De 21e editie van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België werd gehouden op 04 Juli en 05 Juli 2025 jl.. Een sfeerverslag Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.
Het was alweer een tweetal jaren geleden dat we een slaapplaats in de buurt van Diepenbeek reserveerden om ons een week-end onder te kunnen dompelen in een warm bad van nationale en internationale muziek maar vooral in de sfeer die op de weide van O.C. Rooierheide heerst. Die weide die sinds 2023 gedeeltelijk wordt overkapt door een professionele tent omdat in het verleden de weergoden Hookrock niet altijd goedgezind waren. Voor dit weekend echter zijn de weersvoorspellingen gunstig, droog en niet overdreven warm. Prima festivalweer dus!
Geheel volgens traditie is niet alleen de M.C. op het podium te vinden maar ook de hond van de partij. Ook volgens traditie is dat de opener van Hookrock steevast een Belgische act is; dit jaar de eer aan Smokestack Charlie.
Als frontman/zanger van Smokestack Charlie zien Wim Huybrechts – op social media bekend als “Den Huibbe – die wij van TBA? ook nog kennen van ‘Chilly Willy’ en waar ex-Bluesbones gitarist Andy Aerts zitting had.
Smokestack Charlie’s gitarist is ook een bekende, hij heet Raffe Claes, ooit gitarist van Tensfield maar in de Lage Landen beter gekend als gitarist van Black Cat Biscuit. Daarnaast heeft de band ook een dame in haar gelederen; Geneviève Dartevelle zij en bespeelt de blues-harp.
De ritme-sectie bestaat uit bassist Willy Voordeckers en drummer Robert Theys die op de eerste editie van Rock Torhout in 1977 speelde dus hij kent het klappen van de drummvellen al zo’n kleine vijftig jaar.
De band trapt af met Slim Harpo’s ‘I Got Love If You Want It’, frontman Wim laat geen enkele toeschouwer onberoerd, zijn enthousiasme is altijd zó aanstekelijk en zit de sfeer er op dit vroege uur als snel in. Ook Willie Dixon wordt geëerd met een cover, dit keer een fijne cover van ‘My Babe’.
Het is al snel duidelijk dat er vele songs in de set voorbij zullen komen waarbij de smoelenschuiver (in Chilly Willy ooit zelf ook bespeeld door Wim Huybrechts) van Geneviève een hele belangrijke rol speelt. Keer op keer mag ik getuige zijn hoe deze vrouw haar mannetje staat op de Mississippi saxofoon.
Zelf ben ik al sinds het Wespelaarse optreden van Tensfield fan van Raffe Claes en mijn honger naar zijn gitaarberoering wordt al snel gestild in ‘Spoonfull maar ook in ‘Keep It To Youself’ weet hij zijn snaren weer zo te geselen dat Claes zelfs in de warmte van deze mooie tent van Hookrock mij het kippenvel op te armen weet te bezorgen. Heerlijke – naar mijn mening veel te bescheiden over eigen kunnen – gitarist die we samen met deze band ook in Nederland graag een podium zouden gunnen.
Ondertussen leggen Robert Theys en Willy Voordeckers het solide fundament voor deze meer dan voortreffelijke nationale band. Genieten doe ik nog van Den Huibbe’s uitstekende cover van Howlin’s Wolf’s ‘Smokestack Lightning’ en Billy Boy Arnold’s ‘Wish You Would’ waar Wim Huybrechts’ stem zich uitermate voor geschikt is. Smokestack Charlie een meer dan voortreffelijke vlottrekker van dit sympathieke Hookrock.
De opvolgende act is een samenwerkingsverband van Belgische en Nederlandse musici. Zelf betitelen ze hun band als de soul van de blues, we zijn klaar om voor de eerste keer van The Dibs te gaan genieten. The Dibs werden vorig jaar tweede op de Belgische Blues Challenge maar dit jaar doet de band nog eens een gooi naar de eerste plaats. De band wordt voorgestaan door Belg Peter Jakobs die de vocalen voor zijn rekening neemt.
De gitarist is een oude bekende, Stanley Patty, eveneens uit het mooie Limburg maar dan de Nederlandse kant van de provincie. Na het overlijden van Colly Fransen heeft Bart Billekens zijn plaats achter het keyboard ingenomen op de bass zien we Guy Engelen en achter de drumms herkennen we Jeffrey Gijbels.
In tegenstelling tot de voorganger is het repertoire wat meer soulgetint. De stem van de uitstekende showman Peter Jacobs leent zich er buitengewoon goed voor want zijn vocalen zijn warm én goed te verstaan. In de media werd zijn stemgeluid al vergeleken met die van Darrell Nulish, je kan het slechter treffen als typering!
Jammer genoeg kan ik de songs niet allemaal thuisbrengen maar volgens mij heb ik Bobby Parker’s ‘Watch Your Step’ voor bij horen komen, wat wél duidelijk is dat Jakobs ons graag een boodschap mee wil geven. “Laten we wat aardiger in het leven staan”, een band met ‘n positieve uitstraling dus! Hét uitgelezen moment om toetsenist Bart Billekens zijn talent te showen is het geschreven en gecomponeerde ‘Sick & Tired’, heerlijk hoor!
Dat de gitaarriffs van Stanley Patty niet te versmaden zijn weten de blues-adepten natuurlijk al langer maar sinds zijn vertrek uit Phil Bee & the Buzztones en Black Cat Biscuit heb ik zijn snarenbuigingen besef ik nu toch wel gemist.
De altijd introvert ogende Patty tovert met gemak de meest meeslepende mix tussen blues en soul solo op de zes dunne snaren van zijn Fenders. Jeffrey Gijbels weet samen met Guy Engelen een ijzersterke basis neer te zetten, Gijbels tikt een lekkere set weg en Guy plukt de dikke snaren dat het een lieve lust is.
Ook al speelt de band een aantal covers tóch schrijven ze ook eigen songs, zoals hier op Hookrock het voor het eerst live uitgevoerde ‘Just For You’. Nog zo’n zelfgepende song is de afsluiter ‘Together’ en blijkt alweer een nummer met een boodschap. Het blijft altijd bewonderenswaardig als je zelf nummers kunt schrijven en componeren, zo kun je het juk van coverband al snel van je afschudden. The Dibs mogen wat mij betreft met recht vandaag het ownership op de soulish blues claimen, soul met ‘a capital S‘. Ja dit was een hele fijne kennismaking!
Op prime time – 20:00 uur – geprogrammeerde eerste internationale act op dit eenentwintigste Hookrock heet Robert Jon & The Wreck waarmee we in 2017 op het Belgische Gevarenwinkel Festival kennismaakten. Inmiddels is deze band uit California – VS vele, vele, vele malen te zien geweest op festivals in Europa en heeft ook in België een solide fan-base weten op te bouwen. Ook hier op Hookrock 2025 zie ik vele bezoekers in het band T-shirt over de weide paraderen.
Wellicht ten overvloede stel ik toch nog even de bandleden aan u voor; frontman/zanger/gitarist is Robert Jon Burrison, solo gitarist is Henry James Schneekluth, op toetsen zien we Jake Abernathie die in 2023 het stokje overnam van Steve Maggiora die met Toto ging touren.
De ritme-sectie bestaat uit bassist Warren Murrel en drummer Andrew Espantman die er beiden alweer sinds 2011 bij zijn. De band speelt en ademt southern-rock en dat zullen zij hier op Hookrock nogmaals gaan tonen.
Robert Jon & The Wreck brachten in 2024 hun album Red Moon Rising en van dit album komt ook opener van deze set ‘Hold On’. Wàt een strot heeft die Burrison toch, je hoeft niet per sé fan te zijn om dat te erkennen geloof me!
De set wordt vervolgd met een song ‘Trouble’ van dit album met een opening dat mij veel aan het oeuvre van ZZ Top doet denken maar ‘Ashes In The Snow’ is de eerste single van het aankomende album van Robert Jon & The Wreck Heartbreaks & Last Goodbyes’ dat volgende maand in de (online) winkels zal liggen. Een song dat soms balladachtig dan weer rocky aanvoelt, lekkere slide partijen van Henry James maar ook steeds weer die goede teksten en stem van Burrison.
Voor de long time fans is het genieten bij de oudere songs zoals ‘Rescue Train’ dat uit 2022 dateert en op Wreckage No. 2 het levenslicht zag en waarbij ik naast de gitaar solo ook watertand bij de orgeltonen van Jake Abernathie.
Wat te denken van ‘Do You Remember’ dat in 2020 werd uitgebracht op Last Light On The Highway en het intro ongetwijfeld is geïnspireerd op The Allman Brothers. Ondanks de heerlijk vocalen van Robert Jon Burrison vind ik de ster van de band toch écht wel Henry James, de beleving van deze man op zijn geliefkoosde zes snaren van de Gibson is bewonderenswaardig en zijn van zeer hoog niveau. Een gitarist die door de band gekoesterd mag worden want de band staat of valt met hem.
Minder lief is de titeltrack ‘Red Moon Rising’ die ook op de set-list staat maar ‘Oh Miss Carolina’ is hier in Diepenbeek wel de meest succesvolle. Zo’n song waarbij iedereen mee kan klappen en zingen, of je nu wilt of niet je wordt gewoon meegezogen in het spektakel dat Robert Jon & The Wreck heet. De absolute afsluiters zijn het ‘Ballad Of Broken Hearted Man’ (RMR ’24) en het heel fijne soms wat jazzy aanvoelende ‘Cold Night’ uit 2015 van Glory Bound’ (check maar eens YouTube voor de 12 minuten durende versie in de Brusselse AB).
Alweer een hele goede set van deze wervelende wereldklasse band Robert Jon & The Wreck, een band die in Europa steeds meer zieltjes weet te winnen en zéker niet zou misstaan op het volgende Holland International Blues Festival!
Nóg zo’n band die steeds weer aan deze zijde van de grote plas de podia beklimt zijn het Canadese Bywater Call. In 2017 opgericht door frontvrouw/zangeres Meghan Parnell en levenspartner gitarist Dave Barnes; de bandnaam werd afgeleid van de wijk Bywater in New Orleans – Louisiana dat op een steenworp afstand van het French Quarter ligt.
Inmiddels bestaat deze band die soul, funk met blues en southern rock mixt uit zeven man en levert overal ter wereld puike sets af. Ze worden zelfs vergeleken met de Tedeschi-Trucks Band! Wij van TBA? maakten voor het eerst kennis met Meghan en haar mannen op het Moulin Blues van 2022.
De formatie bestaat naast Parnell en Barnes uit John Kervin die recentelijk Alan Zemaitis achter de keyboard vervangen heeft, de ritme-sectie zijn op drumms Bruce McCarthy en Mike Meusel op de bass. Het koper wordt bespeeld door Julian Nalli op de tenorsax en Stephen Dyte op trompet.
Bywater Call heeft al faam verworven in de Lage Landen van Nederland en België en wordt ook in Diepenbeek begroet met een groot applaus. Er wordt afgetrapt met het bezielende “Talking Backwards’ van hun titelloze debuut album uit 2019 dat wordt opgevolgd door ‘As If’ vorig jaar op het album Shepherd werd opgenomen.
‘Arizona’ dateert ook alweer uit 2019, toch vind ik de eerste nummers wat schreeuwerig overkomen, wellicht weer door de afstelling van Meghan zangmicrofoon iets waaraan ik me in het verleden vaker aan geërgerd heb tijdens hun optredens. Wat mij betreft mag daar een vaste geluidsman voor in de arm genomen worden.
Het wordt pas wat dragelijker bij de cover van Crosby, Stills & Nash’s ‘Love The One You’re With’. Opwindend en zinderend zijn termen die bij me opkomen als het gaat op het Bywater Call’s oeuvre, de wisselwerking tussen de diverse soli zijn soms zelfs jazzy!
De vaste schare fans gaan uit de bol als ze de eerste tonen van ‘Sweet Maria’ (Shepherd 2024) herkennen, Dave Barnes’ huilende slidegitaar krijgt grif de handen van de bezoekers op elkaar.
Zangeres Meghan weet de bezoekers van Hookrock makkelijk te overtuigen en weet met souplesse de aandacht te delen met haar mede bandleden als die de gelegenheid kregen uitgebreid te soleren.
Dat ik graag blazers hoor spelen is inmiddels een publiek geheim en ook bij Bywater Call lik ik de vingers af bij de horn-sectie, de mannen Nalli en Dyte doen voor elkaar niet onder en spelen de stokken uit het tentdak!
Onze M.C. had het in zijn aankondiging al over een hereniging van landen en velen hoopten op de verrassing die volgt. Voor de apotheose van dit Bywater Call optreden wordt Robert Jon & The Wreck uitgenodigd.
De verrassing is nog groter als zij samen op het inmiddels propvolle podium ‘Don’t Do It’ van The Band spelen. Heerlijke afsluiter van een uitermate onderhoudende en zeer professionele show van Bywater Call.
Het licht van de tent wordt deze 21e editie op de eerste dag uitgedraaid door een band uit mijn eigen regio, de regio Rijnmond wel te verstaan. Wij zagen Marlon Pichel al ooit toen hij met een aantal van de huidige bandleden het Bourbon Avenue vormde, daar in de Kroepoekfabriek van Vlaardingen in 2019 – nota bene in het voorprogramma van de Belgische Boogie Beasts – wist ik het meteen: Marlon is een blijvertje! Inmiddels is de drummende zanger/gitarist cum laude afgestudeerd aan de CodArts, verving hij aanvankelijk tijdelijk Fokke de Jong bij King Of The World maar werd er de vaste drummer. Ook verscheen hij bij On Stage op nationale televisie en dan is je kostje gekocht als je het goed aanpakt en dat doet deze Pichel. Maar Marlon doet het natuurlijk niet alleen en dus wil ik graag de overige leden ook even voorstellen.
Brian Kruit – wellicht bij u bekend als bassist bij Kat Riggins – was er vijf jaar geleden in Bourbon Avenue ook al bij, Marc Jansen – wellicht bij u bekend van de Gumbo Kings – zien we op gitaar en toetsenist Stan de Kwaadsteniet die tijdens de intro ook achter de drumms is te spotten speelt ook nog gitaar. De blazerssectie wordt gevormd door Frank Groenendijk op de baritonsaxofoon, Paul van de Calseijde op de tenorsaxofoon en Bart van der List op trompet.
In 2023 bracht de band hun eerste album uit onder de titel ‘Good Ol’ Loving’ – het album dat met producer Terry Manning van Stax Records werd gemaakt – dat in de media hoge ogen wist te gooien. Ook bij de Belgische media is de band al bekend; zo stonden Pichel en z’n kornuiten vorig jaar op Swing Wespelaar en speelden ze het dak van de Banana Peel waarmee de Marlon Pichel Band het vertrouwen van de Belgische media wist te verwerven.
De band opent met een instrumentaal nummer waarbij we meteen bij de lurven worden gepakt door die fantastische blazerssectie en natuurlijk Stan de Kwaadsteniet’s beat op de drummvellen, de groove van Brian Kruit en die razende Rivolta van gitarist Marc Jansen.
Dan is het tijd voor Marlon Pichel onder toeziend oog van Kid Ramos de bühne te beklimmen. De eerste song waarbij Marlon z’n soulstrot open zet heet ‘Crazy Daisy’, mij nog onbekend, het nummer komt op het volgende album dat in de herfst zal uitkomen vertelt Marlon ons.
Marlon Pichel staat garant voor een set die je meeneemt naar de tijd van Ferry Maat’s Soulshow, je hoort invloeden van Picket, Redding en Cooke, zijn zelfgepende songs zijn een mix van blues, soul, funk en zelfs jazz. Een muzikale kameleon die Pichel!
Van het album Good Ol’ Loving komt ‘I Wanna Know’ en mijn god ook op dit uur krijgt hij de toeschouwers weer met gemak op z’n hand. Met ‘Shake It’ zie ik een hele blije programmeur van Gevarenwinkel langs huppelen op de beat van de song, de slingers worden hierin mede opgehangen door die drie fijne toeteraars die op de verhoging ook hun danskunsten vertonen.
Ja hier wordt een mens blij van, iedere keer dat ik erbij ben is een show van Marlon Pichel en zijn band een waar feest! Ze komen allemaal voorbij die songs die deze “upcoming king of rock and soul” zoals hij al in de media wordt genoemd. We horen ‘I Wanna Boogie’, ‘Please, Please, Please’ en ‘Good Ol” Loving’ waarbij door het publiek luid wordt meegezongen.
Marlon wisselt met gemak de drumms af voor de gitaar en weer terug. Fijn dat hij steeds weer zijn band in het zonnetje zet want zo zegt hij “we kennen elkaar nu zo’n tien waarvan we tweeënhalf jaar samen spelen maar zonder deze gasten ben ik helemaal nergens”.
Frank Groenendijk excelleert op de baritonsax in ‘Hard Headed Woman’ en wij? Wij laten de vouwstoel even voor wat ‘ie is want er moet en zal gedanst worden op klanken van deze meer dan geweldige jonge soul band die Marlon Pichel charismatisch aanvoert. Alweer doet de band hun reputatie eer aan, ook op Hookrock werd het een ware Soul Train!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Hookrock 2025 HIER
Nu snel naar ons slaapadres want morgen staat ons een nóg vollere en enerverende dag met top acts te wachten op dit eenentwintigste Hookrock!
