Hippies, Hipsters & Soul Knakkers @ Roots in the Park 2015

Roots in the Park vond plaats op zaterdag 27 juni 2015 in het Juliana Park in Utrecht. Tekst door Nicolette Johns met filmpjes van Walter Wouters en foto’s van José Gallois.
Een klein kwartier voor tijd arriveren reporter en fotograaf van uw on-line muziek site The Blues Alone? aan de poort van het festivalterrein in het Utrechtse Juliana park. Eenmaal door de security gecheckt op glas en/of sterke drank bezit doemt er een mooi terrein voor ons op met zélfs een heuveltje waarop ‘bekenden’ van dit festival meteen hun ‘kamp’ opslaan. Blijkbaar een gewilde en goede spot op het terrein met pérfect zicht op het podium. De relaxte sfeer wordt meteen duidelijk als de bezoekers zich op de meegebrachte plaids en vouwstoeltjes installeren. De stands met diverse versnaperingen zijn mooi als een cirkel rondom de weide gesitueerd, zo te zien gaan we aan niets tekort komen hier op Roots in the Park. De gele rakker aan de hemel brandt al lekker, het belooft, i.t.t. eerdere berichten die week, een mooie dag te gaan worden en daar zal de gevarieerde line-up van de 2e editie zéker debet aan zijn.

Herman Brock Jr.
De eerste set wordt verzorgd door Herman Brock Jr. en zijn Brockettes, Liesbeth (Lizz) Sprangers (vocals en upright bass) en Geertje van den Berg (vocals/autoharp/gitaar/mandoline). Deze band rondom linkshandige gitarist/singer-songwriter Herman Brock Jr. timmert behoorlijk aan de weg met hun mix van Americana, Outlaw Country en Bluegrass muziek. Hun CD ‘The Old World’ zorgde voor zoveel lovende recensies van de toonaangevende media dat een optreden in het VPRO tv-programma Vrije Geluiden onvermijdelijk bleek. De band zal in Utrecht de ‘early birds’ verblijden met hun optreden, later dezelfde dag staan zij, op de terugweg naar ‘Hometown’ (ook een nummer op ‘Old Country’) Terneuzen, óók nog eens op het Pijnackerplein Bluegrass festival in Rotterdam. Wij van TBA? zijn speciaal om onze nieuwsgierigheid naar Herman Brock Jr. & the Brockettes te stillen naar Roots in the Park afgereisd. Voor deze gelegenheid heeft Herman Jr., om ons versteld te doen staan, óók nog Charlotte Saelmakers op viool en op banjo Pieter Cras (beiden Antwerpen) naar Utrecht meegenomen. En versteld staan we zeker, wàt een power, energie en opmerkelijke sound heeft deze band! Al direct bij het openingsnummer ‘Harvest Time’ krijgen alle musici achtereenvolgens hun moment, zo begint Pieter de banjo waarna Geertje de mandoline bespeelt, gevolgd door Charlotte op de viool, Herman Jr. zelf op de gitaar en Liesbeth de contrabas. Heerlijk te zien hoe deze mensen genieten van het samen musiceren. We horen ook eigen nummers van de hand van Herman Jr. zoals ‘Baby Sue’  en ‘Diversity’. Authenticiteit ten top rond 1 microfoon, prachtige close-harmony zang, goede stemkwaliteit én taalbeheersing van front-man Herman Brock Jr. ; musici die ieder hun vak verstaan. Diezelfde authenticiteit van 1 microfoon heeft helaas ook een schaduwzijde…….sóms genereert het wat geluidverlies bij de zangpartijen. Tijdens een openlucht festival gun ik graag ieder lid van de Herman Brock Band een eigen microfoon maar dan wel zo’n mooie retro gestylde als deze meegenomen naar Utrecht! Zo’n uurtje van up-lifting music blijkt alweer snel voorbij als Herman Brock Jr. en zijn Brockettes alweer het laatste nummer aankondigen en ons een boodschap mee geven met de vertolking van ‘Live Your Life To The Limit’, to the limit inderdaad en zélfs erover blijkt als Herman Jr.  zichzelf zó geeft op de gitaar dat hij dit nummer met slechts 5 snaren resterend moet afsluiten. Concluderend kunnen we zeggen dat het geen wonder is dat deze band ‘hot’ is in het circuit van de roots-muziek,  zó hot dat Herman Brock Jr. & the Brockettes ook in augustus op toonaangevend festival Lowlands geprogrammeerd staan. Herman Brock Jr. en zijn Brockettes gaat dat zien! Hier alvast een voorproefje in de vorm van een clip van mijn Belgische blues-brother Walter Wouters;  .
The Dirty Aces
Inmiddels zwelt het toeschouwersaantal steeds meer aan en dat is leuk voor de leden van eerste buitenlandse act van vandaag The Dirty Aces. Deze band, afkomstig uit de UK, staan al te trappelen om hun kersverse album ‘From the Basement’ (Mei 2015 bij V2 Records) live ten gehore te brengen voor het aanwezige, zéér gemengde, publiek. Zoals gezegd The Dirty Aces een Engelse band rondom zanger/blues-harpist Giles Robson, zijn band wordt gevormd door Filip Kozlowski op de gitaar, Tommy Hull op de bass en ‘Best British Blues Drummer Nominee 2012’ Simon Small (Jon Amor Blues Group) op de drumms. Volgens de aankondiging van onze MC van vandaag Jaap Boots (voorheen Radio 6 Shouting Boots en de JaBo Gumbo Show) krijgen we een mix van alternative-rock, garage-blues en rock ‘n roll te horen en te zien dus dat belooft wat! De band opent met een eigen werk getiteld ‘My Angels Might Die Too’ een werkje wat waarschijnlijk, gezien de titel, in een donkere periode van Giles‘ leven is geschreven. Nog meer eigen werk is het nummer ‘Anna Marie’ over zijn liefje toen hij in Chicago resideerde, hij in het noorden en zij in het westen van de ‘Windy City’. ‘The Girl I’m Talking About’ blijkt n.a.v. Giles‘ introductie ook wel als de ‘Na, Na, Na, Na’ song door het leven te gaan, een ‘earworm’ dus zo eentje die je niet meer uit je hoofd krijgt. Dat zal bij mij niet snel lukken want ik kan slechts onder de indruk raken van de kwaliteiten van Filip Kozlowski op de gitaar en Simon Small op de drumms, beiden spelen een top set maar zanger Giles Robson wordt óf getergd door de zenuwen óf zijn podiumpresentatie is altijd van deze kwaliteit. Zo verdrinken de lyrics van de nummers veelal doordat het niet kan worden afgemaakt omdat hij snel weer de mondharmonica aan de mond moet zetten, kortom het doet nogal rommelig aan allemaal. ‘Silver Birds of Mexico’ schreef Giles voor zijn broer die zijn hart aan en in Mexico verloor, een nobel gebaar om een song aan je broer te wijden vinden wij. Tóch haken wij van TBA? bij het laatste nummer van de set, een zéér up-tempo uitgevoerd ‘House of the Rising Sun’ voortijdig af om eens een rondje over het terrein te lopen en een de innerlijke mens eventjes te verwennen. Tijdens de pauzes en ombouwen van het podium heeft Roots in the Park ervoor gekozen de bezoekers te vermaken met muziek van échte plaatjes, de 45 toeren, die worden gedraaid door niemand minder dan DJ Miss (Bianca) Twist bekend o.a. van haar optreden op North Sea Jazz. Jan Donkers bekend van VPRO radio maar ook zeker als schrijver draait 33 toeren platen van country en America. Goed gekozen want zo worden we na deze adrenaline bom van The Dirty Aces weer in de juiste mind-set geplaatst door wat rustigere klanken.
Dayna Kurtz
De volgende act is volgens een aantal toeschouwers een riskante en gewaagde zet van de organisatie. Dayna Kurtz zal de toeschouwers samen met haar begeleider Robert Maché trakteren op een akoestische set. Al snel zien we weer andere gezichten om ons heen in het publiek, de ogen van deze en gene staan vol adoratie naar de ietwat grove uitziende vrouw op het podium…..zoals Jaap Boots in zijn introductie “in 2002 liep een boerin m’n studio binnen maar zij bleek een prinses toen ik haar hoorde zingen”. Jaap Boots heeft het bij het rechte eind, de dame in kwestie heeft een stem die biologeert, we luisteren naar een set die duidelijk gestoeld is op het idee ‘Less Is More’ . Dayna is van de (moeilijke) liefdes teksten, eerlijke teksten over het leven maar ook stevige kritische teksten zoals tot mijn favoriet gebombardeerde ‘Raise The Class’ over de “crazy bunch of Christians” , aldus Dayna in haar intro, die zich jarenlang tegen het homo-huwelijk hebben verzet maar wat één dag voor aanvang van Roots in the Park door de gehele VS legaal is geworden. Tekst als “if Jezus comes back he’ll be shaking his head” raken mij zo diep dat ik zélfs in deze hitte hoog het kippenvel op de armen krijg. Dayna Kurtz staat nù al bij mij in het rijtje van tekstschrijvers als Mary Gauthier en Nina Simone maar qua stemgeluid mag u Dayna zeker niet met voorgenoemde dames vergelijken. Haar stem is krachtig en soms ook weer broos en schuwt zij ook niet de hoge noot te raken. “This is for the bad girls” zegt Dayna als ze zingt “I’ve been bad since you left me, I look so good in bad” en geeft Robert Maché  zijn solo moment als ze zegt “Robert will tell you how bad I was” en tja Robert Maché laat ons met zijn snerpende gitaar voelen hoe slecht Dayna wel geweest moet zijn.Tijdens een tweetal nummers wordt Dayna Kurtz bijgestaan door een Nederlandse vriendin, ook al wil de dame eigenlijk liever anoniem blijven blijkens de afkondiging van Jaap Boots heb ik verstaan dat ze Vivian Boen heet. De dame zingt aller schoonst, een beetje ijle sound. Robert Maché is zo ongelofelijk ‘devoted’ aan de juiste sound van Dayna Kurtz dat hij weglaat waar het moet, aanzet waar het kan en soleert waar het impact heeft. ‘You Live Inside of Me’ en ‘Love Gets in the Way’ wat begint met de broze klanken van Dayna die zingt “I’ve made love with one eye on the door” zijn alweer de laatste nummers van de set. Wij van TBA? zijn de programmeurs van RITP dankbaar dat wij nu eindelijk eens met Dayna Kurtz mochten kennismaken, óók zijn wij het ademloos luisterende publiek dankbaar samen hebben we een set gezien van twee mensen die, beide duidelijk door het leven getekend, hun ziel aan ons blootgaven.
The James Hunter Six

Weer zo’n contrast met de voorgaande act op dit RITP wordt bewerkstelligd door de programmering van The James Hunter Six. Deze band zagen wij al eerder optreden op het North Sea Jazz Festival én in de intiemere setting van de North Sea Jazz club in Amsterdam. Alweer oogt James Hunter behoorlijk nerveus als hij zich, samen met zijn vaste bandleden, op het podium meldt. Drummer Jonathan Lee, Jason Wilson upright bass, Andrew Kingslow op de B3, Damian Hand en Lee Badau resp. tenor en bariton saxofoon en James zelf tekent voor de vocals en de gitaar. James Hunter wordt door ex werkgever Van Morrison betiteld als het best bewaarde geheim in de wereld van de soul en R & B. Inderdaad u leest het goed James Hunter maakte ooit deel uit van de band van Van Morrison, niet zomaar een gitarist/zanger dus die James! Dat het Amerikaanse label Daptone (o.a. Charles Bradley en Sharon Jones) The James Hunter Six oppikte is niet zo heel erg verwonderlijk gezien hun mix van blues, rhythm ‘n blues, soul, ska en rock ‘n roll. De band toert dan ook vrij regelmatig door de States waar James Hunter en zijn kompanen ook regelmatig in de studio te vinden zijn. Over James Hunter en zijn band kan ik kort zijn, wéér levert hij een goede set af met o.a. ‘Let the Monkey Ride’ volgens James zelf “a romantic song with a not so romantic title” de vertolking van het Five Royals’ nummer ‘Baby Don’t Do It’ en ‘Gypsy’ een “re-do” van Allen Toussaint‘s ‘Fortuneteller’ maar ook veel nieuwe nummers passeren de revue zoals ‘Good Times’ en ‘Stranded’ van het nog uit te brengen nieuwe album. Kortom voor James Hunter en zijn Six is RITP ook een soort try-out. We zijn nog getuige van wat capriolen met zijn gitaar, een show-case van zijn danspasjes en dan is de set alweer ten einde. Heerlijke band die James Hunter Six, een band die alwéér door hun optreden op RITP nieuwe fans erbij hebben gekregen.

Marc Broussard guest. Lisa Loïs

De volgende man die tegen vijf uur het podium zal opkomen hoeft zich niet ook druk te maken over zijn fan-base, deze is nog steeds groeiende. Mede door zijn tv-optreden in RTL Late Night staan er ineens heel veel jonge dames om mij heen, maar ook zijn fans van het eerste uur (2004) staan voor het RITP podium. Eerder dit jaar heeft u al verslagen (in de kerk of met J.J.Grey) van zijn optredens kunnen lezen op TBA? vandaag zal hij mét band aantreden Utrecht. De man die het volgende uur ons onder zal dompelen in ‘Southern Soul’ of zoals aangekondigd in ‘Bayou Soul’ heet Marc Broussard. Vandaag wordt Marc Broussard bijgestaan door vriend en landgenoot Chad Gilmore op drums, ook zien we net als in de Paradijskerk in Rotterdam dezelfde toetsenist Bas van den Heuvel, bassist (5-snaar) Baldwin Lucas (denk ik verstaan te hebben-correct me if I’m wrong) en Arie Storm (van o.a. Anouk) op de Fender Tele. Marc opent met ‘Real Good Thing’ en vervolgt met ‘Save Me’ “a winter lyrics song but we’re gonna play it anyway” beide nummers zorgen voor herkenning in het publiek en ik zie weer velen de nummers woordelijk mee zingen. Het prachtige ‘Men Ain’t Supposed To Cry dat hij schreef tijdens een lange reis naar Georgia, ‘Try Me’ maar ook Al Green‘s ‘Love and Happiness’ worden ook weer met verve vertolkt en worden beantwoord met ovationeel applaus. Maar ook ‘Weight of the World’ van het nieuwste album ‘A Life Worth Living’ zorgt voor een lekkere groove door het Julianapark in Utrecht. In ‘Shine’ zet lead-gitarist Arie Storm zich ook lekker op de kaart door fijn gitaarspel incluis de whammy bar/tremelo arm. Als de band op de pianist na het podium verlaat wacht ons een verrassing in de vorm van een gastoptreden van Lisa Loïs, die meteen de tongen in het publiek los maakt door haar geheel vernieuwde, afgeslankte look. Respect Girl! Marc Broussard zingt met haar, net als tijdens zijn tv-optreden bij Humberto Tan, het “likely the most depressing song ever written” ‘Another Day’. Ook deze song in de duet-uitvoering kan weer rekenen op een ovationeel applaus van de soul-knakkers in het publiek. Marc Broussard zal mede door zijn succesvolle optreden hier op RITP weer spoedig in de zalen van Nederland en België te spotten zijn.

Joanne Saw Taylor

Joanne Shaw Taylor is een bekende voor de reporters van TBA?, zij stond al op menig bluesfestival en uw schrijvende reporter vraagt zich af wat de jonge Britse hier op het RITP zal gaan brengen. We laten ons verrassen! De dame, ooit ontdekt door Dave Stewart (Eurythmics) heeft inmiddels al de hele wereld rondgereisd om haar muziek aan de man te brengen. Joanne Shaw Taylor weet dus waar Abraham dus mosterd vandaan haalt, nou ja dat zou je denken want ook hier in het Utrechtse Julianapark brengt ze nagenoeg dezelfde set als op de gangbare bluesfestivals. Jammer want dit is volgens mij dé gelegenheid te laten zien dat Joanne niet alleen het rock-blues genre meester is. De set is weer een aaneenrijging van lange solo’s en veel noten. Persoonlijk vind ik haar stemgeluid beter gezegd haar stembereik elke keer als ik haar zie/hoor behoorlijk inboeten; Joanne Shaw Taylor heeft al van nature een rauw en hees stemgeluid dus lijkt mij in haar geval enige stemoefeningen geen overbodige luxe. Joanne speelt vandaag op een nieuwe blonde Fender. Een gitaar waar ze, gezien haar blije blikken richting haar bassist klaarblijkelijk erg ingenomen is met het geluid van deze nieuwe aanwinst. Tóch kan Joanne Shaw Taylor de aandacht van dit gemengde publiek niet vasthouden want de menigte begint te schuifelen en behoorlijk wat toeschouwers lasten een drink c.q. eetmoment in. Joanne wordt ook hier op RITP weer begeleid door drummer Oliver Perry en bassist Tom Godlington, een prima band maar ook wij houden het tijdens haar vertolking van Frankie Miller’s  ‘Jealousy’ voor gezien.

Ben Miller Band

De volgende échte rootsband die aan mag treden heet de Ben Miller Band, voor uw reporters onbekend dus we gaan er met open vizier in. De band speelt een mix van Southern Rock, Country, Bluegrass en Delta BluesDe twee jongere heren, Ben Miller (vocals/gitaar/cigar-box/banjo/blues-harp) en Doug Dicharry (vocals/drumms/washboard/spoons/trombone/mandoline) zouden zo de kleinzonen van Seasick Steve kunnen zijn en de oudere heer Scott Leeper (wash-tube one string – rood waslijndraad – bass) lijkt de rust in het trio te garanderen. De mannen komen, leren we uit de introductie, uit Joplin Missouri en werden door Billy Gibbons (ZZ Top) ontdekt en mochten mee op tour als support-act. Tja, en zó gaat het soms in het leven……je krijgt als band een break of niet. Waarom deze uitspraak van uw reporter? De band is niet écht verrassend, wél voor het grote, hipster publiek maar niet voor de écht bluesfanaat want die zagen dit al eerder voorbij komen in de vorm van The North Mississippi Allstars. De set heeft een nagenoeg zelfde opbouw, elektronisch wash-board incluis. Enig verschil zijn de elektronische lepels en de trombone en de groene telefoonhoorn die als versterking van de blues-harp en voice-distortion functioneert. Begrijp me niet verkeerd het is een zeer entertainende en energieke set maar niet vernieuwend zoals men ons doet geloven. Ik ben gecharmeerd van de set en hun zelf geschreven songs, ‘Ghosts‘ is bijvoorbeeld zo’n nummer en ook de uitvoering van Charlie Patton’s High Sheriff, waarbij de mandoline voor het voetlicht gehaald wordt, kan mij wel bekoren. Een up-tempo versie van ‘Let the Circle Be Unbroken’ is ook een winnaar gezien de reacties van de hipsters rondom mij. Oók zijn we samen met de nog steeds aanzwellende menigte getuige van een fantastische bluesy uitvoering van ‘St. James Infirmary’,waarbij ik toch écht even moet slikken, de band sluit af met de Ben Miller versie van ‘Black Betty’ en alle hipsters zijn hip….de fotograaf en ik glimlachen……

John Hiatt & The Combo

Met een kleine vertraging is het tijd voor de man waarover velen bezoekers van RITP de hele dag al spreken; John Hiatt & the Combo zijn de afsluiters van dit tweede RITP. Tijdens de soundcheck oogt de 62 jarige John Hiatt fit, vrolijk, laid-back en blij. Dus…… dat belooft een mooi optreden te worden. Het feit dat John Hiatt uit een heel scala van songs kan kiezen kan hier slechts een mooier festijn van maken. Geen betere opener dan ‘Open Road’ denkbaar, al bij het eerste nummer staan de toeschouwers opeen gepakt voor het podium. Klaarblijkelijk zijn er toch nog op het laatste moment vele bezoekers bij gekomen die alleen gekomen zijn om John Hiatt te zien optreden. Heerlijk krachtig begin van de set! Dan brengt de charismatische John nog zo’n ‘golden oldie’ als hij ‘Perfectly Good Guitar’ inzet, al bij de eerste akkoorden gaat er een golf van herkenning door het publiek. De geoefende en oplettende luisteraar was tijdens dit nummer getuige van de songtekst “Too Much Revert, Yeah Fine” een aanwijzing aan John‘s sound-engineer; overigens perfect op de melodie gezongen. De magistrale Hiatt brengt niet alleen ouder werk maar ook werk van het in 2014 uitgebrachte album ‘Terms of My Surrender’ zoals ‘Face of God’ waarbij John‘s tekst en rauwe stemgeluid je confronteert met je ‘zijn’ op deze aardkloot. Mooi tijdens dit nummer zijn de klanken van de kleine akoestische bass van Dave Ranson, ik geniet! De set is een reis door verleden en heden want ook nu weer een klassieker; ‘Paper Thin’ (1988 – Slow Turning). Een klein intermezzo wordt ingelast om 2 fans van het eerste uur die vandaag hun dertig huwelijk vieren in gezelschap van 43 gasten te feliciteren; het stel is zichtbaar ‘heppie de peppie’ dat John Hiatt dit heuglijke feit memoreert. Dit rakelt herinneringen op…… John Hiatt , zichtbaar geëmotioneerd, refereert aan zijn allereerste optreden in Nederland alweer bijna 30 jaar geleden. Hoe hij verbaasd was dat er ook daadwerkelijk mensen op hem stonden te wachten in de grote zaal van Paradiso. Dat er publiek stond te wachten op hem was mede veroorzaakt door de volharding van een Nederlandse radio DJ. Dan worden de bandleden voorgesteld; The Combo bestaat uit Doug Lancio op gitaar en mandoline, op drums Kenneth Blevins, John‘s kompaan sinds 1989 Dave Ranson op de 4-snarige met plectrum bespeelde bass en de voor de aanwezige dames in het publiek de zeer interessant ogende Brandon Young die de backing-vocals op zich neemt maar hij reikt ook Doug Lancia steevast een in de goede toonsoort gestemde gitaar aan. TBA? reporters en het idolate publiek horen nog o.a. ”Cry Love‘, ‘Feels Like Rain’ , ‘Memphis in the Meantime’ en zonder af te gaan de encore ‘Have a Little Faith In Me’ en het hele publiek zingt gewillig mee. Hiatt bedankt het publiek met de woorden “Thank you, it’s been a great world” . Dat was het zéker John; even waren de reporters van TBA? in een ‘great world’. John Hiatt & The Combo was een waardige afluiter van een bijzonder, laid-back Root in the Park Festival; op naar de derde editie in 2016.
The Blues Alone? bedankt alle vrijwilligers van Roots in the Park die evenementen zoals deze mogelijk blijven maken, de programmeurs voor de diversiteit aan acts, MC Jaap Boots voor de introducties en vrolijke noot, de DJ’s Miss Twist en Jan Donkers voor de stemmingverhogende intermezzo’s. Graag is The Blue Alone? bij de volgende editie van RITP weer van de partij.

John Hiatt & The Combo

2 thoughts on “Hippies, Hipsters & Soul Knakkers @ Roots in the Park 2015”

  1. Prachtig verslag/foto,s!!! En lekker bij kunnen kletsen met de makers van deze prachtige reportage Nicolette en Josè.Het was mooi om dit prachtige duo in volle aktie te zien.
    Groetjes uit Zeeland

  2. We moesten er even op wachten, maar het verslag is dan ook zeer de moeite waard, evenals de prachtige foto’s.
    Dank hiervoor !

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: