Highlands 2012: van ingetogen warm tot uitbundig rauw

Gezien & gehoord in stadspark Schothorst Hoogland Amersfoort: Highlands Festival 2012 op vrijdag 01 en zaterdag 02 juni 2012. Review en filmpjes door: Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.

Het Highlands Festival staat nog steeds voor blues with a bite and a piece of the rock. Natuurlijk zijn ‘blues’, ‘bite’ en ‘rock’ hier betrekkelijke, geen absolute termen, maar ze dekten wel weer de lading van wat er ook dit jaar weer in Amersfoort geboden werd. De organisatie van het prestigieuze Highlands Festival gelooft nog steeds in hun ambities die ze voor aanvang van de eerste editie in 2009 voor ogen hadden. Dat valt te prijzen en lijkt steeds meer vruchten af te gaan werpen. Zo werd het festival in 2011 al uitgebreid van 1 naar 2 dagen en dit jaar kwam er ook een tweede (kleiner) podium bij. Ook konden de festivalgangers nu blijven overnachten op een aangrenzende camping en was de entreeprijs weer omlaag gegaan: zestig euro voor twee dagen live muziek door totaal 20 internationale (top)acts, nationale gevestigde namen en aanstormend talent. Hierbij slechts een greep uit twee, soms frisse maar vaak zonnige en bovenal droge, dagen Highlands! Want zoveel acts verdeeld over twee podia betekent voor 1 reporter met slechts 2 oren en 2 ogen ook, dat er niet uitgebreid bij elk optreden stil gestaan kon worden.

Démira Jansen mocht dit jaar als winnares van de High School Music Competition het Highlands festival muzikaal openen. De veertienjarige speelde melodieuze folkpopliedjes op de akoestische gitaar en zong daarbij in het Engels en Spaans. De laatste editie van deze competitie die scholieren een kans bood op het winnen van een geldbedrag, studiotijd, een videoclip en (festival) optredens. Inderdaad u leest het goed: ‘de laatste’, want ook dit initiatief van de Stichting Popunie is in 2013 helaas door de bezuinigingen niet meer te financieren. Waardoor ook hiervoor weer sponsors vanuit het (ook al niet meer zo gulle) bedrijfsleven gezocht zouden moeten worden.

King of the World  is de nieuwe band van gitarist Erwin Java (o.a. Cuby & the Blizzards, White Honey en Wild Romance). In 2011 speelde Java in de Drentse Blues Opera waarin hij Normaal drummer Fokke de Jong tegenkwam en ze spraken af – in de spirit van de Nederblues peetvader Harry Muskee – een nieuwe rootsband samen te stellen. Met zanger/bassist Ruud Weber (o.a. Snowy White) en live sessie pianist Govert van der Kolm (o.a. Monster Mike Welch) werd de Neder-topband ‘King of the World’ opgericht. In maart van dit jaar werden de eerste try-outs gegeven in Café de Amer in Amen (Dr) waarna de promotieactiviteiten en de eerste echte optredens op gang kwamen. Het feilloze gitaargeluid van Java’s ‘Emerald’, de Hammond sound door Kolf en de korrelige keelklanken van Weber, zijn de band’s handelmerk. Licht te verteren bluesmuziek op hogeschool niveau maar met de oorspronkelijke blues-feelin’ vanuit het veld. De vliegende start van het viertal schepte hoge verwachtingen die ze op het Highlands podium zeker waarmaakte. En ook de rest van de 2012 agenda zit alweer vol geboekt met optredens door heel Nederland. Het wachten is vooralsnog op de eerste KOTW cd met eigen spannende composities.

Zagen we Ian Siegal  een week eerder nog met zijn gelegenheidsgezelschap Bigger Band op het Ribs & Blues festival in Raalte optreden, nu speelde hij op het kleine Segafredo Podium weer eens in zijn eentje. En Siegal Solo is onderhoudend, (h)eerlijk en zeker anders. De Britse blueszanger en gitarist liet met slechts zijn elektrisch versterkte akoestische gitaar nóg meer de rootsy kant van zichzelf horen. De invloeden van Howlin’ Wolf en Muddy Waters, maar ook die van countryzanger/gitarist Johnny Cash, liggen diep in zijn ziel verankerd of ze zijn voor het leven op zijn skinny lichaam getatoeëerd. Veel van zijn generatiegenoten zingen het, maar Ian Siegal drinkt, ademt en leeft ‘the blues’! Met Ian Siegal is het ook lachen geblazen! Zijn ironie gaat verder dan milde spot en zijn bijtende opmerkingen (voornamelijk over andere artiesten) bevatten een vorm van sarcasme zoals je dat maar weinig van een festivalpodium af hoort komen. Zo kregen vandaag achtereenvolgens Uriah Heep, Brian Adams, Adele en Joe Bonamassa een beurt. Omdat het door hem wordt gebracht met zoveel zelfspot (“En wie heeft er morgen zelf geen baan meer?!”) en zijn grappen relevant zijn aan de goudeerlijke intense (roots)blues- en folksongs, pikt de ware liefhebber het met een vette knipoog van de doerak. Want zijn Adams, Cash en Jagger parodieën zijn gewoon ronduit amusant en daar staan ook weer bloedserieuze momenten tegenover. Zoals het prachtige eerbetoon aan de op 19 april overleden zanger en drummer van The Band, Levon Helm. Of de ijzingwekkend goede uitvoering van de negro spiritual ‘Mary Don’t You Weep’. Nummers met een historische waarde of zijn eigen emotionele composities, Ian Siegal vertolkt ze met hart en ziel, toewijding en lol, en soms met een slokje ‘holy water’.

