J.J. Grey & Mofro speelden op vrijdag 7 Oktober j.l. in De Melkweg – Amsterdam. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Na een rit vol oponthoud komen we toch nog op tijd in Amsterdam aan om vooraf de show een hapje te eten. Onze keus, wanneer het een optreden in de Melkweg betreft, is bijna altijd het Americain gewoon omdat het om de hoek is maar vooral is het even een rustmomentje in een prachtige omgeving. We nemen een bubbeltje bij ons theatermenu en proosten op de show die komen gaat.
Deze vrijdag zijn we naar Amsterdam getogen om een van onze favorieten J.J. Grey & Mofro te zien optreden. J.J. Grey & Mofro herbergen soul, funk, southern rock en blues in hun repertoire.
Als we de aankomen op de Lijnbaansgracht zien we allereerst de grote, uit Ierland afkomstige, tourbus, maar we zien ook een hele lange rij bezoekers voor het optreden in The Max (de grote zaal van de Melkweg). We trekken de stoute schoenen aan en lopen langs de rij wachtenden naar de andere deur en vragen waar wij als verslaggevers ons moeten aanmelden. “Bij deze kassa” is het antwoord en na een paar onduidelijkheden staan we snel in de grote zaal. We nemen links positie op de verhogingen want het podium is hoog in de Melkweg en dat kan voor dit ‘kleine’ verslaggeversteam hinderlijk zijn.
De bekende banner, een blown-up versie van de Ol’ Glory hoesafbeelding, verwelkomt de vroegkomers en maakt ons nieuwsgierig naar de set-list van vanavond……alleen werk van het nieuwste album, nieuwe nummers of wordt het een mooie blend van de inmiddels negen albums die J.J. Grey & Mofro op hun palmares hebben staan?
We zien een fijne mix van leeftijdscategorieën, heel jong, dertigers, veertigers en middelbaren. Ik ben benieuwd of de jongeren gericht komen kijken of dat zij gewoon ‘een avondje Melkweg’ doen. Na mijn besluit brutaal te zijn spreek ik eerst in de zaal een paar mooie jonge meiden aan stel ze deze vraag en ja ze komen voor J.J.Grey. Als ik later door de hal naar het toilet loop besluit ik nog een paar jongeren aan te spreken, meisjes maar ook jongens, ze komen allemaal voor het optreden zelf. U ziet er is nog hoop; de jeugd heeft de live muziek maar zeker ook de zelf gespeelde muziek herontdekt.
Zoals bericht in mijn verslag van J.J. Grey’s optreden op het eerste Holland International Blues Festival in Grolloo hebben nagenoeg alle leden van Mofro plaatsgemaakt voor nieuwkomers dan wel oude bekenden. Alleen de kleine, altijd lachende en ongeëvenaarde bassist van de band, Todd Smallie en trompettist Dennis Marion, nu de musical director van de band, zijn de nog over gebleven leden van de vorige bezetting van Mofro. Andrew Trube is vervangen door Zach Gilbert op de gitaar, toetsenist Anthony Farrell is vervangen door Eric Brigmond. A.C. Cole op drumms is ook vervangen, de nieuwe drummer heet Craig Barnette en hij is van de originele bezetting van Mofro. Saxofonist Art Edmaiston heeft ook Mofro verlaten en degene die zijn plaats opvult is trompettist Marcus Parsley.
Zoals in de introductie brengt J.J. een mix van blues, rock, soul en funk dit alles tezamen ingelegd in een Southern Marinade maakt dat de frontman, multi-instrumentalist, schrijver en componist overal de pannen van het dak speelt. J.J. Grey is zo’n zanger met een soulvolle stem met een randje, een stem waar hij bijna achteloos zoveel passie in legt dat hij heel veel toeschouwers voor zijn podium in de Melkweg zal herkennen als trouwe volgers.
Als de band gevolgd door de frontman het podium op komen worden ze onthaald met een oorverdovend applaus en gejoel. Met een aan perfectie grenzend “Dank U Wel” van de frontman trapt de band af met ‘Brave Little Fighter’ van het nieuwste album Ol’ Glory vorig jaar uitgebracht bij Provogue Records/Mascot Label Group. Deze krachtige ballad is een waardige opener en een goede kennismaking voor de nieuwkomer met de intensiteit waarmee John Junior zijn teksten schrijft, ook meteen een kennismaking met de blazerssectie die je met hun solo en de fade-out de rillingen over de rug doet lopen.
’99 Shades Of Crazy’ van This River (2013) is de eerste van de vele nummers waarbij het lijf maar moeilijk stil blijft, ook Mofro geeft hun visite kaartje af met hun strakke ‘wall of sound’. Zach Gilbert geeft een snerpende solo weg maar blijft daarbij jammer genoeg bijna in de coulissen staan. Een groot verschil met zijn voorganger Andrew Trube die heel goed met zijn toehoorders via de snaren wist te communiceren.
Toch merk ik dat J.J.’s stem nog wat moet opwarmen, herhaaldelijk moet ik mij buigen naar het geluid van de geluidsboxen.
De inzet van ‘Brighter Days’ wekt enige wrevel bij de frontman, zijn stem blijft een beetje achter maar na het delen van zijn verdriet dat in de orkaan Matthew zijn hele huis van de aardbodem is weggevaagd maar zijn kippen ok zijn, lijkt het of de volumeknop van de stembanden weer op high power staan, wat een strot heeft deze zanger toch! Natuurlijk komt ook ‘Country Ghetto’ voorbij maar ook een nieuw nummer ‘News’ over de deprimerende berichtgevingen die ons iedere dag ten deel vallen.
‘Every Minute’ kampt weer met door het gevoelige intro doorouwehoerende bezoekers, zij worden gelukkig steeds vaker terechtgewezen door andere toehoorders zodat we toch nog kunnen genieten van een prachtige solo van trompettist Marcus Parsley. Als de blazerssectie ‘af gaat’ krijgen we een rap-achtige song voorgeschoteld ‘Junior’ of zoals de titel voluit luidt ‘How Junior Got His Head Put Out’ over een avondje uit dat in het zuiden van Florida zomaar een fatale afloop kan hebben.
Als de fans de eerste blues-harp tonen van ‘Loochloosa’ horen weet J.J. dat hij mag gaan genieten van een bijna uitverkochte zaal vol meezingende bezoekers, J.J. kan zijn glimlach maar moeilijk de baas; hij geniet hiervan. Was het eerder een verrassing voor hem dat in Parijs ook alle toeschouwers zijn songs konden meezingen in Amsterdam is het niet anders.
Als J.J. Grey het funky intro speelt van ‘What You’re Looking For’ (Orange Blossoms 2009), overigens nog steeds op de Paul Reed Smith gitaar hier met behulp van de pedal-train, gaan de toeschouwers ook hierbij los maar dan als gepassioneerde dansers. ‘Everything Good Is Bad’ en ‘Every Thing Is A Song’ met de prachtige melodielijn voor de blazers staan ook op de set-list van de show in de Melkweg. Het sexy nummer ‘Lazy Fo Acre’ (Blackwater 2001) beter bekend als ‘Slow Lazy Summer’ huist een heerlijke pianosolo van Eric Brigmond maar ook funky riffs van Zach Gilbert.
Met de introductie dat John Junior’s familie lijkt op de “United Colors of Benetton – West Indies, Indian, European” zet hij ‘Ho Cake’ in. Een nummer over de kookkunsten van zijn oma; toch wel een van mijn favoriete meegalmers. Maar ondertussen blijf ik me ervan bewust dat John Junior wel een stel klassebak muzikanten achter zich heeft staan, stuk voor stuk zijn ze onmisbaar om deze sound neer te kunnen zetten en zijn mede verantwoordelijk voor het succes wat deze band wereldwijd heeft. Dat J.J. Grey geen tijd voor encores heeft gekregen vanavond wordt slim omzeild door gewoon de encores direct aan de reguliere set vast te plakken.
Een van die encores is het naar mijn smaak noemenswaardige nummer ‘The Sun Is Shining Down’ (Country Ghetto 2007) beter bekend als ‘Glory Hallelujah’. Alweer lijkt zijn vocale bereik een treetje hoger en intenser. Het nummer handelt over het laatste gesprek wat John J.’s oma en opa hadden op weg naar het ziekenhuis waar bij aankomst helaas bleek dat zijn grootvader overleden was. Weer loopt de frontman vol emotie het podium af, in het interview dat ik met de frontman na afloop had hoor ik dat de emotie getriggerd wordt doordat alle akkoorden op hun best uitgevoerd worden en op hun plaats vallen.
De tweede encore is tevens het allerlaatste nummer, de titeltrack van het jongste album van J.J. Grey & Mofro, ‘Ol’ Glory’.
Tijdens dit nummer lijkt hij kracht te hebben opgedaan en spuwt hij bijna de woorden de zaal in. Zijn publiek kan er geen genoeg van krijgen, ze willen meer maar het spoorboekje van de Melkweg is onverbiddelijk; het zit erop. De bijna 1500 bezoekers van de Melkweg zijn getuige van een goede opgebouwde anderhalf uur durende set waarin oud en nieuw werk elkaar evenwichtig afwisselden.
Ook hier in de Melkweg heeft J.J. Grey de kennismakers weten te verbluffen zoals hij ons op 17 november 2012 verblufte toen wij J.J. voor het eerst live zagen optreden in People’s Place – Amsterdam.
Uw verslaggevers van TBA? sluiten deze avond in stijl af in het café van de nabij gelegen Stadsschouwburg, onder het genot van een koffie met een Dudoktaartje zitten we nog even BN-ers (Halina Rijn, Gijs Scholten van Aschat, Ramsey Nasr en Robert de Hoog) te kijken, de cast van Toneel Groep Amsterdam heeft net haar toneelstuk ‘Husband & Wives’ afgerond. Wij ronden de avond/nacht ook af, rond kwart voor een zoeken wij onze heilige koe in de parkeergarage weer op. Het was een mooie avond afgesloten met een bijzonder interview met een zeer aimabele J.J. Grey. Lees later het interview ook hier op uw on-line muziekmagazine The Blues Alone?
Wij van TBA? danken de p.r. van de Melkweg voor hun gastvrijheid en hopen dat zij nog vaker artiesten van dit statuur in hun venue mogen programmeren. Ook danken wij de International Product Manager van het Mascot Label Group voor het mogelijk maken van het interview (volgt).