Gezien en gehoord: Bonnie Raitt, The Slipstreamtour, in The Royal Albert Hall, Londen op 27 juni 2013. Review en foto’s door Ria Pronk met foto van Scott Newton (website www.bonnieraitt.com)
Jarenlang hoorden we weinig van Bonnie Raitt en leek het erop dat de 63-jarige Americana-queen van een welverdiend pensioen aan het genieten was. Tot in 2012 het album Slipstream ineens daar was. Slipstream kreeg lovende kritieken en een Grammy voor het beste Americana Album van 2012. Met dat gegeven in de achterzak werd een wereldtournee opgetuigd. De reeks concerten in Engeland wordt afgesloten in de mooiste concertzaal van Londen, The Royal Albert Hall. De zaal telt om precies te zijn 5.222 zitplaatsen. Op een enkel rood pluchen stoeltje na is de hele zaal gevuld. Er wordt ons op verschillende manieren, beleefd doch dringend, duidelijk gemaakt dat er geen foto’s gemaakt mogen worden.
Bonnie (zang en slidegitaar) komt met haar band, bestaande uit gitarist George Marinelli, drummer Ricky Fataar, bassist James Hutchinson en Mike Finnigan op toetsen. Die laatste heeft ook zo’n heerlijke Hammond B3 meegetorst. Het zijn allemaal niet de eerste de beste muzikanten. George is medeoprichter van The Range van Bruce Hornsby. Hutchinson heeft als studiomuzikant samengewerkt met de groten der popmuziek. Drummer Fataar heeft leuke dingen gedaan in Australië en speelde mee op een album van John Scofield. Van de staat van dienst van Mike Finnigan gaat ieder blueshart sneller kloppen. U kunt hem onder andere kennen van samenwerking met Taj Mahal, Etta James, Buddy Guy en Jimmi Hendrix.
Het concert gaat sterk van start. Used to rule the World staat direct als een huis evenals de Gerry Rafferty cover, Right down the line. De kwaliteit van de accommodatie komt echter het best tot zijn recht bij de akoestische nummers. De zaal is reusachtig, de sfeer intiem. Het podium is laag en je zou er zo naartoe kunnen lopen. Het publiek schroomt niet af en toe een superlatief de 
zaal in te sturen, waar Bonnie dan gevat en gepast op reageert. Vanavond passeren vooral de Slipstream- songs en onafwendbaar hits, als Thing called love en Can’t make you love me. Doorleefd, gemeend en virtuoos. Emotioneel als ik ben, heb ik regelmatig de tranen in de ogen staan. Bonnie op haar beurt is onder de indruk van de tot de nok gevulde zaal en het publiek dat iedere song ontvangt met applaus en gejuich, muisstil is tijdens de ballads en aan het eind van een liedje in extatisch gejuich uitbarst. Ze slaat regelmatig, vol ongeloof, haar handen voor de ogen: “I can’t hardly believe that you all came to see me’; I love you.”
De schrijvers en componisten van haar liedjes, de bandleden, haar moeder, haar huidige en verloren liefdes, iedereen krijgt de credits die hij of zij verdient in of met een song. En in de toegift krijgt ook het publiek een onverwacht cadeautje. Er mogen foto’s gemaakt worden. Ik had er al stiekem één gemaakt. Bonnie Raitt is te zien op zondag 14 juli a.s op North Sea Jazz Festival in Rotterdam.