De Britse rockband Uriah Heep  is in hun 43-jarige bestaan waarschijnlijk het meest van samenstelling veranderd van alle nog bestaande seventies bands. Anno 2012 is alleen gitarist Mick Box nog als één van de originele schurken van de partij. Maar zanger Bernie Shaw, bassist Trevor Bolder en toetsenist Phil Lanzon zijn toch ook alweer sinds de jaren tachtig volwaardige bandleden. En drummer Russel Gilbrook kwam als laatste in 2007 good-old Lee Kerslake vervangen. Vorig jaar werd het 23ste Heep studioalbum ‘Into The Wild’ uitgebracht. En de band mag door hun nog steeds kenmerkende progressieve rock geluid met meerstemmige vocalen, ook nog steeds op een flinke schare trouwe fans rekenen. Waarvan een deel op vrijdagavond naar stadspark Schothorst was afgereisd om hun helden weer eens op een Nederlandse festival met nieuw werk te horen optreden. Maar het overgrote deel van het publiek in Amersfoort was toch gekomen voor de klassieke songs uit hun roemrijke geschiedenis. Ook zij werden niet teleurgesteld want gedurende een live set van 1,5 uur kwamen o.a. ‘Sunrise’, ‘Stealin’, ‘Gypsy’, ‘July Morning’ aan bod. Met natuurlijk de band’s enige hit in de USA, ‘Easy Livin’ als de toegift! Uriah Heep is hiermee misschien ook wel de enige 70’s hardrockband die veel respect verdient voor de successen uit het verleden, maar ook nog steeds een mooie toekomst in het verschiet heeft. En dat is momenteel nog maar weinig rockende grijsaards van hun generatie na te geven.

De Highlands zaterdag startte tot opluchting van de organisatie onder droge omstandigheden en met achtereenvolgens oude- en nieuwe Nederblues. Het Gelderse Flavium  deed een tribute aan de Amerikaanse blueslegende B.B. King. Met uitsluitend nummers van- en in de stijl van de Meester van de Gibson gitaar. Dat “The Thrill…” nog lang niet “…Gone” is werd weer eens duidelijk uit het smaakvolle repertoire en de puike uitvoeringen ervan door Flavium. En dat ze er een Eric Clapton nummer (‘Old Love’) tussendoor smokkelde, viel eigenlijk alleen de échte kenners op. Een andere succesvolle Vaderlandse band BluesMotel bestaat pas zo’n vier jaar en bracht in 2010 het verrassende debuutalbum ‘Built For Comfort’ uit. Met een ode aan de jaren vijftig Chicago Blues staat het vijftal Noord-Hollanders vooral live hun mannetje. Met name de gitaarpartijen van Micha Sprenger en Tim Benniks en de ruige bluesharpsound door Kevin de Harde doet met regelmaat terugdenken aan die authentieke Chicago blues stijl die o.a. Little Walter en Elmore James zo kenmerkte. Bovendien spat het speelplezier van het podium zodra de BluesMotel-mannen hun instrumenten ter hand hebben genomen. Nederblues van vrienden voor Volk en Vaderland. ‘Bound To Drive You Crazy’ is dus een terechte titel van hun meest recente cd.

Zakiya Hooker  is de dochter van – ook al zo’n invloedrijke Amerikaanse blueszanger en gitarist – John Lee Hooker. Maar Zakiya is ook een onbevangen damentje van 64 jaar die zich sans gêne tussen de andere artiesten en het publiek begeeft. Ze kwam voor het Highlands optreden met een Franse band naar Nederland, en waar ze alleen nog maar even mee gerepeteerd had. Vandaar dat we een uur lang veelal blues en soul klassiekers te horen kregen waardoor sommige juweeltjes uit haar eigen repertoire helaas achterwegen bleven. Anderzijds, als íemand het recht heeft om John Lee Hooker’s ‘Hug U Kiss U’ te coveren, dan is het dochter Hooker zelf toch wel! En, met verder een setlist met daarop evergreens als ‘One Bourbon One Scotch’, ‘Crossroads’ of een prachtige ballade als ‘Cold Cold Feeling’ mochten we niet klagen. Tracks die trouwens ook gewoon allemaal op haar laatste album ‘Keeping It Real’ uit 2009 staan. Zakiya is geen soulzangeres met krachtige uithalen maar meer een ladycrooner met een zijdezacht jazzy stemgeluid met bluesy timbre. Misschien is ze daarom wel razend populair in het Zuid-Amerikaanse land Argentinië, waar ze al eens eerder live opnamen maakte en met succes uitbracht. [een interview met Zakiya Hooker is hier binnenkort te lezen op www.thebluesalone.nl]

Over Ryan McGarvey  uit Albuquerque in New Mexico waren we al lovend op het Kwadendamme Blues Festival. En ook in Hoogland speelde de 25-jarige zanger/gitarist weer de pannen van de daken met voornamelijk composities van zijn uitstekende laatste cd ‘Redefined’ (2012). Het was het laatste optreden van zijn succesvolle korte European Spring Tour alvorens hij de dag erna het vliegtuig weer naar de Verenigde Staten zou pakken. Naar verluid zal de talentvolle prijzenpakker dit najaar weer naar Europa terugkeren om hier wellicht definitief zijn status te vestigen. De Engelse bluesrock gitarist Aynsley Lister  (35) heeft destijds ongeveer een soortgelijke weg afgelegen. Hij speelde ondertussen met heel veel grootheden uit de blues(rock) scene en 11 albums later mag hij zeker tot de gevestigde orde gerekend worden. Tijdens het eerste Highlands Festival in 2009 was Aynsley Lister al als openingsact te zien en te horen. Naar verluid was er veel vraag naar om hem nog eens op een later tijdstip terug te zien. Verblijdt met dit verzoek én zichtbaar over het onverwachte aangename zonnige weer, verscheen hij dan ook opgewekt mét zonnebril op het Highlands podium. Pretty boy Lister werd in het verleden nog wel eens vergeleken met de jonge Eric Clapton, maar dat lijkt me iets teveel eer. Bovendien is zijn stijl minder bluesy dan van Slowhand en produceert hij met zijn gitaar meer een hedendaags geluid a la John Mayer. Met veel passie en vitaliteit speelde Aynsley een goed gefundeerde setlist die de liefhebbers zeker konden waarderen. Met als vaste prik altijd weer Prince zijn ‘Purple Rain’ in de toegift.

De verschijning van Wishbone Ash  op het Highlands festival was voor de één verrassend en voor de ander nietszeggend. Of: “ouwe koek in een nieuwe trommel” zoals ik iemand naast me hoorde zeggen. Maar het schip Wishbone is volgens de kenners een echt succesverhaal waar de trouwe fangemeenschap trots op kan zijn. Net als Uriah Heep een rockband die halverwege de jaren zeventig succesvol was, voornamelijk in het kielzog van de mega-act Deep Purple. De band staat heden ten dagen net als veel muzikale generatiegenoten bekend als ééntje van de vele wisselende samenstellingen, reünieconcerten, onenigheden en een grote productie van albums door de jaren heen. Waarvan de eerste in 1970 verscheen (‘Wishbone Ash’) en de laatste tot nu toe in 2011: ‘Elegant Stealth’. De enige oudgediende in Wishbone Ash is de 62-jarige gitarist Andrew Powell. Hij werd bijgestaan door bassist Bob Skeat en drummer Joe Crabtree, en niet te vergeten de twin lead-guitarman Jyrki “Muddy” Manninen die de meeste solo’s voor zijn rekening nam en de band nog enigszins bluesy deed klinken. Verder ben ik te weinig kenner om verder iets zinnigs over de band en het optreden te zeggen.

Hét hoogtepunt van de dag was voor ons dan ook de funkrock band Mother’s Finest!  Ook weer een 40-plus band, maar dan wél bijna geheel in de originele bezetting. Met nog steeds het vocale echtpaar Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy en Glenn ‘Doc’ Murdock uit Atlanta Georgia aan het roer. Gitarist John Hayes had ons vooraf in een interview al “een energieke heavy funkshow” beloofd van ‘de familie’ Mother’s Finest. En het zeskoppige gezelschap, met ook nog steeds de tovenaar op bas Jerry “Wizzard” Seay en de witte Hendrix: Gary “Moses Mo” Moore (gitaar) in hun midden, hield woord. Funk-A-Wild, wat een rete-swingende band blijft Mother’s Finest toch nog steeds! Eindelijk zagen we op het podium dingen, wat we bij de acts ervoor toch soms wel gemist hadden: opwinding, show, enthousiasme, uitbundigheid… funkin’ energy! Sinds Pinkpop 1978 heb ik de band tientallen keren live zien optreden, en nog nooit stelde ze teleur met hun onverslijtbare songs! Ze werden allemaal weer gespeeld: ‘Truth’ll Set You Free’, ‘Can’t Fight The Feeling’, ‘Hard Rock Lover’, ‘Mickey’s Monkey’, ‘Baby Love’… de één in een nog vettere uitvoering dan de ander. MF lijkt soms zelfs vitaler en frisser te klinken dan al de jongere copycats en worshippers die ze door de jaren heen met hun mix van funk, rock, soul en metal geïnspireerd hebben. En een volgende generatie MF’ers zit er ook alweer aan te komen. Hadden Joyce & Glenn hun zoon Dion alweer een tijdje achter de drumkit zitten, het gastoptreden van ‘de grote’ kleine man Zende Murdock (bekend van The Voice Kids) mocht zaterdag ook de familieparty opluisteren. Samen met zijn opa en oma gaf de 9-jarige mini-rocker zijn eigen bravoure invulling aan ‘Piece Of The Rock’. Tot groot genoegen van het Hooglandse publiek en van zijn moeder, ooms, tantes, neefjes en nichtjes on-stage aan de zijkant. Die, zoals dat nou eenmaal in de genen zit, net zo hard mee jumpten met de Mothers & the Family’s Finest tijdens de encores: ‘Don’t Wanna Come Back’ en ‘Train Kept A-Rollin’. Een knallende afsluiter van Highlands 2012, die zelfs initiatiefnemer en oprichter van Café de Noot Henk Hak op een ovatie (“Henkie, Henkie!”) en een daverend applaus kwam te staan. [een interview met Mother’s Finest is hier binnenkort te lezen op www.thebluesalone.nl]

Zijn er verder geen kritische noten te kraken dan? Jawel hoor, als je twee dagen over het Highlands festivalterrein loopt te slenteren vang je natuurlijk ook wel eens wat negatieve signalen op: dat het soms best irritant was dat de ene band stond te soundchecken terwijl op het andere podium een band aan het spelen was! Waarom artiesten in een relatief kort tijdsbestek van 4 jaar alweer terugkomen? (Ian Siegal, Aynsley Lister, Ian Parker). Dat er artiesten geboekt staan die “het hele jaar door overal in Nederland ook te zien zijn!” (Julian Sas, Veldman Brothers, enz.). Dat het aanbod ‘statische acts/gitaristen’ dit jaar nogal groot was! (men wil méér show blijkbaar, maar zoals gezegd maakte MF veel goed!). Dat het zicht op de podia bijna overal aanwezig is, maar een videowall op de geluidstoren toch wel een welkome aanvulling zou zijn! Dat het terras meubilair bij de kwaliteitsrestaurants duidelijk niet in verhouding staat met de exquise maaltijden en de gastvrijheid van het personeel zelf! Of dat het parkeergeld pittig van prijs was! Gelukkig waren deze opmerkingen ondergeschikt aan het toch weer mooie geheel en ongetwijfeld zal de organisatie het beschouwen als positieve kritiek. Waardoor Highlands editie nr. 5 in 2013 kwalitatief weer een stap vooruit kan maken en hopelijk zal uitpakken met nog meer échte verrassingen.

Highlands Festival 2012 Line-up:

Vrijdag 1 juni 2012
Main Stage: Démira Jansen; Oli Brown Band; Julian Sas; Uriah Heep
Segafredo Podium: King of the World; Danny Bryant; Ian Siegal

Zaterdag 2 juni 2012
Main Stage: Flavium; Lefthand Freddy; Jon Amor; Zakiya Hooker; Wishbone Ash; Aynsley Lister; Mothers Finest
Segafredo Podium: BluesMotel; Khalif Wailin’ Walter; Vdelli; Veldman Brothers; Ryan McGarvey; Ian Parker

Hier meer foto’s van Mother’s Finest:

2 thoughts on “Highlands 2012: van ingetogen warm tot uitbundig rauw”

  1. Zeer genoten op dit festival. Wishbone Ash speelde de sterren van de hemel. Ik vond het verrassend prettig klinken… Dat smaakt naar meer!

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: