Het derde Roots In The Park festival vond plaats in Utrecht op 2 Juli 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
De openers van het derde Roots In The Park festival in het Julianapark van Utrecht zijn een Brits duo die als My Darling Clementine de komende drie kwartier het podium bemant. Michael Weston King en Lou Dalgleish die samen My Darling Clementine vormen is de 21ste eeuw uivoering van het duo Cash/Carter of George Jones en eega Tammy Wynette of Graham Parsons en Emmylou Harris van de zestiger/zeventiger jaren van de vorige eeuw. Zij blazen het countryduet nieuw leven in.
De twee hebben onafhankelijk van elkaar een impressionante staat van dienst, Townes van Zandt nam King’s nummer ‘Riding the Range’ op en Lou was zangeres bij Brian Ferry. Zo’n zes jaar geleden echter besloot het echtpaar na tien jaar huwelijk dat het tijd was om samen ‘on the road’ te gaan.
We zien Alan Cook op pedal-steel en mandoline, Marty Carter bespeelt de up-right bass. Hun album ‘The Reconciliation?’ uit 2015 werd zeer goed ontvangen in de media, eens kijken of My Darling Clementine deze lovende recensies ook live waar kan maken. Het eerste nummer dat zij brengen is een politiek statement na de verontrustende uitkomst van het Britse referendum ‘Pledging My Time’ van Bob Dylan, hierin wordt ik meteen gegrepen door de mooie stemcombi van dit echtpaar. Het tweede nummer ‘Going Back To Memphis’ neemt me mee terug naar het Memphis van vroeger, nog zo’n fijne song is zelfs geïnspireerd op het Rotterdamse Golden Tulip Hotel ‘Friday Night At The Tulip Hotel’ of wat te denken van de hommage aan Dan Pann ‘Our Race Is Run’?
Maar ook het up-tempo ‘Leave The Good Book On The Shelf’ is weer een prachtig eigen werk waarin ook Alan Cook’s werk op pedal-steel mij zeer kan behagen.
My Darling Clementine bewijst een heerlijk begin van een zonnig Roots In The Park te zijn.
De leden van Giant Tiger Hooch zijn geen onbekenden voor de verslaggevers van The Blues Alone? en dus weten we al vooraf dat het optreden hier weleens een feestje zou kunnen worden. Inmiddels heeft de band alweer twee albums op hun naam geschreven waarvan de laatst uitgebrachte ‘PANDA!PANDA!PANDA!’ anno 2016 de Amsterdammers veel optredens oplevert. Deze band uit de stal van Cool Buzz brengen een een soort van indie-pop met invloeden uit de blues, soms een Dylanesque sound maar ook songs die aan CCR doen denken.
Jorrit Makkinga is de grote (hij is 2 meter 2) geweldenaar op de gitaar, Herman Ypma is de nieuwe drummer, Simon Zijlstra bespeelt de bass en de frontman/zanger/gitarist is de linkshandige Jeroen Ligter.
Hoffelijk vraagt frontman Jeroen een applaus voor Sjef Atmer die met “dicht geknepen billen” m.b.t. de weersverwachting deze zaterdag inging. Dit setje van TBA? vinden PANDA!PANDA!PANDA! een lekkere schijf, het optreden op Ribs & Blues 2014 vonden wij toen ook al veelbelovend, houd ik van deze ‘Mavericks’ en het vintage gitaar geluid top maar wat ik vandaag op RITP podium gade sla maakt hun eigen verzonnen bijnaam voor de band “de blamage” meer dan waar. Oud VPRO radiopresentator Jaap Boots onze M.C. van deze derde editie van RITP kondigde hen al aan als een zooitje ongeregeld maar helaas kan ik mij deze keer een klein beetje vinden in zijn woorden.
Ik schreef in het verslag van 2014 het volgende – Een stel goede muzikanten die samen als Giant Tiger Hooch ongetwijfeld een veel gevraagde band zal worden indien zij hun optredens iets professioneler zouden aanpakken – is jammer genoeg nog steeds toepasselijk. Ook gast en op het voorgenoemde schijfje te horen zangeres Lisa Gritter kan hier geen verandering meer in brengen. Jammer, want nogmaals ik houd van hun sound en heb deze mannen een betere set zien weggeven.
Het volgende uur is gereserveerd voor een muzikant van ‘down-under’ Australië, C.W. Stoneking brengt een mix van traditionele blues- en jazzmuziek van de twintiger en dertiger jaren gecombineerd met gospel, country en hillbilly. Hijzelf noemt het ‘Rock ‘n Gospel Dancehall Blues’. Inmiddels is C. W. Stoneking alom bekend door zijn optredens bij Jools Holland’s BBC muziekprogramma Later en in Nederland bij het VPRO programma Vrije Geluiden; hij trad op door heel ons land en stond zelfs al op Lowlands.
Na zijn eerste album ‘Hokum King’ (red: Hokum is een 19e eeuwse stijl van komische klucht, gesproken of gezongen, gemaskeerd in gewaagde insinuaties en onzin) heeft C.W. zijn fifties gitaren en banjo verwisseld voor een electrische Gretch gitaar wat te horen op zijn meest recente album ‘Gon’ Boogaloo’. C.W. Stoneking heeft een lispeltje en soms klinkt het of hij al een aantal alcoholische versnaperingen genuttigd heeft – wat overigens niet zo is – maar zijn bijna dronken stemgeluid klinkt ook als was hij het love-child van Tom Waits en Steve Earle. Stoneking wordt op RITP bijgestaan door een ‘all female band’.
De ritme-sectie bestaat uit twee Amerikaanse dames, Jessica Lee Wilkes op bass uit Kentucky en op de drumms Kendra ‘Killykill’ Kilkuskie uit Hawaiï.
Op bariton sax zien we de Britse ‘Moist’ Paula Henderson. Een optreden waarin de Aussie in de ‘wetlands’ van het Julianapark perfect de southern feel van de beginjaren twintig van de vorige eeuw weet neer te zetten.
‘Get On The Floor’ maakt dat ik niet meer in de meegebrachte vouwstoel kan blijven zitten, de opvolger ‘Tomorrow Gon’ Be Too Late’ is er nog zo een waar ik bij tijd en wijle aan Little Richard maar ook aan Fats Domino moet denken. Mijn heupen gaan heen en weer op het ritmische ‘The Thing I Done’ en met ‘I’m The Jungle Man’ krijgt hij de zangers uit het publiek mee. Laatste nummer van de set is de titeltrack van ‘Gon’ Boogaloo’. Bijzonder en geweldig tegelijk!
Tijdens de pauzes en ombouwen van het podium heeft Roots in the Park deze derde editie wederom gekozen het, nog steeds toestromende, publiek te vermaken met muziek van échte plaatjes, de 45 toeren plaatjes uit de vijtiger en zestiger jaren, die worden gedraaid door niemand minder dan DJ Miss (Bianca) Twist bekend o.a. van haar optreden op North Sea Jazz maar ook DJ Moonshine die alleen 78-toeren platen draait hier in het Utrechtse, die platen worden op een heuse 78-toeren platenspeler gedraaid en van de uit die tijd daterende zwarte muzikanten.
Happy hour wordt luister bijgezet door Hurray For The Riff Raff. HFTRR is een Americana band rond de Puerto Ricaanse frontvrouw de 28-jarige Alynda Lee Segarra die opgroeide in de New Yorkse Bronx. Via een omweg, California, kwam deze dame op haar zeventiende in New Orleans terecht waar zij zich verder ontwikkelde tot singer/songwriter en zich een mooi gezelchap muzikanten om zich heen wist te verzamelen.
Nadat HFTRR in hun thuisland een graag geziene band is geworden is nu het doel Europa te veroveren. De band opent met ‘End Of The Line’ een nummer van het meest recente en succesvolle album ‘Small Town Heroes’ waarin Alynda Lee Segarra niet alleen de vocals en de akoestische gitaar voor haar rekening neemt maar ook een fijne deun uit de blues-harp weet te krijgen.
Ik ben met stomheid geslagen, haar stemgeluid is zó ongelofelijk helder er is überhaupt geen sprake van verloren geluid (hulde aan de soundman!), haar stem doet mij denken aan Loretta Lynn maar ook aan Mary Gauthier door haar manier van intonatie. Het publiek op dit RITP krijgt een primeurtje in de vorm van ‘Life To Save’ van het nieuwe album maar ook het nummer ‘The Body Electric’ is een prachtige song, deze ballad gaat over het Cash nummer ‘Delia’s Gone’ het couplet “Oh, and tell me what’s a man with a rifle in his hand – Gonna do for a world that’s so sick and sad? – Tell me what’s a man with a rifle in his hand -Gonna do for a world that’s so gone mad? – blijkt helaas heden ten dage nog steeds actueel in de VS. ‘Blue Ridge Mountain’ door Alynda geschreven met Woody Guthrie in gedachten is een wat vrolijker nummer met een Ierse invloed door gebruik van viool.
Over-all raken de songs mij, HFTRR een intrigerend muziekaal gezelschap met een frontvrouw om respect voor te hebben want Alynda Lee Segarra maakt haar tatoeage op de knokkels ‘Song Bird’ méér dan waar, zij draagt deze band met verve. HFTRR kan de volgende keer als zij weer in Nederland of België optreden ook weer rekenen op deze afvaardiging van TBA?.
Texaan Ryan Bingham is zo’n muzikant die al een tijdje op ons verlanglijstje staat om live te zien optreden. Het plan om zijn optreden in de Brusselse AB bij te wonen ging op laatste moment niet door.
Ryan Bingham heeft zo’n stem met een randje en de trouwe lezer van TBA? weet dat ik daar het meest van houd. Bingham’s stem wordt vaak vergeleken met die van Springsteen, een jonge Tom Waits en zelfs met die van Townes van Zandt. Is het toeval of ben ik gewoon trouw aan dit geluid? Deze drie voorgenoemden staan al jaren in mijn top tien van zangers/muzikanten.
Ryan Bingham en zijn bandleden brengen country-rock en Americana, de release van debuutalbum Mescalito uit 2007 betekende zijn doorbraak in de VS. Ook boekte hij succes met met de song ‘The Weary Kind’ dat als soundtrack voor de speelfilm Crazy Heart in 2010 werd gekozen, hiermee won Bingham zelfs een aantal awards en een heuse Oscar. Zijn fysiek kan ook op awards rekenen maar dan van de aanwezige dames, jong en ouder, die zich vandaag op deze zonnige namiddag in het Julianapark verdringen vooraan het podium. ‘Stunner’, gitarist, zanger en zelfs acteur in ‘A Country Called Home’.
Bingham wordt vandaag vergezeld door Daniel Sproul op gitaar en Richard Bowden op viool.
Geen drumms? Nee, geen drumms.
Ook al begint de set met een kleine 25 minuten vertraging door een geluidsprobleem dit blijkt al snel vergeten bij het eerste nummer wat dit trio ten gehore brengt, een ingetogen ballad compleet met blues-harp op beugel. Al gelang de set blijkt maar weer eens dat een ritmesectie niet noodzakelijkerwijs een band tot band maakt, zó klinken zonder drumms is van GROTE klasse. We missen hen in het geheel niet.
Mooie liedjes met dat mooie laidback country geluid. Dit setje van TBA? wordt verrast met de cover van ‘Dublin Blues’ van de recentelijke overleden Guy Clark maar Townes van Zandt wordt ook geëerd met een rokende cover van ‘White Freightliner Blues’. Ryan Bingham is een blijvertje!
De bijna 65 jarige bluesman Kevin Moore a.k.a. Keb’ Mo’ houdt zich al jaren bij zijn leest en blijft doen waar hij goed in is, de man laat zich niet leiden door trends maar brengt al jaren zijn onvervalste blues over heel de wereld aan de man. Deze aimabele Amerikaan grossiert in awards en schreef een twaalftal cd’s op zijn naam. Keb’ Mo’ zagen wij al eens, 21 jaar geleden in de Paulus Potterzaal om precies te zijn, in het tijdperk van de analoge fotografie, een tijdperk waarin er nog maar een handjevol fotografen voor een podium stonden.
Keb’ Mo’ heeft ook vandaag weer zijn vaste begeleiders meegebracht; linkshandige bassist Stan Sargeant, drummer Casey Wasner en Mike Hicks op de toetsen.
Het optreden is een verzameling van ouder werk zoals ‘Suitcase’ van het gelijknamige album uit 2006 waarmee de set geopend wordt en waarbij het publiek meteen kennis kan maken met de slide kwaliteiten van de man op de resonator gitaar maar ook ‘Am I Wrong’ van het Keb’ Mo’ album uit 1994 waarbij de snaren onder de beroering van zijn handen meezingen roept prettige herinneringen bij mij op.
Maar we horen ook nieuwer werk zoals ‘The Worst Is Yet To Come’ en het vrolijke ‘The Old Me Better’ beiden van het album 2014 ‘Bluesamericana’ maar ook in het ‘verbluezen’ van covers is Keb’ Mo’ een meester zoals de cover van Sly & The Family Stone’s ‘Everyday People’ is wat mij betreft een winnaar.
We willen een encore maar Jaap Boots is onverbiddelijk er is geen tijd, het podium moet klaargemaakt worden voor de volgende en tevens laatste band van dit wederom zéér geslaagde Roots In The Park.
Blackberry Smoke is ook weer zo’n band die dit setje van TBA? nog nooit live mochten aanschouwen.
Vele blues-brothers en -sisters bleven deze band steeds bij ons aanbevelen; sommige van hen zijn speciaal vanuit het zuiden des lands afgereisd om ook dít optreden bij te wonen. Nu is het dan eindelijk zover; Blackberry Smoke – inclusief eigen decor – zijn de afsluiters van dit succesvolle en sympathieke Roots In The Park. Deze band, die hier in Utrecht hun 3 weekse Europese tour afsluit, is afkomstig uit Atlanta en speelt Southern blues-rock in de stijl van de Allman Brothers en ZZ Top, bij ZZ Top en Lynyrd Skynyrd stond de band zelfs in het voorprogramma. De mannen, die alweer een kleine 20 jaar op de bühne staan, lijken zo weggelopen uit de seventies met lange haren en hun countryrock kledingstijl.
De leden van Blackberry Smoke hebben ondanks hun leeftijd toch een conservatieve benadering van southern rock, lekker gemixt met soul en bluegrass. Hun 2015 album ‘Holding All The Roses’ leverde Blackberry Smoke zelfs een eerste plaats in de Billboard Country Album Charts op. Mij is door mijn vrienden uit het zuiden altijd verteld dat de band op het podium nóg beter is dan op het vinyl. Eens kijken of ook ik als een Blackberry Smoke discipel het terrein van het Julianapark zal verlaten.
Frontman/zanger/gitarist Charlie Starr ziet zich omringd door drummer Brit Turner, Richard Turner op bass en vocals, op gitaar en vocals Paul Jackson en op toetsen Brandon Still.
Opener ‘Fire In The Hole’, opvolger ‘Six Ways To Sunday’ (The Whippoorwill 2012) en ‘Rock And Roll Again’ van Holding All The Roses uit 2015 zijn krachtig en hun trouwe fan-base uit Nederland én België zingen alles woordelijk mee. Zo ook staat er tweehonderd man publiek het chorus van ‘Up In Smoke’ op aangeven van frontman Charlie Starr mee te galmen.
Aan voorlaatste gast Keb’ Mo’ wordt ‘I Ain’t Got The Blues Anymore’ opgedragen. Een mooie display dat Blackberry Smoke ook mooie ingetogen liedjes kan brengen met een overdonderende harmony singing van de drie vocalisten – Charlie, Paul en Richard – van de band. De band Blackberry Smoke staat als een huis, de (b)aardige mannen zijn stuk voor stuk zeer goede muzikanten, Blackberry Smoke is zéker een aanrader voor wie van Southern blues-rock houdt! Wij zullen de band nog heel lang tegen gaan komen op de diverse festival podia.
The Blues Alone? bedankt Rock ‘n Roots Concerts voor de gastvrijheid, MC Jaap Boots voor de introducties doorspekt met kleine weetjes en alle vrijwilligers van de derde editie van Roots in the Park die evenementen zoals deze mogelijk blijven maken. De geluidsman voor het gewéldige geluid, de programmeurs voor de diversiteit, de DJ’s Miss Twist en Moonshine voor de stemmingsverhogende intermezzo’s.
Graag is The Blue Alone? bij de vierde editie van RITP weer van de partij.
