Vrijdagavond 26 Juni zijn de reporter Nicolette Johns en fotograaf José Gallois van uw on-line muziek magazine The Blues Alone? weer te gast in de North Sea Jazz Club te Amsterdam voor het optreden van Allen Toussaint!
Deze keer waren wij helaas niet in de mogelijkheid het concert te combineren met het voorafgaande diner in dezelfde club maar velen, zo blijkt bij binnenkomst, hebben wél voor deze mogelijkheid gekozen. De tafeltjes staan zélfs tot op het gedeelte van de club waar de bar gesitueerd is, een uitverkocht huis. Geen wonder als ik u vertel om welke muzikant deze avond zal draaien….. Allen Toussaint geeft samen met een trio zijn enige concert in Nederland.
Na de verwelkoming door Johan Derksen en het pluggen voor zijn ‘Lijstje van Johan‘ zoals de bluesconcert-reeks in deze club genoemd wordt introduceert Johan Derksen de ’eminence grise’ van de Nawlins Piano Rhythm & Blues. De 77 jarige Toussaint verschijnt in een opvallende outfit met in het kielzog zijn trio bestaande uit drummer Herman LeBeaux, bassist Ronald Guerin en Renard Poché gitarist. Al bij de eerste akkoorden van ‘Happiness’ verstilt geleidelijk het geluid van bestek die de borden raken. Elegant raken zijn oude vingers het ‘ebony & ivory’ van de Yamaha vleugel. Allen Toussaint, purist, oogt zichzelf, is relaxed, dit is wat hij over de hele wereld gewend is te doen. Beroemde of minder beroemde clubs, zalen en festival podia betreden en de zaal met zijn muziek en charisma omtoveren tot een club in de Crescent City of New Orleans.
Het tweede nummer ‘A New Orleans Thing’ heeft dat geweldige NOLA ritme, soepel door Herman LeBeaux neergelegd op de drumms. Allen Toussaint, de man die kan terug kijken op een halve eeuw musiceren. speelde met vele grote namen waarvan zoals bijv. Etta James, Fats Domino, Dr. John maar ook Elvis Costello en Joe Cocker kan ook terug kijken op een carrière als producent en acteur (HBO-serie Treme). Tijdens ‘Old School’ maken we kennis met de virtuositeit van de gitarist van het trio, de op blote voeten spelende Renard Poché, wàt een solo geeft deze man zo in het begin van de set weg….. De slow-blues ‘From Beale Street to Broadway’ handelt natuurlijk over de recent overleden B.B. King waarmee Allen Toussaint zijn respect voor B.B. King toont. ‘Big Chief’, een nummer over de Mardi Gras Indianen, is dé gelegenheid om zich van de pailletten jas te ontdoen en het vrolijk gekleurde hemd met de muzikale bretels te bevrijden…..want feeling voor show heeft deze Allen Toussaint wel.
Als ‘St. James Infirmary’ ingezet wordt wacht ons een zeer speciale uitvoering waarbij drummer Herman LeBeaux het ritme slechts op het lichaam slaat, de benen en de borst, ondertussen zoekt de gitarist op de blote voetjes Renard Poché de rand van het podium en ook bassist Ronald Guerin krijgt zijn solo, hij plukt en slaat alsof zijn leven ervan afhangt, oef wat is dit allemaal van hoog niveau heren! De bassist blijkt ook zanger als hij ‘Get Out My Life Woman’ zingt, ook bekend van Paul Butterfield en zelfs op de plaat (Revolution) gezet door het Nederlandse Q65! Natuurlijk krijgen we ook de door de Pointer Sisters tot wereldhit gezongen ‘Yes We Can Can’ te horen. Gitarist Renard Poché trakteert ons ook op een blaaspartij op 2 blokfluiten tegelijk (!) en op de dwarsfluit; dames en heren lezers van TBA? dit is wat men een multi instrumentalist noemt. Nóg een verrassing, niet in het minst voor de man in kwestie zelf, is de uitnodiging aan Eric-Jan Overbeek beter bekend als Mr. Boogie Woogie om een samen een boogie op de piano te spelen. De man, bijna onherkenbaar zonder zijn karakteristieke hoed, kan een grijns van oor tot oor niet onderdrukken. Gebroederlijk zitten de ‘aces of keys’ samen op de pianokruk ondertussen een heerlijke boogie op de ‘black & whites’ spelend.
Allen Toussaint zorgt dat de set een aaneenrijging van herkenning wordt want hoeveel songs de maestro de North Sea Jazz Club in slingert er is altijd wel een fan te vinden die opveert na het horen van de eerste klanken. Allen Toussaint‘s herinneringen aan zijn jeugd, familiebezoek op het platteland van Louisiana, een zwoele avond op de veranda en zijn Creoolse dialect zijn de inleiding van het laatste nummer van de set-list, het alom bekende ‘Southern Nights’ wat overigens voor Glen Campbell, wie kent hem niet?, een hit bleek. De ‘suave’ heer Allen Toussaint verlaat (voorzichtig) handenschuddend met zijn fans het podium, de 5 minuten scandering voor een toegift wordt helaas genegeerd. Wij van TBA? hebben in het Amsterdamse onze eigen ‘southern night’ mogen beleven; we danken de North Sea Jazz Club voor hun gastvrijheid en goede zorgen.
