Ian Siegal Meets Johnny Mastro stond Dinsdag 03 Juni 2025 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
The Blues is On! A Wild Bunch of Blues! Deze krachttermen slaan op het Qbus programma van 3 juni 2025. Deze datum staat al maanden vet geblokt op mijn agenda en die van The Blues Alone?
Twee blues-iconen van de eerste orde hebben de armen ineengeslagen en een dijk van een bluesplaat gemaakt. Vanavond is het de intentie om ‘Easy Tiger’ aan het Leidse publiek te presenteren. Beide blues-iconen behoeven amper tot geen introductie.
Het kan haast niet anders dan dat er op de burelen van The Blues Alone? een standbeeld van Ian Siegal staat. De man heeft al zoveel mooie plekjes op de site weten te bemachtigen en elke keer weer in een andere hoedanigheid. Door de jaren heen dook ‘the voice of contemporary blues’, zoals Siegal steevast genoemd wordt, op met z’n Ian Siegal Band, met de Mississippi Mudbloods, met de Rhythm Chiefs, met B.L.U.E.S., Braindogs en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Johnny Mastro, the blueswarrior, is qua bands in tegenstelling tot zijn compagnon, de meer standvastige maar niet minder iconische mondharmonicaman uit New Orleans. Mastro, steevast gekleed in het zwart met dito pet en zonnebril, toert al meer dan twee decennia lang de wereld rond. Met of zonder zijn vaste begeleidingsband, Mama’s Boys. Johnny Mastro speelde niet eerder in de Qbus.
Ian Siegal en Johnny Mastro beiden op je feestje. Tel daar de Nederlandse ritmesectie Darryl and Dusty Ciggaar en gitarist Nick Croes bij op en een vette bluesavond is op voorhand gegarandeerd.
De aankondiging van de band is in naam van een van de trotse mannen achter ‘Van Polanen Presenteert’ Fons Delemarre. Alle credits weer aan hen om het schier onmogelijke mogelijk te maken. Hun enthousiasme en toereikendheid om deze categorie muzikanten op het podium te krijgen is ongekend.
Met een vertraging van circa een kwartier op het doorgaans strakke startschema van de Qbus nemen Ian Siegal en consorten het podium over. Gejuich uit de bomvolle zaal, even de instrumenten ordenen en gelijk los met ‘Balling The Jack’ en het superstrak gespeelde ‘Wineheaded’. Deze band laat van meet af aan niets aan het toeval over om duidelijk te maken dat dit een heel bijzonder optreden gaat worden.
Tijdens het eerste rustpunt in de set heet Ian Siegal de Qbus hartelijk welkom en refereert nog even aan zijn laatste keer hier op het podium. Dat zal toch alweer een jaar of elf geleden zijn geweest. Destijds met zijn andere partner in crime, de Amerikaanse singer-songwriter, Jimbo Mathus. De slowblues ‘No Mercy’ laat ons na de kickstart even op adem komen om vervolgens met ‘Dog Won’t Hunt’ weer vol gas te gaan.
Op ‘Miss Your Cadillac’ en ‘Quick To Gun’ neemt Johnny Mastro de vocals voor zijn rekening terwijl bijna tegelijkertijd de mondharmonica door blijft scheuren. Een gortdroge ervaring en dichter gaan we bij het ultieme bluesgevoel niet komen.
Opvallend is de ruimte die Nick Croes krijgt om met zijn adembenemende solo’s de Qbus volledig in zijn macht te krijgen. De solo’s van Croes zijn kunst. Wat mij betreft hebben we staan genieten van een van de beste gitaristen die er in Nederland te vinden is. Misschien is hij op dit moment wel de allerbeste!
Tijdens de gebruikelijke drinkpauze in de Qbus maakt Johnny Mastro van de gelegenheid gebruik om de merch-table voor geopend te verklaren en de meegebrachte cd’s van beiden aan de man te brengen. Het blijkt een goede zet want de schijfjes vliegen niet normaal zo snel over de toonbank. En dat wil ook wel. Zelden was de Qbus zo volgepakt als vanavond voor Ian Siegal Meets Johnny Mastro. Ver voor aanvang van het optreden stond het publiek al rijen dik voor het podium. Ook dat is een unicum!
‘Four in the Floor’ boogiet na de twintig minuten break de tweede helft in. Gevolgd door ‘Working On A Building’, het met Jimmy Wood en J.J. Holiday van de Imperial Crowns geschreven ‘Working On A Building’. Het is de opener van Siegal’s laatste soloplaat, ‘Stone By Stone’.
De Qbus Club Leiden is met de jaren een zeer gerenomeerde muziektent geworden. Een club waar groten als Ian Siegal en Johnny Mastro zich zichtbaar op hun gemak voelen. Hier komen nummers als het traag groovende ‘Who’re In Chuch’ het best tot zijn recht. ‘I’m sweating like a whore in church, gromt Siegal, het zweet gutst dan al bij vlagen uit alle spleten en hoeken.
Een krachtige blues en een zeer toepasselijk nummer om vingers, duimen, en waarom ook niet, tenen bij af te likken! En geloof me, hier vanavond in levende lijve getuige van te zijn staat gelijk aan die bekende waan in de speeltuin.
Als schrijver dezes alvast wat staat te dagdromen over de impact die dit geweldige concert zal gaan hebben en daardoor deels Ian’s intro van ‘Oedipuss’ mist, vangt ‘ie nog net op dat dit nummer ook gewoon “about cats” zou kunnen gaan. De titel blijkt een geniale woordspeling. ‘Eat a puss(y)’ is het enige wat ik er van maken kan.
De toegift van dit excellente optreden is opgedragen aan Ian Siegal’s ex-vrouw. Welke dat is? Dat maakt niet uit! ‘Baby, You Can Get Your Gun’ zegt genoeg en is de passende afsluiter van opnieuw een weergaloze topavond daar aan de Middelstegracht in Leiden.
Mr. Mastro en Mr. Siegal hebben al afzonderlijk een onherroepelijke stempel op de bluesscene gedrukt. En nu doen ze dat dus ook met hun tweeën. Darryl en Dusty Ciggaar, samen de coolste rhythmsectie die een band zich maar kan wensen, en Nick Croes hebben daar vanavond een machtig gepolijste steen aan bijgedragen.
‘Easy Tiger’ is een rauwe, ruige, ongepolijste prachtplaat geworden. Een van de mooiste bluesplaten van de afgelopen tien jaar. Met de presentatie vanavond door de makers ervan is die vuige rand immer voelbaar gemaakt, bijna tastbaar zelfs.
Wat een perfect goed geluid creëerde de geluidsman en wat een ongelofelijk goed op elkaar ingespeelde band stond er vanavond op het podium van de Qbus. Over de vele aanwezige bluesliefhebbers die het plaatje vervolmaken heb ik het dan nog niet eens gehad.
En tot slot: voor wat betreft het eerder benoemde standbeeld van Ian Siegal op de burelen van The Blues Alone? Zet daar na vanavond ook nog maar ééntje bij van Johnny Mastro, een voor de broertjes Ciggaar en een voor Nick Croes. Want wat deze exceptionele bluesband op deze bijzondere dinsdagavond teweeg heeft gebracht was zonder overdrijven een prachtige authentieke bluesshow. Eentje die je moet hebben beleefd. Die je moet hebben geraakt tot op het bot! Zo een die met het verlopen van vadertje tijd een legendarische status zal hebben bereikt!!
Was er niet bij, maar wat een sfeervolle, soms zinderende platen Paul!