt met gedetailleerde gitaarlicks en toont veel expressive buigingen. Matt toont hierin waarom hij geroemd wordt voor zijn finesse op de zes snaren van zijn vintage Strato’s. De langzaam opbouwende drumms, een warm wevend orgel dat ruimte laat maar toch de backbone is en Matt’s gitaar die smekende solo’s laat horen maken het tot favoriet.

‘Wellington Shuffle’ is de enige instrumentale track van het album. Bonkende, borstkloppende drummritmes door Evan, bruisend Hammondwerk van Jonny die met Matt’s Fender in gemoedelijke gelijkluidende sferen maken het nummer afwisselend speels en toch strak, ritmisch en toch melodieus. Het nummer werd door het trio gezamenlijk gecomponeerd en is een mooi intermezzo op dit langverwachte album.

Dansen kan weer bij het dynamische ‘Do Me Right’; het nummer vertoont een opzwepend ritme mede door de grommende groove van het orgel, de daverende drumms en gritty gitaarsolo’s en de stoute tempowisseling tegen het einde toe. De tweede cover op dit Many Moons Vol.1 heet ‘Danger Zone’ dat in de late sixties door Percy Mayfield werd gepend. De song is akelig actueel, het klinkt als een slow blues maar het onderwerp is verontrustend up-tempo. Ook al klinkt Matt’s stem hier zacht en met warmte, het thema dat hij hier aansnijdt is hard en kil. De kwasten op de drumms en de zwevende zielendoorklievende Hammond bevestigen de gevarenzone waarin de wereld zich heden ten dage in bevindt. Danger Zone gecoverd door dit Matt Schofield Trio bulkt van de ingetogen expressiviteit.

Acht tracks vertoont Many Moons Vol. 1 en dus is ‘Nothin’ But A Party’ de afsluiter van het album. Het is ook een feestelijke uitsmijter; de pittige percussie, de scheurende snaren, de backing vocals van Christine Tambakis en de vrolijke vibraties op het orgel. Een uitgelezen song dat live zeker en vast op vocale bijstand en ritmisch meeklappend publiek kan rekenen. ‘Nothin’ But A Party een dynamische, optimistische apotheose van een verfijnd, divers, lang verwacht album.

Met Many Moons Vol. 1 zorgt deze vertrouwde triobezetting opnieuw voor een prettig, prominent en puur geluid waarbij elk instrument zijn spotlight en de ruimte krijgt, de dynamiek is degelijk, zonder verkwisting maar ook zeker zonder tekorten. Het vermelde “gemierenneuk” van Joost Tazelaar, Matt Schofield én ‘Hertog Jan’ hebben hun vruchten ruimschoots af geworpen. Many Moons Vol. 1 is een sterk, stijlvast en soulvol album dat bewijst dat dit Matt Schofield Trio, zelfs na jaren, nog steeds over haar oorspronkelijke vuur en finesse beschikt. Wij als luisteraars zijn de mama van Matt voor eeuwig dankbaar voor haar aanmoedigingen en het mogelijk maken van de droom van de inmiddels wereldwijd gelauwerde gitarist. Nu is het slechts wachten op Vol. 2!

Tracklist: