De onaflaatbare inzet en overlevingsdrift van Chris Rea

Gezien & gehoord in  Paradiso Amsterdam: Chris Rea & Band op zondag 11 maart 2012.
Foto’s & review door Arjan Vermeer [edit: Giel van der Hoeven]

In 2001 beloofde Chris Rea zichzelf terug te keren naar zijn roots de Blues als hij zijn ziekte kanker zou overleven. Hij overleefde, maar bleef kampen met ernstige gezondheidsproblemen. Ondanks dat hield hij woord en bracht hij behalve de ‘Stony Road’ en ‘Blue’ CD’s in 2005 ook een serie van 11 CD albums (130 nummers), een dvd en een boek met schilderingen uit onder de titel ‘Blue Guitars’. Daarna volgde er nog meer albums waarvan het project ‘Santo Spirito Project’ (2011), dat bestaat uit 2 speelfilms met bijbehorende soundtracks en een apart album op 3 CD’s, het meest recente is. Twee jaar geleden dachten de Nederlandse Chris Rea fans hem echt voor het laatst live te hebben gezien in de HMH, maar de Britse gentleman maakte inmiddels meer comebacks dan de legendarische Heintje Davids. Zondagavond stond hij met zijn band in het uitverkochte Paradiso te Amsterdam in het kader van de Santo Spirito Blues Tour 2012.

Vanwege het Amsterdamse elektronisch muziek- en kunst festival ‘5 Days Off’ begon het concert al om 18:00 uur. Chris Rea trad op met vijf begeleiders waar onder zijn oude buddy en keyboardspeler Max Middleton en een nieuwe drummer Kirt Rust. Met een tweede gitarist Anto Drennan, de oudgediende Sylvin Marc (bas) en de tweede toetsenist Neil Drinkwater stond er een goed ingespeeld gezelschap op het podium. Chris Rea (vocals, gitaar) oogde wat vermoeid maar zijn rasperige stemgeluid klonk als vanouds en gedurende het concert zwierde de oude baas zelfs even zwetend over het podium. Rea heeft als gewoonlijk weinig tekst tussen de nummers door – behoudens af en toe een “Dankjoewel” – maar wel weer van die typische bewegingen alsof hij zijn lyrics met gebarentaal wil verklaren (zoals in zijn ogen wrijvend als hij “tears in my eyes” zingt).

Het openingsnummer ‘The Last Open Road’ van het album Santo Spirito Blues klinkt gelijk vlot en swingend. Daarna krijgen we een collectie songs voorgeschoteld uit een rijk en gevarieerd oeuvre van de vorige week 61 jaar geworden Engelsman. Zoals bluesmuziek van de Blue Guitars Collection (‘Work Gang’, ‘Where the Blues Come From’, ‘Stony Road’). Maar ook de tachtiger- en negentiger jaren hits waarvan ‘Josephine’ (Shamrock Diaries, 1985) het eerste feest der herkenning is. En daar lijkt ook de meerderheid van het volgepakte Paradiso voor te zijn gekomen. Want de laidback licks en frisse deunen van slide-borough Rea zijn een prettig jeugdsentiment voor de middelbare kraaienpootjes en de kale kruinen in de zaal. En wie nog beweert dat een blanke man geen blues kan spelen moet maar eens luisteren naar ‘Easy Rider’ van het album Stony Road! De songtitel is de nick-name voor een nachtzuster die Rea zijn zware pijnstillers (morfine) bracht tijdens zijn ernstige ziekte rond het jaar 2000. “Now I understand why some people have drug problems”, zei hij daar toen over. Want gek genoeg ontstaat uit afschuwelijke pijn en intens verdriet vaak wel de mooiste (blues)muziek.

In ‘Til the Morning Sun Shines on My Love and Me’ van de Celtic & Irish Blues disc van het Blue Guitars album bewijst Chris Rea één van de beste bottleneck players ooit te zijn. Een emotionele soulful slide guitar song. Meer Blue Guitars werk hoorde we met ‘Somewhere Between Highway 61 & 49’ van de Country Blues disc. En met de singles ‘Looking For The Summer’ (1991) en de feelgood song voor zijn dochter ‘Julia’ (1993) ging het er weer wat luchtiger aan toe. ‘Come So Far, Yet Still So Far To Go’ was destijds een nieuw nummer op de verzamelaar ‘The best of Chris Rea’ (2009). ‘Stainsby Girls’ (1985) is weer zo’n catchy song uit Rea’s geblondeerde yuppen tijd. Het verwijst naar de Stainsby meisjesschool waar zijn vrouw op zat in zijn geboortestad Middlesborough. ‘The Road to Hell (Part 1 & 2)’ van het album met dezelfde titel sluiten het concert af. Deze melodieuze single werd zijn grootste succes in het Verenigd Koninkrijk en is absoluut een van de beste songs van Chris Rea. Het onderwerp van het liedje betrof toen de (nieuwe) M25 snelweg maar door de bijzondere tekst en de Leonard Cohen-achtige vocalen klinkt het live Bijbels als in het boek Openbaringen.

Tijdens de encore krijgen we nog de UK Singles Chart hits ‘On the Beach’ uit 1986 – u weet wel die heerlijke plaat voor lome dagen – en het aanstekelijke ‘Let’s Dance’ te horen. En als allerlaatste een song waar veel diehard fans naar uitkeken om ook weer eens live te horen ‘It’s All Gone’. Eveneens over zijn hometown, Middlesborough in Noordoost-Engeland. Al deed de oubollige Spaghetti Western video die in 1986 gepaard ging met de song toen anders vermoeden. Gelukkig was het farewell filmpje op het podiumdoek dit keer een stuk origineler. De anti-ster Chris Rea, die eigenlijk al gedurende zijn hele carrière in de schaduw staat van met name de 3C’s (Clapton, Cooder en Cale), bewees met dit concert toch uniek te zijn in zijn soort. Zijn onaflaatbare inzet en overlevingsdrift hebben vooral het afgelopen decennium geleidt tot grote muzikale creativiteit, zonder concessies te doen aan zijn identiteit.

Setlist
01. The Last Open Road
02. Work Gang
03. Where the Blues Come From
04. Josephine
05. Easy Rider
06. ‘Til the Morning Sun Shines on My Love and Me
07. Looking for the Summer
08. Julia
09. Stony Road
10. Come So Far, Yet Still So Far to Go
11. Somewhere Between Highway 61&49
12. Stainsby Girls
13. The Road to Hell (Part 1)
14. The Road to Hell (Part 2)
Encore:
15. On the Beach
16. Let’s Dance
17. It’s All Gone

 

Easy Rider – Paradiso door Robbert1001:

Road to Hell – Paradiso door Didgeridoo1975

2 thoughts on “De onaflaatbare inzet en overlevingsdrift van Chris Rea”

  1. Nicolette & José

    We waren er bijna van overtuigd dat het een geweldige avond zou worden toen we vorige jaar augustus de kaarten al kochten. ‘T was jammer dat we er uiteindelijk niet bij konden zijn!
    Gelukkig hebben we de foto’s nog (ha ha) en natuurlijk jullie verslag, beiden zijn weer heel mooi!
    Bedankt mannen!

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: