deel 2 in de serie “50 years Rolling Stones”
Op 12 juli 2012 is het precies 50 jaar geleden dat The Rolling Stones hun eerste optreden gaven in de Londense Marquee Club. En om dit te vieren willen we bij The Blues Alone? die voorbije 50 jaren nog eens kort belichten. Met name voor diegenen die het allemaal al weer vergeten waren of het niet eens hebben meegemaakt. We gaan het niet zozeer hebben over de sex en de drugs, maar meer over de Rock ‘n Roll. Ze zijn immers nog steeds “The Greatest Rock ‘n Roll Band In The World? Lees ook deel 1: ’62-’67 …. Making Fame!
Na de release van “Their Satanic Majesties Request” besluit de band om terug te gaan naar hun muzikale ‘roots’. Jimmy Miller, tot dan toe bekend van Traffic, wordt als producer aangenomen. Hij vervangt Andrew Loog Oldham. Met Jimmy Miller zouden de Stones hun meest succesvolle periode ingaan. Bill Wyman vertelt over deze periode: “I think that everybody knew that we had to get back to our roots, you know, and start over. That’s why we got Jimmy Miller as a
producer and came out with Beggars Banquet and those kinds of albums after, which was reverting back and getting more guts – which is what the Stones are all about.”
Het eerste product van deze revival is “Jumping Jack Flash” een hard rock-nummer van de zelfde klasse als “Satisfaction”. Het wordt uitgebracht in mei 1968 en is eén van de eerste in een serie van ‘warhorses’, hitsongs die in elke tour in de jaren erna zouden worden gespeeld. “Jumping Jack Flash” zou geinspireerd zijn door een tuinman van Keith Richards, Jack Dyer. Bill Wyman claimt de oorspronkelijk riff te hebben verzonnen op een orgel, maar heeft daar nooit credits voor gekregen. Jagger stelde in ’95 in een interview in Rollin’ Stone dat het nummer geboren is “out of all the acid of Satanic Majesties. It’s about having a hard time and getting out. Just a metaphor for getting out of all the acid things.“.
Eind ’68 wordt de eerste in een reeks van legendarische Stones-albums uitgebracht: Beggar’s Banquet, met daarin “Sympathy for the Devil” en “Street Fighting Man“. Beide songs zijn controversieel, politiek geladen, 
maar tegelijkertijd ijzersterke rock-songs. Waar ‘Sympathy’ de weerzinwekkende wreedheden uit de menselijke geschiedenis adresseert, behandelt “Street Fighting Man” de actualiteit, de studentenrellen in Parijs in 1968. Maar ‘Beggar’s’ bevat nog veel meer moois, van rauwe slow-blues van “Parachute Woman” tot de humoristische ondertoon van countrysongs als “Dear Doctor” en “Factory Girl“. Maar de mooiste verborgen gems van dit album zijn toch “No Expectations“met Brian Jones op slide-gitaar (Jagger: “That was the last time I remember Brian really being totally involved in something that was really worth doing“) en het cynische “Salt of the Earth” waar Keith voor het eerst (een stukje) solo zingt.
1968 is dus een echt ‘turning point’ voor de Stones. Keith Richards leert meerdere tunings op zijn gitaar, wordt daarbij sterk beinvloed door countrymuzikant Gram Parsons. Brian Jones laat het echter steeds meer afweten, daarbij laten de Stones zich steeds meer ondersteunen en ook inspireren door top-sessiemuzikanten als Nicky Hopkins en Ry Cooder. Ry Cooder neemt dan ook de rol van Brian Jones over op het volgende album “Let it Bleed” wat eind 1969 verschijnt. Ook hier weer schitterende songs als “Gimme Shelter“, wellicht de beste rock-song ooit, en “You Can’t Always Get What You Want“. Keith Richards speelt hier zijn eerste solonummer “You Got The Silver“.
Halverwege 1969, krijgt Brian Jones bezoek van Mick Jagger, Keith Richards en Charie Watts die hem vragen de Rolling Stones te verlaten. De band die Jones -in 1962- had opgericht en hun naam had gegeven gaat zonder hem verder. Jones geeft de dag erna een persverklaring af waarin hij o.a. vermeldt “I no longer see eye-to-eye with the others over the discs we are cutting”. Een maand later wordt (Lewis) Brian (Hopkins) Jones, 27 jaar oud dood gevonden in zijn zwembad. John Mayall draagt zijn ex-gitarist Mick Taylor voor aan de Stones ter vervanging van Brian Jones. Richards zegt er over: “No surprise to us, how good he was. He seemed to just step in naturally at the time.” Taylor’s eerste bijdrage was het optreden in Hyde Park voor 250,000 fans. Het Hyde Park concert wordt eén groot eerbetoon aan Brian Jones.
In 1970 verschijnt de eerste echte live elpee “Get Yer Ya Ya’s Out” opgenomen tijdens hun US tour in Madison Square Garden, New York in november 1969. Rollin Stone journalist Lester Bangs zei over dit album “I have no doubt that it’s the best rock concert ever put on record“, ondanks de vele overdubs van gitaar- en zangpartijen.
Tijdens de opnames van Sticky Fingers komt Keith Richards niet altijd of te laat opdagen. Gedurende de wachttijden nemen Ry Cooder, Nicky Hopkins, Mick Jagger, Bill Wyman en Charlie Watts hun eerste ‘officiele’ bootleg op: “Jamming With Edward”. “Jamming..” is ook het eerste album dat op het nieuwe Rolling Stones Records label wordt uitgebracht, nadat hun contracten met Decca en Allen Klein waren beeindigd. Ook het -nu bekende en iconische- nieuwe logo van de Stones wordt dan in gebruik genomen. Sticky Fingers kent eén van de Stones’ meest bekende hits “Brown Sugar“. Maar ook nummers als “Wild Horses“, “Can’t You Hear Me Knocking“, “Sway“en “Sister Morphine” zijn inmiddels welkome concertsongs.
Na het uitbrengen van Sticky Fingers vestigen de Stones -om financiele redenen- zich in het zuiden van Frankrijk. Keith Richards betrekt Villa Nellcote alwaar de setting wordt gecreeerd voor het beste album van de Stones ooit (volgens velen): “Exile on Mainstreet“. Geen grote hits of concertkrakers op dit album met uitzondering van “Happy“, Keith’s solo-nummer en “Tumbling Dice“. En precies dat is de reden waarom Mick Jagger nooit begrepen heeft waarom de meeste Stonesfans dit een topalbum vinden, er staan geen hits op. Ook voor v
ele medemuzikanten werd “Exile” vooral een inspiratiebron: “This is just a tree of life,” volgens Tom Waits. Het was Keith’s album. Omgeven door de mystiek van Villa Nellcote, de kelderopnames en uiteraard drank en drugs, produceerden de Stones hun signature album waarin ze geen hommage brachten aan, maar juist nieuwe standaarden hebben gezet voor rootsstijlen als Blues (“Ventilator Blues“), Gospel (“Shine a Light“, “Let It Loose“), Rock-ballads (“Loving Cup“, “Soul Survivor“), Country (“Sweet Black Angel“, “Torn and Frayed“) en Rock’n Roll (“Rip This Joint“, “Happy“). McCormick schreef : “The way Exile has been enthusiastically welcomed by music listeners shows that its not perfection we crave, it’s the human stuff of music: passion, feel, inspiration”
Drugs beginnen hun tol te eisen voor de opnames van het volgende album “Goat’s Head Soup“: Jimmy Miller is inmiddels ‘worn out’ door zijn verblijf bij de Stones (dit zou zijn laatste album worden), Jamaica is de enige plek waar ze nog welkom zijn voor opnames, Keith zelf begint zijn grip te verliezen op het creatieve proces en toch brengt Goat’s Head Soup eén van hun grootste hits voort: “Angie“! En dat terwijl Atlantic eigenlijk een nieuwe ‘Brown Sugar’ wilde. En alhoewel Goat’s Head Soup niet die statuur van haar vier illustere voorgangers bevat ook dit album een aantal juweeltjes als de slepende ballad “Winter“, de oorspronkelijk voor Johnny Winter geschreven rocker “Silver Train” en het donkere “Heartbreaker“.
in 1974 brengen de Stones hun 14e studio-album uit “It’s Only Rock and Roll” die gelijk het einde van deze -uitermate creatieve- periode zou inluiden. Het is het eerste album dat geproduceerd wordt door The Glimmer Twins (Jagger en Richards) en tegelijkertijd het laatste album met de inbreng van Mick Taylor. “We did the most brilliant stuff together, some of the most brilliant stuff the Stones ever did,” schreef Keith over Taylor. “Everything was there in his playing – the melodic touch, a beautiful sustain and a way of reading a song. He had a lovely sound, some very soulful stuff. He’d get to where I was going even before I did. . . . “. Het album brengt de rock’n roll standaard “It’s Only Rock ‘n Roll, …. but I like it” voort.
lees ook deel 3 ” ‘75-’88: Shattered” waar de Stones hun donkere periode ingaan.
