T-99 speelden zondag 29 December jl. in de kleine zaal van Paradiso. Tekst Nicolette Johns met clips van Marco van Bergen en foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Luidde dit setje van The Blues Alone? de welverdiende eerste vakantie van het jaar op 6 december in met Mischa den Haring tijdens zijn performance en deelname aan The Braindogs, vanavond luiden we met deze zelfde gitaarvirtuoos feestelijk het jaar uit. Gitarist/zanger Mischa den Haring heeft samen met zijn bandleden, drummer/zanger Martin de Ruiter en bassist Donné la Fontaine een heus feestje te vieren. De heren vieren n.l. de 20ste verjaardag van de band T-99, aanvankelijk begonnen met drummer Henk Punter en bassist Thijs Gorter maar die verlieten de band respectievelijk na 2 en 3 jaar. Sinds die tijd zijn Donné, Martin en Mischa de drie-eenheid – T-99 – die vele volle zalen met hun alternatieve rootsrock in een kolkende massa veranderden maar ook waren zij een graag geziene gast op menig festival in binnen- en buitenland.
T-99 heeft voor hun feestje een keur aan nationale en internationale gasten uitgenodigd om deze ’20th anniversary party’ gestalte te geven. Zo zien we als master of ceremonies VPRO radio-tv maker, schrijver maar ook zanger/gitarist Jaap Boots, de producer van het allereerste album Coo-Coo de Belgische gitarist/zanger/frontman Walter Broes, onze nationale trots in bluegrass-land de Blue Grass Boogiemen, gitarist Dusty Ciggaar, Britse gitarist/zanger/frontman Ian Siegal en natuurlijk zijn de mannen van het eerste uur drummer Henk Punter en bassist Thijs Gorter er ook bij.
Het zal dringen worden op het podium met al deze bijzondere muzikanten, dringen is het ook in de zaal want deze ’20th anniversary party’ is stijf uitverkocht. Natuurlijk zijn dit setje op tijd gearriveerd om een goed plaatsje voor het podium te bemachtigen om maar niets te hoeven missen van het feestje wat gebouwd gaan worden. Het wachten op de band wordt verzacht door de muziek die DJ Profundo P verzorgt en door het begroeten van die vele bekenden die van alle hoeken uit het land de reis naar Amsterdam hebben ondernomen.
Na een korte introductie van onze MC Jaap Boots gaat het feestje van start met instrumentale werk van ‘Straitjacket’ dat van het 2016 album Bedlam komt. Omdat we een volle avond tegemoet gaan wordt er naadloos vervolgd met ‘Madhouse Bugaloo’ gezongen door Martin de Ruiter de song die overigens de opener is van hetzelfde in de media zeer lovend beoordeelde album.
Mischa geniet nu al zichtbaar en is één met zijn vintage Guild. Al snel is het zeer gemixte publiek mee op de tonen van T-99’s eclectische mix van surf, country, blues, rock ‘n roll en soul.
Een persoonlijke favoriet van de reporter is ‘Shake It’, de rumba-tonen vullen de vandaag veel te kleine zaal van de Amsterdamse poptempel Paradiso. Het nummer dateert alweer uit 2005 (Cherry Stone Park) maar kan door het smaakvolle spel met de drumms en sambaballen van Martin de Ruiter en de vocalen van Mischa den Haring de menigte immer nog op sleeptouw nemen.
Het is inmiddels tijd voor de eerste gast om aan te treden, het is ex Seatsniffer-frontman Walter Broes tegenwoordig furore makend met zijn Walter Broes & The Mercenaries, hij was de producer van het T-99’s eerste album Coo-Coo uit 2001. Samen brengen zij het smaakvolle ‘Let That Eagle Fly’ (Coo-Coo 2001), dat door Broes wordt gezongen. Natuurlijk doet ook Mischa vocaal een duit in het zakje, beiden laten via hun gitaarwerk deze regelrechte top swinger excelleren.
De nieuw verworven Bigsby van Broes heeft een zeer doordringend geraffineerd geluid, heerlijk! ‘When The Ship Goes Down’ is de titeltrack van de 7 inch vinyl single dat Walter Broes & The Mercenaries uitbrachten in september van dit jaar. Het heeft een lekkere drive deze A-kant, menige toeschouwer zingt de tekst moeiteloos mee. Ja, er zijn heel wat fans van de band te herkennen!
Natuurlijk mag op een avond als deze de surfsound van T-99 niet ontbreken, welk nummer is beter geschikt om de virtuositeit van de naar mijn bescheiden mening de beste gitarist in zijn genre te kunnen etaleren dan ‘Sayonara’ dat te vinden is op het album Strange Things Happen uit 2005, een vinyl dat overigens vanavond met 2 andere vinyl singles en wat merchandise in een linnen tasje met de opdruk van het bandlogo en de smoelen van de bandleden voor een klein bedrag is aan te schaffen.
‘Lost Reason’ komt van hetzelfde album, Martin’s vocalen en de extensieve gitaar solo van Mischa maar ook de gedreven baslijnen van Donné laten de rillingen over m’n rug lopen.
Het applaus voor dit nummer is werkelijk oorverdovend. Wàt een band, wàt een sfeer, wàt een feest!
Als ik Martin de houten broomstokken zie pakken weet ik als fan van dit trio dat het tijd is voor de stuwende klanken van ‘On The Verge Of A Breakdown’ dat ook alweer een dikke tien jaar geleden werd geschreven en verscheen op het 2007 album Vagabonds. Er is ook tijd voor een verrassing met het door Martin de Ruiter gezongen ‘Sledgehammer’. Ja u leest het goed, T-99 heeft een vinyl single uitgebracht met de bewerking van Peter Gabriel’s hitsong uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw.
We zijn alweer aangekomen bij het volgende gastoptreden van de avond en dat zijn de mannen van het eerste uur van T-99, drummer Henk Punter en (contra)-bassist Thijs Gorter. Samen met Mischa stond het collectief in deze formatie tussen 1999 en 2004 op vele binnen- en buitenlandse podia’s, zoals bijvoorbeeld het North Sea Jazz en het toenmalige Belgium Rhythm & Blues Festival van Peer. We horen Punter een anekdote vertellen over de opnames o.l.v. Walter Broes die den Haring té efficient vond spelen. Een grappige uiteenzetting over de houding met de gitaar krijgt de handen van de toehoorders op elkaar. ‘So Many Times’ komt van hun album, overigens een nummer wat Big Blind als blauwdruk heeft gebruikt voor hun debuut album.
Gorter bespeelt de 4 snarige bassgitaar met het plectrum voor de lekkere aanslag. ‘Double Eyed Whammy’ is natuurlijk ook weer een werkje van de originele trinité van T-99 aangevuld met producer van weleer Walter Broes, inmiddels zie ik Henk Punter zich wérkelijk te pletter werken op de drummvellen en cimbalen. Weer zeg ik, wàt een feest is deze zondagavond!
Al voor het ontstaan van T-99 werden de mannen van het kwartet de Blue Grass Boogiemen goede vrienden, het kwartet Blue Grass Boogiemen is bij de kenners van rootsmuziek een grote naam. Al bijna 30 jaar spelen deze klasbakken bluegrass, country en hillbilly tot ver buiten de landsgrenzen. Ze zijn regelmatig te gast in de US, UK en Scandinavië. Momenteel zijn ze samen met Tim Knol overal in het land te zien, een zeer succesvolle formule als ik de media mag geloven.
Natuurlijk brengen T-99 en de Blue Grass Boogiemen hier in de bomvolle zaal van Paradiso ‘Hayfever’ – een nummer wat in mijn persoonlijke top 5 van T-99 nummers staat – Martin tekent voor de vocalen van dit mooie liefdesliedje.
Naast de Ruiter zien we Mischa den Haring op een akoestische vintage, Donné op de ukelele en natuurlijk de boogiemen – Robert-Jan Kanis (gitaar/vocals), Arnold Lasseur (viool/(dobro)gitaar/mandoline/vocals), Aart Schroevers (contrabass/vocals) en Bart van Strien (viool/banjo/mondharmonica/vocals).
De song in deze uitvoering is te horen op het 2015 album Grassified. Als Martin het washboard omhangt horen we een zeer mooie vertolking van ‘Down South In New Orleans’ wat de meesten wellicht kennen van The Band, het wordt op zeer fraaie wijze gezongen door Arnold Lasseur.
Dat Donné niet alleen de (contra) bass de baas is maar ook de gitaar zo wordt ons toevertrouwd door de Ruiter is de introductie naar ‘Sun'(Vagabonds – 2007). Deze kneiter van een song is voor de fotograaf van dienst om uit de bol te gaan en even het fotograferen te laten voor wat het is. Ikzelf móet gewoon delen met wie het maar horen wil dat Mischa den Haring heer en meester is op de zes snaren van de crème Gibson maar ook ik ga uit de plaat zoals men pleegt te zeggen.
Een song met heerlijk veel fuzz, wàt een opzwepend nummer is dit nog steeds! ‘Medicine’ is weer van Bedlam (2016) en hierin tekent den Haring voor de vocalen maar ook voor werkelijk fantastische effecten met de crème Gibson.
De avond loopt langzaam ten einde en dus is het tijd geworden voor de Britse Ian Siegal de bühne te betreden. Over deze man zegt T-99 “deze Britse zanger/gitarist met een enorme dosis soul in zijn donder en gezegend met een verpletterend stemgeluid”.
De mannen leerden elkaar rond het millennium kennen tijdens een tournee en dat werd het begin van een goede vriendschap. Kort na de kennismaking tekende T-99 bij hetzelfde Britse platenlabel (Nugene Records) en er werd steeds vaker samengewerkt; T-99 als begeleiding van Siegal, Siegal als gast bij T-99 en natuurlijk de meest recente samenwerking tussen den Haring en Siegal….The Braindogs!
Siegal moet weliswaar de tekst aflezen maar zijn vertolking van ‘Lunatic Asylum’ (Bedlam, 2016) is niet verkeerd. Wat meer op vocale routine mag rekenen is zijn zelfgeschreven song ‘I’m The Train’ dat op zijn 2012 album Candy Store Kid is te vinden. Dit album maakte hij met “dream-team” zoals Siegal ze ooit noemde The Mississippi Mudbloods, dat bestond uit Cody en Luther Dickinson maar ook Alvin Youngblood Hart, Lightnin’ Malcolm en Gary Burnside.
Vanavond in Paradiso dus met T-99 maar óók met Dusty Ciggaar (Rhythm Chiefs/Dry Riverbed Trio) op gitaar. Siegal prikkelt, stimuleert, bemoedigt het publiek mee te bewegen op de klanken van dit power collectief.
De opener van Vagabonds uit 2007 ‘Drunk’ laait de boel nóg meer op, Mischa op zijn Guild is onverbiddelijk, genadeloos en onbuigbaar. Julie kwamen voor een feestje en dus krijgen jullie een feestje lijkt hij zich vandaag voorgenomen te hebben. De mannen van T-99 zetten vanavond in hun home-town Amsterdam een explosief, dynamite, kick-ass optreden neer!
Ongemerkt is het alweer tegen half elf geworden en dus is de Paradiso klok streng, Martin de Ruiter bedankt alle gastmuzikanten, vrienden zoals Hector Wijnbergen, DJ Profundo P en Kristian van Daalen die deze avond mede tot een succes maakten.
De mannen komen gedrieën de ovatie in ontvangst nemen en een mooie viering van een twintigjarige bandjubileum komt tot een einde……..of toch niet?
Tot veler vreugde komen de mannen terug voor een toegift van één, nee twee, neeeeee maar liefst drie nummers. Samen met de Blue Grass Boogiemen horen we ‘Countryside Bound’ (Strange Things Happen – 2004).
Henk Punter, Thijs Gorter, Walter Broes en Ian Siegal komen erbij voor ‘Look What You Did’ van John Lee Hooker. Ik zie acrobatiek op de cm² van Punter en de Ruiter rond de drumms die zij samen bespelen.
Walter Broes bespeelt vurig zijn laatste aanwinst de Bigsby, Siegal heeft een haperende gitaarkabel of versterker maar wie de vocalen zingt heeft deze reporter in haar enthousiasme niet genoteerd.
De échte afsluiter is ‘Willow’ alweer van het Vagabonds album; het nummer wordt met veel verve gezongen door Martin de Ruiter en ondersteund door Mischa den Haring op de crème Gibson. Op de Ruiter’s vraag “do the willow” deinen we allemaal als wilgen in de wind gewillig mee op de melodie van het nummer.
Mischa den Haring, Martin de Ruiter en Donné la Fontaine hebben met de viering van twintig jaar T-99 bewezen dat de band nog met gemak er twintig jaar aan vast kan plakken; muziek houdt je jong heren op naar de volgende twintig!
Graag bedanken wij T-99 voor de accreditatie en voor het weergaloze optreden.
Omdat in bovenstaand artikel niet alle foto’s van het fotoalbum geplaatst kunnen worden wil ik de lezer deze keer bij hoge uitzondering graag van harte aanbevelen de captatie van het plezier dat deze avond bij de muzikanten zélf teweeg bracht te bekijken – klik HIER.
